Πριν είκοσι χρόνια αγωνιστές και αγωνίστριες που προέρχονταν από τα ανανεωτικά εγχειρήματα της κομμουνιστικής αριστεράς αλλά και από το χώρο της ευρύτερης δημοκρατικής αριστεράς συναντηθήκαμε σε μια σημαντική προσπάθεια.
Ιδρύσαμε τον ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ, μια κατά τη γνώμη μου τομή, έναν σταθμό που φαινόταν να ανοίγει νέους ελπιδοφόρους δρόμους. Μιλήσαμε για επιλογή αδιαπραγμάτευτη, επιλογή μακράς πνοής. Το εγχείρημα ήταν δύσκολο, πρωτότυπο και ελκυστικό. Το επιχειρήσαμε και η ζωή μας δικαίωσε. Είκοσι χρόνια μετά, ο ΣΥΝ αντέχει ακόμα.

...Το μόνο που απομένει από όλη αυτή την ιστορία του Συνεδρίου, είναι η προσπάθεια του Προέδρου για ενίσχυση της εσωκομματικής μικροεξουσίας του.
Το ναι στο Συνέδριο είναι συμπόρευση με αυτή τη στόχευση του Προέδρου. Όλα τα άλλα είναι «φρου-φρου και αρώματα».
...Και γιατί θέλει να ενισχύσει την εξουσία του στον ΣΥΝ ο Αλέξης; Για να αντιμετωπίσει τον «μεγάλο αντίπαλο» στην εξουσία του ΣΥΡΙΖΑ, τον Αλέκο Αλαβάνο.

...Η Αριστερά τί φταίει για όλα αυτά τα παιχνίδια εσωκομματικής μικροεξουσίας;

...Εμείς, ως Ανανεωτική Πτέρυγα, ένα ζήτημα θέτουμε προς διευθέτηση. Τις σχέσεις ΣΥΝ και ΣΥΡΙΖΑ, και τον ανακαθορισμό τους ή την απεμπλοκή μας από την περιπέτεια αυτήν. Και αυτό θα μπορούσε να λυθεί και με ένα δημοψήφισμα ή γιατί όχι και σε ένα Διαρκές Συνέδριο(συγκαλείται για ένα θέμα και μόνο). Ο Πρόεδρος του ΣΥΝ όμως, αντί να εντοπίσει τα προβλήματα σε αυτές τις σχέσεις, επέλεξε να θέσει τη διαχωριστική γραμμή εντός του ΣΥΝ. Αυτό είναι το διχαστικό και το επικίνδυνο!
Εμείς, την πολιτική γραμμή, με την οποία διαφωνούμε, γνωρίζουμε ότι υπάρχει δεδομένη πλειοψηφία που την στηρίζει. Την ηγεσία, εξάλλου, δεν την αμφισβητούμε. Άρα γιατί η προσφυγή σε Έκτακτο Συνέδριο με όλους αυτούς τους κινδύνους;

Έληξαν σήμερα οι διήμερες εργασίες της Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής του ΣΥΝ.

Η ΚΠΕ ενέκρινε, κατά πλειοψηφία, την πρόταση του Προέδρου του ΣΥΝ, Αλέξη Τσίπρα για την διεξαγωγή Έκτακτου Συνεδρίου στο πρώτο δεκαήμερο του Μαΐου.

Τα μέλη της ΚΠΕ της ΑΝΑΝΕΩΤΙΚΗΣ ΠΤΕΡΥΓΑΣ ψήφισαν κατά της διεξαγωγής(ο Δ. Παπαδημούλης ψήφισε υπέρ)

Σε ότι έχει σχέση με τα της διεξαγωγής του Συνεδρίου από την Ανανεωτική Πτέρυγα, με το σκεπτικό ότι «δεν είμαστε έτοιμοι να τοποθετηθούμε» προτάθηκε- και έγινε δεκτό- να εξουσιοδοτηθεί η Πολ. Γραμματεία να τα αντιμετωπίσει.

Εντός του μήνα Φλεβάρη θα συνεδριάσει η ΚΠΕ για την διαμόρφωση των τελικών κειμένων των θέσεων προς το Συνέδριο.

Το κείμενο που ακολουθεί είναι απόσπασμα από το κείμενο συμβολής της Ανανεωτικής Πτέρυγας ενόψει της Συνδιάσκεψης της οργάνωσης Θεσσαλονίκης. Στο απόσπασμα που επιλέχθηκε εκτιμάται η κατάσταση της σχέσης ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ και προτείνονται βασικοί άξονες για την πολιτική και οργανωτική ανάταξη του ΣΥΝ. Η επιλογή και παρουσίαση έγινε από τον Σάκη Παπαθανασίου .

Η προσφυγή σε έκτακτο συνέδριο γίνεται όταν αμφισβητείται η πολιτική γραμμή ή η ηγεσία του κόμματος. Στον ΣΥΝ δεν ισχύει τίποτε από τα δύο. Τόσο οι αποφάσεις του συνεδρίου όσο και η ηγεσία δεν αμφισβητούνται από κανέναν. Διαφωνίες υπάρχουν και είναι θεμιτές. Αμφισβήτηση όχι.

Η κρίση στο χώρο μας προήλθε από την αμφισβήτηση του ρόλου του ΣΥΝ στο πλαίσιο του ΣΥΡΙΖΑ, από τις υπόλοιπες συνιστώσες, και του προέδρου του, από τον Αλ. Αλαβάνο. Τα προβλήματα αυτά δεν επιλύονται με εσωκομματικές διαδικασίες του ΣΥΝ.

Σήμερα η Κεντρική Πολιτική Επιτροπή του ΣΥΝ συζητά για 4η ή για 5η (έχασα το μέτρημα) φορά την επαναλαμβανόμενη πρόταση του προέδρου (πόσο υποτιμά τον εαυτό του με τις επαναλαμβανόμενες εκκλήσεις να του γίνει το «χατίρι») για την σύγκληση εκτάκτου συνεδρίου.

Αναρωτιέμαι ποια είναι εκείνα τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της συγκυρίας, εκείνες οι έκτακτες καταστάσεις που ωθούν έναν πρόεδρο να ζητά με ιδιαίτερη ένταση την σύγκληση εκτάκτου συνεδρίου.

Yπάρχει μιά διάχυτη εκτίμηση σε συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ: ότι η επιτυχία των Οικολόγων-Πράσινων στις ευρωεκλογές, καθώς και η μερική επιτυχία στις εθνικές εκλογές οφείλεται στο ότι «η αστική πολιτική» συνέβαλε στην «προβολή και στην πριμοδότιση των Πράσινων ως ένα εν δυνάμει κυβερνητικό εταίρο...». Αυτή η εκτίμηση τροφοδοτεί και ενισχύει την αντίσταση διαφόρων συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στις διαδικασίες συγκρίσεων και συγκλίσεων, σε διάφορα θέματα, μεταξύ ΣΥΝ και Οικολόγων-Πρασίνων.

Σας γράφω από τη Λευκωσία στην οποία όπως ξέρετε έχω εγκατασταθεί εδώ και κοντά 8 χρόνια. Ο ξενιτεμός αυτός είναι ιδιότυπος. Είναι «τόσο κοντά και τόσο μακριά» ταυτόχρονα. Μου επιτρέπει να παρακολουθώ τα εν Ελλάδι τεκταινόμενα αρκετά στενά μεν αλλά, παράλληλα μου δίνει χώρο για να βλέπω (νομίζω) λίγο πιο καθαρά.

...Οι ελπίδες που τρέφαμε ότι με τους καλούς λογαριασμούς θα γινόμαστε και καλοί φίλοι όσο πάνε και λιγοστεύουν, για να μην πω πως εκμηδενίζονται. Και το κόψιμο των μεταξύ μας γεφυρών -που άλλωστε δεν ήταν ποτέ στέρεες- είναι σχεδόν αναπόφευκτο. Ίσως αυτό είναι και το καλύτερο.

Όσο για τους ταλαντευόμενους συντρόφους που στέκονται ακόμη αμήχανοι ανάμεσα σε δύο δρόμους, νομίζω πως διαθέτουν και άριστο μυαλό αλλά και αρκετό πολιτικό κριτήριο ώστε να μπορέσουν να κάνουν την επιλογή τους.

Το μόνιμο παράπονο της υπό διαμόρφωση προεδρικής τάσης ότι βρίσκεται μεταξύ δύο πυρών, μεταξύ δύο άκρων, του Αλαβάνου/ΣΥΡΙΖΑ, και της Ανανεωτικής Πτέρυγας. Είναι καμιά φορά εξαιρετικά επικίνδυνο να υιοθετεί κανείς το μανδύα του κεντριστή σε ένα αριστερό κόμμα. Στην προκειμένη περίπτωση δεν είναι βέβαια ιδιαίτερα επικίνδυνο για κανέναν, καθώς οι νέο-προεδρικοί συγκρίνουν ανόμοια πράγματα. Δεν είναι κομμουνιστές οι άνθρωποι της Ανανεωτικής Πτέρυγας, εν αντιθέσει με τους περισσότερους φίλους των άλλων δύο παρατάξεων. Και η Ελλάδα δεν βρίσκεται σε επαναστατική κατάσταση, ώστε να έχει ουσιαστικό νόημα η χρήση του όρου κεντριστές.

Ο Δημήτρης Χατζησωκράτης, μέλος της ΚΠΕ του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ, μιλώντας στο ρ/θμό ΚΑΝΑΛΙ 1, Πειραιά(εκπομπή Β. Σκουρή, Γρ. Τζοβάρα) μεταξύ άλλων τόνισε:

...Ακόμα και αν υπάρχει η διάγνωση ότι η πλειοψηφία των μελών προκρίνει Έκτακτο Συνέδριο, η ηγεσία του κόμματος οφείλει να έχει την ικανότητα να προβλέπει που μπορεί να οδηγήσει τώρα ένα Συνέδριο. Τι μπορεί να λύσει αλλά και τι φυγόκεντρες τάσεις μπορεί να πυροδοτήσει. Η ηγεσία, με παρρησία, ακόμη και κόντρα σε μια αίσθηση και προσμονή λύσεων οφείλει να παρέμβει. Μια ηγεσία, που χαϊδεύει αυτιά και προσανατολίζει την αγωνία των μελών του κόμματος σε λάθος στόχο, δεν ανταποκρίνεται στο ρόλο της! Σε τελευταία ανάλυση δεν θα πρέπει να αναρωτηθεί ο Πρόεδρος γιατί η πλειοψηφία της Π. Γραμματείας, με όλα τα ιστορικά στελέχη της, είναι αντίθετη με το Συνέδριο τώρα;