Οι αμήχανοι

Η μόνιμη επωδός που ακούω από φίλους που μου τηλεφωνούν, στο εξωτερικό όπου βρίσκομαι εδώ και δύο μήνες, είναι: «Χάνεις! Εδώ γίνεται της τρελής κάθε μέρα στην τηλεόραση, με τους παπάδες να ξεκατινιάζονται και τον Χριστόδουλο επιτέλους στη γωνία. Τώρα βρήκες να λείπεις;».

Ομολογώ -αμαρτία εξομολογημένη, αμαρτία μισή- ότι η τροπή των εκκλησιαστικών μας πραγμάτων έχει μια διάσταση που με χαροποιεί.

Δεν είναι λίγο να βλέπεις τους αυτόκλητους διάκονους της «μοίρας του ελληνισμού» όπως πραγματικά είναι. Από την άλλη μεριά όμως, αν κρίνω από τα πεπραγμένα της ελληνικής τηλεόρασης, καλύτερα που δεν είμαι εκεί να τα δω.

Η ενημέρωσή μου, λοιπόν, περιορίζεται στις εφημερίδες από το διαδίκτυο. Ενημέρωση σίγουρα πλημμελής, γιατί λείπει εκείνη η «αίσθηση» των πραγμάτων, οι συζητήσεις και τα σχόλια, η τριβή με τους ανθρώπους. Με άλλα λόγια, δεν μπορώ να πιάσω την ατμόσφαιρα.

Με αυτή την επιφύλαξη, θα ήθελα να επισημάνω κάτι το οποίο, εξ όσων γνωρίζω, δεν σχολιάστηκε: έχω την εντύπωση ότι ορισμένοι δείχνουν μάλλον αμήχανοι και μουδιασμένοι. Αναφέρομαι σε πρόσωπα που διαθέτουν δημόσιο λόγο, και πολιτικά όχι μόνο δεν ανήκουν στον συντηρητικό χώρο αλλά αυτοσυστήνονται ως αρχάγγελοι της αριστεροσύνης. Εξ ου και το περίεργον του πράγματος. Φυσικά δεν ισχυρίζομαι σε καμία περίπτωση ότι τάσσονται υπέρ της Εκκλησίας ή προσπαθούν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα. Απλώς υπεκφεύγουν ή παριστάνουν τους νηφάλιους. Ετσι, μερικοί ασχολούνται με άλλα θέματα αποφεύγοντας οποιαδήποτε τοποθέτηση. Αλλοι σχολίασαν μεν τα τεκταινόμενα, και στα γραπτά τους θα βρούμε κάποιες καταγγελίες για τα εξωφρενικά που συμβαίνουν. Είναι όμως σαν να το κάνουν για να καλύψουν τα νώτα τους, δηλαδή για να μπορούν να λένε: «Δεν διάβασες τι έγραψα τις προάλλες;» Αν λάβουμε υπόψη μας ότι πρόκειται για λαλίστατους τιμητές, που αρέσκονται να κατακεραυνώνουν τους πάντες και τα πάντα, η «αυτοσυγκράτησή» τους -δεν μπορώ να σκεφτώ πιο ουδέτερη λέξη- είναι αρκετά εμφανής και εξίσου ύποπτη.

Δεν θεωρώ τυχαίο το γεγονός ότι πολλοί από τους εν λόγω είχαν επιδείξει την ίδια ακριβώς στάση όταν ο Χριστόδουλος με τις λαοσυνάξεις του για τις ταυτότητες απειλούσε ανοιχτά την εκλεγμένη κυβέρνηση της χώρας. Και τότε οι κατά κανόνα «μαχητικοί» έκαναν επίδειξη μετριοπάθειας. Μήπως φταίνε οι εκσυγχρονιστές που δεν καταλαβαίνουν τις ευαισθησίες του λαού; Μήπως πρόκειται για κίνηση αποπροσανατολισμού για να μην πετύχουμε τον πραγματικό μας στόχο, την επανάσταση; Μήπως το θέμα είναι ο χωρισμός Εκκλησίας - Κράτους; Αυτό το τελευταίο, το οποίο λειτούργησε ως κουτοπόνηρο άλλοθι όταν η Εκκλησία προσπαθούσε με νύχια και με δόντια να αμφισβητήσει ένα θεμελιώδες δικαίωμα του πολίτη, το ακούσαμε πρόσφατα και από τον Α. Αλαβάνο, ο οποίος είχε λάμψει διά της απουσίας του. Το ίδιο ισχύει για πολλούς -όχι όμως όλους- αυτοαποκαλούμενους «αριστερούς» του Συνασπισμού και νυν ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίοι φρόντισαν τότε με τις ταυτότητες να βγάλουν την ουρά τους απέξω.

Γιατί, όμως; Απλούστατα, στον ιερό πόλεμο κατά του Σημίτη, μέχρι και ο Χριστόδουλος είχε θεωρηθεί σύμμαχος. Αυτός είναι ο κοινός παρονομαστής: η κόντρα με τον Σημίτη, που σε ορισμένες περιπτώσεις φτάνει σε σημείο εμπαθούς μονομανίας. Ουδέποτε τον ψήφισα, αλλά πάντα με ενοχλούσε η δαιμονοποίησή του, η οποία συντηρείται εν ζωή ακόμα και σήμερα. Οπως πριν από μερικά χρόνια κάποιοι «αριστεροί» έτριβαν πανευτυχείς τα χέρια τους βλέποντας τους παπάδες να τον καταγγέλλουν -αν ήταν οι ίδιοι θρήσκοι θα το καταλάβαινα, αλλά δεν είναι- έτσι και τώρα η στάση τους καθορίζεται από τον φόβο μήπως δικαιωθεί αναδρομικά επειδή τόλμησε να τα βάλει με την Εκκλησία.

Γι’ αυτό αισθάνονται αμήχανα. Φαίνεται ότι δεν διαθέτουν τη στοιχειώδη τόλμη να παραδεχτούν ότι μπορεί να φταίει για μύρια όσα, μπορεί δικαίως ο ελληνικός λαός να καταδίκασε το ΠΑΣΟΚ στις εκλογές, σε αυτό όμως το θέμα είχε απόλυτο δίκιο. (Κι ας λέει η κ. Αποστολάκη, η οποία φαίνεται ότι συνεχίζει τη μακρά και διόλου ένδοξη παράδοση στελεχών του ΠΑΣΟΚ να τα έχουν καλά με την Εκκλησία). Κι όταν αναγκάζονται να καταγγείλουν τον Χριστόδουλο ή τον καιροσκοπισμό μιας ανεκδιήγητης κυβέρνησης που το παίζει ακόμα αντιπολίτευση, φροντίζουν πάντα να προσθέσουν κάποιο φαρμακερό σχόλιο για τον Σημίτη και τον εκσυγχρονισμό. Ετσι, για να μην ξεχνιόμαστε.

Δεν ξέρω πώς θα τον κρίνει η ιστορία. Αυτή τη στιγμή έχουμε άλλη κυβέρνηση και αντιμετωπίζουμε άλλα προβλήματα. Οφείλουμε λοιπόν να ζητάμε ευθύνες από εκείνους που σύμφωνα με το Σύνταγμα είναι σήμερα υπεύθυνοι. Οφείλουμε επίσης να καταδικάσουμε απερίφραστα τους ρασοφόρους που θέλησαν να γίνουν ρυθμιστές της πολιτικής ζωής στη χώρα μας. Γιατί τελικά, όποιος εκτρέπει μονίμως τη συζήτηση προς τον Σημίτη, κάνει πλάτες στη Νέα Δημοκρατία και στους παπάδες.