Ανοιχτή ή κλειστη κοινωνία

Με αφορμή την συζήτηση για την αναδοχή παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια ακούσαμε διάφορες ενστάσεις με το πρόσχημα ότι δεν είναι σημαντικό ζήτημα μπροστά στις πραγματικές οικονομικές δυσκολίες που αντιμετωπίζει η ελληνική κοινωνία. Πρόκειται για μια σκόπιμη επιχειρηματολογία που στο βάθος της κρύβει τις πραγματικές συντηρητικές φοβίες για θέματα που έχουν «αντιδημοφιλή» χαρακτήρα και ανήκουν στο δύσκολο πεδίο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των μειονοτήτων.

Τα ίδια είχαμε ακούσει άλλωστε και για το σύμφωνο συμβίωσης και για την ταυτότητα φύλου.

Όμως η πολιτική όπως και κοινοβουλευτική λειτουργία δεν μπορεί να έχουν στην ημερήσια διάταξη μόνο τα μεγάλα προβλήματα της οικονομίας. Η ζωή δεν είναι μόνο η εργασία και τα οικονομικά δεδομένα. Η ζωή έχει πολλές απαιτήσεις ,πολλές ανάγκες που συνιστούν την καθημερινότητα. Και αυτές χρειάζονται δημοκρατικές ρυθμίσεις και νομικές αποφάσεις.

Μερικά θέματα που τα ονομάζουμε «δικαιώματα» αφορούν λοιπόν τους ανθρώπους όταν κλείνουν την πόρτα του σπιτιού τους-έξω από τον δημόσιο χώρο- τα οποία για αυτούς μπορεί να είναι πιο σημαντικά και από το δικαίωμα στην εργασία, ακόμα και από την ίδια την οικονομική-ταξική τοποθέτηση.

Μπορεί να είναι για παράδειγμα ο σεξουαλικός προσανατολισμός, μπορεί να είναι η κακοποίηση μιας γυναίκας, μπορεί να είναι η εξάρτηση από ουσίες, μπορεί να είναι η ρατσιστική διάκριση, μπορεί να είναι η ψυχική διαταραχή. Μπορεί να είναι ακόμα και η μοναξιά!

Αυτά τα ανθρώπινα δικαιώματα αφορούν την πολιτική με το Π μικρό αλλά είναι ΚΑΙ βαθιά πολιτικά ΚΑΙ εξαιρετικά σημαντικά!

Κατά συνέπεια οι ενστάσεις που διατυπωθήκαν έχουν δυο πιθανά κίνητρα. Μια κακώς εννοούμενη θεώρηση της εννοίας «πολιτική» που αφορά μεγάλα αφηγήματα αλλά δεν πιάνει το νήμα με τις καθημερινές αγωνίες και μια άλλη που κρύβει έναν βαθύ συντηρητισμό σε όλα τα αιτήματα των μειονοτήτων ακριβώς γιατί είναι… μειονότητες. Είναι μια συγκροτημένη αντίθεση στο αίτημα της ΑΝΟΙΧΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ.

Όπως στην συγκεκριμένη περίπτωση πού αναπαράγεται η ρητορική περί οικογενειακών προτύπων. Λες και τα πρότυπα είναι μόνο θέμα φύλου- άντρας, γυναίκα- και όχι βασικά των ηθικών επιλογών.

Το καθήκον των προοδευτικών δυνάμεων είναι να έχουν όμως σχεδιασμό και για την Πολιτική και για την πολιτική. Με «Π» μεγάλο και μικρό. Άλλωστε μεγάλοι προοδευτικοί διανοούμενοι είχαν προσπαθήσει να μιλήσουν μαζί με τις μεγάλες επαναστατικές ιδέες του προηγουμένου αιώνα και για κάτι πιθανά πιο δύσκολο. Για την «επανάσταση στην καθημερινή ζωή». Εκεί που η σύγκρουση με στερεότυπα κοινωνικά και οικογενειακά είναι πολύ πιο δύσκολη και πολύ πιο συνθέτη από το να μιλήσει κάνεις για προστασία του μισθού και για αντιμετώπιση της ανεργίας προφανώς με την καθολική αποδοχή και των δυο αυτών προτεραιοτήτων. Γιατί τελικά θα πρέπει να αναμετρηθεί με ζητήματα προσωπικής συνείδησης σε σχέση με τον «άλλο» με τον «διαφορετικό».

Οι μεγάλες ιδεολογικές διαφορές δεν είναι αυτές που αφορούν ποιός είναι ο «φίλος του λαού» και ποιός όχι. Σε αυτή την διάκριση θα κρυφτούν ακροδεξιοί και δεξιοί λαϊκιστές, αριστεροί λαϊκιστές και κεντρώοι λαϊκιστές. Εκεί που τα πράγματα είναι δύσκολα αφορούν μια αντιδημοφιλή «ατζέντα» η οποία αφορά θέματα εθνικισμού, ρατσισμού, δικαιωμάτων. Εκεί που το εθνικό, το θρησκευτικό, το σεξουαλικό φαντασιακό υπερισχύουν της πολιτικής ορθότητας. Εκεί που οι διακρίσεις, το μίσος, ο συντηρητισμός αντιμάχονται την αλήθεια.

Γι’ αυτό και η περίπτωση με την αναδοχή παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια-όπως παλαιότερα και οι αστυνομικές ταυτότητες και το θρήσκευμα επί διακυβέρνησης Σημίτη – όπως και για το σύμφωνο συμβίωσης ,όπως και για την αποτέφρωση νεκρών, όπως και για το τζαμί, συνιστούν σημαντικά προβλήματα . Επειδή μας δείχνουν μια άλλη σοβαρή διάκριση ιδεών που υπερβαίνει ακόμα και αυτή της Αριστεράς με την Δεξιά.

Της ΑΝΟΙΧΤΗΣ και της ΚΛΕΙΣΤΗΣ κοινωνίας!