Ακούγεται άδικο, γιατί η Ευρώπη έχει κάνει όσα κανείς άλλος στον κόσμο για την αντιμετώπιση της κλιματικής κρίσης μετά τη 10ετία του 1970, αλλά η κλιματική κρίση δεν αναγνωρίζει σύνορα, ούτε απωθείται ούτε επαναπροωθείται, και η Γηραιά Ηπειρος βρίσκεται στο επίκεντρό της. Το φετινό καλοκαίρι άνοιξε με πυκνά, διαδοχικά κύματα καύσωνα κυρίως στη δυτική και στη νοτιοδυτική Ευρώπη, ανέβηκε μερικούς βαθμούς και η θερμοκρασία της Μεσογείου, μέσα σε δύο μήνες κάηκαν και 700.000 εκτάρια ευρωπαϊκά δάση. Και τώρα, ο Αύγουστος τελειώνει με ένα σπάνιο, αν όχι πρωτοφανή, συνδυασμό ξηρασίας και καταιγίδων. Οι όροι του προβλήματος πλέον δεν εξαρτώνται από κανέναν μεμονωμένα, ούτε καν από ολόκληρη την Ευρώπη.

«Η κλιματική κρίση θέτει την ανθρωπότητα σε μια πρωτόγνωρη δοκιμασία που επιβάλλει συνεργασία και δράση»

“The changing childhood project”. Στη μεγάλη έρευνα για την παιδική ηλικία στον 21ο αιώνα, που διεξήγαγε, με αφορμή τα 75 της χρόνια, η UNICEF, σε 21 χώρες, σε όλες τις ηπείρους, πήραν μέρος 21.000 άτομα ηλικίας από 15 ώς 24 ετών και άνω των 40. Οι νέοι εμφανίζονται γενικά πιο αισιόδοξοι για το μέλλον από ό,τι οι μεγαλύτεροί τους.

Τις τελευταίες μέρες, με αφορμή την Διάσκεψη στη Γλασκώβη, πολλαπλασιάζονται οι εκθέσεις επιστημόνων και ερευνητών που επιδιώκουν να ηχήσουν ως συναγερμοί

Μπορεί κυριολεκτικά στο “παρά πέντε” ΗΠΑ και Κίνα να κατέληξαν σε ένα “κοινό ανακοινωθέν για την ενίσχυση δράσης για το κλίμα”, το οποίο χαιρέτισε ο γενικός γραμματέας του ΟΗΕ ως “σημαντικό βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση”, μπορεί ενδεχομένως αυτή να ήταν και η συμβολική κίνηση που έλειπε από την COP 26, όμως το ζητούμενο, για τον πλανήτη και την ανθρωπότητα, παραμένει. Η μετατροπή των λόγων σε έργα. Η υλοποίηση των στόχων που έχει θέσει η Συμφωνία του Παρισιού το 2015.

Η διάσκεψη των μερών της Σύμβασης-Πλαισίου των Ηνωμένων Εθνών για την Κλιματική Αλλαγή, γνωστή ως COP, συνιστά ένα πολύ σπουδαίο γεγονός τόσο για τους ηγέτες των χωρών, όσο και για τους επικεφαλής μεγάλων ιδιωτικών οργανισμών, καθώς ο σκοπός της είναι να συμβάλλει στην κινητοποίηση των παγκόσμιων προσπαθειών και να θέσει το διεθνές πλαίσιο δράσης για την συγκράτηση της αύξησης της μέσης θερμοκρασίας του πλανήτη κατά μέγιστο +1,5ο C σε σύγκριση με την προβιομηχανική περίοδο.

Το λόμπι των ορυκτών καυσίμων προσπάθησε να περάσει το φυσικό αέριο ως «καύσιμο-γέφυρα» για την πράσινη μετάβαση με βάση την εκπομπή λιγότερου CO2 απ’ ό,τι με παραγωγή άνθρακα ή λιγνίτη.

Καθώς οι τιμές της ενέργειας αυξάνουν, με τη σειρά τους ακριβαίνουν και τα καταναλωτικά αγαθά, ενώ σε αρκετές ευρωπαϊκές πρωτεύουσες έχουν ήδη αρχίσει να εμφανίζονται και οι πρώτες ελλείψεις στην εφοδιαστική αλυσίδα.

Τα καμπανάκια των επιστημόνων έχουν γίνει ηχηρές καμπάνες, η ηχώ των οποίων φτάνει ήδη εκκωφαντικά στις ακτές μας

Από μικρό και από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια. Η Γκρέτα είναι η μικρή που βροντοφώναξε ήδη στους ισχυρούς του κόσμου τούτου πως όσα λένε (και, κυρίως, όσα κάνουν) για το κλίμα δεν είναι παρά ένα ατελείωτο μπλα μπλα μπλα.

«Είμαστε σε τροχιά αύξησης της θερμοκρασίας κατά 3 βαθμούς Κελσίου έως το τέλος του αιώνα, κάτι που θα είναι τεράστια καταστροφή»

Η“τελευταία καλή ευκαιρία για την ανθρωπότητα” ξεκινά σήμερα. Στη Γλασκώβη διοργανώνεται η παγκόσμια διάσκεψη του ΟΗΕ COP26 για την κλιματική κρίση και το ερώτημα που απασχολεί τον πλανήτη είναι αν θα καταφέρει να ανταποκριθεί στις αυξημένες προσδοκίες, την ώρα που, όπως προειδοποιεί ο γ.γ. του ΟΗΕ Αντόνιο Γκουτέρες, η κλεψύδρα αδειάζει επικίνδυνα.

Στην Διάσκεψη του ΟΗΕ για το κλίμα, στη Γλασκόβη, οι εθνικές κυβερνήσεις είναι αυτές που βρίσκονται στο επίκεντρο της παγκόσμιας προσοχής με την προσδοκία να ανταποκριθούν
στα ολοένα και πιο πιεστικά αιτήματα για υιοθέτηση νέων υψηλών δεσμευτικών στόχων και λήψη τολμηρών αποφάσεων που θα επιτρέψουν στην ανθρωπότητα και τις επόμενες γενιές
να ελπίζουν πως η κλιματική κατάρρευση μπορεί να αποφευχθεί.

Τα δεδομένα δείχνουν ότι ο πλανήτης έχει πλέον χρησιμοποιήσει το 85% του προϋπολογισμού άνθρακα

Δεν ευθύνονται όλες οι χώρες το ίδιο για την υπερθέρμανση του πλανήτη. Ορισμένων οι ευθύνες σωρεύονται και χρονολογούνται ήδη από το 1850, από τη Βιομηχανική Επανάσταση. Πρόσφατο δημοσίευμα βρετανικού ιστότοπου σχετικά με το σύνολο των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα των χωρών από το 1850 και μετά αποκαλύπτει τα κράτη που έχουν τη μεγαλύτερη ιστορική ευθύνη της κλιματικής κρίσης.

Μελετήθηκε δείγμα 2.278 διαδικτυακών ειδήσεων των πλέον δημοφιλών ιστοσελίδων και αναδείχτηκαν τέσσερα επίπεδα αναφοράς.

Η κλιματική αλλαγή/κρίση είναι φαινόμενο παγκόσμιο, αεί παρόν, οπωσδήποτε αισθητό πλέον και επιτεινόμενο, οι δε επιπτώσεις του φαίνονται ήδη από την έξαρση των ακραίων καιρικών φαινομένων παντού. Η ειδησεογραφική της κάλυψη ωστόσο από τα μέσα είναι ένα ανοιχτό ζήτημα, καθώς το θέμα δεν καλύπτεται ανάλογα με τη σημασία και τη δριμύτητά του και σε όλες τις εκφάνσεις του, τουλάχιστον σε ποσοτικό επίπεδο.

Όταν επισκέφθηκε την Ελλάδα το καλοκαίρι ένιωσε ότι οι πυρκαγιές άνοιξαν ένα νέο, πιο απειλητικό κεφάλαιο στη μάχη κατά της κλιματικής αλλαγής για την ΕΕ, λέει στα «ΝΕΑ» η Λοράνς Τουμπιανά, εκ των βασικών αρχιτεκτόνων της Συμφωνίας του Παρισιού, της πρώτης οικουμενικής και δεσμευτικής συμφωνίας για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής. Oικονομολόγος, ακαδημαϊκός και διπλωμάτις, η επικεφαλής σήμερα του Ευρωπαϊκού Ιδρύματος για το Κλίμα (ECF) θεωρεί ότι αποτελεί επιτακτική ανάγκη στην επικείμενη Διάσκεψη για το Κλίμα COP26 να συνεισφέρουν οι «πλούσιες» χώρες για «χρηματοδότηση του κλίματος» 100 δισ. δολάρια ετησίως, ώστε να προετοιμαστούμε διεθνώς για την «αυξανόμενη εμφάνιση κλιματικού χάους».

Δυστυχώς, η κυβέρνηση επιλέγει για μια ακόμη φορά το μοντέλο της επικοινωνίας αντί του ουσιαστικού σχεδιασμού για την επόμενη μέρα

Μετά τις πυρκαγιές του καλοκαιριού, θα περίμενε κανείς ότι η κυβέρνηση θα διδασκόταν από τα λάθη της, που οδήγησαν σε μια τεράστια οικολογική καταστροφή. Έστω και με καθυστέρηση δύο ετών, έστω και μετά από αυτό το βαρύ περιβαλλοντικό και οικονομικό τίμημα της απραξίας της, θα προχωρούσε σε έναν σοβαρό σχεδιασμό για την επόμενη μέρα της Πολιτικής Προστασίας στη χώρα μας.