Αλήθεια και αξιοπιστία

Παραδέχομαι ότι έχω σε βαρειά μορφή το σύνδρομο της αφέλειας. Συνειδητά πιστεύω στις δηλώσεις των αρμοδίων για θέματα της αρμοδιότητάς τους, εκτός αν αποδειχτεί ότι ψεύδονται. Έχω εισπράξει γι’ αυτή μου την αφέλεια χαρακτηρισμούς όπως «κουτόφραγκος» και «αμερικανάκι», για το λόγο ότι έτσι συμπεριφέρονται οι πολίτες των χωρών αυτών.

Εδώ, οι παμπόνηροι Έλληνες είναι μονίμως και διαρκώς καχύποπτοι. «Γιατί το είπε αυτό ο υπουργός;». «Τι μας κρύβει;». Όλοι οι αξιωματούχοι της Πολιτείας, αυτοί που είναι εντεταλμένοι για τη λήψη αποφάσεων και για την επίσημη ενημέρωσή μας, θεωρούνται ότι συνωμοτούν εναντίον μας. Μ’ άλλα λόγια, θεωρείται ότι ο υπουργός λέει ψέματα και κατ’ εξαίρεση λέει αλήθεια.

Αυτή είναι μια από τις θεμελιώδεις διαφορές των πολιτισμών εντεύθεν και εκείθεν της γραμμής του Χάντινγκτον. Υπάρχει όμως και μια δεύτερη διαφορά, ως αναπόφευκτη συνέπεια της πρώτης. Εκείθεν, αν ο υπουργός, ακόμα και ο πρωθυπουργός, αποκαλυφθεί να ψεύδεται, δεν υπάρχει ποτάμι να τον ξεπλύνει. Η αποκάλυψη των ψευδών Μπους και Μπλαιρ για τα δήθεν όπλα του Σάνταμ, τερματίζει την πολιτική καριέρα τους. Ο Μπιλ Κλίντον στερήθηκε την άδεια άσκησης του δικηγορικού επαγγέλματος επειδή αποκαλύφτηκε να ψεύδεται στην υπόθεση Μόνικα Λιουίνσκι. Ο Νίξον αναγκάστηκε ντροπιασμένος να παραιτηθεί από πρόεδρος των ΗΠΑ. Στη χώρα μας αντίθετα, ο κάθε υπουργός μπορεί να μας λούζει με οποιοδήποτε ψεύδος ατιμώρητα.

Κάποιες φορές, η αφέλειά μου μ’ έχει σώσει. Έχω αποφύγει να σχολιάσω πληροφορίες που διοχετεύει ο τύπος, αλλά διαψεύδονται από τους αρμόδιους. Η πισινή που κρατάω τελικά δικαιώνεται, αφού αποδεικνύεται ότι οι «πληροφορίες» δεν ήταν παρά στην καλύτερη περίπτωση η μανία κάποιων συνωμοσιολάγνων, που έπαιρναν τις επιθυμίες τους για πραγματικότητα και στη χειρότερη σκηνοθετημένα ψέματα από οργανωμένα συμφέροντα. Τέτοιες περιπτώσεις συνήθως αφορούν τους εχθρούς του γένους, που συνωμοτούν εναντίον μας: τους Τούρκους που ετοιμάζουν απόβαση στα νησιά μας, τους εθνικά Μακεδόνες που είναι πράκτορες των Σκοπίων, τους Αλβανούς μετανάστες που θα στρατολογηθούν απ’ τον UCK και θα μας γδάρουν, τους Ισραηλινούς που κάνουν πειράματα με σώματα Παλαιστινίων κλπ.

Ωστόσο, τούτη τη φορά η αφέλειά μου με άφησε εκτεθειμένο. Οι καχύποπτοι συνωμοσιολόγοι αποδείχτηκαν περισσότερο μέσα στα πράγματα από μένα. Από το Φεβρουάριο που βγήκε στη φόρα το σκάνδαλο των υποκλοπών, δε σχολίασα καθόλου, επειδή πίστεψα τον υπουργό κ. Βουλγαράκη, ότι οι ελληνικές υπηρεσίες είναι αμέτοχες. Από πέρυσι που βγήκε στη φόρα το σκάνδαλο με τις απαγωγές Πακιστανών μεταναστών, πάλι δε σχολίασα καθόλου, επειδή πίστεψα τον υπουργό κ. Βουλγαράκη, ότι αυτές οι πληροφορίες είναι φάρσα ή προβοκάτσια. Απεδείχθη ότι και τα δυο αλήθευαν. Μάλιστα, υπάρχουν ενδείξεις ότι οι απαγωγές συνδέονται με τις υποκλοπές: μέσω των υποκλοπών εντοπίστηκαν οι προς απαγωγή Πακιστανοί.

Σύσσωμη η αντιπολίτευση, ακόμα και στελέχη του κυβερνώντος κόμματος, ζητούν την παραίτηση Βουλγαράκη. Επίσης, οι Πακιστανοί κατέθεσαν μηνυτήρια αναφορά εναντίον του. Η τεράστια αυτή πίεση, όμως, δεν κατάφερε να πείσει τον πρωθυπουργό.

Γιατί δυσκολεύεται ο πρωθυπουργός να τον απολύσει; Διότι προφανώς, ο κ. Βουλγαράκης δεν αυτοσχεδίασε. Βρετανοί ήσαν που έψαχναν Πακιστανούς μετά το τρομοκρατικό χτύπημα του Λονδίνου και Αμερικανοί ήσαν που έψαχναν για τυχόν τρομοκράτες στην Ολυμπιάδα. Σε ποιον μπορεί να αποτάθηκαν; Προφανώς όχι στον υπουργό, αλλά στον πρωθυπουργό. Άρα, μπλεγμένος είναι και ο πρωθυπουργός. Πιθανόν να είναι μπλεγμένη και η προηγούμενη κυβέρνηση, αφού οι υποκλοπές για την Ολυμπιάδα δεν είναι πιθανό να άρχισαν πέντε μήνες μόνο πριν την έναρξή της.

Το φιάσκο που έπαθα εξαιτίας της αφέλειάς μου είναι το μικρότερο κακό. Το μεγαλύτερο είναι η χαμένη αξιοπιστία των κυβερνώντων, που συμπαρασύρει και την αξιοπιστία των θεσμών. Οι Κουτόφραγκοι δεν κοροϊδεύουν τους πολίτες τους. Αναγγέλλουν ευθαρσώς τα άθλια τρομοκρατικά μέτρα που παίρνουν στο όνομα του αγώνα κατά της τρομοκρατίας. Οι πολίτες διαφωνούν, οργίζονται, διαδηλώνουν. Γνωρίζουν όμως τι τους επιφυλάσσεται και δεν έχουν κανένα λόγο να αμφιβάλλουν για την αξιοπιστία των υπουργών τους. Εμάς εδώ μας βαυκαλίζουν με παχιά λόγια, γεμάτα πλέρια δημοκρατία και ανυποχώρητο αντιιμπεριαλισμό. Καταγγέλλουν τους ευρωπαϊκούς τρομονόμους και τους εφαρμόζουν στα κρυφά, στο σκοτάδι, σαν τους κλέφτες. Κι εμείς μυρίζουμε τα νύχια μας και κάνουμε όλα τα δυνατά και αδύνατα σενάρια συνωμοσίας για να καταλάβουμε τι και από πού θα μας έρθει. Άλλος πολιτισμός ο δικός μας. Αυτός ο πολιτισμός, άραγε, είναι που τους έδωσε τα φώτα όταν αυτοί τρώγανε βελανίδια;