Εδώ και καιρό τα δημοσκοπικά μηνύματα δείχνουν ότι η κοινωνία γυρνά ξανά την πλάτη στην αριστερά. Μα εμείς αντιδρούμε κομπλεξικά. Πρώτα δεν τα ακούμε, ύστερα δεν τα πιστεύουμε μετά λέμε ότι είναι πρόσκαιρα ή στημένα και τέλος ψάχνουμε τον εσωτερικό εχθρό που φταίει για όλα…

Είναι καιρός νομίζω να δούμε την αλήθεια κατάματα κι ας μην μας αρέσει.

Το κλίμα φόβου και ανασφάλειας, που τώρα και αρκετό καιρό άρχισε να επικρατεί και στην κοινωνία μας, βαίνει εντεινόμενο με ανησυχητικά συμπτώματα. Η πρωτοφανής, παγκόσμια οικονομική κρίση, συνδυαζόμενη με την πολύ σοβαρότερη οικολογική κρίση, καθορίζει σε μεγάλο βαθμό τις συμπεριφορές ατόμων και ομάδων. Καταντήσαμε, ακόμη, να κοιτάμε ο ένας τον άλλο στον δρόμο και στη γειτονιά με καχυποψία, ως εν δυνάμει απειλή της σωματικής μας ακεραιότητας και της τσέπης μας.

«Ο “Συνασπισμός” 20 χρόνια μετά τη γέννησή του δεν απέδωσε πολιτικά ούτε καν αυτά που πίστευαν οι πλέον ειλικρινείς “αρχιτέκτονες” εκείνης της εποχής και πολιτικής». Ο βουλευτής του Συνασπισμού Μιχάλης Παπαγιαννάκης είναι σαφής, όπως ήταν και τότε. Και γι’ αυτό θα επιμείνει σ’ αυτό που πάντα υποστήριζε για τις σχέσεις των Ανανεωτών με τον υπόλοιπο ΣΥΡΙΖΑ: «Να μείνουμε στην ιδέα μιας πολιτικής συμμαχίας, να συνυπάρχουμε πολιτικά, δηλαδή εκλογικά. Και να μην απαιτείται καμμία άλλη σύγκλιση, είτε θεωρητική είτε λειτουργική, θεσμική, οργανωτική ή κομματική. Εκτός βέβαια και αν κάνουμε την υπέρβαση. Μπορούμε;».

Πριν από μερικά χρόνια είχα ρωτήσει τον Γ. Φαράκο «πώς θα ήταν σήμερα η χώρα αν το Δεκέμβρη του 1944 το ΚΚΕ είχε κερδίσει τη μάχη της Αθήνας;». Ο πρώην γραμματέας της Κ.Ε. του ΚΚΕ μού έδωσε την εξής απάντηση: «Κανείς δεν μπορεί να πει. Συχνά η ζωή αποδεικνύεται πλουσιότερη και από την πιο αχαλίνωτη φαντασία».

Eξ όνυχας τον λέοντα. Παρατηρήστε τη διαφορά στην ονοματοδοσία των παλαιών και των νέων εγχωρίων τρομοκρατικών οργανώσεων. Aπό τη μια, «επαναστατική οργάνωση 17 Νοέμβρη». Από την άλλη, «πυρήνες της φωτιάς», «συμμορίες συνείδησης», «εξτρεμιστές», «αποστάτες του ήσυχου ύπνου», «ανυπόταχτοι πυρήνες», «αντικρατική πολιτοφυλακή», «εμπρηστικές ομάδες νύχτας».

Hταν πολλά τα στελέχη του Συνασπισμού που πανηγύρισαν για το πρόσφατο δημοψήφισμα της Βενεζουέλας, το αποτέλεσμα του οποίου «νομιμοποιεί» τον Ούγκο Τσάβες να διεκδικήσει και τρίτη θητεία στο προεδρικό αξίωμα. «Πρόεδρος για όσο θέλει ο λαός» έγραψε περιχαρής εις εκ των στελεχών του Αριστερού Ρεύματος.

Είναι γνωστό ότι ως Αριστερά, με βάση την ιστορική μας πορεία, αρεσκόμαστε στην επιδίωξη μεγάλων οραματικών αναζητήσεων και μετασχηματισμών, ηρωικών πράξεων στα όρια της αυτοθυσίας, μαχητικών διεκδικήσεων και αγώνων υπεράσπισης, συλλογικών και ατομικών δικαιωμάτων.

Παράλληλα όμως, όπως η ιστορική μας διαδρομή μαρτυρεί, έχουμε ιδιαίτερη ροπή στον βολονταρισμό και στα μεγάλα λόγια, τις εξοντωτικές και υπονομευτικές εσωτερικές έριδες για την αναζήτηση της «καθαρής αλήθειας», τον στιγματισμό και την δαιμονοποίηση της διαφορετικής άποψης...

Μολονότι η συζήτηση για το αν ο Συνασπισμός θα πρέπει ή όχι να συνεργαστεί με το ΠΑΣΟΚ κρατάει χρόνια και δεν τη βλέπω να τελειώνει σύντομα, υπάρχει μια ερώτηση που παραμένει, για μένα τουλάχιστον, αναπάντητη: η συμμετοχή σε κυβέρνηση -διότι αυτό είναι το ουσιώδες- απορρίπτεται, επειδή οι συγκεκριμένοι όροι υπό τους οποίους θα πραγματοποιηθεί κρίνονται ασύμφοροι ή για λόγους αρχής; Προφανής η διαφορά.

Τα συνέδρια των κομμάτων υποτίθεται ότι είναι οι κορυφαίες εσωτερικές διαδικασίες. Και λέμε υποτίθεται, γιατί συνήθως όλα τα κρίσιμα ζητήματα διευθετούνται το προηγούμενο διάστημα και τα συνέδρια απλώς επικυρώνουν τις αποφάσεις που έχουν ληφθεί στο παρασκήνιο και «νομιμοποιούν» τους συσχετισμούς που έχουν διαμορφωθεί πριν από την έναρξη των εργασιών.

Ο ευρωβουλευτής του ΣΥΝ, με αφορμή το συνέδριο του κόμματός του το οποίο αρχίζει στα μέσα της προσεχούς εβδομάδας, μιλά στην «Ε» για όλα. Και ιδίως για τις απαιτήσεις των πολιτών, οι οποίοι, όπως φανερώνουν οι δημοσκοπήσεις, «περιμένουν από μας περισσότερα»: Πιο ολοκληρωμένο και πειστικό πρόγραμμα, αλλά και πιο αποφασιστική διεκδίκηση της απόφασης του περσινού συνεδρίου «για μια νέα πλειοψηφία, με ισχυρό ΣΥΡΙΖΑ».

Το διάβασα πριν από λίγες μέρες και μου φάνηκε απίστευτο, αν και κοινός τόπος. Ο σοσιαλιστής πρώην πρωθυπουργός της Γαλλίας Μισέλ Ροκάρ, με την ευκαιρία διεθνούς συνεδρίου για την πρόσφατη χρηματοπιστωτική κρίση που έγινε στο Παρίσι (8/1/2009), έκανε την ακόλουθη δήλωση: «Πρέπει να ξεκινήσουμε από αυτό: θέλουμε να διατηρήσουμε τον καπιταλισμό!».

Ισχυρίζονται πολλοί - και νομίζω πως έχουν δίκιο - ότι ένα βιβλίο σου κεντρίζει το ενδιαφέρον επειδή έρχεται να συναντηθεί με πράγματα που ήδη υπάρχουν μέσα σου, συγκεχυμένα ή σκοτεινά ίσως, αλλά υπάρχουν. Ως ιδέες εν σπέρματι, ως φόβοι, ως ερωτήματα. Και που το βιβλίο μπορεί να τα μορφοποιήσει, ή να τα αναπαράγει. Γι αυτό και ένα αυθεντικό βιβλίο νομιμοποιεί πολλαπλές αναγνώσεις, παράλληλες, συγκλίνουσες ή και αποκλίνουσες.