Απέναντι στην οικονομική ύφεση που εξαπλώνεται η αναγκαία ενιαία ευρωπαϊκή απάντηση ακόμα εκκρεμεί. Στο μεταξύ δραστικά μέτρα αναγγέλλει η Γαλλία. Η Βρετανία αναθεωρεί τον προϋπολογισμό της με έμφαση στις δημόσιες επενδύσεις. Αλλά η Ελλάδα έως τώρα περιορίζεται στο νομοσχέδιο για τη στήριξη των τραπεζών.
Κάκη Μπαλλή, Αυγή της Κυριακής, Δημοσιευμένο: 2008-10-26
Το μεγάλο ραντεβού κλείστηκε για τις 15 Νοεμβρίου, κάπου στην ευρύτερη περιοχή της Ουάσινγκτον. Για παγκόσμια οικονομική σύνοδο κορυφής, μιλούν οι συμμετέχοντες, και πρακτικά έχουν δίκαιο, αφού οι ηγέτες που θα κάτσουν στο τραπέζι εκπροσωπούν σχεδόν το 90% του παγκόσμιου ΑΕΠ. Θεσμικά, όμως, εκπροσωπούν μόλις 20 χώρες –ή, εάν αποδεχθεί κανείς ότι οι Γερμανοί, οι Γάλλοι, οι Ιταλοί και Βρετανοί μιλούν και εκ μέρους της υπόλοιπης Ευρωπαϊκής Ένωσης, 43 χώρες.
Τι κυνισμός να μιλάμε για «κρίση» σαν φαινόμενο ενός μήνα ή ενός χρόνου ή δύο χρόνων, όταν καθημερινά γύρω στις 125 χιλιάδες άνθρωποι πεθαίνουν από πείνα οφειλόμενη στο σύστημα ή από ασθένειες που θα μπορούσαν να είχαν προληφθεί ή θεραπευτεί.
Paul Krugman, International Herald Tribune, ppol.gr, Δημοσιευμένο: 2008-10-19
O Ντάου Τζόουνς ανακάμπτει! Όχι, πέφτει! Όχι ανακάμπτει! Ε, νομίζω πως...
Ξεκολλήστε!
Ενώ οι μανιοκαταθλιπτικοί χρηματιστηριακοί δείκτες συνεχίζουν να κυριαρχούν στα πρωτοσέλιδα, τα χειρότερα νέα που αναμένουμε θα αφορούν τους κλυδωνισμούς της αμερικανικής πραγματικής οικονομίας. Ξέρουμε πια πως η αποστολή σωτηρίας των τραπεζών δεν ήταν παρά μόνο η αρχή: η μη-χρηματοικονομική οικονομία χρειάζεται επίσης απελπισμένα βοήθεια
Ζούμε το οδυνηρό τέλος μιας περιόδου 30 χρόνων απόλυτης κυριαρχίας του δογματικού νεοφιλελευθερισμού. Είχαν πείσει τους περισσότερους ότι, με το αόρατο χέρι της αγοράς, όλοι θα βελτιώνουν τη θέση τους: τόσο οι φτωχοί εργάτες στην Κίνα, όσο και οι πλούσιοι γιάπηδες στο χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης. Αυτό το δόγμα καταρρέει με πάταγο. Όλοι τρέχουν τώρα. Ακόμη και οι γκουρού του νεοφιλελευθερισμού προστρέχουν στη στήριξη του κράτους.
Το σχέδιο στήριξης των τραπεζών με τεράστιους δημόσιους πόρους, που αποφάσισαν οι ηγέτες της Ευρωζώνης την περασμένη Κυριακή, απέκρουσε την απειλή άμεσης κατάρρευσης του χρηματοοικονομικού συστήματος. Δεν αποτρέπει όμως την επερχόμενη οικονομική ύφεση. Ούτε τερματίζει τη χρηματοοικονομική κρίση. Η κρίση, χρηματοοικονομική αλλά και της πραγματικής οικονομίας πλέον, θα διαρκέσει ακόμα πολύ.
Κάκη Μπαλλή, Αυγή της Κυριακής, Δημοσιευμένο: 2008-10-19
«Πολλές ανεπτυγμένες οικονομίες βρίσκονται στα πρόθυρα της ύφεσης, αλλά και οι ρυθμοί ανάπτυξης στις αναπτυσσόμενες χώρες θα επιβραδυνθούν». Ο χρησμός του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου την περασμένη εβδομάδα μπορεί να «επισκιάστηκε» για μερικές μέρες από την ευφορία που προκάλεσαν στις αγορές η αιφνίδια σύμπνοια στην Ευρωζώνη και η ουσιαστική υιοθέτηση από πολλές χώρες σχεδίων διάσωσης του χρηματοπιστωτικού τομέα στα πρότυπα του βρετανικού, αλλά δεν αγνοήθηκε.
«Η οικονομική κρίση Made in America θα έπρεπε να σημάνει την ώρα της Ευρώπης», αναφέρει σε συνέντευξή του στον Φιλίπ Ριές, ο άνθρωπος που έχει ταυτιστεί με τη δημιουργία του ευρωπαϊκού οικοδομήματος. Ο Ζακ Ντελόρ διατύπωσε τις σκέψεις του για το μέλλον της Γηραιάς Ηπείρου.
ΣΥΝΟΔΟΣ ΚΟΡΥΦΗΣ Ε.Ε. (16-17/10/08)
Ο Μιχάλης Σαμπατακάκης, μέλος της Πολιτικής Γραμματείας και υπεύθυνος για την ευρωπαϊκή πολιτική του ΣΥΝ, σχετικά με τη Σύνοδο Κορυφής της Ε.Ε., έκανε την ακόλουθη δήλωση:
Κάποτε είχαν αποκαλέσει τη Σοβιετική Ένωση «Μπουρκίνα Φάσο με πυραύλους». Σήμερα χαρακτηρίζουν τις Ηνωμένες Πολιτείες «Μπανανία με πυρηνικά όπλα». Μα πώς να πορευτείς σ΄ έναν κόσμο που χάνει όλα τα σημεία αναφοράς;
Νομίζω πως ο κυκλώνας θα περάσει χωρίς να συμπαρασύρει την παγκόσμια οικονομία. Γι’ άλλη μια φορά τα βάραθρα που άνοιξε η ελεύθερη αγορά θα καλυφθούν από τους φορολογούμενους. Ποιες θα είναι οι συνέπειες κανείς δεν το ξέρει. Ορισμένοι φοβούνται ότι αυτό το νέο τρομερό χτύπημα μπορεί να πλήξει ολόκληρο το σύστημα.
Ενας κόσμος άρχισε να γίνεται συντρίμμια. Για να το κατανοήσουμε, χρειάζεται να κοιτάξουμε πίσω από την τρελή ακολουθία των γεγονότων: πρώτα το κραχ αμερικανικών χρηματιστικών κολοσσών, έπειτα η πτώση στα χρηματιστήρια όλου του κόσμου, τέλος η «ντοπαρισμένη» ευφορία από το πιο γιγάντιο σχέδιο εθνικοποιήσεων και δημόσιων διασώσεων που υλοποιήθηκε στην Αμερική από τον καιρό της Μεγάλης Υφεσης.
