Ανακοινώνεται στο υπουργικό συμβούλιο η αύξηση του κατώτατου μισθού, με τις πληροφορίες να αναφέρουν, ότι επίκειται αύξηση από 5,5-6,5%. Έτσι ο κατώτατος μισθός που σήμερα είναι στα 780 ευρώ, αναμένεται να φτάσει τα 820-830 ευρώ μικτά (706-715 καθαρά).

Η κυβέρνηση παρουσιάζει την αύξηση αυτή, σαν μια αύξηση που ξεπερνά τον πληθωρισμό(3,9%) και θα ενισχύσει σημαντικά το εισόδημα των εργαζομένων, η αλήθεια όμως είναι πολύ διαφορετική:

Πόσο ισχυρή είναι στ’ αλήθεια η ελληνική οικονομία; Οσα κι αν λέγονται, υπάρχει στο τέλος ένα ασφαλές κριτήριο για να εκτιμηθεί η κατάστασή της. Είναι τόσο ισχυρή όσο δείχνει η αγορά εργασίας, οι θέσεις εργασίας που δημιουργούνται και οι μισθοί που προσφέρονται. Αναφορικά με το πρώτο, έχουμε τη δεύτερη υψηλότερη ανεργία μεταξύ των «27» της Ε.Ε. Οσον αφορά το δεύτερο, είναι καταλυτικά τα στοιχεία που δημοσιοποίησε την περασμένη Τρίτη η «Εργάνη»: περίπου το ένα τρίτο των μισθωτών αμείβεται μόνο με 800 ή και λιγότερα ευρώ/μήνα – κι αυτά μεικτά, όχι στο χέρι. Το 53% έχει μεικτό μισθό 1.000 ευρώ ή λιγότερα. Και μόλις το 10% εξ αυτών έχει μεικτό μισθό μεγαλύτερο από 2.000 ευρώ. Τι σημαίνει αυτό;

Ποιο είναι ένα βασικό κριτήριο επιτυχίας μιας οικονομίας; Αν δημιουργεί αρκετές καλά αμειβόμενες θέσεις εργασίας, που να καθιστούν προσιτό ένα ικανοποιητικό βιοτικό επίπεδο. Η ελληνική οικονομία δεν δημιουργεί παρά λίγες. Η μια πλευρά αυτού του νομίσματος είναι ότι δεκάδες χιλιάδες καταρτισμένοι άνθρωποι 30-40 ετών, με υψηλά προσόντα, πολύ καλές σπουδές, μεταπτυχιακά/διδακτορικά διπλώματα, εργάζονται με μισθούς πείνας στον ιδιωτικό τομέα, σε πανεπιστήμια, νοσοκομεία και αλλού. Η άλλη πλευρά, είναι ότι εκατοντάδες χιλιάδες θέσεις (όχι μόνο ανειδίκευτης αλλά και ειδικευμένης) εργασίας σε κλάδους όπως κατασκευές, τουρισμός, αγροτική παραγωγή ή/και σύγχρονες υπηρεσίες, δεν βρίσκουν μισθωτούς και απομένουν να προσβλέπουν σε μετανάστες από φτωχότερες χώρες.

Καθηγητής σε δημόσιο σχολείο το πρωί, ιδιαιτερατζής το βράδυ.Αστυνομικός το πρωί, ταξιτζής τα βράδια. Δάσκαλος το πρωί, ζαχαροπλάστης τα απογεύματα. Δημοσιογράφος-μισθωτός σε τηλεοπτικό κανάλι και σε ραδιοφωνικό σταθμό και σε γνωστό site της εγκρίτου δημοσιογραφίας, και σε ακόμη μία απασχόληση με μπλοκάκι σε γραφείο Τύπου μιας εκ των πολλών συνταξιουχικών οργανώσεων της χώρας και...

«Εχει πάρα πολύ πόνο. Πολλές φορές τυχαίνει το βράδυ που θα πέσω να κοιμηθώ να έχω αφόρητους πόνους στο πρόσωπο και στα χέρια. Δεν μιλάμε για απλά βραστό νερό, μιλάμε για καυτό λάδι», ανέφερε ο 22χρονος μάγειρας στην κάμερα του τηλεοπτικού συνεργείου.

Με εισαγωγή τη δήλωση του νέου παιδιού που κάηκε, όταν σε τουριστική επιχείρηση της Κρήτης έπεσε το καυτό λάδι της κατσαρόλας που κουβαλούσε στο πρόσωπό του, θα παραθέσω κάποια γεγονότα και κάποια στοιχεία αφήνοντας ανοιχτό το πεδίο της κρίσης στις φίλες και στους φίλους αναγνώστες.

Ο «νόμος Χατζηδάκη» συγχαίρει εαυτόν για την αύξηση των προσλήψεων και τη μείωση δήθεν της ανεργίας, ωστόσο οδήγησε μόνο στην υπερχρέωση του ελληνικού Δημοσίου υπέρ των δικών τους παιδιών-υπεργολάβων και όχι των εργαζομένων. Το ελληνικό Δημόσιο πλέον πληρώνει διπλάσια ή ακόμα και τριπλάσια τον μισθό του κάθε «ενοικιαζόμενου» υπαλλήλου. Η πρακτική αυτή προσβάλλει την αρχή́ του κράτους δικαίου κρατώντας σε «ομηρία» μεγάλο αριθμό́ εργαζομένων. Μιλάμε λοιπόν για ένα trafficking εργαζομένων με όρους «πιάτσας», καθώς στην τσέπη του εργαζομένου μπαίνει ένας μισθός της πείνας, χωρίς να του αναγνωρίζονται ακόμα και τα τυπικά προσόντα, πόσο μάλλον οι αποζημιώσεις, οι αναρρωτικές, οι γονικές ή οι άδειες λοχείας.

«Οπως δεν πίστεψα ποτέ το τέλος της Ιστορίας του Φουκουγιάμα, έτσι δεν πιστεύω και το τέλος της παγκοσμιοποίησης. Ισως εισερχόμαστε σε μια νέα φάση της», λέει στην «Εφ.Συν.» η Αζίτα Μπεράρ Αουάντ, πρόεδρος Ερευνητικού Ινστιτούτου του ΟΗΕ για την Κοινωνική Ανάπτυξη (UNRISD), που την ερχόμενη Παρασκευή, 28/4, μιλάει στο Οικονομικό Φόρουμ των Δελφών με θέμα «Γιατί η κοινωνική συμπερίληψη είναι σημαντική και πώς θα την επιτύχουμε», με συνομιλητές τον Ούγγρο οικονομολόγο και πρώην επίτροπο Λάζλο Αντορ και τον διευθυντή του ETERON Γαβριήλ Σακελλαρίδη.

Αλλού πάει ο κόσμος, αλλού εμείς. Τα ισχυρά ευρωπαϊκά κράτη, έστω καθυστερημένα, σπεύδουν να αποτρέψουν μια καταβύθιση της Ευρώπης στον διεθνή καταμερισμό εργασίας, να ανανεώσουν την παραγωγική βάση της για να μη συνθλιβεί ανάμεσα σε ΗΠΑ και Κίνα. Η ιδέα άσκησης κλαδικών πολιτικών, που ο νεοφιλελευθερισμός είχε παραπετάξει ως άχρηστη, επανακάμπτει, κερδίζει περίοπτη θέση, γίνεται εφαρμοσμένη πολιτική. Η ιδέα για ένα κράτος – στρατηγό, ικανό να ηγείται, να σχεδιάζει, να διευθύνει και να συνεργάζεται αποδοτικά με τον ιδιωτικό τομέα, ως προϋπόθεση για την ανάπτυξη στη σύγχρονη εποχή, αναδεικνύεται σε κεντρική διεθνώς.

Στην Ελλάδα σήμερα, 750.000 εργαζόμενοι αμείβονται με μισθούς κάτω των 400 ευρώ, λόγω μερικής ή εκ περιτροπής εργασίας. Μάλιστα το 55% των νέων θέσεων που δημιουργούνται αφορούν αυτές τις μορφές εργασίας. Μια θέση εργασίας μοιράζεται στα δυο.

Με τις συνήθεις τυμπανοκρουσίες των φιλικών του ΜΜΕ, ο κ. Μητσοτάκης εξήγγειλε-με απαράδεκτη καθυστέρηση- αύξηση του κατώτατου μισθού από τον Απρίλιο.

Αφού βέβαια πρώτα η ανεξέλεγκτη ακρίβεια έχει οδηγήσει σε πολύ μεγάλη απώλεια της αγοραστικής δύναμης των μισθών -μόνο για το πρώτο τρίμηνο του 2022 ήταν 10%, ενώ για τους μερικώς απασχολούμενους αυτή αγγίζει το 25-30%.

Την 5η Ιουλίου, με πρωτοβουλία του πρωθυπουργού, Κυριάκου Μητσοτάκη, είχε διεξαχθεί συζήτηση στη Βουλή για την κοινωνική πολιτική. Σύμφωνα με το κυβερνητικό αφήγημα, οι ισχυροί ρυθμοί ανάπτυξης σε συνδυασμό με την μεταρρύθμιση της εργατικής νομοθεσίας, ορισμένες μειώσεις στη φορολογία περιουσίας και εισοδήματος και τα μέτρα στήριξης για την αντιμετώπιση των αλλεπάλληλων κρίσεων, βελτίωσαν τις συνθήκες ζωής των μισθωτών.

Θεωρητικά οι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες είναι σύμμαχοι της εργατικής τάξης. Ομως πολύ συχνά αποδεικνύονται οι χειρότεροι εκμεταλλευτές της, πρωταθλητές στην παραβατικότητα της εργατικής νομοθεσίας. Προτάσσοντας ως δικαιολογία ότι για τα απλήρωτα ημερομίσθια, την ανασφάλιστη εργασία ή την άρνηση πληρωμής της υπερωρίας οδηγούνται από το ίδιο το σύστημα, το οποίο τους εξαναγκάζει να μεταφέρουν στους εργαζόμενους την πίεση που υφίστανται από τους μεγάλους παίκτες της αγοράς, γίνονται οι χειρότεροι εκμεταλλευτές της.

Την εβδομάδα που μας πέρασε ήρθαν άλλα δύο χτυπήματα σε βάρος της αξιοπρέπειας των εργαζομένων. Το πρώτο έχει τα χαρακτηριστικά απάτης, αυτό που συνηθίζει ο κ. Χατζηδάκης, και αφορά την περιβόητη πια ψηφιακή κάρτα εργασίας. Ολη η φιλοσοφία της κάρτας είναι η μοναδικότητά της και το απόρρητο των κωδικών της, ώστε με ασφάλεια ο εργαζόμενος να προστατεύεται από την κάθε λογής εργοδοτική αυθαιρεσία. Ετσι διαφημίστηκε, έτσι νομοθετήθηκε.