Διαρκής αγώνας για δημοκρατία
Δημήτρης Χατζησωκράτης, Θεσσαλονίκη, Δημοσιευμένο: 2008-04-21
Έχουν περάσει κιόλας 41 χρόνια από την αποφράδα εκείνη μέρα του Απριλίου που οι πραξικοπηματίες αλυσόδεσαν τη χώρα και τη δημοκρατία.
Τα δεινά που προκάλεσε η δικτατορία του ΄67 παραμένουν έντονα χαραγμένα στην ιστορική μνήμη του ελληνικού λαού παρά τις προσπάθειες παραφθοράς των ιστορικών γεγονότων και εξοικείωσης των νεώτερων γενεών με αυτή την μελανή σελίδα της σύγχρονης ιστορίας του τόπου.
Η κατάργηση στοιχειωδών ελευθεριών, οι φυλακές, οι εξορίες και τα βασανιστήρια, ο πνευματικός και πολιτιστικός μεσαίωνας, αλλά και η τραγωδία που προκάλεσε το εγκληματικό πραξικόπημα στην Κύπρο, καταγράφουν το επτάχρονο δικτατορικό καθεστώς, ως μια από τις μελανότερες στιγμές της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας.
Για την Αριστερά και τα στελέχη της, που πρωταγωνίστησαν στον επτάχρονο αντιδικτατορικό αγώνα, η 41η μνήμη της θλιβερής 21ης Απριλίου αποτελεί πολυσήμαντο γεγονός με οριακά συμβολικό αλλά και βαθιά ανθρώπινο περιεχόμενο.
Τιμούμε, με αφορμή την επέτειο αυτή, όλους τους αγωνιστές της δημοκρατίας, ιδιαίτερα εκείνους που θυσιάστηκαν και μάτωσαν υπερασπιζόμενοι την ανθρώπινη αξιοπρέπεια απέναντι στην αμερικανοκίνητη χούντα, της οποίας τις τραγικές συνέπειες πληρώνει ακόμα η Κύπρος.
Η πτώση της χούντας, καρπός του αντιδικτατορικού αγώνα και της προδοσίας της Κύπρου, τροφοδότησε ελπίδες και αγώνες για τη δημοκρατική αναγέννηση της χώρας και τον προοδευτικό εκσυγχρονισμό της κοινωνίας.
Παρακαταθήκη πρωταρχική είναι ότι ο αγώνας για τη δημοκρατία χρειάζεται να είναι διαρκής. Η θεσμική θωράκιση της απέναντι σε φαινόμενα εκφυλισμού, η απόκρουση κάθε προσπάθειας περιορισμού των δικαιωμάτων και η συνεχής εμβάθυνση και διεύρυνσή της με θεσμούς συμμετοχής των πολιτών και με πολιτικές που ενισχύουν το κοινωνικό της περιεχόμενο και την αποκέντρωση εξουσιών και πόρων είναι στοιχειά άμεσα συνδεδεμένα με τον αγώνα αυτό.
Σήμερα, 41 χρόνια μετά τη μεταπολίτευση, και ενώ αναμφισβήτητα βιώνουμε μια δημοκρατία που σε διάρκεια και περιεχόμενο δεν έχει υπάρξει από συστάσεως νεοελληνικού κράτους, η απόσταση ανάμεσα στις προσδοκίες και την πραγματικότητα τροφοδοτεί την απαίτηση για ριζική αλλαγή οραμάτων, πορείας αλλά και συσχετισμών στην πολιτική μας ζωή.
Κάθε «επέτειο» αναζητούμε νοήματα και μηνύματα και συνήθως δεν καταφέρνουμε να αποφύγουμε την αναφορά μας στην τρέχουσα πολιτική και στα μεγάλα ζητήματα που η συγκεκριμένη περίοδος αναδεικνύει…
Θα επιθυμούσα γι΄ αυτό, ως ένας από αυτούς που συμμετείχαν στο μαζικό αντιδικτατορικό φοιτητικό κίνημα, αντί για τα όποιας μορφής συμπεράσματα και ότι ακολουθεί το «ποτέ πιά χούντα», να απευθυνθώ στους νέους και τις νέες.
Οι σημερινοί νέοι που δεν πρόλαβαν να γνωρίσουν ούτε πόλεμο, ούτε δικτατορία αλλά ζουν σε ένα κόσμο γεμάτο ανισότητες, διακρίσεις και βία έχουν όλο το χρόνο και την ιστορική ευθύνη να ξαναπιάσουν στα χέρια τους το νήμα της ιστορίας από την αρχή.
Να ξεχωρίσουν τη μίζερη πολιτική της διεκπεραίωσης και του συμβιβασμού. Να ξαναμιλήσουν για την αξία της πολιτικής ως συλλογικής δράσης και διεκδίκησης, να επαναφέρουν το νόημα των λέξεων και των ιδεών, να ξαναγίνουν καταλύτες για τους αγώνες και τα κινήματα της γενιάς τους.
Ο σημερινός νέος που αμφισβητεί δεν μπορεί να είναι ο «κολλημένος» στα συνθήματα του αντιδικτατορικού αγώνα και της κορύφωσής του στο Πολυτεχνείο. Οι νέοι επαναστάτες πρέπει να είναι αυτοί που εξεγείρονται, μάχονται, αντιπαλεύουν ανειρήνευτα κάθε εμπόδιο. Να είναι αυτοί που στέκονται ενάντιοι σε κάθε μορφής εξουσίας που επιχειρεί να τους στερήσει τις δυνατότητες να είναι δημιουργικοί, να αναζητούν τη γνώση, την έρευνα και την ποιότητα στη ζωή τους καθώς και να είναι ενάντιοι σε κάθε δομή που επιχειρεί να τους φαλκιδεύει τις αξίες της διαρκούς ανανέωσης και καινοτομίας και το δικαίωμα στο όραμα για το μέλλον. Πρέπει να είναι αυτοί που αμφισβητούν αλλά και παρεμβαίνουν, αυτοί που διεκδικούν να έχουν προσανατολισμό για το νέο κόσμο της γνώσης και τη σύνδεσή του με την κοινωνία και την παραγωγή, αυτοί που συμβάλλουν ουσιαστικά και ταυτίζονται δημιουργικά και θετικά με το μέλλον του τόπου ως πρωταγωνιστές και όχι ως θεατές.
Η μεγαλύτερη μνήμη και απόδοση τιμής στις προηγούμενες γενιές, που έδωσαν κάτι από τον εαυτό τους «από το χρέος κινούντες» είναι να υπάρχει το όραμα, η έμπνευση και η συνεχής διάθεση της νέας γενιάς για να πραγματώνουν, εμπνεόμενοι από «έναν άλλο κόσμο που μπορεί να είναι εφικτός», της «Γενιάς τους τα Πολυτεχνεία»...
Τα δεινά που προκάλεσε η δικτατορία του ΄67 παραμένουν έντονα χαραγμένα στην ιστορική μνήμη του ελληνικού λαού παρά τις προσπάθειες παραφθοράς των ιστορικών γεγονότων και εξοικείωσης των νεώτερων γενεών με αυτή την μελανή σελίδα της σύγχρονης ιστορίας του τόπου.
Η κατάργηση στοιχειωδών ελευθεριών, οι φυλακές, οι εξορίες και τα βασανιστήρια, ο πνευματικός και πολιτιστικός μεσαίωνας, αλλά και η τραγωδία που προκάλεσε το εγκληματικό πραξικόπημα στην Κύπρο, καταγράφουν το επτάχρονο δικτατορικό καθεστώς, ως μια από τις μελανότερες στιγμές της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας.
Για την Αριστερά και τα στελέχη της, που πρωταγωνίστησαν στον επτάχρονο αντιδικτατορικό αγώνα, η 41η μνήμη της θλιβερής 21ης Απριλίου αποτελεί πολυσήμαντο γεγονός με οριακά συμβολικό αλλά και βαθιά ανθρώπινο περιεχόμενο.
Τιμούμε, με αφορμή την επέτειο αυτή, όλους τους αγωνιστές της δημοκρατίας, ιδιαίτερα εκείνους που θυσιάστηκαν και μάτωσαν υπερασπιζόμενοι την ανθρώπινη αξιοπρέπεια απέναντι στην αμερικανοκίνητη χούντα, της οποίας τις τραγικές συνέπειες πληρώνει ακόμα η Κύπρος.
Η πτώση της χούντας, καρπός του αντιδικτατορικού αγώνα και της προδοσίας της Κύπρου, τροφοδότησε ελπίδες και αγώνες για τη δημοκρατική αναγέννηση της χώρας και τον προοδευτικό εκσυγχρονισμό της κοινωνίας.
Παρακαταθήκη πρωταρχική είναι ότι ο αγώνας για τη δημοκρατία χρειάζεται να είναι διαρκής. Η θεσμική θωράκιση της απέναντι σε φαινόμενα εκφυλισμού, η απόκρουση κάθε προσπάθειας περιορισμού των δικαιωμάτων και η συνεχής εμβάθυνση και διεύρυνσή της με θεσμούς συμμετοχής των πολιτών και με πολιτικές που ενισχύουν το κοινωνικό της περιεχόμενο και την αποκέντρωση εξουσιών και πόρων είναι στοιχειά άμεσα συνδεδεμένα με τον αγώνα αυτό.
Σήμερα, 41 χρόνια μετά τη μεταπολίτευση, και ενώ αναμφισβήτητα βιώνουμε μια δημοκρατία που σε διάρκεια και περιεχόμενο δεν έχει υπάρξει από συστάσεως νεοελληνικού κράτους, η απόσταση ανάμεσα στις προσδοκίες και την πραγματικότητα τροφοδοτεί την απαίτηση για ριζική αλλαγή οραμάτων, πορείας αλλά και συσχετισμών στην πολιτική μας ζωή.
Κάθε «επέτειο» αναζητούμε νοήματα και μηνύματα και συνήθως δεν καταφέρνουμε να αποφύγουμε την αναφορά μας στην τρέχουσα πολιτική και στα μεγάλα ζητήματα που η συγκεκριμένη περίοδος αναδεικνύει…
Θα επιθυμούσα γι΄ αυτό, ως ένας από αυτούς που συμμετείχαν στο μαζικό αντιδικτατορικό φοιτητικό κίνημα, αντί για τα όποιας μορφής συμπεράσματα και ότι ακολουθεί το «ποτέ πιά χούντα», να απευθυνθώ στους νέους και τις νέες.
Οι σημερινοί νέοι που δεν πρόλαβαν να γνωρίσουν ούτε πόλεμο, ούτε δικτατορία αλλά ζουν σε ένα κόσμο γεμάτο ανισότητες, διακρίσεις και βία έχουν όλο το χρόνο και την ιστορική ευθύνη να ξαναπιάσουν στα χέρια τους το νήμα της ιστορίας από την αρχή.
Να ξεχωρίσουν τη μίζερη πολιτική της διεκπεραίωσης και του συμβιβασμού. Να ξαναμιλήσουν για την αξία της πολιτικής ως συλλογικής δράσης και διεκδίκησης, να επαναφέρουν το νόημα των λέξεων και των ιδεών, να ξαναγίνουν καταλύτες για τους αγώνες και τα κινήματα της γενιάς τους.
Ο σημερινός νέος που αμφισβητεί δεν μπορεί να είναι ο «κολλημένος» στα συνθήματα του αντιδικτατορικού αγώνα και της κορύφωσής του στο Πολυτεχνείο. Οι νέοι επαναστάτες πρέπει να είναι αυτοί που εξεγείρονται, μάχονται, αντιπαλεύουν ανειρήνευτα κάθε εμπόδιο. Να είναι αυτοί που στέκονται ενάντιοι σε κάθε μορφής εξουσίας που επιχειρεί να τους στερήσει τις δυνατότητες να είναι δημιουργικοί, να αναζητούν τη γνώση, την έρευνα και την ποιότητα στη ζωή τους καθώς και να είναι ενάντιοι σε κάθε δομή που επιχειρεί να τους φαλκιδεύει τις αξίες της διαρκούς ανανέωσης και καινοτομίας και το δικαίωμα στο όραμα για το μέλλον. Πρέπει να είναι αυτοί που αμφισβητούν αλλά και παρεμβαίνουν, αυτοί που διεκδικούν να έχουν προσανατολισμό για το νέο κόσμο της γνώσης και τη σύνδεσή του με την κοινωνία και την παραγωγή, αυτοί που συμβάλλουν ουσιαστικά και ταυτίζονται δημιουργικά και θετικά με το μέλλον του τόπου ως πρωταγωνιστές και όχι ως θεατές.
Η μεγαλύτερη μνήμη και απόδοση τιμής στις προηγούμενες γενιές, που έδωσαν κάτι από τον εαυτό τους «από το χρέος κινούντες» είναι να υπάρχει το όραμα, η έμπνευση και η συνεχής διάθεση της νέας γενιάς για να πραγματώνουν, εμπνεόμενοι από «έναν άλλο κόσμο που μπορεί να είναι εφικτός», της «Γενιάς τους τα Πολυτεχνεία»...
