Τον καιρό που ο Κ. Σημίτης ήταν πρωθυπουργός, ένας συνεργάτης του συνήθιζε να λέει πως «ο Σημίτης υπηρετεί το πρότζεκτ "εκσυγχρονισμός" επικεφαλής μιας κυβέρνησης, οι "εκσυγχρονιστικών πεποιθήσεων" υπουργοί της οποίας μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού- και περισσεύουν δάχτυλα...».
Για εμάς, το ποσοστό του 5, 04% δεν μπορεί να είναι μόνο η τυπική απεικόνιση ενός αποτελέσματος, δεν μπορεί να είναι μόνο ένα καλό άθροισμα ψήφων, δεν μπορεί να είναι μόνο μια πρόσκαιρη, έστω, ανακούφιση για την υπέρβαση του γνώριμου ψυχολογικού ορίου του 3%, δεν μπορεί να είναι μόνο ένας ορθολογικός ελιγμός για τη μετεκλογική διεύρυνση του κόμματος προς τους οικολόγους και το «χώρο ΠΑΣΟΚ» ∙ μπορεί και πρέπει να είναι, κυρίως, η απαρχή μας νέας ιδεολογικής συζήτησης, η οποία να ξεφεύγει από τις παλιότερες ιδεοληψίες που επέμεναν να ταυτίζουν την «κίνηση» με το «σκοπό», απολυτοποιώντας, παράλληλα, τα «μέσα».
Το γαλάζιο σύστημα εξουσίας δεν μπορεί να επαίρεται για πολλά πράγματα. Ψάχνεις, ψάχνεις και δεν βρίσκεις κάτι να του αναγνωρίσεις ως επίτευγμα στα τέσσερα χρόνια που διαφεντεύει τις τύχες της χώρας. Για ένα όμως του βγάζεις πράγματι το καπέλο: τη μαζική εξαπάτηση.
Νίκος Τσούκαλης, Συνέντευξη στον Κώστα Πουλακίδα, Αυγή της Κυριακής, Δημοσιευμένο: 2007-10-14
Τις "προνομιακές" σχέσεις του ΣΥΡΙΖΑ με τον οικολογικό χώρο αναδεικνύει ο Νίκος Τσούκαλης, ο οποίος εξελέγη βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ στην Αχαϊα "κρατώντας" την πράσινη οικολογική σημαία. Μάλιστα επισημαίνει ότι στο πρόσφατο συνέδριο των οικολογικών οργανώσεων υπήρξε ενδιαφέρον για την πρόταση του Αλέκου Αλαβάνου να δημιουργηθεί οικολογική συνιστώσα στον ΣΥΡΙΖΑ...
Τώρα, είναι σαν η πολιτική να πάσχει από απουσία νοήματος, να στερείται περιεχομένου,
Τα Νέα, Δημοσιευμένο: 2007-10-13
Oι 100 πρώτες ημέρες, κατά μία θεωρία, είναι το κρισιμότερο διάστημα στον βίο μιας κυβέρνησης. Είναι η περίοδος μέσα στην οποία μια κυβέρνηση δίνει το στίγμα της, διαμορφώνει την «εικόνα» της, βάζει μπρος τους στόχους της και, με πρόσφατη την εκλογική νομιμοποίηση, εξασφαλίζει και την αναγκαία, ουσιαστική νομιμοποίηση των στόχων αυτών.
Στο "νέο τοπίο" που διαμορφώθηκε μετεκλογικά παρατηρούμε, με αφετηρία το χώρο του Συνασπισμού, μια αναβάθμιση της συζήτησης για την αναγκαιότητα διατύπωσης ενός προγράμματος, μιας προγραμματικής εναλλακτικής πρότασης.
Πού οφείλεται αυτή η ενδιαφέρουσα επιμονή; Φέρνει κάτι καινούργιο η επικέντρωση στο "πρόγραμμα" ή πρόκειται για μια ακόμα πρόταση ρουτίνας;
Ο ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ με ένα νέο μίγμα «πολιτισμικής» Αριστεράς και σύγχρονων κοινωνικά ριζοσπαστικών χαρακτηριστικών, δημιούργησε τις προϋποθέσεις, ώστε να επιτευχθεί σημαντική εκλογική υποστήριξη και ευρύτερη πολιτική επιρροή, στη δεδομένη ευνοϊκή πολιτική συγκυρία. Η επικοινωνία του με τμήματα της δημοκρατικής κοινής γνώμης και η σύνδεσή του με τη νεολαία, συνιστούν τα πλέον ελπιδοφόρα και δυναμικά στοιχεία της επιτυχίας του.
Απ΄ όσα λένε οι αναλυτές, φαίνεται πως από το 5% που πήραμε στις εκλογές, το 2,3% προέρχεται από τους ψηφοφόρους μας του 2004 και το 2,7% προέρχεται «από αλλού». Απ΄ αυτό το 2,7%, το μεγάλο μέγεθος είναι το 1,4% που πήραμε από το ΠΑΣΟΚ και το υπόλοιπο μοιράζεται σ΄ αυτά που πήραμε από Ν.Δ., ΚΚΕ και νέους ψηφοφόρους.
Γιατί έχασε, λοιπόν, τις εκλογές το ΠΑΣΟΚ; Το ερώτημα παραμένει, επισήμως, αναπάντητο. Και, για τους αμέσως ενδιαφερομένους, τουλάχιστον, τους ίδιους τους ηττηθέντες, ίσως παραμείνει σκοτεινό και ανεξιχνίαστο, σαν εκείνα τα θρυλικά ερωτήματα- «ζει ο βασιλιάς Αλέξανδρος;»- που περνούν από στόμα σε στόμα.
Η συζήτηση στο Εθνικό Συμβούλιο είναι μια ευκαιρία για να ανοίξουν τα χαρτιά τους επί της ουσίας οι διεκδικητές της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ. Γιατί μέχρι τώρα παρακολουθήσαμε συγκρούσεις και διαξιφισμούς που είχαν να κάνουν περισσότερο με τα ηγετικά χαρακτηριστικά των υποψηφίων, παρά με την ουσία της κρίσης που αντιμετωπίζει το ΠΑΣΟΚ.
Τα εκλογικά αποτελέσματα αποδεικνύουν ότι μειώνεται η ικανότητα του δικομματικού συστήματος να κερδίζει ακινδύνως τη λαϊκή συναίνεση. Πολλοί πολίτες είναι δυσαρεστημένοι. Είτε διότι κατανοούν ότι τα σημερινά προβληματικά κοινωνικοοικονομικά χαρακτηριστικά της χώρας προέκυψαν με ευθύνη και των δύο κομμάτων, είτε διότι συναντούν δυσκολία ατομικής τακτοποίησης πελατειακού χαρακτήρα, αφού τα περιθώρια έχουν στενέψει ακόμη και για την εφαρμογή αυτής της κλασικής μεθόδου.