Η υγειονομική κρίση, πλην των δυσεπίλυτων προβλημάτων που συσσώρευσε, ανέσυρε στην επιφάνεια τους αξιακούς κώδικες της Αριστεράς

Πριν από λίγες ημέρες ο ΣΥΡΙΖΑ - Προοδευτική Συμμαχία υλοποίησε, μέσα σε πρωτόγνωρες "τηλεδιασκεψιακές" συνθήκες, την Προγραμματική του Συνδιάσκεψη.

Πρώτη φορά συζητήσαμε ένα κείμενο στρατηγικού χαρακτήρα, που φιλοδοξούμε να εμπεριέχει διάρκεια στον χρόνο αλλά και να διασφαλίζει τη δυναμική τής εξέλιξης και της επικαιροποίησης.

Στις ερμηνείες για τη δημοσκοπική διαφορά ανάμεσα στη Ν.Δ. και τον ΣΥΡΙΖΑ παραλείπεται ένας κρίσιμος παράγοντας: η ευρύτερη συρρίκνωση της επιρροής της Αριστεράς. Το είδαμε πρόσφατα και στην Κύπρο, αλλά αφορά ολόκληρη την Ευρώπη, τόσο τη Σοσιαλδημοκρατία, όσο και τη ριζοσπαστική Αριστερά. Δεν ανακάλυψε ξαφνικά ο κόσμος τα καλά του καπιταλισμού. Το αντίθετο.

Εγκλεισμός στο σπίτι σημαίνει Netflix και Netflix σημαίνει μια εικόνα του κόσμου, όχι όπως τη φαντάζεται κατά μόνας ο καθένας μας, αλλά όπως τη θέλουν οι πολλοί. Στους οποίους, ως πελάτες, σερβίρεται το πιάτο που το μάρκετινγκ έχει υποδείξει ότι τους αρέσει.

Φαίνεται παράδοξη αυτή η ερώτηση, αλλά αξίζει να γίνει, παραπέμποντας στη μεσαιωνική αντίληψη για τα δύο σώματα του βασιλιά, το φυσικό και το δημόσιο, στην οποία θεμελιώθηκε η πολιτική σκέψη και η θεωρία της κυριαρχίας (E. Kantorowicz, The King’s Two Bodies). Αυτή που μας αποκάλυψε όλες τις απόκρυφες και αόρατες όψεις και λειτουργίες της εξουσίας, που παρέμεναν ακατανόητες. Είναι όμως το πολιτικό κόμμα το σώμα της Αριστεράς; Ταυτίζεται η Αριστερά με το κόμμα της; Σύμφωνα και με τη σοσιαλδημοκρατική και με τη λενινιστική ταυτίζεται. Μπορούμε όμως να το ισχυριστούμε αυτό σήμερα; Η απάντησή μας είναι όχι και αυτό ακριβώς θέλουμε να υποστηρίξουμε.

Η μνήμη από τον Γενάρη του ’15 είναι ακόμα νωπή. Η Αριστερά, για πρώτη φορά στην Ελλάδα, πήρε την εντολή να κυβερνήσει τη χώρα μετά από αδιάβλητες εκλογές. Εξού και το συγκινησιακά φορτισμένο σύνθημα «Πρώτη φορά Αριστερά!» (το οποίο εμμέσως πλην σαφώς δεν θεωρεί το ΠΑΣΟΚ αριστερό κόμμα). Οπως και να ʼχει το πράγμα, για τους περισσότερους που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ το κυρίαρχο συναίσθημα ήταν η αισιοδοξία, επειδή αυτοί που ανέλαβαν τα ηνία της εξουσίας δεν έφταιγαν για τα ολέθρια λάθη που μας έφεραν στο χείλος της αβύσσου και επιπλέον σκόπευαν να κινηθούν διαφορετικά από τους προηγούμενους.

Εν αρχή ην ο λόγος. Ο Γουτεμβέργιος πρόσταξε «τυπωθείτω» και η διακίνηση των ιδεών άρχισε να γίνεται μέσω βιβλίων, εφημερίδων, προκηρύξεων και πάσης φύσης γραπτών. Η αναπαραγωγή και η κατοχύρωσή τους προϋπέθεταν το καφενείο, τον χώρο δουλειάς, «τη συγκέντρωση».

Ήταν η εποχή των μεγάλων επαναστάσεων, των «κεντρικών» πολέμων. Ήταν ακόμα μια κοινωνία σωμάτων. Μετά ήρθαν το ραδιόφωνο και η TV. Εξαφάνισαν τη δυνατότητα αμφίδρομης επικοινωνίας, σχετικοποίησαν τον ρόλο των εφημερίδων αλλά και των ίδιων των κομμάτων και της εθνικής Βουλής, χωρίς βέβαια να καταργούν τέτοιους θεσμούς.