Ο πραγματικός αντίπαλος είναι απέναντι

Πριν από λίγες βδομάδες, η Ιρασί Ασλερ από το ηρωικό Κομμουνιστικό Κόμμα Χιλής (χρειάζεται άραγε να θυμίσουμε γιατί είναι ηρωικό;), εκλέχτηκε δήμαρχος του Σαντιάγο. Το ΚΚ Χιλής δεν είναι μεγάλο κόμμα, τα ποσοστά του είναι συνήθως λίγο μικρότερα από του ΚΚΕ. Ωστόσο, έχει αποφασίσει να λαμβάνει μέρος σε μεγάλους προοδευτικούς συνασπισμούς με άλλους αριστερούς, με σοσιαλιστές, οικολόγους, κεντροαριστερούς ή κεντρώους χριστιανοδημοκράτες και να διεκδικεί μερίδιο στην εξουσία ή τουλάχιστον μερίδιο στον αγώνα για να μείνει μακριά από την εξουσία η χιλιανή Δεξιά.

Στην Αριστερά, όσο συχνά θαυμάζουμε τις προοδευτικές κυβερνήσεις της Λατινικής Αμερικής που είδαμε τις τελευταίες δεκαετίες να αντιστέκονται - όχι πάντα με επιτυχία - στον νεοφιλελευθερισμό και τον ιμπεριαλισμό, να μειώνουν τις ανισότητες και να διευρύνουν τις λαϊκές κατακτήσεις, άλλο τόσο ξεχνάμε ότι αυτές οι κυβερνήσεις είναι προϊόν τέτοιων μεγάλων προοδευτικών μετώπων που συστρατεύουν δυνάμεις από την κομμουνιστική Αριστερά μέχρι το Κέντρο.

Στην Ευρώπη, η συνεργασία σοσιαλδημοκρατών, αριστερών και πράσινων είναι ο κανόνας για όσες χώρες έχουν αναλογικά εκλογικά συστήματα. Στην Ισπανία, στην Πορτογαλία, στις σκανδιναβικές χώρες, στα γερμανικά κρατίδια, προοδευτικά σχήματα κυβερνητικής ή κοινοβουλευτικής συνεργασίας έχουν ασκήσει για πολλά χρόνια την εξουσία με συμφωνίες που προετοιμάζονται κατά κανόνα πριν από τις εκλογές. Τι ακριβώς έχουν καταλάβει όλοι αυτοί που δεν καταλαβαίνουμε εμείς στην Ελλάδα;

Εχουν καταλάβει ότι πρέπει να κάνουν ό,τι χρειάζεται ώστε να μην κυβερνήσουν «οι άλλοι». Γιατί οι άλλοι επιτίθενται στους εργαζόμενους και τα δικαιώματά τους, στο κοινωνικό κράτος και στη δημόσια περιουσία, είναι συχνά (και ανάλογα με τη χώρα) αυταρχικοί, ξενοφοβικοί, ρεβανσιστές, αντιδραστικοί και αναχρονιστικοί, αρνητές της προόδου και των δικαιωμάτων, διεφθαρμένοι κ.λπ. Εχουν καταλάβει ότι μπροστά σε τέτοια διλήμματα, ο καθένας παλεύει όσο μπορεί να ενισχύσει τις δυνάμεις του, αλλά όλοι αγωνίζονται από την ίδια μεριά της όχθης. Ο πραγματικός αντίπαλος είναι απέναντι.

Στην Ελλάδα, τα «ενισχυμένα» εκλογικά συστήματα με την πριμοδότηση του πρώτου κόμματος, ήταν χρήσιμα για όλους. Αφενός εξασφάλιζαν ισχυρές κυβερνήσεις, αφετέρου βοηθούσαν τα μικρά κόμματα του προοδευτικού χώρου να αποφεύγουν δύσκολα διλήμματα. Τα διλήμματα μεταφέρονταν στους αριστερούς πολίτες και στη συνείδησή τους, για να αποφασίσουν αν με την ψήφο τους θα αποτρέψουν μια κυβέρνηση της Δεξιάς. Αυτή τη φορά όμως, με την απλή αναλογική των επόμενων εκλογών, το δίλημμα θα το έχουν οι ηγεσίες των κομμάτων. Οι αριθμοί θα είναι αμείλικτοι: Στις προηγούμενες εκλογές, ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, ΜέΡΑ25 αθροίζανε περισσότερες ψήφους από τη Νέα Δημοκρατία. Μαζί με το Κίνημα Αλλαγής άγγιζαν το 50% των ψήφων.

Το ερώτημα είναι ήδη επιτακτικό για κάθε προοδευτικό άνθρωπο. Πρέπει να φύγουν αυτοί που κυβερνούν ή πρέπει να μείνουν στις καρέκλες τους; Η κυβέρνηση των ολιγαρχών, των φίλων της Οικογένειας, των τραπεζών και του ΣΕΒ, η κυβέρνηση των συγκαλύψεων και της αυθαιρεσίας, της οικτρής διαχείρισης της πανδημίας και των ατελείωτων ρουσφετιών, των ξυλοδαρμών και του πάρτι των αναθέσεων και των «διαγωνισμών», η κυβέρνηση των μνημονιακών πολιτικών χωρίς τρόικα, των μειωμένων φόρων για καναλάρχες και την Εκάλη και αυξημένων για όλους τους υπόλοιπους, με δυο λόγια η παλαιόθεν γνώριμη ελληνική Δεξιά, πρέπει να μείνει ή να φύγει;

Το ερώτημα θα κληθούν να το απαντήσουν οι ψηφοφόροι, αλλά και τα κόμματα και οι ηγεσίες τους. Οχι μόνο μετά τις εκλογές, αλλά και πριν. ΚΙΝΑΛ, ΚΚΕ και ΜέΡΑ25 θα κληθούν να δεσμευτούν στους πολίτες για τις μετεκλογικές προθέσεις τους. Τα κόμματα θα αποφασίσουν και οι προοδευτικοί πολίτες θα ζήσουν με τις συνέπειες. Και δεν θα ξεχάσουν.