Το μεγάλο στοίχημα για την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση στο άμεσο μέλλον «είναι η διατήρηση των δημοσίων επενδύσεων, ακόμη και η αύξηση των επενδύσεων για τη μείωση των εκπομπών ρύπων». Ο Γκούντραμ Βολφ, διευθυντής του Bruegel, ενός από τα σημαντικότερα think-tank διεθνώς, δίνει ιδιαίτερη σημασία στην αντιμετώπιση της κλιματικής κρίσης, στο πλαίσιο της εμβάθυνσης του ευρωπαϊκού εγχειρήματος

Ο Ερντογάν που ελίσσεται κυνικά και χωρίς αναστολές πολιτικής ορθότητας στις διμερείς του σχέσεις, από τη Ρωσία και τις ΗΠΑ μέχρι τα Εμιράτα και την Αίγυπτο, είναι με δική του υπαιτιότητα δίχως υπερβολή στην γωνία σε ότι αφορά την κατρακύλα των διεθνών ισοτιμιών του εθνικού νομίσματος και την εκτός ελέγχου ανοδική πορεία του πληθωρισμού.

Η καταβαράθρωση της τουρκικής οικονομίας δεν είναι καλό νέο για την Ελλάδα. Δεν είναι βέβαια και «νέο» με όλη τη σημασία της λέξης. Οι αυτοσχεδιασμοί του δεσπότη Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν με τα επιτόκια δεν άρχισαν μόλις χθες. Πάνε χρόνια που, εκτός από το πεδίο της πολιτικής (εσωτερικής και διεθνούς), της δικαιοσύνης, της ενημέρωσης και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, εφαρμόζει και στην οικονομία το δόγμα «αποφασίζω, διατάσσω και λογαριασμό δεν δίνω». Το συνηθίζουν οι απολυτόφρονες.

Μερικοί στη χώρα μας εύχονται να καταρρεύσει πλήρως η τουρκική οικονομία μετά τη συνεχή καταπόντιση του νομίσματός της. Ξεχνάνε όμως ότι η Ελλάδα θα είναι πάντα γείτονας με την Τουρκία και θα υφίσταται τις συνέπειες από δυσμενείς εξελίξεις στη γειτονική χώρα. Το συμφέρον της ελληνικής κοινωνίας είναι να έχουμε δίπλα μας μια Τουρκία σταθερή, ειρηνική και δημοκρατική.

Σε εν δυνάμει αποσταθεροποιητικό παράγοντα για την Τουρκία και την τουρκική οικονομία έχει εξελιχθεί η κατάσταση της υγείας του Ταγίπ Ερντογάν καθώς κάθε φορά που φήμες κάνουν λόγο για ασθένεια και ενδεχόμενη αδυναμία του Τούρκου Προέδρου να ασκήσει τα καθήκοντα του, εντείνεται η πόλωση και ακόμα πιο γρήγορα εξασθενεί η λίρα έναντι του ευρώ και του δολαρίου. 

Οι φήμες για τον θάνατο του προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν που ξεκίνησαν από ένα fake twit και μια ανάρτηση βουλευτή της αντιπολίτευσης ότι ο Ερντογάν υπέστη εγκεφαλικό έκαναν τον γύρο του κόσμου χθες για έναν απλό λόγο. Γιατί ο θάνατος θα μπορούσε να είναι όντως γεγονός, αφού σε ένα αυταρχικό καθεστώς αδιαφάνειας, όπως είναι αυτό της Τουρκίας, κανένας, έξω ίσως από έναν στενό κύκλο, δεν γνωρίζει τα ακριβή δεδομένα υγείας ενός ηγέτη ή ακόμη και τις συνθήκες θανάτου του.

Την ώρα που όλος ο κόσμος είχε τα μάτια του στραμμένα στο περιεχόμενο της συνάντησης των ηγετών από τις 20 χώρες με τις μεγαλύτερες οικονομίες του πλανήτη μας, τα περισσότερα ελληνικά Μέσα Ενημέρωσης ασχολούνταν με το αν -στο περιθώριο της συνάντησης- θα γινόταν η συνάντηση του προέδρου της Τουρκίας, Ταγίπ Ερντογάν, με τον Αμερικανό πρόεδρο, Τζο Μπάϊντεν.

Ίσως να είναι πρόωρος ο τίτλος αυτού του άρθρου που προοιωνίζεται το τέλος της εποχής του τούρκου προέδρου, αλλά, πάντως, οι ενδείξεις αυτό αφήνουν να διαφανεί. Φαίνεται πως ο σκληροτράχηλος και μαχητικός αυτός πολιτικός έχει διαβεί πλέον τον Ρουβίκωνα και πως η πορεία που ακολουθεί θα τον οδηγήσει στην καταστροφή. Αυτή η αλαζονεία της πολιτικής του, τόσο στο εσωτερικό, όσο και στη διεθνή πολιτική δεν μπορεί παρά να είναι το κύκνειο άσμα μιας λαμπρής και πολλά υποσχόμενης διαδρομής, η οποία ξεκίνησε στις αρχές του αιώνα, κάτω από τελείως διαφορετικές συνθήκες και προοπτικές

«Η Τουρκία παραβιάζει συστηματικά το διεθνές δίκαιο, εμείς το εφαρμόζουμε με θρησκευτική ευλάβεια». Αυτό είναι πάνω-κάτω το επιχείρημα που διακινεί παντού η Ελλάδα και ζητά από τους συμμάχους μας, Ευρωπαίους και Αμερικανούς, να πράξουν τα δέοντα (απειλές, ακόμη και κυρώσεις) ώστε να συνετιστούν οι Τούρκοι και να αποκατασταθεί η τάξη. Ισχύει αυτό σε όλες τις περιπτώσεις; Οχι.

Το παιχνίδι ισορροπιών και ελιγμών μιας περιφερειακής δύναμης ανάμεσα σε δυο μεγάλες δυνάμεις είναι μια παλιά συνταγή των διεθνών ισορροπιών και των συσχετισμών δυνάμεων στην παγκόσμια σκηνή. Ας επικεντρώσουμε την προσοχή μας σε τρία ιστορικά προηγούμενα:

Αν δεν είχα αναζητήσει στο Διαδίκτυο φωτογραφίες του ώστε να τον αναγνωρίσω, δεν θα πίστευα ότι ο άνδρας με όψη Βορειοευρωπαίου - ανοιχτόχρωμη επιδερμίδα και γαλανά μάτια - που μόλις είχε περάσει την πόρτα του κήπου του Νομισματικού Μουσείου ήταν ο τούρκος ιστορικός Σουκρού Ιλιτζάκ. «Δεν είμαι τουρκόφατσα, ε;», μου είπε γελώντας με βαριά μεν προφορά αλλά σε άπταιστα ελληνικά, ενώ παρήγγελλε έναν διπλό ελληνικό. Η απάντηση στο έκπληκτο βλέμμα μου ήρθε με χιούμορ. «Μη δημιουργήσουμε τώρα και διπλωματικό επεισόδιο για έναν καφέ...».

Επειτα από όσα συνέβησαν στην Καμπούλ και τώρα με τα υποβρύχια και την Αυστραλία, έγινε απολύτως ξεκάθαρο ότι ο Λευκός Οίκος δεν ενδιαφέρεται πλέον καθόλου για εμάς. (...) Αν αύριο ο Ερντογάν αποφασίσει να στείλει κύματα μεταναστών ή ένα πλοίο του σε ελληνικά ή κυπριακά ύδατα ή αν ο Πούτιν πεινάσει και θελήσει να φάει ένα κομμάτι της Φινλανδίας και καλέσεις τον Αμερικανό πρόεδρο στο τηλέφωνο και λάβεις την απάντηση «τώρα είμαι απασχολημένος με την Κίνα», τότε τι πρέπει να κάνεις;