Η απόρριψη της Συνθήκης της Λισαβώνας

Η ΑΠΟΡΡΙΨΗ της Συνθήκης της Λισαβώνας από την Ιρλανδία σε δημοψήφισμα ξαναρίχνει την Ευρωπαϊκή Ένωση σε υπαρξιακή κρίση, σε μια στιγμή που ξεπερνούσε το σοκ από την απόρριψη του Ευρωπαϊκου Συντάγματος το 2005. Έτσι το σενάριο αυτή τη φορά επαναλαμβάνεται με δραματικότερο τρόπο, καθώς δεκαοκτώ χώρες- μέλη έχουν επικυρώσει ήδη τη Συνθήκη και μία- η Ιρλανδία- με πληθυσμό λιγότερο από το 1% της Ε.Ε. την απορρίπτει. Πρόκειται για εξόχως αντιδημοκρατική εξέλιξη που προέρχεται από μια χώρα που έχει ωφεληθεί τα μέγιστα από την Ε.Ε. Από την άλλη μεριά, η εξέλιξη αυτή πιστοποιεί γιατί η μέθοδος του δημοψηφίσματος δεν πρέπει να χρησιμοποιείται για την επικύρωση τόσο περίπλοκων κειμένων, αλλά και ότι «κάτι πάει στραβά» στη λειτουργία της Ε.Ε. Ένας ετερόκλητος συνασπισμός τάχθηκε ενάντια στη Συνθήκη για λόγους εντελώς άσχετους με το περιεχόμενό της. Τι θα γίνει όμως από εδώ και πέρα;

Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο που ολοκληρώνει σήμερα τις εργασίες του θα αποφασίσει τα επόμενα βήματα. Αλλά ήδη, τόσο η Επιτροπή όσο και η Γαλλία και η Γερμανία έχουν ταχθεί υπέρ της συνέχισης της διαδικασίας επικύρωσης, πράγμα που σημαίνει ότι η Συνθήκη της Λισαβώνας δεν εγκαταλείπεται. Επομένως, το πιθανότερο είναι ότι θα υπάρξει κάποιο πρωτόκολλο με ειδικές ρυθμίσεις για την Ιρλανδία προκειμένου η χώρα να διεξαγάγει δεύτερο δημοψήσμα για την επικύρωση. Θα επαναληφθεί δηλαδή το προηγούμενο με τη Συνθήκη της Νίκαιας, η οποία επίσης καταψηφίστηκε αρχικά από την Ιρλανδία. Παράλληλα θα αναζητηθεί νομικός τρόπος για την εφαρμογή της Συνθήκης από τις 26 χώρες- μέληχωρίς τη συμμετοχή της Ιρλανδίας δηλαδή. Δύσκολη άσκηση, αλλά όχι και ανέφικτη για τη νομική υπηρεσία του Συμβουλίου και των υπηρεσιών Γαλλίας και Γερμανίας. Αρκεί οι «26» να επικυρώσουν. Το γενικότερο όμως θέμα που θέτει το ιρλανδικό «όχι» είναι η πρόβλεψη της ομοφωνίας στη διαδικασία επικύρωσης. Πρόκειται για αντιδημοκρατική και αναποτελεσματική ρύθμιση, ιδιαίτερα για την Ε.Ε. των 27 μελών, που πρέπει να αλλάξει. Διαφορετικά θα οδηγούμεθα σε αναπόφευκτες και παραλυτικές κρίσεις, εκτός βέβαια εάν επιλέξουμε τη στρατηγική «της Ένωσης του εσωτερικού πυρήνα».