Εργαλείο αυτοκτονίας

Το 1973, σε ένα υπουργικό συμβούλιο υπό την Γκόλντα Μέιρ που έμεινε στην ιστορία, κάποιοι Ισραηλινοί αξιωματούχοι είχαν εκφράσει τις αμφιβολίες τους για τη σκοπιμότητα της απόκτησης πυρηνικών όπλων. Αλλά τα σχέδια στην έρημο Νεγκέβ είχαν ήδη ξεκινήσει.

Πριν από τέσσερα χρόνια, ο Αντριάνο Σόφρι είχε γράψει ένα άρθρο στη Ρεπούμπλικα με τίτλο «Έχουμε χρέος να αγαπάμε το Κράτος του Ισραήλ». Δεν μπορούμε να αγαπάμε την Ευρώπη - τόνιζε - αν δεν αγαπάμε το Κράτος του Ισραήλ και τον μεικτό, θαρραλέο και φοβισμένο λαό του. Αλλά κι εκείνο πρέπει να καταλάβει πως όποιος έχει τη στιγμιαία υπεροχή στα όπλα δεν πρέπει να επαφίεται στα όπλα. Η εικόνα που δίνει προς τα έξω ως ο αμείλικτος Γολιάθ απέναντι στον Παλαιστίνιο Δαβίδ καθιστά το κράτος αυτό αδύναμο, ευάλωτο και μόνο.

Ύστερα από μια αιματηρή ιντιφάντα κι έναν άσκοπο πόλεμο, την ώρα που η διεθνής κοινότητα παρατηρεί ανήμπορη να αντιδράσει έναν ορκισμένο εχθρό του Ισραήλ να κατασκευάζει το πυρηνικό του οπλοστάσιο, ο πρώην αντάρτης της Lotta Continua γράφει από τη φυλακή του ότι το χρέος στο οποίο είχε αναφερθεί τότε παραμένει το ίδιο. Απέναντι σ’ εκείνους τους όλο και περισσότερους, που εκφράζουν την απορία τους για το τι γυρεύει σ’ έναν ξένο τόπο ένας παρείσακτος σαν το Ισραήλ, πρέπει να διακηρύξουμε την αγάπη μας γι’ αυτό το κράτος, που είναι όλο και πιο ευάλωτο, όλο και πιο μόνο. Μόνο, με τη συντριπτική στρατιωτική του δύναμη, που δεν επαρκεί πια για την εξουδετέρωση των απειλών προς την ύπαρξή του. Μόνο, με τα πυρηνικά του όπλα, που δεν αποτελούν πλέον παράγοντα αποτροπής, αλλά εργαλείο αυτοκτονίας.

Το Ισραήλ έκανε ένα βήμα το οποίο, συμβολικά τουλάχιστον, θα μπορούσε να αποβεί μοιραίο: αποδεχόμενο την ανάπτυξη μιας διεθνούς δύναμης στα σύνορά του, εμπιστεύθηκε την ασφάλειά του στη διεθνή κοινότητα. Ο Μάσιμο Ντ’ Αλέμα πέταξε τις προάλλες την ιδέα ότι μια ανάλογη δύναμη θα μπορούσε στο μέλλον να αναπτυχθεί και στη Γάζα. Όλα αυτά τα σχέδια θα μπορούσαν όμως να τιναχθούν στον αέρα από τον πυρηνικό ανταγωνισμό στην περιοχή, στον οποίο υπάρχει κίνδυνος να εμπλακούν σύντομα και άλλες χώρες, όπως η Τουρκία. Για να αποτραπεί αυτός ο κίνδυνος, ο Αντριάνο Σόφρι προτείνει στο Ισραήλ να κάνει ένα ακόμη βήμα, πολύ πιο τολμηρό και πολύ πιο δύσκολο: να εγκαταλείψει τα πυρηνικά του όπλα. Με τον τρόπο αυτό θα στερήσει από τον Αχμαντινεζάντ και τους άλλους φανατικούς τα επιχειρήματά τους. Και θα στείλει στον κόσμο ένα μήνυμα όχι ηθικό ή φιλειρηνικό, αλλά βαθύτατα πολιτικό. Γιατί μπροστά στον μύθο του καμικάζι που φορά μια ζώνη γεμάτη πυρηνικά όπλα, ο μύθος της Μασάντα καταρρέει.