Τα επικοινωνιακά παιχνίδια με το μάθημα των θρησκευτικών και η κυβερνητική αναδίπλωση κατόπιν των αντιδράσεων, δείχνουν ότι στόχος δεν είναι ούτε ο σεβασμός των προσωπικών δεδομένων των πολιτών ούτε μια μεταρρυθμιστική αλλαγή στον κατηχητικό και ομολογιακό χαρακτήρα του μαθήματος, αλλά η θορυβώδης παρουσία κυβερνητικών στελεχών από «τηλεοπτικού άμβωνος». Το πρόβλημα παραμένει στη μονόπλευρη παρουσίασή του μαθήματος αντί μιας ολοκληρωμένης προσέγγισης της ιστορίας των θρησκειών.

Η ΔΗΜΑΡ θεωρεί ότι το μείζον είναι η επανατοποθέτηση των σχέσεων εκκλησίας κράτους με τον αναγκαίο διαχωρισμό τους. Αυτή είναι μια προοδευτική μεταρρύθμιση με ορίζοντα τον εκσυγχρονισμό της ελληνικής κοινωνίας.

ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΟΤΑΣΗ της να συσταθεί εξεταστική επιτροπή, η κυβέρνηση προσπαθεί να αποφύγει την κατάθεση του δικαστικού φακέλου της υπόθεσης Βατοπεδίου στη Βουλή. Πρόκειται για έναν ακόμη ελιγμό συγκάλυψης, για μια κίνηση αντιπερισπασμού στην πρόταση του ΠΑΣΟΚ, το οποίο ζητεί να συσταθεί ειδική κοινοβουλευτική επιτροπή για τη διενέργεια προκαταρκτικής εξέτασης

Μέσα στον ορυμαγδό των ημερών, με τις αποκαλύψεις για τις ιερές μπίζνες να φτάνουν στο κατακόρυφο και την κυβέρνηση να αεροβατεί κατά πρωτοφανή τρόπο, πάμε να ξεχάσουμε πως η καθιέρωση της προαιρετικής διδασκαλίας των θρησκευτικών μοιάζει επιτέλους να οδηγείται στην καθ’ όλα φυσική της κατάληξη

Οι απόψεις του τού έχουν στοιχίσει. Έχει φυλακισθεί στη Συρία για πολιτικούς λόγους, έχει υποστεί διώξεις και κάθε τόσο τον απειλούν με φετφά. Γιατί συνηθίζει να λέει φράσεις όπως «η μαντίλα δεν κρύβει απλώς το πρόσωπο, επιχειρεί να κρύψει και τον Λόγο».

Το φαινόμενο της διαφθοράς των δικαστών ανθεί, ανεξαιρέτως, σε όλες τις δυτικές δημοκρατίες. Ας μην ξεχνάμε, υποκριτικά, το εξής για παράδειγμα γεγονός: Το 1995, η Ένωση για την προστασία των φορολογουμένων του Παρισιού κατέφυγε στην εισαγγελική αρχή για να καταγγείλει τη διεφθαρμένη διαχείριση των δημοτικών ακινήτων από τον Αλέν Ζιπέ.

Την ώρα που οι Συντηρητικοί προσπαθούν με κάθε τρόπο να ενοχοποιήσουν ηθικά τους Προοδευτικούς, η Δικαιοσύνη και η Εκκλησία συγκλονίζονται από τα σκάνδαλα των ημερών. Η ιεραρχία της Δικαιοσύνης και της Εκκλησίας, μαζί με τον Στρατό (που και αυτός έχει τα προβληματάκια του), είναι, με ορισμένες προσωπικές εξαιρέσεις, πυλώνες του συντηρητισμού.

Για πολλοστή φορά ο Aρχιεπίσκοπος κ. Xριστόδουλος και οι συνεργάτες του, με τη σκοταδιστική λογοκρισία του Aριστοφάνη και τη μισαλλόδοξη αντίδραση στην οικοδόμηση του ισλαμικού ναού, έγιναν ήρωες μιας πολιτικής αντιπαράθεσης

«Κάναμε σαφώς λάθος χειρισμό στο θέμα των ταυτοτήτων. Δεν μπορείς να αγνοείς τον αρχιεπίσκοπο και να τον μειώνεις έτσι. Ο Χριστόδουλος στο θέμα του χειρισμού είχε απόλυτο δίκιο. Το ΠΑΣΟΚ πλήρωσε τον προτεσταντισμό του Σημίτη. Είχε σχέδιο (ο Σημίτης) και το ΠΑΣΟΚ το πλήρωσε».

Το ελληνικό κράτος δεν είναι θρησκευτικά ουδέτερο. Και οφείλεται αυτό σε μεγάλο βαθμό στο γεγονός ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι περισσότερο απ’ όλα ένας κρατικός θεσμός.

Είναι αναμφισβήτητο πως η διαμάχη μεταξύ της ηγεσίας της Εκκλησίας της Ελλάδος και του Οικουμενικού Πατριαρχείου έχει εξουσιαστικά χαρακτηριστικά. Ο έλεγχος των κενών θέσεων των μητροπόλεων των αποκαλούμενων «νέων χωρών» δεν είναι ένα τυπικό ζήτημα. Αφορά νομή εξουσίας.

ΑΣΦΑΛΩΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ να το περιμένουμε από τη σημερινή κυβέρνηση, καθ’ ότι οι δεσμοί της με την ηγεσία της Εκκλησίας είναι δεσμοί υπογραφών και ψήφων, αλλά η ώρα ήρθε: ο χωρισμός Εκκλησίας - Κράτους φαντάζει σήμερα περισσότερο από ποτέ αναγκαίος.

Η αδιάλλακτη εμμονή της ηγετικής ομάδας της Εκκλησίας της Ελλάδας να θέσει υπό τον αποκλειστικό έλεγχό της τις χηρεύουσες μητροπόλεις του Οικουμενικού Πατριαρχείου στη Μακεδονία, είναι απλώς η ορατή για τους πολλούς κορυφή του παγόβουνου. Ετσι εύκολα περνάει στα μέσα μαζικής επικοινωνίας, υποβαθμισμένη στην ανακριβώς λεγόμενη «κόντρα Αρχιεπισκόπου και Πατριάρχη».