Γιατί, απλά, έτσι δεν πάει άλλο...

Οι εκλογές επίκεινται. Η κυβέρνηση δεν έχει κάτι να κερδίσει ροκανίζοντας τον χρόνο. Αλλά η χώρα έχει πολλά που θα διακινδυνεύσει να χάσει αν συνεχίσει να σέρνεται.

Πρέπει να τρέξουμε, γιατί βγήκαμε από το μνημόνιο αλλά δεν βγαίνουμε στις αγορές. Αν δεν βγούμε και δεν αρχίσουμε να αναβαθμίζουμε τη θέση μας στον διεθνή καταμερισμό εργασίας, η δημοκρατία θα πιεστεί και η παραμονή μας στην Ευρωζώνη θα αμφισβητηθεί. Ειδικά με τους πολιτικούς συσχετισμούς που θα προκύψουν από τις ευρωεκλογές, είναι σχεδόν απίθανο να μας δοθεί χέρι βοηθείας από τον ESM, αν το χρειαστούμε. Οι απειλές δεν είναι μόνο οικονομικού χαρακτήρα. Οι γραμμές σύγκρουσης για σφαίρες επιρροής στα Βαλκάνια και για έλεγχο των ενεργειακών ροών στην ευρύτερη περιοχή της νοτιοανατολικής Μεσογείου όλες διασχίζουν την Ελλάδα. Οι ευκαιρίες αλλά και οι κίνδυνοι είναι ορατοί διά γυμνού οφθαλμού. Η αμεριμνησία ισοδυναμεί με έγκλημα.

Η σημερινή πολιτική κατάσταση συντηρεί και αναπαράγει την αποτελμάτωση. Δεν μπορεί να συνεχιστεί ανώδυνα. Η κυβέρνηση έχει την πρωτοβουλία. Τι θα μπορούσε να κάνει; Να κόψει τον κόμπο. Να επιταχύνει την επεξεργασία των προαπαιτουμένων για τη δεύτερη αξιολόγηση (που αρχίζει στις 21 Ιανουαρίου και ανακοινώνεται στις 27 Φεβρουαρίου), με αυτήν την επιτάχυνση ως ατού να κάνει ένα πρώτο βήμα εξόδου στις διεθνείς αγορές μέσα στις επόμενες λίγες εβδομάδες, να θεσπίσει τις ρυθμίσεις που έχει εξαγγείλει για (μια βιώσιμη...) αύξηση του βασικού μισθού, να καταφέρει να ολοκληρώσει επιτυχώς και γρήγορα τις διαδικασίες για την κοινοβουλευτική έγκριση της πολύ σημαντικής συμφωνίας για το Μακεδονικό και (μετά από, ουσιαστικά, μια 4ετία...) να οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές.

Σε αυτές θα κριθούν όλοι – και αυτή. Σε κάθε περίπτωση, θα έχει την ευκαιρία να ανασυντάξει τις δυνάμεις της και να διαμορφώσει τις συμμαχίες της – μετά τις εκλογές, όχι μέσα σε βραχύ προεκλογικό χρόνο. Γιατί πριν από τις εκλογές αποκλείεται να διαμορφωθούν στρατηγικές συμμαχίες – μπορούν να γίνουν μόνο ιδιωτικού χαρακτήρα συναλλαγές. Ούτε υπάρχει η παραμικρή σπιθαμή εδάφους για ένα «ιβηρικό πρότυπο» – αν μη τι άλλο, κανένας πολιτικός φορέας δεν στέργει σε κάτι τέτοιο.

Επιτρέψτε μου να καταχραστώ τη λέξη «πρέπει». Ο εκλογικός κύκλος οδηγεί τη χώρα σε καταστροφή. Το συντομότερο δυνατόν αυτός ο κύκλος πρέπει να κλείσει. Το πολιτικό νέφος, που κάθε μέρα γίνεται πιο τοξικό και άμεσα απειλεί να πνίξει τα πάντα και να μην αφήσει τίποτα όρθιο, πρέπει να καθαρίσει. Εδώ που έχουν φτάσει και έτσι όπως εξελίσσονται τα πράγματα, ως προϋπόθεση αναδεικνύεται η διεξαγωγή εκλογών. Μένει να φανεί αν αυτή η προϋπόθεση θα αποδειχτεί ικανή – συγκαταλέγομαι σε όσους είναι απαισιόδοξοι, διατηρώ πολύ μεγάλες αμφιβολίες. Αλλά, πλέον, είναι αναγκαία. Γιατί, απλά, έτσι δεν πάει άλλο. Η χώρα κατρακυλά σε μια τρελή κούρσα. Πρέπει να δοκιμάσει να φρενάρει πριν τσακιστεί στα βράχια. Αν διαθέτει (με διπλή έννοια...) φρένα.