ΝΑ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΣΦΑΛΙΣΗ
Στέφανος Μπαγεώργος, ΤΟ ΣΥΜΒΟΛΑΙΟ, Δημοσιευμένο: 2007-11-26
Η κοινωνική ασφάλιση, αποτελεί μία από τις μεγαλύτερες κατακτήσεις των εργαζομένων. Κατάκτηση, όμως, που εδώ και μερικά χρόνια, δέχεται επιθέσεις από τις πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις που προωθούν νεοφιλελεύθερες επιλογές.
Η κυβέρνηση της Ν.Δ., προχωρεί σ’ έναν προσχηματικό διάλογο για το ασφαλιστικό, με στόχο την «προετοιμασία» των ασφαλισμένων και κυρίως των νέων εργαζομένων για την κατάργηση βασικών ασφαλιστικών δικαιωμάτων, για την αύξηση των ορίων ηλικίας και τα μείωση των συντάξεων.
Βασική επιδίωξη της κυβέρνησης είναι η αντικατάσταση του σημερινού συστήματος, από το συνταξιοδοτικό σύστημα των «τριών πυλώνων» (Εθνική σύνταξη, που θα είναι ένα μικρό ποσό που θα δίνεται στους ασφαλισμένου, επαγγελματική σύνταξη, στη θέση της επικουρικής, που θα λειτουργεί με κεφαλαιοποιητικό – ανταποδοτικό χαρακτήρα και σύνταξη που θα προέρχεται από ιδιωτική ασφάλιση).
Στο διάλογο, που έχει ήδη ναυαγήσει ύστερα από την άρνηση του ΣΥΝ, του ΚΚΕ αλλά και κοινωνικών οργανώσεων να συμμετάσχουν, η κυβέρνηση χωρίς να δεσμεύεται σε τίποτα, χρησιμοποιεί ως «λαγό» τις προτάσεις της διορισμένη, από τη ίδια, Επιτροπής Αναλυτή.
Προτάσεις που αναφέρονται σε αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, στην αλλαγή του τρόπου υπολογισμού των συντάξεων, στην δραστική μείωσή τους, στη συρρίκνωση της δημόσιας κοινωνικής ασφάλισης προς όφελος της ιδιωτικής. Στην ουσία, οι προτάσεις αυτές αποτελούν πλήρη ανατροπή του χαρακτήρα του ασφαλιστικού συστήματος της χώρας μας, ως δημόσιου και κοινωνικού.
Επιπλέον, η κυβέρνηση επιδιώκει τον πλήρη διαχωρισμό του κλάδου υγείας των ταμείων, τα οποία θα μετατραπούν σε απλά συνταξιοδοτικά και θα ενταχθούν στο ΙΚΑ, το οποίο θα μετονομασθεί σε ΕΤΑΜ (Ενιαίο Ταμείο Μισθωτών), καταργώντας ακόμη και την φραστική αναφορά του όρου κοινωνική ασφάλιση στον τίτλο του βασικού ασφαλιστικού φορέα.
Οι κλάδοι υγείας των ασφαλιστικών ταμείων, θα υπαχθούν σε κάποιον Οργανισμό Διαχείρισης Πόρων Υγείας (ΟΔΙΠΥ) του Υπουργείου Υγείας και θα συγκροτήσουν τον τομέα πρωτοβάθμιας περίθαλψης, βάζοντας χέρι στην περιουσία και τους πόρους των ταμείων, που στηρίχθηκαν μόνο με εισφορές εργαζομένων – εργοδοτών και καμία κρατική χρηματοδότηση.
Η αντιμετώπιση αυτής της κυβερνητικής πολιτικής δεν σημαίνει ούτε υπεράσπιση της σημερινής κατάστασης, ούτε αγνόηση των προβλημάτων που αντιμετωπίζει το ασφαλιστικό σύστημα της χώρας.
Η προστασία και αναβάθμιση του ασφαλιστικού συστήματος είναι άρρηκτα συνδεδεμένη κατ’ αρχήν με εξωγενείς παράγοντες, που όμως το επηρεάζουν καθοριστικά.
Συνδέεται με την ανάπτυξη και την πλήρη απασχόληση, που μπορεί να δώσει ώθηση στην ανάπτυξη και να δημιουργήσει πόρους, ικανούς να στηρίξουν κοινωνικές πολιτικές. Η κοινωνία της πλήρους απασχόλησης αποτελεί την πιο αποτελεσματική και βιώσιμη διαρθρωτική απάντηση και στο πρόβλημα της κοινωνικής ασφάλισης.
Συνδέεται με την δίκαιη κοινωνική μεταρρύθμιση του φορολογικού συστήματος.
Συνδέεται με την προώθηση μιας ολοκληρωμένης πολιτικής, κοινωνικής προστασίας και με την αντιμετώπιση του δημογραφικού προβλήματος.
Αυτές οι πολιτικές πρέπει να προχωρήσουν παράλληλα, γιατί η δημόσια κοινωνική ασφάλιση αποτελεί μέρος ενός ολοκληρωμένου συστήματος κοινωνικής προστασίας, που θα εγγυάται, για όλους, συνθήκες διαβίωσης με ασφάλεια και αξιοπρέπεια.
Το πιο βασικό πρόβλημα της δημόσιας κοινωνικής ασφάλισης, είναι η στέρηση των αναγκαίων πόρων, για να είναι σε θέση να ανταποκριθεί με επάρκεια στον ρόλο της.
Αποτελούν άμεσες προτεραιότητες:
Η αντιμετώπιση της ανασφάλιστης εργασίας ελλήνων και μεταναστών που σε συνδυασμό με την εκτεταμένη εισφοροδιαφυγή προκαλούν απώλειες 1,8 δις ευρώ ετησίως.
Η κατάργηση των χρεών όχι μόνο των ιδιωτικών επιχειρήσεων αλλά και του δημόσιου τομέα.
Η αποκατάσταση των αποθεματικών των ταμείων, αναγκαίου στοιχείου εξισορρόπησης του συστήματος, που για δεκαετίες καταληστεύτηκαν από τα ταμεία με ευθύνη όλων των κυβερνήσεων.
Η ενοποίηση των ταμείων σε 3 συνταξιοδοτικά πεδία: των μισθωτών, των ατυοαπασχολούμενων και των αγροτών.
Ταυτόχρονα, για την αντιμετώπιση του προβλήματος της υποχρηματοδότησης και τη δημιουργία του αναγκαίου αποθεματικού χρειάζεται:
Η θεσμοθέτηση της τριμερούς χρηματοδότησης του κλάδου κύριας ασφάλισης των μισθωτών με αναλογία 2/9 από τους εργαζόμενους, 4/9 από τους εργοδότες και 3/9 από τον κρατικό προϋπολογισμό.
Η θεσμοθέτηση της διμερούς χρηματοδότησης (κράτος – ασφαλισμένος) για όλους τους ασφαλισμένους αυτοαπασχολούμενους και αγρότες.
Η αξιοποίηση των διαθέσιμων και της ακίνητης περιουσίας των ασφαλιστικών οργανισμών.
Η αντιμετώπιση της εισφοροδιαφυγής και της εισφοροκλοπής.
Η αναζήτηση νέων πόρων (10% φόρος επί της υπεραξίας που αποκτάται από τις αγοροπωλησίες των μετοχών, φορολόγηση των τυχερών παιχνιδιών του δημόσιου κρατικού τζόγου με την επιβολή ειδικού τέλους προς όφελος της κοινωνικής ασφάλισης κ.α.).
Οι πιο πάνω κατευθύνσεις συγκροτούν σε γενικές γραμμές το πλαίσιο αντιμετώπισης του προβλήματος της κοινωνικής ασφάλισης. Οι βασικές επιλογές της κυβέρνησης βρίσκονται σε εντελώς διαφορετική κατεύθυνση. Από της πλευρά της δεν υπάρχει ούτε η ειλικρίνεια, ούτε και η φερεγγυότητα για την αντιμετώπιση των προβλημάτων.
Η διέξοδος για τους εργαζομένους και τους συνταξιούχους δεν μπορεί να είναι άλλη, από την απόκρουση των κυβερνητικών προτάσεων και την αγωνιστική διεκδίκηση.
Η κυβέρνηση της Ν.Δ., προχωρεί σ’ έναν προσχηματικό διάλογο για το ασφαλιστικό, με στόχο την «προετοιμασία» των ασφαλισμένων και κυρίως των νέων εργαζομένων για την κατάργηση βασικών ασφαλιστικών δικαιωμάτων, για την αύξηση των ορίων ηλικίας και τα μείωση των συντάξεων.
Βασική επιδίωξη της κυβέρνησης είναι η αντικατάσταση του σημερινού συστήματος, από το συνταξιοδοτικό σύστημα των «τριών πυλώνων» (Εθνική σύνταξη, που θα είναι ένα μικρό ποσό που θα δίνεται στους ασφαλισμένου, επαγγελματική σύνταξη, στη θέση της επικουρικής, που θα λειτουργεί με κεφαλαιοποιητικό – ανταποδοτικό χαρακτήρα και σύνταξη που θα προέρχεται από ιδιωτική ασφάλιση).
Στο διάλογο, που έχει ήδη ναυαγήσει ύστερα από την άρνηση του ΣΥΝ, του ΚΚΕ αλλά και κοινωνικών οργανώσεων να συμμετάσχουν, η κυβέρνηση χωρίς να δεσμεύεται σε τίποτα, χρησιμοποιεί ως «λαγό» τις προτάσεις της διορισμένη, από τη ίδια, Επιτροπής Αναλυτή.
Προτάσεις που αναφέρονται σε αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, στην αλλαγή του τρόπου υπολογισμού των συντάξεων, στην δραστική μείωσή τους, στη συρρίκνωση της δημόσιας κοινωνικής ασφάλισης προς όφελος της ιδιωτικής. Στην ουσία, οι προτάσεις αυτές αποτελούν πλήρη ανατροπή του χαρακτήρα του ασφαλιστικού συστήματος της χώρας μας, ως δημόσιου και κοινωνικού.
Επιπλέον, η κυβέρνηση επιδιώκει τον πλήρη διαχωρισμό του κλάδου υγείας των ταμείων, τα οποία θα μετατραπούν σε απλά συνταξιοδοτικά και θα ενταχθούν στο ΙΚΑ, το οποίο θα μετονομασθεί σε ΕΤΑΜ (Ενιαίο Ταμείο Μισθωτών), καταργώντας ακόμη και την φραστική αναφορά του όρου κοινωνική ασφάλιση στον τίτλο του βασικού ασφαλιστικού φορέα.
Οι κλάδοι υγείας των ασφαλιστικών ταμείων, θα υπαχθούν σε κάποιον Οργανισμό Διαχείρισης Πόρων Υγείας (ΟΔΙΠΥ) του Υπουργείου Υγείας και θα συγκροτήσουν τον τομέα πρωτοβάθμιας περίθαλψης, βάζοντας χέρι στην περιουσία και τους πόρους των ταμείων, που στηρίχθηκαν μόνο με εισφορές εργαζομένων – εργοδοτών και καμία κρατική χρηματοδότηση.
Η αντιμετώπιση αυτής της κυβερνητικής πολιτικής δεν σημαίνει ούτε υπεράσπιση της σημερινής κατάστασης, ούτε αγνόηση των προβλημάτων που αντιμετωπίζει το ασφαλιστικό σύστημα της χώρας.
Η προστασία και αναβάθμιση του ασφαλιστικού συστήματος είναι άρρηκτα συνδεδεμένη κατ’ αρχήν με εξωγενείς παράγοντες, που όμως το επηρεάζουν καθοριστικά.
Συνδέεται με την ανάπτυξη και την πλήρη απασχόληση, που μπορεί να δώσει ώθηση στην ανάπτυξη και να δημιουργήσει πόρους, ικανούς να στηρίξουν κοινωνικές πολιτικές. Η κοινωνία της πλήρους απασχόλησης αποτελεί την πιο αποτελεσματική και βιώσιμη διαρθρωτική απάντηση και στο πρόβλημα της κοινωνικής ασφάλισης.
Συνδέεται με την δίκαιη κοινωνική μεταρρύθμιση του φορολογικού συστήματος.
Συνδέεται με την προώθηση μιας ολοκληρωμένης πολιτικής, κοινωνικής προστασίας και με την αντιμετώπιση του δημογραφικού προβλήματος.
Αυτές οι πολιτικές πρέπει να προχωρήσουν παράλληλα, γιατί η δημόσια κοινωνική ασφάλιση αποτελεί μέρος ενός ολοκληρωμένου συστήματος κοινωνικής προστασίας, που θα εγγυάται, για όλους, συνθήκες διαβίωσης με ασφάλεια και αξιοπρέπεια.
Το πιο βασικό πρόβλημα της δημόσιας κοινωνικής ασφάλισης, είναι η στέρηση των αναγκαίων πόρων, για να είναι σε θέση να ανταποκριθεί με επάρκεια στον ρόλο της.
Αποτελούν άμεσες προτεραιότητες:
Η αντιμετώπιση της ανασφάλιστης εργασίας ελλήνων και μεταναστών που σε συνδυασμό με την εκτεταμένη εισφοροδιαφυγή προκαλούν απώλειες 1,8 δις ευρώ ετησίως.
Η κατάργηση των χρεών όχι μόνο των ιδιωτικών επιχειρήσεων αλλά και του δημόσιου τομέα.
Η αποκατάσταση των αποθεματικών των ταμείων, αναγκαίου στοιχείου εξισορρόπησης του συστήματος, που για δεκαετίες καταληστεύτηκαν από τα ταμεία με ευθύνη όλων των κυβερνήσεων.
Η ενοποίηση των ταμείων σε 3 συνταξιοδοτικά πεδία: των μισθωτών, των ατυοαπασχολούμενων και των αγροτών.
Ταυτόχρονα, για την αντιμετώπιση του προβλήματος της υποχρηματοδότησης και τη δημιουργία του αναγκαίου αποθεματικού χρειάζεται:
Η θεσμοθέτηση της τριμερούς χρηματοδότησης του κλάδου κύριας ασφάλισης των μισθωτών με αναλογία 2/9 από τους εργαζόμενους, 4/9 από τους εργοδότες και 3/9 από τον κρατικό προϋπολογισμό.
Η θεσμοθέτηση της διμερούς χρηματοδότησης (κράτος – ασφαλισμένος) για όλους τους ασφαλισμένους αυτοαπασχολούμενους και αγρότες.
Η αξιοποίηση των διαθέσιμων και της ακίνητης περιουσίας των ασφαλιστικών οργανισμών.
Η αντιμετώπιση της εισφοροδιαφυγής και της εισφοροκλοπής.
Η αναζήτηση νέων πόρων (10% φόρος επί της υπεραξίας που αποκτάται από τις αγοροπωλησίες των μετοχών, φορολόγηση των τυχερών παιχνιδιών του δημόσιου κρατικού τζόγου με την επιβολή ειδικού τέλους προς όφελος της κοινωνικής ασφάλισης κ.α.).
Οι πιο πάνω κατευθύνσεις συγκροτούν σε γενικές γραμμές το πλαίσιο αντιμετώπισης του προβλήματος της κοινωνικής ασφάλισης. Οι βασικές επιλογές της κυβέρνησης βρίσκονται σε εντελώς διαφορετική κατεύθυνση. Από της πλευρά της δεν υπάρχει ούτε η ειλικρίνεια, ούτε και η φερεγγυότητα για την αντιμετώπιση των προβλημάτων.
Η διέξοδος για τους εργαζομένους και τους συνταξιούχους δεν μπορεί να είναι άλλη, από την απόκρουση των κυβερνητικών προτάσεων και την αγωνιστική διεκδίκηση.
