Ακούω τις παροτρύνσεις πολλών πολιτικών προς επιχειρηματίες να δίνουν υψηλότερους μισθούς. Καλώς. Αλλά, το πολιτικό προσωπικό της χώρας, αν εννοεί αυτά που λέει, όφειλε να δίνει το παράδειγμα (αν όχι προνομιακής, όπως πολλοί πιστεύουμε ότι θα ήταν το σωστό) της ισότιμης μεταχείρισης της μισθωτής εργασίας.

Οταν πριν από τρία χρόνια ο κ. Μητσοτάκης ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας, υποσχόταν συν τοις άλλοις έναν πιο γαλανό ουρανό. Δεν μας διευκρίνισε, όμως, ότι ο γαλανός αυτός ουρανός θα μας βρει κατακέφαλα με τις ανάλγητες πολιτικές του και την προκλητική αδιαφορία του.

Οι εργοδότες, αν και σήμερα έχουν σύστημα ωρομέτρησης, βάζουν τους εργαζόμενους να χτυπήσουν κάρτα αποχώρησης και να συνεχίζουν να εργάζονται κανονικά, σημειώνει στην ΑΥΓΗ της Κυριακής η επιθεωρήτρια Εργασίας Σταυρούλα Παπαδημητρίου, τονίζοντας ότι οι επιχειρήσεις, σε αντίθεση με την Επιθεώρηση, οργανώνονται ουσιαστικά για να «εξουδετερώσουν» την ψηφιακή κάρτα.

Πλαίσιο επαρκών κατώτατων μισθών στην Ε.Ε. δίνει η προσωρινή συμφωνία • Από την εφαρμογή της Οδηγίας στα κράτη-μέλη θα ευνοηθούν 24 εκατομμύρια εργαζόμενοι • Τουλάχιστον 10% πρόσθετη αύξηση για 900.000 εργαζόμενους στην Ελλάδα θα φέρει η υιοθέτηση της οδηγίας.

Στο Ναύπλιο στην αυγή του τουρισμού, στα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης, αν ήσουν έφηβος κι ήθελες μεροκάματο έβρισκες πανεύκολα στον τουριστικό τομέα που αναπτυσσόταν γοργά . Υπήρχε επίσης και η δυνατότητα μεροκάματου στα πολλά συσκευαστήρια/κονσερβοποιεία που απορροφούσαν την γεωργική παραγωγή της Αργολίδας.

Oι ασκούμενες πολιτικές διαμορφώνουν τους όρους μετάβασης από την τρίτη στην τέταρτη βιομηχανική επανάσταση, στην κατεύθυνση της χειραγώγησης και της περιθωριοποίησης της εργασίας και όχι της δημοκρατίας και της απελευθέρωσης της εργασίας στους χώρους παραγωγής.

Η παράδοξη σπουδή του υπουργού Εργασίας να αποδώσει στην εφημερίδα μας «πανηγυρισμούς» για τη συμφωνία διευθέτησης του χρόνου εργασίας στο Βέλγιο, που θεωρεί ότι δικαιώνει τον δικό του νόμο, και οι ήπιες έως οξείες αντιδράσεις όλων των εργατικών συνομοσπονδιών της χώρας που προφανώς θέλει να αγνοεί.

Δεν φταίνε τα πολυπληθή τμήματα, το εξωφρενικό πρωτόκολλο του 50%+1 και η έλλειψη δασκάλων και καθηγητών για τις μολύνσεις

Τον Σεπτέμβριο του 2020, ανακοινώνονται ημερησίως περίπου 300 κρούσματα στη χώρα, ενώ περίπου 67 πολίτες βρίσκονται διασωληνωμένοι στις ΜΕΘ.

«Συνεχίζουν να εφαρμόζουν νεοφιλελεύθερη πολιτική. Εμείς θέλουμε αναδιανομή και προοδευτική φορολογία»

«Η ανάκαμψη της εργασίας, μετά την εκατόμβη των νεκρών του 2020 και το μπλοκάρισμα των απολύσεων, παρ’ όλο που είχαμε πολλές, ενώ δεν θα έπρεπε να τις είχαμε, γίνεται σε συνθήκες επισφάλειας. Σήμερα πάνω από το 80% των νέων συμβάσεων εργασίας είναι περιορισμένου χρόνου. Η ανάκαμψη καταγράφεται εναντίον της εργασίας, με την αύξηση του πρεκαριάτου.

Ένα από τα ασθενέστερα επιχειρήματα υπέρ της αύξησης του κατώτατου μισθού (ή της θεσμοθέτησής του, όπου δεν έχει θεσμοθετηθεί ακόμη) είναι ότι κάτι τέτοιο θα μειώσει τη φτώχεια. Λογικά, η σχέση μεταξύ κατώτατου μισθού και φτώχειας είναι απροσδιόριστη. Από τη μια, πολλοί φτωχοί δεν εργάζονται: είναι ανήλικα παιδιά, άνεργοι, νοικοκυρές, άτομα με αναπηρίες, ηλικιωμένοι. Ή εάν εργάζονται δεν είναι μισθωτοί: είναι αυτοαπασχολούμενοι.

Στον διεθνή οικονομικό Τύπο αναδεικνύεται το ζήτημα της έλλειψης εργαζομένων που παρατηρείται σε διάφορες οικονομίες που τώρα μπαίνουν ξανά σε αναπτυξιακούς ρυθμούς. Πέραν συγκυριακών συνθηκών, όπως ήταν η απομάκρυνση σημαντικού αριθμού ξένων οδηγών από τη Βρετανία εξαιτίας του Brexit που δημιούργησε πρόβλημα στις μεταφορές, οι περισσότεροι παραπέμπουν σε μια εκ νέου ιεράρχηση από τη μεριά των εργαζομένων των προτεραιοτήτων και των αναγκών ύστερα από την περίοδο της πανδημίας, καθώς ο αναγκαστικός αναστοχασμός που επέβαλε ο εγκλεισμός τους έκανε να εκτιμήσουν την αξία του ελεύθερου χρόνου, των διαπροσωπικών σχέσεων και της δημιουργικότητας.

Τι είδαμε αυτές τις μέρες στις κινητοποιήσεις των εργαζομένων της e-food, τα εργασιακά δικαιώματα των οποίων υποστηρίχθηκαν και αναδείχθηκαν στα κοινωνικά δίκτυα από τους ίδιους τους πελάτες της εταιρείας, που τάχθηκαν εναντίον της εργασιακής αυθαιρεσίας ματαιώνοντας την πρώτη εφαρμογή του πρόσφατου αντεργατικού νόμου;