Ε, νεοναζί, ελάτε να με πιάσετε!
Hey neo-Nazis, come get me
Γκρέγκορι Ροντρίγκεζ, Los Angeles Times, ppol.gr, Δημοσιευμένο: 2006-06-06
Αν η αμερικανική κυρίαρχη κουλτούρα είναι ένα μείγμα σοβινισμού και αφέλειας, ο καλύτερος τρόπος για να περιγράψει κανείς τη γερμανική είναι σαν ένα μείγμα σφριγηλότητας και έλλειψης αυτοπεποίθησης.
«Selbstzweifel», μου είπε ένας Γερμανός συγγραφέας.
«Θέλω να σημειώσεις πώς γράφεται στα γερμανικά η έλλειψη αυτοπεποίθησης»: «s... e... l... b...».
«Μας απασχολεί πάρα πολύ το ποιοι είμαστε κι αυτό είναι κάτι που μου αρέσει στους Γερμανούς. Μα ύστερα, πάλι αμφιβάλλουμε...»
Σε λίγο, πάνω από 1 εκατομμύρια ποδοσφαιρόφιλοι θα καταφτάσουν στη Γερμανία για το παγκόσμιο κύπελλο, το μεγαλύτερο αθλητικό γεγονός στον κόσμο.
Κι όμως μέσα σε όλη τη λάμψη και την αναμονή για το ξεκίνημα του πάρτι, οι Γερμανοί διανοούμενοι και δημοσιογράφοι τρώνε τα νύχια τους και ανησυχούν για το αν οι συμπατριώτες τους θα αντέξουν το σύνθημα της διοργάνωσης: «ο κόσμος δέχεται τους φίλους του».
Όλα ξεκίνησαν εδώ και δυο εβδομάδες, όταν ο πρώην κυβερνητικός εκπρόσωπος Ούβε Κάρστεν Χέγε (Uwe-Karsten Heye) προειδοποίησε τους μη λευκούς τουρίστες πως υπήρχαν ορισμένα σημεία που ο ίδιος χαρακτήρισε «μη επισκέψιμα».
«Υπάρχουν μερικές μικρές και μεσαίες πόλεις στο Βραδεμβούργο (ένα κρατίδιο της ανατολικής Γερμανίας) όπου δεν θα συνιστούσα σε κανένα μη-λευκό να επισκεφθεί», δήλωσε ο Χέγε στο κρατικό ραδιόφωνο.
Πρόσθεσε πως αν κάποιοι έγχρωμοι ποδοσφαιρόφιλοι επισκέπτονταν τις περιοχές αυτές, «δεν θα έβγαιναν ζωντανοί».
Όπως ήταν αναμενόμενο, οι δηλώσεις αυτές προκάλεσαν θύελλα διαμαρτυριών από όσους θεώρησαν πως ο Χέβε υπερέβαλε, ενώ πολλοί τον εκθείαζαν διότι έθεσε το δάκτυλο επί τον τύπο των ήλων: τη νεοναζιστική βία.
Οι επιφυλλίδες των εφημερίδων και οι τηλεοπτικές συζητήσεις ασχολούνται από τότε με το ζήτημα «μέχρι τελικής πτώσεως».
Ένα πρόσφατο κύμα βίαιων επιθέσεων στο κέντρο και τα περίχωρα του Βερολίνου -μερικές εκ των οποίων είχαν φυλετικά κίνητρα, ενώ άλλες όχι- συνέβαλαν στη φοβία πως ενώ όλος ο κόσμος έχει στρέψει το βλέμμα του στη Γερμανία, τα πράγματα θα μπορούσαν να πάνε τρομερά άσχημα.
Ο Φραντζ Μπεκενπάουερ (Franz Beckenbauer), ο πρόεδρος της οργανωτικής επιτροπής του παγκοσμίου κυπέλλου, παραδέχτηκε επισήμως πως το σύνθημα συνιστά μια «μεγάλη πρόκληση» για τους Γερμανούς.
Δεν αναφέρθηκε ειδικά στα εγκλήματα της Γερμανίας του 20ού αιώνα, αλλά είπε το εξής: «κατά τη διάρκεια του παγκοσμίου κυπέλλου της Ιαπωνίας και της Κορέας, οι διοργανωτές ήταν φιλικοί "εκ φύσεως". Στη Γερμανία όμως, η φιλία θα χρειαστεί ένα μικρό σπρώξιμο»
Όλη αυτή η φασαρία μου κίνησε την περιέργεια.
Ρώτησα μερικούς φίλους μου τι νομίζουν: «είναι όλα τόσο υπερβολικά», μου είπε ένας νεαρός Βερολινέζος.
«Από την άλλη, αν πήγαινες στο Μαρζαχάν του ανατολικού Βερολίνου, έτσι που μοιάζεις, καλά θα κάνεις να πάρεις μερικούς φίλους μαζί σου»
Γνωρίζω πως αυτού του τύπου οι παρατηρήσεις της ήταν καλοπροαίρετες, αλλά δεν μπόρεσα παρά να τις δω σαν πρόκληση.
Λίγες μέρες αργότερα, νοίκιαζα ένα αυτοκίνητο και κατευθύνθηκα ανατολικά προς τα πολωνικά σύνορα και αριστερά προς τη Βαλτική Θάλασσα, αναζητώντας νεοναζί στην πρώην Ανατολική Γερμανία.
Αυτό που ανακάλυψα ήταν πως σε μια τουλάχιστο περίπτωση, η θεωρία περί «μη επισκεψιμότητας» ήταν εντελώς αβάσιμη.
Η ανατολική πλευρά του Βερολίνου και το κρατίδιο του Βραδεμβούργου δεν είναι επουδενί ο παράδεισος του τουρίστα.
Η αλήθεια είναι πως οι περιοχές με τη μεγαλύτερη συγκέντρωση νεοναζί είναι εξαιρετικά άσχημες και δεν υπάρχει κανενός είδους από τα συνήθη αξιοθέατα.
Το Μαρζαχάν επί παραδείγματι, είναι ένα άθλιο κι άψυχο μπουκέτο από κομμουνιστικές πολυκατοικίες, όπου άνεργοι άνδρες πίνουν μπύρα δημοσίως μέρα-μεσημέρι.
Πηγαίνοντας στα γερμανοπολωνικά σύνορα, πέρασα από καμιά δωδεκαριά άχρωμες πόλεις-φαντάσματα..
Φοβάμαι πως οι Ασιάτες, Αφρικανοί και Λατινοαμερικάνοι ποδοσφαιρόφιλοι που θα θελήσουν να επισκεφθούν αυτά τα μέρη δεν θα είναι και τόσο πολυάριθμοι.
’Αρχισα να αναρωτιέμαι μήπως όλη η αντιπαράθεση περί «μη επισκέψιμων» περιοχών αφορούσε λιγότερο την έγνοια να προειδοποιηθούν οι μη λευκοί φίλαθλοι, και περισσότερο μια ακόμα ευκαιρία να απολαύσουν, να χαρούν και να τιμήσουν οι Γερμανοί την «selbstzweifel» τους.
Όταν γύρισα στο Βερολίνο, επισκέφθηκα την Ανέτα Καχάν (Anetta Kahane), την επικεφαλής του ιδρύματος «Αμαντέου Αντόνιο», μιας αντιρατσιστικής γερμανικής οργάνωσης.
Μου είπε πως δεν της έκανε εντύπωση που δεν συνάντησα νεοναζί.
«Είναι αλήθεια πως στο ανατολικό Βερολίνο έχεις 25 φορές περισσότερες πιθανότητες να σου επιτεθούν από ότι στο δυτικό... αλλά είτε εδώ, είτε εκεί, το πιθανότερο είναι να μην σου επιτεθεί κανένας»
Με ειρωνεύτηκε όταν της είπα πως για την αποστολή μου είχα νοικιάσει μια πελώρια μερσεντές.
«Αυτό ήταν mit gewald», σχολίασε, χρησιμοποιώντας μια έκφραση στα γίντις για την πρόκληση.
Όπως και να ’ναι, κανείς δεν μου επιτέθηκε, κανείς δεν με έβρισε, δεν συνέβη τίποτα.
Δεν υπονοώ πως η Γερμανία δεν κάνει καλά να ανησυχεί με την πρόσφατη αναζωπύρωση της νεοναζιστικής δραστηριότητας κι η αλήθεια είναι πως υποψιάζομαι πως θα υπάρχουν μερικά δυσάρεστα ρατσιστικά επεισόδια το μήνα που έρχεται.
Πάντως οι Γερμανοί, δυτικοί κι ανατολικοί, θα περάσουν με άνεση το τεστ του συνθήματος του παγκοσμίου κυπέλλου.
Το άγχος τους βέβαια για το ποιοι ή τι είναι, θα συνεχίσει να ευδοκιμεί, όπως πάντα.
---
Ο Gregory Rodriguez είναι επιφυλλοδογράφος στους «Λος ’Αντζελες τάιμς»
«Selbstzweifel», μου είπε ένας Γερμανός συγγραφέας.
«Θέλω να σημειώσεις πώς γράφεται στα γερμανικά η έλλειψη αυτοπεποίθησης»: «s... e... l... b...».
«Μας απασχολεί πάρα πολύ το ποιοι είμαστε κι αυτό είναι κάτι που μου αρέσει στους Γερμανούς. Μα ύστερα, πάλι αμφιβάλλουμε...»
Σε λίγο, πάνω από 1 εκατομμύρια ποδοσφαιρόφιλοι θα καταφτάσουν στη Γερμανία για το παγκόσμιο κύπελλο, το μεγαλύτερο αθλητικό γεγονός στον κόσμο.
Κι όμως μέσα σε όλη τη λάμψη και την αναμονή για το ξεκίνημα του πάρτι, οι Γερμανοί διανοούμενοι και δημοσιογράφοι τρώνε τα νύχια τους και ανησυχούν για το αν οι συμπατριώτες τους θα αντέξουν το σύνθημα της διοργάνωσης: «ο κόσμος δέχεται τους φίλους του».
Όλα ξεκίνησαν εδώ και δυο εβδομάδες, όταν ο πρώην κυβερνητικός εκπρόσωπος Ούβε Κάρστεν Χέγε (Uwe-Karsten Heye) προειδοποίησε τους μη λευκούς τουρίστες πως υπήρχαν ορισμένα σημεία που ο ίδιος χαρακτήρισε «μη επισκέψιμα».
«Υπάρχουν μερικές μικρές και μεσαίες πόλεις στο Βραδεμβούργο (ένα κρατίδιο της ανατολικής Γερμανίας) όπου δεν θα συνιστούσα σε κανένα μη-λευκό να επισκεφθεί», δήλωσε ο Χέγε στο κρατικό ραδιόφωνο.
Πρόσθεσε πως αν κάποιοι έγχρωμοι ποδοσφαιρόφιλοι επισκέπτονταν τις περιοχές αυτές, «δεν θα έβγαιναν ζωντανοί».
Όπως ήταν αναμενόμενο, οι δηλώσεις αυτές προκάλεσαν θύελλα διαμαρτυριών από όσους θεώρησαν πως ο Χέβε υπερέβαλε, ενώ πολλοί τον εκθείαζαν διότι έθεσε το δάκτυλο επί τον τύπο των ήλων: τη νεοναζιστική βία.
Οι επιφυλλίδες των εφημερίδων και οι τηλεοπτικές συζητήσεις ασχολούνται από τότε με το ζήτημα «μέχρι τελικής πτώσεως».
Ένα πρόσφατο κύμα βίαιων επιθέσεων στο κέντρο και τα περίχωρα του Βερολίνου -μερικές εκ των οποίων είχαν φυλετικά κίνητρα, ενώ άλλες όχι- συνέβαλαν στη φοβία πως ενώ όλος ο κόσμος έχει στρέψει το βλέμμα του στη Γερμανία, τα πράγματα θα μπορούσαν να πάνε τρομερά άσχημα.
Ο Φραντζ Μπεκενπάουερ (Franz Beckenbauer), ο πρόεδρος της οργανωτικής επιτροπής του παγκοσμίου κυπέλλου, παραδέχτηκε επισήμως πως το σύνθημα συνιστά μια «μεγάλη πρόκληση» για τους Γερμανούς.
Δεν αναφέρθηκε ειδικά στα εγκλήματα της Γερμανίας του 20ού αιώνα, αλλά είπε το εξής: «κατά τη διάρκεια του παγκοσμίου κυπέλλου της Ιαπωνίας και της Κορέας, οι διοργανωτές ήταν φιλικοί "εκ φύσεως". Στη Γερμανία όμως, η φιλία θα χρειαστεί ένα μικρό σπρώξιμο»
Όλη αυτή η φασαρία μου κίνησε την περιέργεια.
Ρώτησα μερικούς φίλους μου τι νομίζουν: «είναι όλα τόσο υπερβολικά», μου είπε ένας νεαρός Βερολινέζος.
«Από την άλλη, αν πήγαινες στο Μαρζαχάν του ανατολικού Βερολίνου, έτσι που μοιάζεις, καλά θα κάνεις να πάρεις μερικούς φίλους μαζί σου»
Γνωρίζω πως αυτού του τύπου οι παρατηρήσεις της ήταν καλοπροαίρετες, αλλά δεν μπόρεσα παρά να τις δω σαν πρόκληση.
Λίγες μέρες αργότερα, νοίκιαζα ένα αυτοκίνητο και κατευθύνθηκα ανατολικά προς τα πολωνικά σύνορα και αριστερά προς τη Βαλτική Θάλασσα, αναζητώντας νεοναζί στην πρώην Ανατολική Γερμανία.
Αυτό που ανακάλυψα ήταν πως σε μια τουλάχιστο περίπτωση, η θεωρία περί «μη επισκεψιμότητας» ήταν εντελώς αβάσιμη.
Η ανατολική πλευρά του Βερολίνου και το κρατίδιο του Βραδεμβούργου δεν είναι επουδενί ο παράδεισος του τουρίστα.
Η αλήθεια είναι πως οι περιοχές με τη μεγαλύτερη συγκέντρωση νεοναζί είναι εξαιρετικά άσχημες και δεν υπάρχει κανενός είδους από τα συνήθη αξιοθέατα.
Το Μαρζαχάν επί παραδείγματι, είναι ένα άθλιο κι άψυχο μπουκέτο από κομμουνιστικές πολυκατοικίες, όπου άνεργοι άνδρες πίνουν μπύρα δημοσίως μέρα-μεσημέρι.
Πηγαίνοντας στα γερμανοπολωνικά σύνορα, πέρασα από καμιά δωδεκαριά άχρωμες πόλεις-φαντάσματα..
Φοβάμαι πως οι Ασιάτες, Αφρικανοί και Λατινοαμερικάνοι ποδοσφαιρόφιλοι που θα θελήσουν να επισκεφθούν αυτά τα μέρη δεν θα είναι και τόσο πολυάριθμοι.
’Αρχισα να αναρωτιέμαι μήπως όλη η αντιπαράθεση περί «μη επισκέψιμων» περιοχών αφορούσε λιγότερο την έγνοια να προειδοποιηθούν οι μη λευκοί φίλαθλοι, και περισσότερο μια ακόμα ευκαιρία να απολαύσουν, να χαρούν και να τιμήσουν οι Γερμανοί την «selbstzweifel» τους.
Όταν γύρισα στο Βερολίνο, επισκέφθηκα την Ανέτα Καχάν (Anetta Kahane), την επικεφαλής του ιδρύματος «Αμαντέου Αντόνιο», μιας αντιρατσιστικής γερμανικής οργάνωσης.
Μου είπε πως δεν της έκανε εντύπωση που δεν συνάντησα νεοναζί.
«Είναι αλήθεια πως στο ανατολικό Βερολίνο έχεις 25 φορές περισσότερες πιθανότητες να σου επιτεθούν από ότι στο δυτικό... αλλά είτε εδώ, είτε εκεί, το πιθανότερο είναι να μην σου επιτεθεί κανένας»
Με ειρωνεύτηκε όταν της είπα πως για την αποστολή μου είχα νοικιάσει μια πελώρια μερσεντές.
«Αυτό ήταν mit gewald», σχολίασε, χρησιμοποιώντας μια έκφραση στα γίντις για την πρόκληση.
Όπως και να ’ναι, κανείς δεν μου επιτέθηκε, κανείς δεν με έβρισε, δεν συνέβη τίποτα.
Δεν υπονοώ πως η Γερμανία δεν κάνει καλά να ανησυχεί με την πρόσφατη αναζωπύρωση της νεοναζιστικής δραστηριότητας κι η αλήθεια είναι πως υποψιάζομαι πως θα υπάρχουν μερικά δυσάρεστα ρατσιστικά επεισόδια το μήνα που έρχεται.
Πάντως οι Γερμανοί, δυτικοί κι ανατολικοί, θα περάσουν με άνεση το τεστ του συνθήματος του παγκοσμίου κυπέλλου.
Το άγχος τους βέβαια για το ποιοι ή τι είναι, θα συνεχίσει να ευδοκιμεί, όπως πάντα.
---
Ο Gregory Rodriguez είναι επιφυλλοδογράφος στους «Λος ’Αντζελες τάιμς»
