Η επόμενη μέρα ……… με λογισμό & όνειρο

Ζούμε την καλύτερη περίοδο του ΣΥΝ. Οι κοινοβουλευτικές παρεμβάσεις, η διακριτή και ενεργή παρουσία μας στους κοινωνικούς αγώνες ,η εκλογή του νέου προέδρου έχουν απογειώσει την δημοσκοπική ψήφο και έχουν προκαλέσει κύματα εκνευρισμού σε εκλογικά τουλάχιστον, «όμορες» πολιτικές δυνάμεις.

Όλα αυτά μας χαροποιούν, δίνουν αίσθηση δικαίωσης, ανεβάζουν την αυτοπεποίθηση στα μέλη και τους φίλους μας, ελκύουν προβληματισμένους ψηφοφόρους, σημαντικά τμήματα της νεολαίας.

Το ερώτημα που κυριαρχεί στην πολιτική σκηνή είναι αν αυτό το «φαινόμενο» θα είναι παροδικό ή μόνιμο, αν μπορεί να ανατρέψει το δικομματικό πλαίσιο εναλλαγής που μέχρι χθες έμοιαζε αέναο.

Οι συνθήκες ιδανικές, πλήρης – ηθική και πολιτική – απαξίωση των κομμάτων εξουσίας, ηγεσίες χαμηλών προσδοκιών, ορατά αδιέξοδα στις κυρίαρχες κοινωνικές και οικονομικές πολιτικές.

Το ερώτημα που πρέπει να μας απασχολεί είναι κατά πόσον σε «ευνοϊκές αντικειμενικές συνθήκες ο υποκειμενικός παράγοντας είναι έτοιμος;» Αντιλαμβάνεται ο πολιτικός σχηματισμός μας, πολύ δε περισσότερο ο συμμαχικός, το βάθος των αλλαγών – ορατών και υποδόρειων – που πραγματοποιούνται στο κοινωνικό σώμα και τα καθήκοντα που θέτει η συγκυρία;

Απαιτείται μία νέα θεώρηση στις προσεγγίσεις μας, που οφείλει να συμπεριλαμβάνει:

- Την άμεση οργάνωση της αναγκαίας πολιτικής συζήτησης για εκπόνηση της εναλλακτικής προγραμματικής πρότασης μας, τόσο σε ζητήματα συγκυρίας όσο και δομών και λειτουργίας, με συνάρθρωση της σε ένα ευρωπαϊκό και -ει δυνατόν- παγκόσμιο πλαίσιο διεκδικήσεων

- Την οργανωτική ανασυγκρότηση του κόμματος (νέα μέλη, πολιτικοποίηση λειτουργιών των οργανώσεων, αποκέντρωση αποφάσεων, αναβάθμιση λειτουργίας ΚΠΕ κλπ.) με εξωστρεφή λειτουργία, παρεμβάσεις σε θεσμούς και κινήματα).

- Την αποσαφήνιση του συμμαχικού χαρακτήρα του ΣΥΡΙΖΑ, ως προνομιακού χώρου συνάντησης και κοινής δράσης της Αριστεράς, αναδεικνύοντας την ανάγκη διεύρυνσης του στον σοσιαλιστικό και οικολογικό χώρο.

- Την στήριξη της νέας ηγεσίας. Αυτό δεν σημαίνει μη έκφραση πολιτικών διαφωνιών, αν υπάρχουν και υπάρχουν σε χειρισμούς και αποφάσεις, απλώς όχι διαρκής γκρίνια, «πόλεμο» διαρροών και εντυπώσεων. Κατάσταση που αφορά όλους και εξαρτάται από χειρισμούς και συμπεριφορές , κυρίως, της πλειοψηφίας αλλά και της μειοψηφίας.

- Και τέλος την απάντηση που οφείλουμε να δώσουμε, στο πως και με ποιους όρους θέλουμε να κυβερνηθεί η χώρα.

Οι ευφυείς απαντήσεις και τα λογοπαίγνια έχουν όρια. Οφείλουμε να αποφύγουμε τόσο τον άκρατο κυβερνητισμό και τις άσκοπες πρόβες υπουργικών κουστουμιών όσο και τη δαιμονοποίηση των πολιτικών συνεργασιών πέραν του εαυτού μας και των συμμάχων μας.

Οι «ευχές» για αποφάσεις άλλων, να γίνει συγκυβέρνηση ΝΔ – ΠΑΣΟΚ, πέραν του ότι, δεν μπορούν να τις καθορίσουν, υποκρύπτουν την αντίληψη ότι μέχρι την αυτοδυναμία μας ή του όποιου «Αριστερού» Σχήματος που θα συμμετέχουμε, επιλέγουμε τον ρόλο του αντιπολιτευτικού πόλου, αφήνοντας την διακυβέρνηση της χώρας στις δυνάμεις του δικομματισμού.

Έχοντας συναποφασίσει και μάλιστα ομόφωνα, ότι ο σοσιαλισμός δεν μπορεί παρά να είναι δημοκρατικός και δεν μπορεί να υπάρξει σε μία μόνο χώρα, υιοθετώντας μια τέτοια άποψη μεταφέρουμε την Αριστερή λύση στα ……. επέκεινα.

Το ιταλικό παράδειγμα μας διδάσκει ότι

- Η ιδεολογικοπολιτική κεντροποίηση της Αριστεράς δεν παράγει λύση

- Το εναλλακτικό μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα της Αριστεράς οφείλει να είναι επεξεργασμένο, σαφές, οριοθετημένο και απαιτεί να στηρίζεται από την πλειοψηφία των κοινωνικών δυνάμεων που αυτή εκπροσωπεί (εργασίας, πολιτισμού, κοινωνικών και οικολογικών ευαισθησιών)

- Η σχέση αμεσότητας και ειλικρίνειας των πολιτικών ηγεσιών της Αριστεράς με την κοινωνία, σε συνδυασμό με την αποφυγή της καμαρίλας, των παιχνιδιών εξουσίας και των προσωπικών μωροφιλοδοξιών, αποτελούν συστατικό στοιχείο της όποιας απόπειρας αριστερής μεταρρύθμισης.

Το πρόβλημα στην Ιταλία δεν ήταν το σχήμα – αναγκαστικό για την αποτροπή της Μπερλουσκονικής εκτροπής – αλλά οι κοινωνικοί και πολιτικοί όροι συγκρότησης του, η ανυπαρξία πολιτισμικής ηγεμονίας του, οι απατηλές προσδοκίες που καλλιέργησε, η κυριαρχία των φιλοδοξιών των πολυποίκιλων ηγεσιών του, η αποξένωση του από την κοινωνία και ο εγκλωβισμός σε μια οικονομίστικη τεχνοκρατική διαχείριση χωρίς όραμα και προγραμματικό ορίζοντα.

Η αναγνώριση των ορίων, οικονομικών και πολιτικών, του πλαισίου που κινείσαι ως πολιτικός σχηματισμός, κατ΄ αρχήν σου υπαγορεύει την αποφυγή προεκλογικού αντιπολιτευτικού λαϊκισμού και υποσχέσεων που δεν θα εφαρμόσεις ως κυβέρνηση. Υποδεικνύει την ανάγκη επιδίωξης και εμπέδωσης μιας άλλης κουλτούρας κοινωνικής συμμετοχής, δημοκρατικού ελέγχου και διαφανούς διαχείρισης, πρώτα και κύρια σε θεσμούς που συμμετέχεις από θέση διοίκησης, εγκατάλειψη της σωτηριολογικής εκδοχής, που σε κατατρέχει ως Αριστερά.

Η συμμετοχή, στήριξη ή ανοχή σου σε κυβερνητικό σχήμα αποτελεί πρώτα απ΄ όλα ζήτημα συσχετισμών, κοινωνικών, ιδεολογικών, κομματικών Επιδίωξη σου οφείλει να είναι πάντα η μετατόπιση του άξονα προς τ΄ Αριστερά. Αυτό προϋποθέτει διαρκή διεκδίκηση αναδιάταξης των πολιτικών δυνάμεων υπέρ της Αριστεράς και ηγεμονίας του εναλλακτικού αριστερού πολιτικού σχεδίου, προοδευτικής διακυβέρνησης που απαιτείται να καταθέτεις προς εφαρμογή. Αυτό το σχέδιο και τα περιθώρια εφαρμογής του θα καθορίζουν την στάση σου απέναντι στις κυβερνητικές λύσεις. Εγγυητής εφαρμογής θα είναι ένα πλειοψηφικό κοινωνικά ρεύμα αποδοχής και στήριξης του, ρεύμα που επιβάλλεται να διαμορφώσεις με θεσμικές πρωτοβουλίες, κινηματικές δράσεις και ευρύ πλαίσιο κοινωνικών και πολιτικών συμμαχιών.

Είναι σίγουρο ότι δεν θέλουμε να γίνουμε ΠΑΣΟΚ στη θέση του ΠΑΣΟΚ, πολύ δε περισσότερο μηχανισμός αντιστήριξης στην κατάρρευση του. Οφείλουμε όμως να επιδιώκουμε με την αντιπαράθεσή μας, την μετατόπιση του προς τ΄ Αριστερά για να κερδίσουμε την κοινωνική και πολιτική ηγεμονία των απόψεων μας, τον απεγκλωβισμό αριστερών δυνάμεων που το παρακολουθούν. Στοιχεία αυτής της στρατηγικής εμπεριέχονται σε παρεμβάσεις και συνεντεύξεις του Αλέκου Αλαβάνου, ψήγματα σε υπαινιγμούς και τοποθετήσεις του Αλέξη.

Η ουσιαστική και σε βάθος επεξεργασία μιας τέτοιας, προγραμματικής, πολιτικής στρατηγικής αποτελεί και το κύριο καθήκον της νέας ΚΠΕ, των επιτροπών της και των οργανώσεων του κόμματος.

21 / 2 / 2008 Δ. ΜΠΙΡΜΠΑΣ ΜΕΛΟΣ ΚΠΕ