Ισχυρή άμυνα χωρίς ισχυρή εθνική στρατηγική;

Τι λένε ορισμένοι: «Να μην πάρουμε όπλα και να αλωνίζουν οι Τούρκοι στο Αιγαίο και στην ανατολική Μεσόγειο; Να τους τα δώσουμε όλα;»

Τρεις επισημάνσεις με αφορμή τις αμυντικές δαπάνες της χώρας από το 1974 έως το 2018.

Πρώτη. Ο πρώτος κύκλος της κούρσας των εξοπλισμών μετά το 1974 ξεκίνησε στη σκιά της εισβολής του Αττίλα στην Κύπρο και της κατοχής της βόρειας Κύπρου από την Τουρκία.

Δεύτερη. Ο δεύτερος κύκλος, το 1985, ξεκίνησε στη σκιά των προκλήσεων με το ΧΟΡΑ και ακολούθησε η κρίση με το ΣΙΣΜΙΚ.

Τρίτη. Ο τρίτος κύκλος, το 1996, μετά τα Ίμια. Τώρα, μετά τον «πόλεμο των ΑΟΖ» φαίνεται ότι είμαστε στην αρχή του τέταρτου κύκλου των εξοπλισμών. Το πλαίσιο, τηρουμένων των αναλογιών, το ίδιο. Η αντιμετώπιση του υπαρκτού κινδύνου από την Τουρκία.

Από το 1974 μέχρι σήμερα η Τουρκία ανακήρυξε επισήμως το παράνομο ψευδοκράτος στην Κύπρο τον Νοέμβριο του 1983. Έστειλε περίπου 110.000 εποίκους στην ΤΔΒΚ, όπως την αποκαλεί. Ο Ερντογάν άνοιξε τον Ιούλιο φέτος με μονομερή προκλητική απόφαση την Αμμόχωστο, δείγμα όχι μόνο επιμονής στη διχοτόμηση, αλλά και στα δύο κράτη

Είχαμε την κρίση του 1976 με το ΧΟΡΑ στο Αιγαίο και την κρίση του 1987 τον Μάρτιο με την έξοδο του ΣΙΣΜΙΚ. Είχαμε τον Ιούνιο του 1995 τη διατύπωση του casus belli από την Τουρκία σε περίπτωση επέκτασης των ελληνικών χωρικών υδάτων στο Αιγαίο στα 12 μίλια. Είχαμε την κρίση στα Ίμια τον Ιανουάριο του 1996 με το θερμό επεισόδιο και τις γκρίζες ζώνες στο Αιγαίο. Είχαμε και έχουμε έναν συνεχή ακήρυχτο πόλεμο στο Αιγαίο με παραβιάσεις και παραβάσεις. Και άλλα πολλά. Πρόσφατα με τις ΑΟΖ, την παράνομη συμφωνία της Τουρκίας με τη Λιβύη και τις προκλήσεις μέχρι ανοιχτά της Κρήτης,

Τι λένε ορισμένοι: «Να μην πάρουμε όπλα και να αλωνίζουν οι Τούρκοι στο Αιγαίο και στην ανατολική Μεσόγειο; Να τους τα δώσουμε όλα;». «Αποτρέψαμε κάτι όμως με τις κούρσες των εξοπλισμών από τα παραπάνω μετά το 1974;» λένε άλλοι. Πού θα φτάσει η κατάσταση με τις συνεχόμενες κούρσες εξοπλισμών; Ας δεχθούμε ότι με τα μέχρι τώρα εξοπλιστικά προγράμματα διασφαλίζεται η απαραίτητη ισχυρή άμυνα απέναντι στην Τουρκία, για την οποία όλοι συμφωνούν. Έχουμε όμως και ισχυρή εθνική στρατηγική; Και σε ποια εντάσσεται η τωρινή συμφωνία με τη Γαλλία; Ακολουθούμε μήπως μια στρατηγική διαλόγου και λύσεων των προβλημάτων με την Τουρκία; Που σημαίνει όμως παραδοχή από το πολιτικό σύστημα και κάποιων αμοιβαίων υποχωρήσεων για συμφωνία, αλλά και άλλο κλίμα αντιπαράθεσης, πέρα και έξω από τα εθνικιστικά παραληρήματα και τις κατηγορίες περί προδοσίας.

Ακολουθούμε μήπως μια στρατηγική σύγκρουσης που απαιτεί πάνω απ’ όλα υπερεξοπλισμούς; Που σημαίνει και αντίστοιχο κόστος, αλλά και αντίστοιχη προετοιμασία. Κι αυτό σε μια δημοκρατική και ευρωπαϊκή χώρα είναι κατανοητό τι συνεπάγεται. Ακολουθούμε μήπως τη στρατηγική της ισορροπίας και της παραπομπής των λύσεων στο μέλλον, όταν τα πράγματα θα είναι ευνοϊκά; Που σημαίνει εξοπλισμοί και συνέχειά τους. Συνέχιση με το ίδιο άθλιο παιχνίδι εθνικιστικών αντιπαραθέσεων για να καλύπτεται το κόστος των αμυντικών εξοπλισμών, αλλά κυρίως και κίνδυνο να γίνουν χειρότερες οι καταστάσεις από ό,τι σήμερα. Σχεδόν μισόν αιώνα μετά το 1974 το πολιτικό σύστημα είναι λογικό να βγάλει κάποια συμπεράσματα, να αντλήσει διδάγματα και να συμπεριφερθεί ανάλογα. Διαφορετικά το ερώτημα «πού πάνε τα δισ. ευρώ, ρε πατριώτη;» θα μένει αναπάντητο και στα επόμενα πενήντα χρόνια...

5+1 ερωτήματα για τη συμφωνία με τη Γαλλία

1. Σε ποια εθνική στρατηγική εντάσσεται η συμφωνία με τη Γαλλία; Έχει προηγηθεί μήπως κάποια σοβαρή συζήτηση εντός και εκτός Βουλής, χωρίς φανφάρες, αλόγιστα κορδώματα, μικροκομματικές τακτικές, εθνικιστικές κορώνες και άλλα τέτοια που υποτιμούν την πολιτική και τους πολίτες για τα νέα δεδομένα, γεωπολιτικά και άλλα, στην περιοχή, τις στρατηγικές προτεραιότητες της χώρας, τις οικονομικές της δυνατότητες και δεν το πήρε κανείς χαμπάρι; Αν είχε γίνει κάτι τέτοιο, προφανώς η κυβέρνηση δεν θα χειριζόταν με τον τρόπο που χειρίστηκε τη συμφωνία με τη Γαλλία και δεν θα είχε αυτή τη στάση που έχει απέναντι στη Συμφωνία των Πρεσπών.

2. Διασφαλίζονται τα στρατηγικά και γεωπολιτικά συμφέροντα της χώρας και πώς ιδιαίτερα στα δύο σημεία που θέτει ο ΣΥΡΙΖΑ - Π.Σ.; Και δεν τα θέτει μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ. Αν υπήρχε μια άλλη αντίληψη διαμόρφωσης της εξωτερικής πολιτικής από την κυβέρνηση -και οι πάντες κατανοούν τι σημαίνει αυτό-, δεν θα υπήρχε σ’ αυτή η συγκεκριμένη στάση από τον Μητσοτάκη και τους στενούς του συνεργάτες.

3. Ποια στρατηγική υπηρετούσαν οι πρώιμες δηλώσεις Μητσοτάκη περί φρεγατών και εξοπλισμού και ποια αυτές που συνόδευσαν τη συμφωνία; Είναι αυτά αποτέλεσμα σοβαρής και υπεύθυνης στάσης;

4. Ποια στρατηγική επιβάλλει τη νέα κούρσα εξοπλισμών με πρώτο κόστος 10 δισ. ευρώ την επομένη μιας δεκαετούς οικονομικής κρίσης; Ποιες συνέπειες θα έχει στο χρέος και στην οικονομική πορεία της χώρας;

5. Δίνονται κάποιες και ποιες δυνατότητες συμμετοχής στην ελληνική Αμυντική Βιομηχανία, που βρίσκεται σε συνθήκες κατάρρευσης; Είναι δυνατόν να υπογράφεται μια συμφωνία κόστους σύμφωνα με όλα τα δεδομένα ύψους 10 δισ. ευρώ και να μην υπάρχει ούτε μία πρόβλεψη;

6. Ποια είναι η θέση της κυβέρνησης για την ανανέωση της συμφωνίας με τις ΗΠΑ και τη διάρκειά της; Θα είναι πενταετής ή αορίστου χρόνου; Και τι θα γίνει τα όσα διαρρέονται για τα περίφημα αεροσκάφη F-35;