Η αρένα της τυφλής σύγκρουσης με επίκεντρο την διαφθορά δεν θα βοηθήσει ούτε τον ΣΥΡΙΖΑ ούτε την ΝΔ ούτε κανένα άλλο κόμμα του Συνταγματικού τόξου. Μόνο την κοινωνική και πολιτική ακροδεξιά που θα βρει την κερκόπορτα ώστε να αμφισβητήσει το σύνολο του Κοινοβουλευτισμού και της Δημοκρατίας.

Αν τώρα κάποιος διαβάζοντας αυτές τις σκέψεις νομίζει ότι το «δια ταύτα» αφορά την συγκάλυψη των σκανδάλων κάνει μεγάλο λάθος. Γιατί τα φαινόμενα αυτά δεν είναι ορθό να σηματοδοτούν άγριες κομματικές αντιδικίες. Δεν υπάρχουν διεφθαρμένες ιδεολογίες και κόμματα. Όπως δεν υπάρχουν διεφθαρμένες θρησκείες και εκκλησίες. Υπάρχουν μόνο διεφθαρμένοι άνθρωποι και προσωπικές επιλογές!

Στη μετα-μνημονιακή Ελλάδα συμβαίνει το εξής παράδοξο: τα θέματα που, υπό κανονικές συνθήκες, θα έπρεπε να συγκεντρώνουν τις μεγαλύτερες δυνατές συναινέσεις και συνεννοήσεις (εξωτερική πολιτική, συνταγματική αναθεώρηση, παιδεία, υγεία, οικονομία) εξελίσσονται σε πεδία σύγκρουσης και πόλωσης, με φόντο τις επικείμενες εκλογές. Ολοένα και περισσότερο είναι εμφανές πως, στους επόμενους μήνες, η Βουλή θα εξελιχτεί σε μια αρένα, με διαρκείς ψηφοφορίες, προανακριτικές επιτροπές, με μπόλικη σκανδαλολογία και με κορώνες για αποστασίες. Την «ατζέντα», όπως πάντα, τη βάζει η ίδια η κυβέρνηση.

Η κυβέρνηση εμπαίζει ολόκληρη την κοινωνία. Ψήφισε την περικοπή των συντάξεων, εμείς την καταψηφίσαμε. Φέραμε τροπολογία για την ακύρωση των περικοπών, αρνήθηκε να την ψηφίσει. Ο ΣΥΡΙΖΑ χωρίς διαπραγμάτευση θέσπισε την περικοπή και τώρα που έρχονται εκλογές σηκώνει μπαϊράκι απέναντι σε αυτά που ο ίδιος υπέγραψε. Όσο για τα εξαγγελθέντα μέτρα δεν είναι παρά μια νέα επιδοματική πολιτική ανακύκλωσης της φτώχειας. Βέβαια και αυτά τα μέτρα θα θυσιασθούν, έτσι που τα κατάφερε η κυβέρνηση, αλλιώς δεν θα γλιτώσουν ούτε οι νέες συντάξεις.

Υπάρχει κίνδυνος να οδηγηθούμε στην απαξίωση συνολικά του πολιτικού συστήματος και σε επικίνδυνες επιλογές για την ίδια τη Δημοκρατία αν κυριαρχήσει η επικίνδυνη αντίληψη ότι στην πολιτική είμαστε όλοι το ίδιο. Δεν είμαστε όλοι το ίδιο. Είμαι 40 ετών με την επαγγελματική, ακαδημαϊκή και πολιτική μου πορεία και δεν θέλω τόσο προσωπικά όσο και η συλλογικότητα που εκπροσωπώ να συνδεθεί έστω και κατʼ ελάχιστον με οποιαδήποτε ανοχή σε φαινόμενα και πράξεις διαφθοράς. Δίνουμε καθημερινή μάχη για να μην πάρει διαζύγιο η πολιτική από την ηθική. Όσοι διαπιστωμένα έχουν βάλει το χέρι στο μέλι να μπουν φυλακή. Οι τυχοδιώκτες δεν έχουν καμία σχέση με τη δημοκρατική παράταξη.

«Ο χειρισμός του προσφυγικού στη βάση ενός ισχυρού αξιακού κώδικα, ενάντια στις λογικές για μια περίκλειστη Ευρώπη-φρούριο (…) είναι καίριο σημείο αναφοράς, με βάση το δικό μας αριστερό πρόσημο». Αυτή είναι η αξιολόγηση που ομοφώνως έκανε η πρόσφατη ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ (13-14/10/2018) την ίδια στιγμή που τα διεθνή μίντια καταδίκαζαν το γκουλάκ της Μόριας. Την παραθέτω όχι για το θέμα, αλλά γιατί προσφέρει ένα παράδειγμα κραυγαλέας αντίθεσης λόγων και έργων, μια τσάμπα ιδεολογική διακήρυξη ερήμην της πραγματικότητας. Το ίδιο άσφαιρη και παραπλανητική είναι η συνεχιζόμενη συζήτηση για την πιθανότητα «σοσιαλδημοκρατικοποίησης» του ΣΥΡΙΖΑ.

Πριν πάμε παρακάτω στην υπόθεση του Γιάννου Παπαντωνίου, οφείλουμε να ξεκαθαρίσουμε εξαρχής το αυτονόητο: είναι κατηγορούμενος και όχι ένοχος, αφού δεν έχει δικαστεί. Σε αυτό διαφέρει από τον Ακη Τσοχατζόπουλο, ο οποίος είναι λαμόγιο και με τη δικαστική βούλα. Ο Παπαντωνίου είναι πιθανότατα λαμόγιο, με βάση αυτά που διαβάζουμε στη δικογραφία . Αλλά θα περιμένουμε να δικαστεί.

Τις τελευταίες εβδομάδες, η διακυβέρνηση της χώρας έχει πάρει μια ενδιαφέρουσα θεατρική τροπή στη διασκέδαση. Πριν από λίγες μέρες ανέβηκε στη σκηνή το «μονόπρακτο Καμμένου», μετά ανέβηκε το «μονόπρακτο Πολάκη», και ακολούθησε το «μονόπρακτο Κοτζιά». Έπεται και συνέχεια. Επειδή όμως οι πολίτες δεν ψήφισαν την κυβέρνηση για να βλέπουν φαρσοκωμωδίες αλλά για να λύνει τα προβλήματά τους, είναι πολύ πιθανό να αρχίσουν να βαριούνται τα μονόπρακτα και να αρχίσουν να σκέφτονται τι θα ψηφίσουν στις κάλπες. Μπροστά σε αυτά το σκηνικό, τα κόμματα και οι κινήσεις της Κεντροαριστεράς, (με κύρια κομματική έκφραση το Κίνημα Αλλαγής) εκπέμπουν ένα μάλλον θολό στίγμα.

Το γεγονός ότι σε μια κοινοβουλευτική δημοκρατία τα πολιτικά κόμματα διαφωνούν δεν συνιστά λόγο να ανησυχούμε και δεν αποτελεί είδηση. Και επειδή διαφωνούν, επόμενο είναι να χαρακτηρίζουν τις απόψεις και τις πράξεις των αντιπάλων τους λανθασμένες και να τις επικρίνουν. Οσο για μας τους απλούς πολίτες, είναι εξίσου φυσιολογικό να διχαζόμαστε, δηλαδή να παίρνουμε το μέρος του ενός και να τα βάζουμε με τον άλλο.

Ολα αυτά θα τα χαρακτήριζα διαχρονικά, προφανή και στοιχειώδη. Τότε γιατί ο διχασμός συγκαταλέγεται στα πολιτικά αμαρτήματα και ως τέτοιο καταγγέλλεται εν χορώ από όλους;

Στο σκάνδαλο Folli Follie υπάρχουν ενδιαφέρουσες πινελιές, όπως ότι ορκωτός εκτιμητής ήταν το ίδιο πρόσωπο σταθερά επί μία 25ετία περίπου. Ή, άλλη, ότι πρόεδρος της επιτροπής ελέγχου της εταιρείας είχε τοποθετηθεί ένας ηλικιωμένος κύριος, στενός συγγενής, εξαιρετικός γνώστης της οδοντιατρικής αλλά μάλλον όχι της λογιστικής. Υπάρχουν και γραφικές πινελιές, όπως ότι η Ε&Υ (η οποία εκλήθη να ελέγξει την εταιρική χρήση του 2017…) είχε χρίσει τον διευθύνοντα σύμβουλο της Folli σε «Επιχειρηματία της Χρονιάς», το 2015.

Ο μήνας Σεπτέμβριος, που σήμερα τελειώνει, στο πολιτικό πεδίο,
σημαδεύτηκε καθοριστικά από την παρουσία των δύο μονομάχων του μικρού
πλέον δικομματισμού, στη 83 η ΔΕΘ.
Φέτος όμως έχει μια ξεχωριστή αξία γιατί, όπως και να έχουν τα πράγματα, δεν
φαίνεται ότι στην … 84 η ΔΕΘ οι εικόνες θα είναι ίδιες!
Πριν από το πολύ-εκλογικό έτος 2019, ακούσαμε και τα δύο διαδοχικά
Σαββατοκύριακα τις δύο εκδοχές διακυβέρνησης. Διαφορετικές, όντως!
Την «Θεσσαλονίκη» του κ. Τσίπρα και την «Θεσσαλονίκη» του κ. Μητσοτάκη.

Ο κ. Τσίπρας πέρασε από τον αντιπολιτευτικό στον κυβερνητικό λαϊκισμό. Υποσχέθηκε αρκετά δις ευρώ σε μία παλαιοκομματικού τύπου προεκλογική παροχολογία, όχι για ένα έτος, αλλά για την επόμενη τετραετία, ενώ γνωρίζει ότι δεν θα είναι στην κυβέρνηση. Επιχείρησε έτσι να προκαλέσει σύγχυση. Από την άλλη, ο κ. Μητσοτάκης δεν έκανε καμιά αναφορά σε ένα σύγχρονο κράτος πρόνοιας και κοινωνικής δικαιοσύνης. Αμφισβήτησε την υπαρκτή διαχωριστική γραμμή αριστεράς – δεξιάς την στιγμή που η χώρα πρέπει να έρθει στην ευρωπαϊκή κανονικότητα, με μια κεντροαριστερή και μια κεντροδεξιά παράταξη που αναμετρώνται προγραμματικά και όχι στη βάση του λαϊκισμού.

Ο πολιτικός ρυθμός της χώρας γίνεται προεκλογικός. Το «μακεδονικό» και τα πρώτα βήματα υπό καθεστώς «ενισχυμένης επιτήρησης» μετά τη λήξη του τρέχοντος προγράμματος θα αποτελέσουν ασφαλώς κεντρικά θέματα του κομματικού ανταγωνισμού -ελπίζοντας βεβαίως ότι δεν θα προκύψει κάποια σοβαρή επιπλοκή στα ελληνοτουρκικά ή κάτι άλλο σημαντικό και απρόοπτο. Και τα δύο ζητήματα θα μπορούσαν να σηματοδοτήσουν μια νέα αρχή για τη χώρα. Όμως, ούτε οι πολιτικές δυνάμεις ούτε η κοινωνία, μετά τα οκτώ χρόνια της βαθύτερης κρίσης που γνώρισε ευρωπαϊκή χώρα στη σύγχρονη ιστορία, είναι έτοιμες να ανταποκριθούν στην πρόκληση.