Η ευθύνη του πρωθυπουργού στο σκάνδαλο των υποκλοπών είναι αντικειμενική και αυτό δεν μπορεί να κρυφτεί πίσω από τις παραιτήσεις του γενικού γραμματέα του και του διοικητή της ΕΥΠ. Ο πρωθυπουργός δεν μπορεί να αποφύγει την ευθύνη του ούτε επικαλούμενος άγνοια. Θα έλεγα μάλιστα ότι αυτό κάνει τα πράγματα χειρότερα, γιατί ενδεχόμενη άγνοιά του είτε δείχνει ότι το σύστημα του οποίου είναι επικεφαλής είναι εκτός ελέγχου είτε ότι πίσω από την πλάτη του στήθηκε ένας παράλληλος μηχανισμός.

«Κάθε θαύμα τρεις ημέρες, το μεγάλο τέσσερις».

Η λαϊκή παροιμία επιβεβαιώθηκε σε υπερθετικό βαθμό το καλοκαίρι αυτό στα πολιτικά πράγματα στη χώρα μας!
Ήδη, όχι τέσσερις ημέρες …αλλά τέσσερις βδομάδες(!) αφότου ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ ΚΙΝΑΛ μετέβη στον Άρειο Πάγο και κατέθεσε μηνυτήρια αναφορά για την παρακολούθηση του κινητού του, το θέμα παραμένει στις πρώτες ειδήσεις και έχει ξεπεράσει διογκούμενο και τα ελληνικά σύνορα…
Από προχθές μάλιστα, με το άνοιγμα της Βουλής, έχουμε αλλάξει και … «πίστα»!

Ένα κοινό στοιχείο θα διατρέξει – ας είμαστε βέβαιοι! – τις τέσσερεις κοινοβουλευτικές σκηνές του δράματος των, ήδη πολύκροτων και σε διεθνές επίπεδο, παρακολουθήσεων/υποκλοπών/ «επισυνδέσεων» στην Ελλάδα του 2022: Κάθε πλευρά, κάθε πολίτης εντέλει, θα επιβεβαιώσει προκατάληψη μάλλον παρά θα φωτισθεί. Η διχαστικότητα έχει εγκατασταθεί. «Όλοι ξέρουν», το σωστό/την αλήθεια. Δεν είναι κάτι το καινούργιο αυτό, είναι σίγουρα δυσοίωνο για την λειτουργία της αντιπροσωπευτικής (μας) δημοκρατίας, όμως… έτσι είναι. Τουλάχιστον να μην διατηρούμε ψευδαισθήσεις, όσο οι dramatis personae θα ανέρχονται στην σκηνή:

Το σκάνδαλο των υποκλοπών συγκλονίζει τη δημόσια ζωή της χώρας τις τελευταίες εβδομάδες και έχει προκαλέσει τη σοβαρότερη πολιτική κρίση της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Οι παρακολουθήσεις πολιτικών και δημοσιογράφων αποτελούν πρακτικές που ανήκουν στο πιο σκοτεινό παρελθόν της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας. Από τη δεκαετία του 1920 έως και τη δεκαετία του 1970 το πολιτικό σύστημα και ο κρατικός μηχανισμός είχαν εδραιωθεί στις διακρίσεις και τις διώξεις σε βάρος της Αριστεράς. Προϋπόθεση για να επιβληθούν διακρίσεις και εφαρμοστούν διώξεις ήταν οι πληροφορίες που συγκεντρώνονταν από την αστυνομία, τη χωροφυλακή και τις υπηρεσίες ασφαλείας μετά από παρακολουθήσεις ή από χαφιέδες.

Στις 31 Μαρτίου 2021 σε πολυνομοσχέδιο για την αντιμετώπιση της πανδημίας η κυβέρνηση έφερε τροπολογία που αφαίρεσε τη δυνατότητα να γνωστοποιεί στους πολίτες την άρση του απορρήτου των επικοινωνιών τους από την ΕΥΠ, αν ο λόγος της παρακολούθησής τους αφορά την εθνική ασφάλεια. Πώς το σχολιάζετε; Γιατί να μη γνωρίζω ως δημοσιογράφος, για παράδειγμα, και ως πολίτης αν οι ιδιωτικές συνομιλίες μου παρακολουθούνταν ενώ αποδείχτηκε ότι δεν έθεσα σε κίνδυνο την «εθνική ασφάλεια»;

Οι αποκαλύψεις για τις παρακολουθήσεις της ΕΥΠ και το παράνομο λογισμικό κατασκοπείας Predator, κλονίζουν την κυβέρνηση Μητσοτάκη, το ίδιο και η φάμπρικα των τηλεφωνικών υποκλοπών χιλιάδων πολιτών για λόγους «εθνικής ασφάλειας». Μέσα σε αυτό το εκρηκτικό κλίμα κι ενόψει του ανοίγματος της Βουλής την προσεχή εβδομάδα, ο ομότιμος καθηγητής του Συνταγματικού Δικαίου στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, Ν.Κ. Αλιβιζάτος, μιλά στο Magazine.

Στην αρχή μάς είπαν δεν τρέχει τίποτα, μας διαβεβαίωναν ότι η κυβέρνηση υπηρετεί με θρησκευτική ευλάβεια το Σύνταγμα και δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας. Στη συνέχεια, και αφού τα στοιχεία επέμεναν, μας είπαν ότι μάλλον πρόκειται για ιδιωτική υπόθεση. Μετά την κατάρρευση κι αυτής της καχεκτικής θεωρίας και με την αποκάλυψη ότι είχε παγιδευτεί το τηλέφωνο και του Νίκου Ανδρουλάκη ξεκίνησε η προσπάθεια συγκάλυψης.

Πέρα από τα γενικά ζητήματα θεσμικής υφής, δημοκρατικών και δικαιοκρατικών αντιβάρων, συνταγματικών νομιμοτήτων και πολιτικής ορθότητας κ.λπ., οι παρακολουθήσεις και η μπαρόκ διακόσμησή τους με τις loud παραιτήσεις φόβισαν και πιο πρακτικά: ρε μπας και παρακολουθεί κι εμένα η ΕΥΠ, και άντε τώρα και να τα βγάλεις πέρα με τον όποιο εκβιαστάκο «έτυχε» να έχει πρόσβαση στο υλικό της παρακολούθησής μου (λέτε να συμβαίνει;). Άντε να εξηγώ στη γυναίκα ή στον άντρα μου (ή και στους δυό, ταυτοχρόνως και επαλλήλως), στον επαγγελματικό συνεργάτη, τον πολιτικό ή κοινωνικό μου «φίλο» χίλια-δυό ανεξήγητα: