Μια άλλη Ευρώπη
Πεθαίνοντας στη ζούγκλα του FARC
Τέτα Παπαδοπούλου, Ελευθεροτυπία, Δημοσιευμένο: 2008-04-18
Η Ινγκριντ Μπετανκούρ πεθαίνει αργά στη ζούγκλα της Κολομβίας. Η κατάσταση της υγείας της είναι εξαιρετικά κρίσιμη. Ηπατίτιδα Β σε προχωρημένο στάδιο, αλλά και άλλες τροπικές ασθένειες. Η Κολομβιανή πολιτικός, όμηρος επτά ολόκληρα χρόνια (!) των ακροαριστερών ενόπλων ανταρτών του FARC, έχει φθάσει στα όριά της.Τα «καλά παιδιά» του FARC -εγνωσμένης ευαισθησίας και ανθρωπιστικών αισθημάτων- αρνούνται ακόμη και τώρα να την απελευθερώσουν. Η Ιγκριντ Μπετανκούρ, όμηρος στη ζούγκλα της ζούγκλας.
«Ελευθερώστε την Ινγκριντ». Οι διαδηλώσεις και οι εκδηλώσεις αλληλεγγύης σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες, με κέντρο τη Γαλλία, συνεχίζονται. Οι πορείες στην Μπογκοτά, πρωτεύουσα της Κολομβίας, αλλά και σε άλλες πόλεις πολλαπλασιάζονται. Ολοι φορούν μπλουζάκια με τη φωτογραφία της. Ολοι ξέρουν ότι η ζωή της, πλέον, κρέμεται από μια (μισοσπασμένη) κλωστή.
Δεν πεθαίνει μόνον η Ινγκριντ στη ζούγκλα του FARC. Ούτε είναι η Ινγκριντ η μοναδική όμηρος. Είναι όμως μια διεθνώς γνωστή πολιτική προσωπικότητα, είναι η «χρυσή όμηρος» των δεσμωτών της.
Σε σχεδόν 3.000 (!) υπολογίζονται οι Κολομβιανοί που έχουν απαχθεί από το FARC εδώ και χρόνια και κρατούνται έως σήμερα όμηροι κάπου στη ζούγκλα, στον νότο της Κολομβίας. Τα μέλη του FARC έχουν αποκτήσει ειδικότητα στις απαγωγές· είναι ένα από τα «επαναστατικά» τους καθήκοντα.
Εφιαλτική η ουτοπία του FARC (που τα αρχικά του σημαίνουν Επαναστατικές Ενοπλες Δυνάμεις της Κολομβίας). Η οργάνωση ιδρύθηκε το 1964 και ευαγγελίζεται να εγκαθιδρύσει τη δικτατορία του προλεταριάτου -μακριά από εμάς- σε όλη τη χώρα.
Προς το παρόν, δηλαδή επί μισόν αιώνα, το FARC έχει εφαρμόσει τη δικτατορία του προλεταριάτου στα... δέντρα της εκτεταμένης περιοχής που ελέγχει (το πλέον απρόσιτο και αραιοκατοικημένο τμήμα του κολομβιανού παρθένου δάσους).
Κάποιοι ελάχιστοι όμηροι απελευθερώθηκαν. Κάποιοι άλλοι κατόρθωσαν να δραπετεύσουν. Η Ινγκριντ Μπετανκούρ ξέρουμε ότι προσπάθησε τέσσερις φορές, δυστυχώς χωρίς επιτυχία. Πολλοί αντάρτες του FARC αυτομολούν τα τελευταία χρόνια και ο αριθμός τους ολοένα μεγαλώνει.
Οι πρώην αντάρτες, λοιπόν, καθώς και οι πρώην όμηροι δίνουν εφιαλτικές πληροφορίες για τον τρόπο που λειτουργεί αυτή η εκτός τόπου και χρόνου ένοπλη οργάνωση. Μια φράση τα συνοψίζει όλα: «Ο αντάρτης του Επαναστατικού Στρατού δεν χρειάζεται να σκέφτεται, πρέπει μόνον να υπακούει -η παραμικρή παρέκκλιση από τους αυστηρούς κανόνες τιμωρείται με τουφεκισμό».
Ναι, με τουφεκισμό. Ακόμη και για μια τόση δα παρέκκλιση. Ετσι ακριβώς έγινε με δύο κοπέλες μέλη του FARC που την ιστορία τους κατέγραψαν τα κολομβιανά μέσα ενημέρωσης. Την παραθέτω πολύ συνοπτικά.
Ο σύντροφος-κομαντάντε ανέθεσε στις δύο κοπέλες να πάνε για προμήθειες τροφίμων σε μια σχετικά κοντινή κωμόπολη. Εκείνες όμως, πριν πάρουν τον δρόμο για την επιστροφή, έκαναν παράκαμψη και πήγαν στην ντισκοτέκ να ξεδώσουν λίγο. Ετσι, για δύο χορούς. Αυτό ήταν. Τις «δίκασαν». Η ενοχή τους ήταν δεδομένη. Η καταδίκη τους προεξοφλημένη. Τις τουφέκισαν αμέσως.
Για τους ηγέτες του FARC -όπως και για κάθε ολοκληρωτικό σύμπαν- η ζωή ακόμη και των μελών του δεν έχει ιδιαίτερη αξία. Για τον «μαχητή» η χαρά απαγορεύεται. Μια μικρή απόλαυση -λόγου χάριν, μισή ώρα στην ντισκοτέκ- προκαλεί μαύρη λύσσα στους «ανωτέρους» και πατάσσεται αναλόγως. Προς παραδειγματισμό.
Μανουέλ Μαρουλάντα. Ο ιδρυτής του FARC (το πραγματικό του όνομα είναι Πέδρο Αντόνιο Μαρίν), ο οποίος παραμένει έως σήμερα ο αδιαμφισβήτητος και υπέρτατος αρχηγός του. Μισός αιώνας ένοπλης σύγκρουσης με το κράτος. Χιλιάδες νεκροί και στις δύο πλευρές. Δολοφονίες επίσης εκατέρωθεν. Απαγωγές σε μεγάλη κλίμακα (εδώ όλη τη δόξα την καρπώνεται αποκλειστικά το FARC).
Μανουέλ Μαρουλάντα. Ογδόντα ενός ετών! Ο πιο ηλικιωμένος εν ενεργεία guerillero στον κόσμο. Επί δεκαετίες παράνομος και ασύλληπτος. Μια ολόκληρη ζωή κρυμμένος στη ζούγκλα, μάλιστα υπερηφανεύεται ότι ποτέ του δεν έχει δει τη θάλασσα. Ο ίδιος και οι αντάρτες του ορκίζονται πάντα στο όνομα του Στάλιν και του Μάο. Ουδεμία επαφή με την πραγματικότητα, πλην όμως πολλές επαφές με το ναρκω-εμπόριο.
Είναι κοινό μυστικό ότι η ένοπλη οργάνωση του Μανουέλ Μαρουλάντα ελέγχει εδώ και χρόνια ένα μέρος του υπέροχου εμπορίου ναρκωτικών στην Κολομβία.
Στο έλεος αυτής της ζούγκλας των ακραίων φανατικών βρίσκεται η βαρειά άρρωστη Ινγκριντ Μπετανκούρ. Προ ημερών, ο γιος της σε εκδήλωση συμπαράστασης στο Παρίσι έλεγε: «Αγωνιζόμαστε να τη φέρουμε πίσω, ξανά κοντά μας ζωντανή· όχι να παραλάβουμε ένα φέρετρο». Ποια θα είναι τελικά η έκβαση;
Υ.Γ.Η Κίνα το πρώτο χρυσό μετάλλιο των Ολυμπιακών Αγώνων το έχει ήδη πάρει: 6.000 (!) εκτελέσεις το 2007, όπως καταγγέλλει η Διεθνής Αμνηστία. Σημειώστε ότι η οικογένεια του μελλοθάνατου υποχρεώνεται να καταβάλει το ποσό για τις σφαίρες.
---------------------------------------------------------------
Μικρό Αλφαβητάριο
Α και Ε, όπως Ανατολική Ελλάδα
ΚΕΙΜΕΝΑ - ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΤΕΤΑ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ tetpapa@otenet.gr
Από την Κίνα στη Λάρισα και από εκεί στην Αθήνα. Από τον κύριο τάδε στον κύριο δείνα. Το κινέζικο «stuff» μέσω φίλων (διότι η φιλία είναι πάνω από όλα) έφθανε στη γαλάζια μας χώρα. Κάπως έτσι, σαν να ήταν κουλουράκια, μεταφέρονταν τα αναβολικά, οι καρκινογόνες βιταμίνες και τα λοιπά φονικά σκευάσματα. Και κάπως έτσι η dream team της Εθνικής Ομάδας Αρσης Βαρών πιάστηκε ντοπαρισμένη σχεδόν στο σύνολό της. Οχι βέβαια μετά από ελληνικό έλεγχο, αλλά από τη διεθνή WADA. Δεν έχουν τις ίδιες ευθύνες όλοι. Ομως όλων οι ευθύνες είναι τεράστιες. Ετσι κι αλλιώς, όλοι είναι κάτω από την μπάρα -αθλητές, προπονητές, πολιτικές ηγεσίες. Οφείλω πάντως να πω ότι σε αυτή την κωμικοτραγική ιστορία υπάρχει ένα στοιχείο αισιοδοξίας. Το εξής: ουδείς τόλμησε να ισχυριστεί ότι η αποκάλυψη της ντοπαρισμένης Εθνικής Ομάδας είναι συνωμοσία την οποία έχουν εξυφάνει οι Αμερικανοί, οι Τούρκοι, ενδεχομένως οι Λάπωνες και δεν ξέρω ποιοι άλλοι εχθροί μας. Για την dream team της Αρσης Βαρών η συμμετοχή στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου είναι πλέον απίθανη. Ελπίζω να μη μας πουν ότι δεν θα πάνε λόγω... συμπαράστασης στο Θιβέτ. Το «σκάνδαλο» του ντοπαρίσματος της Εθνικής Ομάδας Αρσης Βαρών δεν αποτελεί έκπληξη. Προκάλεσε όμως ανησυχία. Ανησυχία για τις επιπτώσεις και την έκτασή του. Μην κοροϊδευόμαστε. Μέσα σε μία δεκαετία, η Ελλάδα έγινε σημαντική δύναμη παραγωγής ολυμπιονικών (όχι μόνο στην άρση βαρών αλλά και στον στίβο). Εντάξει, υπάρχει το «DNA του Ελληνα», υπάρχει η «ελληνική ψυχή» και ο «Θεός της Ελλάδας». Δεν φτάνουν όμως. Αλλο είναι το κλειδί της υπόθεσης: μέσα σε λίγα χρόνια στον πρωταθλητισμό γίναμε κυριολεκτικά Ανατολική Ελλάδα, όπως κάποτε λέγαμε Ανατολική Γερμανία.
---------------------------------------------------------------
Ενας δρόμος για τον Ρούντι Ντούτσκε
**Στο Βερολίνο, ένας δρόμος θα πάρει το όνομα του Ρούντι Ντούτσκε. Τον θυμάστε; Ηταν η ηγετική τραγική μορφή του φοιτητικού κινήματος αμφισβήτησης το 1968 στη (Δυτική τότε) Γερμανία. Ενας νέος εργάτης τον πυροβόλησε στο κεφάλι με τρεις σφαίρες, στις 11 Απριλίου του 1968. Ο θάνατός του δεν ήταν ακαριαίος. Ο Ρούντι Ντούτσκε όμως πέθανε εξ αιτίας των συνεπειών του τραυματισμού, το 1979.
**Η δολοφονική επίθεση εναντίον του Ρούντι Ντούτσκε ενίσχυσε περαιτέρω το ισχυρό, έτσι κι αλλιώς εκείνη την εποχή, γερμανικό φοιτητικό κίνημα. Προκάλεσε έκρηξη και οργή. Εξάλλου, η χρονική περίοδος ήταν το εκρηκτικό 1968: η χρονιά του Γαλλικού Μάη, της αμφισβήτησης από τη νεολαία -και όχι μόνο από τους φοιτητές- σε όλο τον δυτικό κόσμο.
**Το κίνημα της νεολαίας το 1968 στη (Δυτική) Γερμανία δεν περιορίστηκε απλώς στην αμφισβήτηση. Προχώρησε. Αγγιξε τον εφιάλτη του εθνικο-σοσιαλιστικού παρελθόντος. Οι «γιοι» έκαναν την πιο σκληρή κριτική στους «γονείς» τους. Τους είπαν καθαρά: Συμμετείχατε, συμπορευθήκατε, ανεχθήκατε τον ναζισμό και το Ολοκαύτωμα.
**Σημειώνω ότι σφοδρή στάση κατά του κινήματος της νεολαίας, και του Ρούντι Ντούτσκε ειδικά, είχε το εκδοτικό συγκρότημα Springer με τη λαϊκή μεγάλης κυκλοφορίας εφημερίδα Bild (εκφράζοντας βέβαια ένα μέρος της γερμανικής κοινωνίας).
**Κι όμως, το κίνημα του 1968 είχε καθαρτήριο αποτέλεσμα για τη Γερμανία. Ανάγκασε τη χώρα να αντιμετωπίσειτη σκοτεινή ιστορία της.
**Οι Χριστιανοδημοκράτες προσπάθησαν να ματαιώσουν το σχέδιο· να μη δοθεί το όνομα του Ρούντι Ντούτσκε σε δρόμο του Βερολίνου. Απέτυχαν. Λεπτομέρεια, όχι χωρίς ενδιαφέρον: η οδός που θα πάρει το όνομα του Ρούντι Ντούτσκε είναι αυτή στην οποία βρίσκεται το εκδοτικό συγκρότημα Springer.
«Ελευθερώστε την Ινγκριντ». Οι διαδηλώσεις και οι εκδηλώσεις αλληλεγγύης σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες, με κέντρο τη Γαλλία, συνεχίζονται. Οι πορείες στην Μπογκοτά, πρωτεύουσα της Κολομβίας, αλλά και σε άλλες πόλεις πολλαπλασιάζονται. Ολοι φορούν μπλουζάκια με τη φωτογραφία της. Ολοι ξέρουν ότι η ζωή της, πλέον, κρέμεται από μια (μισοσπασμένη) κλωστή.
Δεν πεθαίνει μόνον η Ινγκριντ στη ζούγκλα του FARC. Ούτε είναι η Ινγκριντ η μοναδική όμηρος. Είναι όμως μια διεθνώς γνωστή πολιτική προσωπικότητα, είναι η «χρυσή όμηρος» των δεσμωτών της.
Σε σχεδόν 3.000 (!) υπολογίζονται οι Κολομβιανοί που έχουν απαχθεί από το FARC εδώ και χρόνια και κρατούνται έως σήμερα όμηροι κάπου στη ζούγκλα, στον νότο της Κολομβίας. Τα μέλη του FARC έχουν αποκτήσει ειδικότητα στις απαγωγές· είναι ένα από τα «επαναστατικά» τους καθήκοντα.
Εφιαλτική η ουτοπία του FARC (που τα αρχικά του σημαίνουν Επαναστατικές Ενοπλες Δυνάμεις της Κολομβίας). Η οργάνωση ιδρύθηκε το 1964 και ευαγγελίζεται να εγκαθιδρύσει τη δικτατορία του προλεταριάτου -μακριά από εμάς- σε όλη τη χώρα.
Προς το παρόν, δηλαδή επί μισόν αιώνα, το FARC έχει εφαρμόσει τη δικτατορία του προλεταριάτου στα... δέντρα της εκτεταμένης περιοχής που ελέγχει (το πλέον απρόσιτο και αραιοκατοικημένο τμήμα του κολομβιανού παρθένου δάσους).
Κάποιοι ελάχιστοι όμηροι απελευθερώθηκαν. Κάποιοι άλλοι κατόρθωσαν να δραπετεύσουν. Η Ινγκριντ Μπετανκούρ ξέρουμε ότι προσπάθησε τέσσερις φορές, δυστυχώς χωρίς επιτυχία. Πολλοί αντάρτες του FARC αυτομολούν τα τελευταία χρόνια και ο αριθμός τους ολοένα μεγαλώνει.
Οι πρώην αντάρτες, λοιπόν, καθώς και οι πρώην όμηροι δίνουν εφιαλτικές πληροφορίες για τον τρόπο που λειτουργεί αυτή η εκτός τόπου και χρόνου ένοπλη οργάνωση. Μια φράση τα συνοψίζει όλα: «Ο αντάρτης του Επαναστατικού Στρατού δεν χρειάζεται να σκέφτεται, πρέπει μόνον να υπακούει -η παραμικρή παρέκκλιση από τους αυστηρούς κανόνες τιμωρείται με τουφεκισμό».
Ναι, με τουφεκισμό. Ακόμη και για μια τόση δα παρέκκλιση. Ετσι ακριβώς έγινε με δύο κοπέλες μέλη του FARC που την ιστορία τους κατέγραψαν τα κολομβιανά μέσα ενημέρωσης. Την παραθέτω πολύ συνοπτικά.
Ο σύντροφος-κομαντάντε ανέθεσε στις δύο κοπέλες να πάνε για προμήθειες τροφίμων σε μια σχετικά κοντινή κωμόπολη. Εκείνες όμως, πριν πάρουν τον δρόμο για την επιστροφή, έκαναν παράκαμψη και πήγαν στην ντισκοτέκ να ξεδώσουν λίγο. Ετσι, για δύο χορούς. Αυτό ήταν. Τις «δίκασαν». Η ενοχή τους ήταν δεδομένη. Η καταδίκη τους προεξοφλημένη. Τις τουφέκισαν αμέσως.
Για τους ηγέτες του FARC -όπως και για κάθε ολοκληρωτικό σύμπαν- η ζωή ακόμη και των μελών του δεν έχει ιδιαίτερη αξία. Για τον «μαχητή» η χαρά απαγορεύεται. Μια μικρή απόλαυση -λόγου χάριν, μισή ώρα στην ντισκοτέκ- προκαλεί μαύρη λύσσα στους «ανωτέρους» και πατάσσεται αναλόγως. Προς παραδειγματισμό.
Μανουέλ Μαρουλάντα. Ο ιδρυτής του FARC (το πραγματικό του όνομα είναι Πέδρο Αντόνιο Μαρίν), ο οποίος παραμένει έως σήμερα ο αδιαμφισβήτητος και υπέρτατος αρχηγός του. Μισός αιώνας ένοπλης σύγκρουσης με το κράτος. Χιλιάδες νεκροί και στις δύο πλευρές. Δολοφονίες επίσης εκατέρωθεν. Απαγωγές σε μεγάλη κλίμακα (εδώ όλη τη δόξα την καρπώνεται αποκλειστικά το FARC).
Μανουέλ Μαρουλάντα. Ογδόντα ενός ετών! Ο πιο ηλικιωμένος εν ενεργεία guerillero στον κόσμο. Επί δεκαετίες παράνομος και ασύλληπτος. Μια ολόκληρη ζωή κρυμμένος στη ζούγκλα, μάλιστα υπερηφανεύεται ότι ποτέ του δεν έχει δει τη θάλασσα. Ο ίδιος και οι αντάρτες του ορκίζονται πάντα στο όνομα του Στάλιν και του Μάο. Ουδεμία επαφή με την πραγματικότητα, πλην όμως πολλές επαφές με το ναρκω-εμπόριο.
Είναι κοινό μυστικό ότι η ένοπλη οργάνωση του Μανουέλ Μαρουλάντα ελέγχει εδώ και χρόνια ένα μέρος του υπέροχου εμπορίου ναρκωτικών στην Κολομβία.
Στο έλεος αυτής της ζούγκλας των ακραίων φανατικών βρίσκεται η βαρειά άρρωστη Ινγκριντ Μπετανκούρ. Προ ημερών, ο γιος της σε εκδήλωση συμπαράστασης στο Παρίσι έλεγε: «Αγωνιζόμαστε να τη φέρουμε πίσω, ξανά κοντά μας ζωντανή· όχι να παραλάβουμε ένα φέρετρο». Ποια θα είναι τελικά η έκβαση;
Υ.Γ.Η Κίνα το πρώτο χρυσό μετάλλιο των Ολυμπιακών Αγώνων το έχει ήδη πάρει: 6.000 (!) εκτελέσεις το 2007, όπως καταγγέλλει η Διεθνής Αμνηστία. Σημειώστε ότι η οικογένεια του μελλοθάνατου υποχρεώνεται να καταβάλει το ποσό για τις σφαίρες.
---------------------------------------------------------------
Μικρό Αλφαβητάριο
Α και Ε, όπως Ανατολική Ελλάδα
ΚΕΙΜΕΝΑ - ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΤΕΤΑ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ tetpapa@otenet.gr
Από την Κίνα στη Λάρισα και από εκεί στην Αθήνα. Από τον κύριο τάδε στον κύριο δείνα. Το κινέζικο «stuff» μέσω φίλων (διότι η φιλία είναι πάνω από όλα) έφθανε στη γαλάζια μας χώρα. Κάπως έτσι, σαν να ήταν κουλουράκια, μεταφέρονταν τα αναβολικά, οι καρκινογόνες βιταμίνες και τα λοιπά φονικά σκευάσματα. Και κάπως έτσι η dream team της Εθνικής Ομάδας Αρσης Βαρών πιάστηκε ντοπαρισμένη σχεδόν στο σύνολό της. Οχι βέβαια μετά από ελληνικό έλεγχο, αλλά από τη διεθνή WADA. Δεν έχουν τις ίδιες ευθύνες όλοι. Ομως όλων οι ευθύνες είναι τεράστιες. Ετσι κι αλλιώς, όλοι είναι κάτω από την μπάρα -αθλητές, προπονητές, πολιτικές ηγεσίες. Οφείλω πάντως να πω ότι σε αυτή την κωμικοτραγική ιστορία υπάρχει ένα στοιχείο αισιοδοξίας. Το εξής: ουδείς τόλμησε να ισχυριστεί ότι η αποκάλυψη της ντοπαρισμένης Εθνικής Ομάδας είναι συνωμοσία την οποία έχουν εξυφάνει οι Αμερικανοί, οι Τούρκοι, ενδεχομένως οι Λάπωνες και δεν ξέρω ποιοι άλλοι εχθροί μας. Για την dream team της Αρσης Βαρών η συμμετοχή στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου είναι πλέον απίθανη. Ελπίζω να μη μας πουν ότι δεν θα πάνε λόγω... συμπαράστασης στο Θιβέτ. Το «σκάνδαλο» του ντοπαρίσματος της Εθνικής Ομάδας Αρσης Βαρών δεν αποτελεί έκπληξη. Προκάλεσε όμως ανησυχία. Ανησυχία για τις επιπτώσεις και την έκτασή του. Μην κοροϊδευόμαστε. Μέσα σε μία δεκαετία, η Ελλάδα έγινε σημαντική δύναμη παραγωγής ολυμπιονικών (όχι μόνο στην άρση βαρών αλλά και στον στίβο). Εντάξει, υπάρχει το «DNA του Ελληνα», υπάρχει η «ελληνική ψυχή» και ο «Θεός της Ελλάδας». Δεν φτάνουν όμως. Αλλο είναι το κλειδί της υπόθεσης: μέσα σε λίγα χρόνια στον πρωταθλητισμό γίναμε κυριολεκτικά Ανατολική Ελλάδα, όπως κάποτε λέγαμε Ανατολική Γερμανία.
---------------------------------------------------------------
Ενας δρόμος για τον Ρούντι Ντούτσκε
**Στο Βερολίνο, ένας δρόμος θα πάρει το όνομα του Ρούντι Ντούτσκε. Τον θυμάστε; Ηταν η ηγετική τραγική μορφή του φοιτητικού κινήματος αμφισβήτησης το 1968 στη (Δυτική τότε) Γερμανία. Ενας νέος εργάτης τον πυροβόλησε στο κεφάλι με τρεις σφαίρες, στις 11 Απριλίου του 1968. Ο θάνατός του δεν ήταν ακαριαίος. Ο Ρούντι Ντούτσκε όμως πέθανε εξ αιτίας των συνεπειών του τραυματισμού, το 1979.
**Η δολοφονική επίθεση εναντίον του Ρούντι Ντούτσκε ενίσχυσε περαιτέρω το ισχυρό, έτσι κι αλλιώς εκείνη την εποχή, γερμανικό φοιτητικό κίνημα. Προκάλεσε έκρηξη και οργή. Εξάλλου, η χρονική περίοδος ήταν το εκρηκτικό 1968: η χρονιά του Γαλλικού Μάη, της αμφισβήτησης από τη νεολαία -και όχι μόνο από τους φοιτητές- σε όλο τον δυτικό κόσμο.
**Το κίνημα της νεολαίας το 1968 στη (Δυτική) Γερμανία δεν περιορίστηκε απλώς στην αμφισβήτηση. Προχώρησε. Αγγιξε τον εφιάλτη του εθνικο-σοσιαλιστικού παρελθόντος. Οι «γιοι» έκαναν την πιο σκληρή κριτική στους «γονείς» τους. Τους είπαν καθαρά: Συμμετείχατε, συμπορευθήκατε, ανεχθήκατε τον ναζισμό και το Ολοκαύτωμα.
**Σημειώνω ότι σφοδρή στάση κατά του κινήματος της νεολαίας, και του Ρούντι Ντούτσκε ειδικά, είχε το εκδοτικό συγκρότημα Springer με τη λαϊκή μεγάλης κυκλοφορίας εφημερίδα Bild (εκφράζοντας βέβαια ένα μέρος της γερμανικής κοινωνίας).
**Κι όμως, το κίνημα του 1968 είχε καθαρτήριο αποτέλεσμα για τη Γερμανία. Ανάγκασε τη χώρα να αντιμετωπίσειτη σκοτεινή ιστορία της.
**Οι Χριστιανοδημοκράτες προσπάθησαν να ματαιώσουν το σχέδιο· να μη δοθεί το όνομα του Ρούντι Ντούτσκε σε δρόμο του Βερολίνου. Απέτυχαν. Λεπτομέρεια, όχι χωρίς ενδιαφέρον: η οδός που θα πάρει το όνομα του Ρούντι Ντούτσκε είναι αυτή στην οποία βρίσκεται το εκδοτικό συγκρότημα Springer.
