Τώρα ο Φώτης Κουβέλης
Δημήτρης Χατζησωκράτης, Αυγή της Κυριακής, Δημοσιευμένο: 2007-12-23
…Θρασύ το λάθος περιφέρει το λοφίο του
ξοπίσω του λαός οι άνοες αλαλάζουν.
Φίλτρα της ακοής μου αντισταθείτε.
Ε. Κακναβάτος, Χαοτικά Ι, 1997
Βαδίζουμε πλησίστιοι προς το 5ο Συνέδριο του κόμματός μας.
Ξεκινήσαμε την προετοιμασία ενός Συνεδρίου όπου, μετά την σημαντική επιτυχία που καταγράψαμε στις βουλευτικές εκλογές, προσβλέπαμε να πάμε ένα βήμα παραπέρα, ξεπερνώντας στην πράξη την αντιπαλότητα για τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. μετά και τις δημόσιες τοποθετήσεις των συνιστωσών για την πορεία του σχήματος. Επιλέξαμε τη συνδιαμόρφωση ενός ενιαίου κειμένου θέσεων –διαφορετικά από ό,τι γινόταν στο παρελθόν- με τρεις εναλλακτικές διατυπώσεις στα ζητήματα που θα αντιμετωπίσουμε την περίοδο που διανύουμε.
Ήταν δείγμα γραφής και διαφορετικής προσέγγισης της ΑΝΑΝΕΩΤΙΚΗΣ ΠΤΕΡΥΓΑΣ, συμμέτοχης και συνδιαμορφώτριας της θετικής πορείας του κόμματος.
Επιπλέον, θεωρούσαμε δεδομένο ότι σημαντικό ρόλο στην όλη πορεία θα διαδραματίζει και ο Αλέκος Αλαβάνος ως πρόεδρος με το ιδιαίτερο χρώμα και κατεύθυνση που έδινε στην πολιτική γραμμή και στις θέσεις του 4ου Συνεδρίου καθ΄ όλη τη τριετία και ιδιαιτέρως την προεκλογική, αλλά και μετεκλογική περίοδο. Είχαμε ξεκαθαρίσει ότι δεν θα υπήρχε αντίπαλη υποψηφιότητα.
Η αιφνίδια απόφαση του Α. Αλαβάνου, σεβαστή απολύτως σε ότι αφορά τα προσωπικά στοιχεία που επικαλέστηκε, ανέτρεψε, εκ των πραγμάτων, τα μέχρι στιγμής δεδομένα. Εμπεριείχε και την πολιτική επιλογή και τα χαρακτηριστικά στοιχεία που επιθυμούσε να έχει ο διάδοχός του, καθώς και το όνομά του. Και όλα αυτά συνοδευόμενα από μια σταθερή απάντηση στις εύλογες διαμαρτυρίες και αιτιάσεις, του τύπου: « στον ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ δεν υπάρχουν διαδικασίες επίδοσης δακτυλιδιού του απερχόμενου ηγέτη στον μελλοντικό».
Το σημαντικότερο όμως ήταν το συνοδευτικό ιδεολογικό στοιχείο της απόφασής του. Συνοψίζονταν στο: «φεύγω εγώ, άρα πρέπει να φύγει μαζί μου,(μια και αυτός το αποφάσισε!) η γενιά του Πολυτεχνείου». «Τόπος στα νιάτα. Η νέα γενιά στο προσκήνιο. Τέλος στους γκριζομάλληδες» ήταν οι πιο άμεσες ατάκες, οι τίτλοι και τα σχόλια που ακολούθησαν και συνεχίζονται μέχρι σήμερα…
Με ιδιαιτέρως παρεμβατικό τρόπο τηλεοπτικές περσόνες, περφόρμερς, διαμορφωτές κοινής γνώμης μας βομβαρδίζουν, με την αυθεντία του μονολόγου, για την μεγάλη κίνηση που πρέπει να κάνουμε στο κόμμα μας. Έχουν δικαίωμα; Προφανώς. Τα κόμματα σήμερα δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι κλειστά. Όμως την ίδια στιγμή οι ίδιοι δεν είναι ανοικτοί στο να ακουστεί και ο αντίλογος. Τουναντίον μάλιστα επιδιώκουν τον αποκλεισμό.
Προφανές είναι ότι δεν πρόκειται περί …συνομωσίας! Αναζητείται το νέο, το διαφορετικό, αυτό που μπορεί να ταρακουνήσει το μπλοκαρισμένο πολιτικό σύστημα, και κάθε μια κίνηση πέρα από τα αναμενόμενα αποκτάει ένα ενδιαφέρον. Μήπως κυρίως ταρακουνηθούν, με τη διαδικασία του ντόμινο, και οι άλλοι πολιτικοί σχηματισμοί, μήπως και ανακατευτούν τα πράγματα. Η ανάγκη ενυπάρχει. Η διαδικασία, αλλά κυρίως η προτεινόμενη λύση θα έχει και τα ποθητά αποτελέσματα; Ερωτηματικό μέγα. Πολύ περισσότερο για τον εύθραυστο, εκλογικά, ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ.
Κάτι όμως είναι φανερό ότι λείπει. Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ. Ο πολιτικός λόγος, ο προγραμματικός λόγος. Όλοι και όλες, όσοι και όσες θητεύουμε χρόνια, περισσότερα ή λιγότερα, στην αριστερά καταλαβαίνουμε πολύ καλά ότι η ηλικία δεν είναι, δεν μπορεί να είναι, η ικανή και αναγκαία συνθήκη για τη διεύθυνση ενός κόμματος. Μιλάω, προφανώς για τη συλλογική διεύθυνση, με τον επικεφαλής να έχει την πρώτη ευθύνη. Αλλά και αυτό είναι ακόμη πιο σύνθετη και δύσκολη διαδικασία. Οι ικανότητες του πολιτικού ηγέτη δεν ενυπάρχουν ως στοιχείο κάποιας ιδιαίτερης ευφυΐας αλλά διαμορφώνονται και με την απαραίτητη συσσώρευση εμπειριών.
Την ΠΟΛΙΤΙΚΗ, λοιπόν, και Τη ΣΥΝΕΧΕΙΑ στη διεύθυνση του κόμματος, μέσα στις ιδιαίτερες συνθήκες ανάπτυξης και ρόλου του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ στον συμμαχικό ΣΥ.ΡΙΖ.Α. αναζητήσαμε ως ΑΝΑΝΕΩΤΙΚΗ ΠΤΕΡΥΓΑ προτείνοντας στην πλειοψηφούσα τάση για τη θέση του προέδρου ένα εκ των δύο Κοινοβουλευτικών εκπροσώπων κατά σειράν του Γ. Δραγασάκη και του Φ. Κουβέλη ως λύσεις που θα μπορούσαν να είναι συναινετικές για τη θέση του Προέδρου του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ και προφανώς και του ΣΥ.ΡΙΖ.Α.
Δεν έγινε αποδεκτή η πρόταση και το ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΡΕΥΜΑ οδηγήθηκε στην πρόταση του Α.Αλαβάνου για τον Αλ. Τσίπρα.
«Μα γιατί επιμένετε για την κοινοβουλευτική ιδιότητα του προέδρου;» Απαντούμε ότι απλούστατα γιατί δεν θέλουμε την δημιουργία πολλών και με διαφορετικό πολιτικό βάρος «κέντρων» στον χώρο μας!
Η ΑΝΑΝΕΩΣΗ λοιπόν το ζητούμενο. Αρκεί όμως των προσώπων; Η φρεσκάδα και το καινούργιο θέλουμε να είναι βασικά στοιχεία της φυσιογνωμίας του κόμματός μας. Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΝΑΝΕΩΣΗ όμως ήταν και θα πρέπει να παραμένει στο DNA μας. Αυτήν οφείλουμε να διεκδικούμε και να την διασφαλίζουμε.
Πορευόμαστε λοιπόν προς το 5ο Συνέδριό μας με εκ των πραγμάτων αλλαγμένη την ατζέντα και τις ισορροπίες. Η μη παρουσία του Α. Αλαβάνου-βασικού παράγοντα στο παζλ του Συνεδρίου- υποχρεώνει και τους δύο υποψηφίους στην κατάθεση του προγραμματικού τους λόγου και της ιδιαίτερης θεώρησης του ενιαίου κειμένου των θέσεων.
Από την πλευρά του ο Φώτης Κουβέλης έχει καταθέσει την πολιτική –προγραμματική του πρόταση. Προφανώς είναι αναγκαίο να ακουστεί και η αντίστοιχη του Αλέξη Τσίπρα.
Το κόμμα μέσα από τις συντεταγμένες του διαδικασίες καλείται να εκλέξει τον πρόεδρό του. Έχει ανάγκη να ακούσει τον πολιτικό λόγο και προτάσεις και το σχέδιο του καθενός. Δεν μπορώ να διανοηθώ ότι το να αποταθεί κανείς στο κομματικό ακροατήριο σε συγκεντρώσεις μελών και φίλων του κόμματος είναι εσωστρέφεια, όπως φάνηκε να διαδίδουν «κύκλοι προσκείμενοι στον Αλ..Τσίπρα». Θεωρώ, εκ των ων ουκ άνευ, υποχρέωση του κόμματος να υπάρξουν ευρύτερες συνελεύσεις π.χ. Α΄, Β΄, Αθήνας, Θες/νίκη κλπ όπου οι υποψήφιοι θα παρουσιάσουν θέσεις.
Η υποστήριξή μου στον Φώτη Κουβέλη είναι δεδομένη και προκύπτει από την μακρόχρονη κοινή μας διαδρομή αλλά και από την αίσθησή μου ότι ο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ, σε αυτή τη φάση, απαιτεί μια σιγουριά που πηγάζει από την πολύχρονη θητεία του Φώτη και την ανάγκη πολιτικής. Στη φάση αυτή που διανύουμε ο Φώτης θα μπορούσε να είναι πρόεδρος με τη συναίνεση όλων μας. Όπως και ο Αλ. Τσίπρας, σε μια άλλη μεταγενέστερη φάση, θα ήταν δυνατόν. Η βιασύνη δεν είναι πάντα και ο επιτυχέστερος σύμβουλος…
Τελευταίον αλλά όχι και έλασσον. Να σκεφτούν την πολιτική απάντηση που θα πρέπει να δώσουν, όσοι ομνύουν στο αναγκαίο του δυϊσμού: «άλλος πρόεδρος του ΣΥΝ-μη βουλευτής- και άλλος Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ». Στην υποθετική περίπτωση που πρόεδρος του ΣΥΝ θα είναι ο Αλ. Τσίπρας και γίνουν το 2008 εκλογές, ο Αλ.Τσίπρας δεν θα πρέπει να είναι υποψήφιος; Επικεφαλής;…
ξοπίσω του λαός οι άνοες αλαλάζουν.
Φίλτρα της ακοής μου αντισταθείτε.
Ε. Κακναβάτος, Χαοτικά Ι, 1997
Βαδίζουμε πλησίστιοι προς το 5ο Συνέδριο του κόμματός μας.
Ξεκινήσαμε την προετοιμασία ενός Συνεδρίου όπου, μετά την σημαντική επιτυχία που καταγράψαμε στις βουλευτικές εκλογές, προσβλέπαμε να πάμε ένα βήμα παραπέρα, ξεπερνώντας στην πράξη την αντιπαλότητα για τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. μετά και τις δημόσιες τοποθετήσεις των συνιστωσών για την πορεία του σχήματος. Επιλέξαμε τη συνδιαμόρφωση ενός ενιαίου κειμένου θέσεων –διαφορετικά από ό,τι γινόταν στο παρελθόν- με τρεις εναλλακτικές διατυπώσεις στα ζητήματα που θα αντιμετωπίσουμε την περίοδο που διανύουμε.
Ήταν δείγμα γραφής και διαφορετικής προσέγγισης της ΑΝΑΝΕΩΤΙΚΗΣ ΠΤΕΡΥΓΑΣ, συμμέτοχης και συνδιαμορφώτριας της θετικής πορείας του κόμματος.
Επιπλέον, θεωρούσαμε δεδομένο ότι σημαντικό ρόλο στην όλη πορεία θα διαδραματίζει και ο Αλέκος Αλαβάνος ως πρόεδρος με το ιδιαίτερο χρώμα και κατεύθυνση που έδινε στην πολιτική γραμμή και στις θέσεις του 4ου Συνεδρίου καθ΄ όλη τη τριετία και ιδιαιτέρως την προεκλογική, αλλά και μετεκλογική περίοδο. Είχαμε ξεκαθαρίσει ότι δεν θα υπήρχε αντίπαλη υποψηφιότητα.
Η αιφνίδια απόφαση του Α. Αλαβάνου, σεβαστή απολύτως σε ότι αφορά τα προσωπικά στοιχεία που επικαλέστηκε, ανέτρεψε, εκ των πραγμάτων, τα μέχρι στιγμής δεδομένα. Εμπεριείχε και την πολιτική επιλογή και τα χαρακτηριστικά στοιχεία που επιθυμούσε να έχει ο διάδοχός του, καθώς και το όνομά του. Και όλα αυτά συνοδευόμενα από μια σταθερή απάντηση στις εύλογες διαμαρτυρίες και αιτιάσεις, του τύπου: « στον ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ δεν υπάρχουν διαδικασίες επίδοσης δακτυλιδιού του απερχόμενου ηγέτη στον μελλοντικό».
Το σημαντικότερο όμως ήταν το συνοδευτικό ιδεολογικό στοιχείο της απόφασής του. Συνοψίζονταν στο: «φεύγω εγώ, άρα πρέπει να φύγει μαζί μου,(μια και αυτός το αποφάσισε!) η γενιά του Πολυτεχνείου». «Τόπος στα νιάτα. Η νέα γενιά στο προσκήνιο. Τέλος στους γκριζομάλληδες» ήταν οι πιο άμεσες ατάκες, οι τίτλοι και τα σχόλια που ακολούθησαν και συνεχίζονται μέχρι σήμερα…
Με ιδιαιτέρως παρεμβατικό τρόπο τηλεοπτικές περσόνες, περφόρμερς, διαμορφωτές κοινής γνώμης μας βομβαρδίζουν, με την αυθεντία του μονολόγου, για την μεγάλη κίνηση που πρέπει να κάνουμε στο κόμμα μας. Έχουν δικαίωμα; Προφανώς. Τα κόμματα σήμερα δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι κλειστά. Όμως την ίδια στιγμή οι ίδιοι δεν είναι ανοικτοί στο να ακουστεί και ο αντίλογος. Τουναντίον μάλιστα επιδιώκουν τον αποκλεισμό.
Προφανές είναι ότι δεν πρόκειται περί …συνομωσίας! Αναζητείται το νέο, το διαφορετικό, αυτό που μπορεί να ταρακουνήσει το μπλοκαρισμένο πολιτικό σύστημα, και κάθε μια κίνηση πέρα από τα αναμενόμενα αποκτάει ένα ενδιαφέρον. Μήπως κυρίως ταρακουνηθούν, με τη διαδικασία του ντόμινο, και οι άλλοι πολιτικοί σχηματισμοί, μήπως και ανακατευτούν τα πράγματα. Η ανάγκη ενυπάρχει. Η διαδικασία, αλλά κυρίως η προτεινόμενη λύση θα έχει και τα ποθητά αποτελέσματα; Ερωτηματικό μέγα. Πολύ περισσότερο για τον εύθραυστο, εκλογικά, ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ.
Κάτι όμως είναι φανερό ότι λείπει. Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ. Ο πολιτικός λόγος, ο προγραμματικός λόγος. Όλοι και όλες, όσοι και όσες θητεύουμε χρόνια, περισσότερα ή λιγότερα, στην αριστερά καταλαβαίνουμε πολύ καλά ότι η ηλικία δεν είναι, δεν μπορεί να είναι, η ικανή και αναγκαία συνθήκη για τη διεύθυνση ενός κόμματος. Μιλάω, προφανώς για τη συλλογική διεύθυνση, με τον επικεφαλής να έχει την πρώτη ευθύνη. Αλλά και αυτό είναι ακόμη πιο σύνθετη και δύσκολη διαδικασία. Οι ικανότητες του πολιτικού ηγέτη δεν ενυπάρχουν ως στοιχείο κάποιας ιδιαίτερης ευφυΐας αλλά διαμορφώνονται και με την απαραίτητη συσσώρευση εμπειριών.
Την ΠΟΛΙΤΙΚΗ, λοιπόν, και Τη ΣΥΝΕΧΕΙΑ στη διεύθυνση του κόμματος, μέσα στις ιδιαίτερες συνθήκες ανάπτυξης και ρόλου του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ στον συμμαχικό ΣΥ.ΡΙΖ.Α. αναζητήσαμε ως ΑΝΑΝΕΩΤΙΚΗ ΠΤΕΡΥΓΑ προτείνοντας στην πλειοψηφούσα τάση για τη θέση του προέδρου ένα εκ των δύο Κοινοβουλευτικών εκπροσώπων κατά σειράν του Γ. Δραγασάκη και του Φ. Κουβέλη ως λύσεις που θα μπορούσαν να είναι συναινετικές για τη θέση του Προέδρου του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ και προφανώς και του ΣΥ.ΡΙΖ.Α.
Δεν έγινε αποδεκτή η πρόταση και το ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΡΕΥΜΑ οδηγήθηκε στην πρόταση του Α.Αλαβάνου για τον Αλ. Τσίπρα.
«Μα γιατί επιμένετε για την κοινοβουλευτική ιδιότητα του προέδρου;» Απαντούμε ότι απλούστατα γιατί δεν θέλουμε την δημιουργία πολλών και με διαφορετικό πολιτικό βάρος «κέντρων» στον χώρο μας!
Η ΑΝΑΝΕΩΣΗ λοιπόν το ζητούμενο. Αρκεί όμως των προσώπων; Η φρεσκάδα και το καινούργιο θέλουμε να είναι βασικά στοιχεία της φυσιογνωμίας του κόμματός μας. Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΝΑΝΕΩΣΗ όμως ήταν και θα πρέπει να παραμένει στο DNA μας. Αυτήν οφείλουμε να διεκδικούμε και να την διασφαλίζουμε.
Πορευόμαστε λοιπόν προς το 5ο Συνέδριό μας με εκ των πραγμάτων αλλαγμένη την ατζέντα και τις ισορροπίες. Η μη παρουσία του Α. Αλαβάνου-βασικού παράγοντα στο παζλ του Συνεδρίου- υποχρεώνει και τους δύο υποψηφίους στην κατάθεση του προγραμματικού τους λόγου και της ιδιαίτερης θεώρησης του ενιαίου κειμένου των θέσεων.
Από την πλευρά του ο Φώτης Κουβέλης έχει καταθέσει την πολιτική –προγραμματική του πρόταση. Προφανώς είναι αναγκαίο να ακουστεί και η αντίστοιχη του Αλέξη Τσίπρα.
Το κόμμα μέσα από τις συντεταγμένες του διαδικασίες καλείται να εκλέξει τον πρόεδρό του. Έχει ανάγκη να ακούσει τον πολιτικό λόγο και προτάσεις και το σχέδιο του καθενός. Δεν μπορώ να διανοηθώ ότι το να αποταθεί κανείς στο κομματικό ακροατήριο σε συγκεντρώσεις μελών και φίλων του κόμματος είναι εσωστρέφεια, όπως φάνηκε να διαδίδουν «κύκλοι προσκείμενοι στον Αλ..Τσίπρα». Θεωρώ, εκ των ων ουκ άνευ, υποχρέωση του κόμματος να υπάρξουν ευρύτερες συνελεύσεις π.χ. Α΄, Β΄, Αθήνας, Θες/νίκη κλπ όπου οι υποψήφιοι θα παρουσιάσουν θέσεις.
Η υποστήριξή μου στον Φώτη Κουβέλη είναι δεδομένη και προκύπτει από την μακρόχρονη κοινή μας διαδρομή αλλά και από την αίσθησή μου ότι ο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ, σε αυτή τη φάση, απαιτεί μια σιγουριά που πηγάζει από την πολύχρονη θητεία του Φώτη και την ανάγκη πολιτικής. Στη φάση αυτή που διανύουμε ο Φώτης θα μπορούσε να είναι πρόεδρος με τη συναίνεση όλων μας. Όπως και ο Αλ. Τσίπρας, σε μια άλλη μεταγενέστερη φάση, θα ήταν δυνατόν. Η βιασύνη δεν είναι πάντα και ο επιτυχέστερος σύμβουλος…
Τελευταίον αλλά όχι και έλασσον. Να σκεφτούν την πολιτική απάντηση που θα πρέπει να δώσουν, όσοι ομνύουν στο αναγκαίο του δυϊσμού: «άλλος πρόεδρος του ΣΥΝ-μη βουλευτής- και άλλος Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ». Στην υποθετική περίπτωση που πρόεδρος του ΣΥΝ θα είναι ο Αλ. Τσίπρας και γίνουν το 2008 εκλογές, ο Αλ.Τσίπρας δεν θα πρέπει να είναι υποψήφιος; Επικεφαλής;…
