Αν η στόχευση του Ν. Δένδια, ήταν να τινάξει στον αέρα τον ελληνο-τουρκικό διάλογο, τα είπε και τα έκανε σωστά. Αν δεν ήταν αυτή, τότε πρόκειται για μείζον πρόβλημα.

Είναι γνωστό εδώ και καιρό στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ, ότι ο Έλληνας υπουργός Εξωτερικών επηρεάζεται από τις απόψεις των «γερακιών» της ΝΔ στα θέματα εξωτερικής πολιτικής, όπως ο Άγγελος Συρίγος.

Ο Κώστας Σημίτης έδωσε στο κείμενο του την εικόνα της συνεκτικής και με σχέδιο επιτυχημένης εξωτερικής πολιτικής που ακολούθησε και καταγράφηκε στο Ελσίνκι. Νομίζω ότι μένει κάτι ακόμα. Όχι για το μακρινό 2000 αλλά για το κοντινό 2018. Η Συμφωνία των Πρεσπών ήταν απότοκος της ίδιας φιλοσοφίας που οδήγησε στο Ελσίνκι.

Οταν συζητάμε γενικά και αόριστα, όλοι παραδεχόμαστε ότι η εξωτερική πολιτική του κάθε κράτους καθορίζεται από τα συμφέροντά του. Ταυτόχρονα όμως –και εδώ έγκειται το πρόβλημα– επικρατεί η εντύπωση ότι η δική μας εξωτερική πολιτική χαράσσεται με μόνο και απόλυτο γνώμονα το δίκαιο. Για να γίνω σαφέστερος, δεν πρόκειται για την εναρκτήρια κίνηση σε ένα παιχνίδι όπου ακολουθούν κι άλλες κινήσεις, αλλά αποτελεί μια κατ’ αρχάς και κατ’ αρχήν θέση, την οποία διακηρύσσουμε έχοντας την απαίτηση να μας πάρουν στα σοβαρά.

Η επίσκεψη του Μάϊκ Πομπέο, είχε μια «ιστορική» πρωτιά: είναι η πρώτη φορά, που υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ επισκέπτεται για δεύτερη φορά μέσα σε έναν χρόνο την Ελλάδα. Αυτό έδωσε την δυνατότητα στην κυβέρνηση να υπερβάλλει στην σημασία της, σε αντίθεση με άλλους που την μηδενίζουν ή καταστροφολογούν. Η αλήθεια φαίνεται ότι βρίσκεται, ως συνήθως, κάπου στη μέση.

Η ελληνική διπλωματία ανήκει, διαχρονικά, στη «σχολή της ακινησίας»: αφήνουμε για τους επόμενους την επίλυση προβλημάτων και διαφορών με τους γείτονες, ώστε να μην αναλάβουμε εμείς το πολιτικό κόστος της όποιας υποχώρησης ή αναγκαίου συμβιβασμού θα απαιτηθεί στη διαπραγμάτευση.

Η ένταση των σχέσεων με την Τουρκία έχει νέα στοιχεία που δείχνουν ότι έχουμε πλησιάσει σε ιστορικό σημείο στροφής και γιʼ αυτό η πολιτική της ακινησίας και της αδράνειας μπορεί να αποβεί μοιραία. Υπάρχουν δύο ταυτόχρονες και αλληλένδετες συνθήκες ώστε η στροφή να μην είναι επί τα χείρω αλλά επωφελής για την Ελλάδα. Αφενός η κυβέρνηση να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων τολμώντας να πάρει πρωτοβουλίες, αφετέρου η ελληνική κοινή γνώμη να ευνοήσει τη στροφή ξεπερνώντας αγκυλωτικά στερεότυπα.

Η παρούσα ελληνοτουρκική κρίση μάλλον θα καταγραφεί ως η τέταρτη μεγάλη κρίση μετά από αυτές του 1976, του 1987 και του 1996. Οσο οι ελληνοτουρκικές διαφορές δεν επιλύονται, οι κρίσεις θα συνεχίζονται και στο τέλος ίσως δεν θα αποφευχθεί μια ένοπλη σύγκρουση που θα έχει τεράστιο κόστος ειδικά για την Ελλάδα. Ηδη η μη επίλυση των διαφορών του Αιγαίου (το 2004 με ελληνική υπαιτιότητα, λόγω Πέτρου Μολυβιάτη, τον οποίο, δυστυχώς, εισάκουσε ο Κώστας Καραμανλής) οδηγεί σήμερα σε μία κρίση στην Ανατολική Μεσογείου.

Εγινε η συνάντηση Ελλάδας - Τουρκίας - Γερμανίας στο Βερολίνο; Εγινε. Πότε; Λίγες ώρες μετά την ανακοίνωση του Ερντογάν για την Αγία Σοφία. Ποια πλευρά είχε την πρωτοβουλία; Η Γερμανία. Από ποιον το μάθαμε; Από τον Τούρκο υπουργό Εξωτερικών. Τον πιστεύουμε; Ακολουθώντας το παράδειγμα εκείνου του στελέχους της Δεξιάς που μας είχε πει ότι «εγώ πιστεύω περισσότερο τον Ερντογάν, από τον Τσίπρα», είμαστε υποχρεωμένοι να πιστέψουμε τον υπουργό Εξωτερικών της Τουρκίας. Αλλωστε το επιβεβαίωσε το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών.

Τα στρατόπεδα είναι γνωστά εδώ και δεκαετίες. Από τη μια πλευρά είναι οι υπέρμαχοι του διαλόγου: όχι οποιουδήποτε διαλόγου, όχι ενός διαλόγου άνευ όρων, αλλά ενός διαλόγου πολιτισμένου, ενταγμένου στη σύγχρονη πραγματικότητα και στο πλαίσιο του διεθνούς δικαίου. Από την άλλη είναι οι οπαδοί της σκληρής γραμμής: εκείνοι που έχουν αποφασίσει ότι οποιαδήποτε διαπραγμάτευση, οποιοσδήποτε συμβιβασμός, οποιαδήποτε επίκληση των διεθνών οργάνων, ισοδυναμεί με εθνική ήττα, αν όχι με εθνικό εξευτελισμό. Ενας από αυτούς αναρωτήθηκε πριν από λίγες ημέρες σε άρθρο του αν έφτασε η ώρα των όπλων.

Το φαινόμενο της μικροκομματικής/ψηφοθηρικής λογικής συνέβαινε και εξακολουθεί να συμβαίνει σε όλα τα κόμματα, συμπεριλαμβανομένων των ΣΥΡΙΖΑ και ΚΙΝΑΛ. Αλλά όπως θα δείξω, η Νέα Δημοκρατία έχει τα πρωτεία. Σε τρεις τομείς: στις Πρέσπες, στο Προσφυγικό και στο θέμα της Χάγης.

«Αν δεν επιλυθούν οι ελληνοτουρκικές διαφορές και το Κυπριακό, κάθε νέο παρεμπίπτον ζήτημα, όπως τώρα αυτό των ΑΟΖ, θα μας φέρνει ένα βήμα πριν το χείλος του γκρεμού»

«Δεν μπορεί να “εμποδίσει” εντελώς την έξοδο της Τουρκίας στα διεθνή ύδατα όσον αφορά την ΑΟΖ και την υφαλοκρηπίδα της. Είναι πολύ αμφίβολο -το λέω επιεικώς- ότι μια μελλοντική ελληνική ΑΟΖ θα συναντιέται με την κυπριακή ΑΟΖ»

Για Εβρο και Θράκη η «συνοριακότητα» δεν ήταν πάντα χαρακτηριστικό τους. Από Ιστορία και Γεωγραφία αναδείχθηκαν σε σταυροδρόμι πολιτισμών, εκεί όπου η Ευρώπη συναντάει την Ασία και τα Βαλκάνια τη Μεσόγειο. Η πανάρχαια Εγνατία Οδός είναι διάσπαρτη από μνημεία των πέντε πολιτισμών που διέτρεχε στο διάβα των αιώνων.