Τι φοβάται και ιδρώνει ο κ. Δρυμιώτης στην Καθημερινή;
Νίκος Μπίστης, TVXS.gr, Δημοσιευμένο: 2021-10-29
Δεν είναι σύνηθες να απαντούν τέσσερις μήνες μετά σε κείμενο σου που αναρτήθηκε στο TVXS στις 30-6- 2021. Και όμως ο κ. Ανδρέας Δρυμιώτης, με άρθρο του στην Καθημερινή στις 24 - 10 - 2021 με τίτλο «Όνειρα θερινής νυκτός» προσπαθεί να απαντήσει στο άρθρο μου του Ιουνίου με τίτλο «ΣΥΡΙΖΑ Προοδευτική Συμμαχία, ΚΙΝΑΛ, ΚΚΕ και ΜεΡα 25 αθροίζονται;».
Τι μεσολάβησε και αποφάσισε τώρα να ασχοληθεί με ένα σενάριο που πριν τέσσερις μήνες το θεωρούσε - και όχι μόνο αυτός- επιστημονικής φαντασίας ενώ τώρα όπως άθελα του ομολογεί στο κείμενο του μπορεί από όνειρο να εξελιχθεί σε εφιάλτη για τον ίδιο και όσους σκέφτονται όπως αυτός;
Δεν νομίζω ότι το έγραψε απλώς για να απαξιώσει ανθρώπους όπως ο Αντώνης Λιάκος, ο Πάνος Λάμπρου, ο Γιάννης Βαρουφάκης , ο Κρίτων Αρσένης και μη κατονομαζόμενα στελέχη του ΚΚΕ που θα αναλάμβαναν κατά τον κ. Δρυμιώτη κρίσιμα Υπουργεία σε μια κυβέρνηση συνεργασίας. Θεωρώ δε απολύτως φυσιολογικό άνθρωποι που δεν είχαν ποτέ πρόβλημα με την κ. Κεραμέως, το τρίο του Λαϊκού Ορθόδοξου Συναγερμού που εγκαταστάθηκε στην κυβέρνηση, τον κ. Κυρανάκη και μέχρι πρότινος τον κ. Μπογδάνο, να έχουν δυσανεξία με τον Αντώνη Λιάκο . Έναν από τους καλύτερους Ιστορικούς της χώρας, ο οποίος έκατσε και 5 χρόνια φυλακή για την αντιδικτατορική του δράση. Αυτός πάντως είναι ο εφιάλτης του κ. Δρυμιώτη. Να τον κυβερνήσουν άνθρωποι σαν τον Λιάκο. Προφανώς ζει την ευτυχία του με αυτούς που τον κυβερνάνε τώρα.
Αυτό που μεσολάβησε και ανάγκασε τον βραδυφλεγή στις αντιδράσεις του κ. Δρυμιώτη να απαντήσει είναι ότι συνειδητοποίησε ότι η πρόταση για την προοδευτική διακυβέρνηση αρχίζει να συναντά ευήκοα ώτα όχι μόνο στην κοινωνία αλλά και σε μια κρίσιμη για την υλοποίηση της πολιτική δύναμη, το ΚΙΝΑΛ. Θυμίζω πως απαντούσα τότε - τέλη Ιουνίου- στο ερώτημα αν αθροίζονται οι δυνάμεις της δημοκρατικής αντιπολίτευσης «Αριθμητικά, προφανώς. Πολιτικά, πολύ δύσκολο. Δύσκολο αλλά όχι απραγματοποίητο. Γιατί το ενδιαφέρον και μαγευτικό στην πολιτική είναι οι απότομες αλλαγές και επιταχύνσεις, που όμως προϋποθέτουν αριθμούς, δηλαδή την εκφρασμένη διά της κάλπης βούληση των πολλών... Αν, δηλαδή, οι πολίτες αξιοποιώντας και το σύστημα της απλής αναλογικής δώσουν τη δυνατότητα στις παραπάνω δυνάμεις να σχηματίσουν κυβέρνηση, τότε αμφιβολίες, ενστάσεις και εντάσεις μετατρέπονται κάτω από τη σιδερένια λογική των αριθμών σε διάθεση συνεργασίας και η κατηγορηματική άρνηση σε ψήφο ανοχής. Γιατί και το βάρος του τορπιλισμού της δυνατότητας να φύγει η Ν.Δ. από τη διακυβέρνηση θα είναι μεγάλο για τις περισσότερες από αυτές τις δυνάμεις, όταν μάλιστα θα συνοδεύεται από τον παράλληλο τορπιλισμό της απλής αναλογικής.[…]».
Όπως βλέπετε , ήμουν εξαιρετικά συγκρατημένος ακριβώς γιατί δεν υπήρχαν τότε κάποια ορατά ρήγματα στο αντιΣΥΡΙΖΑ μέτωπο. Πόσο μάλλον ελπίδες για προοδευτική διακυβέρνηση . Γιατί, λοιπόν, ο κ. Δρυμιώτης να μπει στον κόπο να αντικρούσει μια φαντασίωση μου;
Κάπως έτσι θα σκέφτηκε τότε και με προσπέρασε. Και μόνο το γεγονός ότι τώρα αναθεώρησε την στάση του και επιτέθηκε με σφοδρότητα στο « Όνειρο θερινής νυκτός» προσπαθώντας να αποδείξει την μια οτι δεν θα πραγματοποιηθεί και την άλλη οτι αν πραγματοποιηθεί θα είναι εφιάλτης , αποδεικνύει οτι το σχέδιο αρχίζει να αποκτά ρεαλιστική όψη. Δεν είναι πλέον απραγματοποίητο , όπως με πείσμα ισχυρίζεται ο κ. Δρυμιώτης.
Η ανησυχία του, εξάλλου, μπροστά στην «απειλή» τον διαψεύδει. Ο γνωστός στατιστικολόγος και Σύμβουλος επιχειρήσεων γράφει οτι εγώ όπως όλοι οι πολιτικοί δεν έχουμε καλή σχέση με τους αριθμούς. Πιθανόν. Αυτό που είναι όμως σίγουρο, είναι οτι ο κ. Δρυμιώτης εγκλωβισμένος στους αριθμούς δεν απέκτησε καλή σχέση με την πολιτική. Δεν μπορεί να καταλάβει οτι στην πολιτική 1+1 δεν κάνει απαραιτήτως 2 . Μπορεί να κάνει 4 μπορεί και 0.
Δεν μπορεί να συλλάβει την δυναμική που εκλύει μια συνεργασία, την μαγεία της πολιτικής, με τις φαινομενικά ξαφνικές αλλαγές οι οποίες όμως επωάζονται υποδόρια. Και καταλήγει σε αφελείς -διανθισμένες με κακιούλες- προτάσεις. Απολαύστε: «Αλήθεια, πόσο δημοκρατικό σας φαίνεται όταν τέσσερα κόμματα με τέσσερα διαφορετικά προγράμματα συνασπίζονται μετεκλογικά, ώστε να μην επιτρέψουν στο πρώτο κόμμα να σχηματίσει κυβέρνηση; Αυτό ζητούν από τον ελληνικό λαό οι «γνήσιοι δημοκράτες». Αν θέλουν κάτι τέτοιο γιατί δεν ενοποιούν τις δυνάμεις τους να κατέβουν σαν ένα κόμμα με ένα ενιαίο πρόγραμμα και να διεκδικήσουν την ψήφο του λαού; Βλέπετε, λοιπόν, την πονηριά. Δεν ενδιαφέρονται για τη δημοκρατία, αλλά για την εξουσία.»
Την ώρα που έγραφε αυτές τις γραμμές στην Γερμανία SPD και Πράσινοι συμφωνούσαν μετεκλογικά με τους Φιλελεύθερους του FDP για να σχηματίσουν κυβέρνηση. Με απολύτως διαφορετικά προγράμματα στην οικονομία. Το 2015 στην Πορτογαλία η δεξιά αναδείχθηκε πρώτο κόμμα με 38%. Οι δεύτεροι, οι Σοσιαλιστές με 32% σχημάτισαν κυβέρνηση με τους κομμουνιστές και την ριζοσπαστική Αριστερά. Αποτέλεσμα: ο Αντόνιο Κόστα έκτοτε και μέχρι χτες που έσπασε η συνεργασία, κυβέρνησε την Πορτογαλία . Ο εφιάλτης του κ. Δρυμιώτη με σάρκα, οστά και αριθμούς ως αποτέλεσμα της « αντιδημοκρατικής» συμπεριφοράς των Πορτογάλων. Που όπως οι Γερμανοί, οι Ισπανοί, οι Σκανδιναβοί δεν ακολούθησαν την πρακτική συμβουλή του,να γίνουν ένα κόμμα με ένα πρόγραμμα αλλά αντιθέτως επέλεξαν μετεκλογικές συνεργασίες. Πληροφορηθήκαμε επίσης ότι με πονηριά τα κόμματα - άκουσον άκουσον - ενδιαφέρονται για την εξουσία και όχι για την Δημοκρατία. Να ενδιαφέρονται φυσιολογικά και για τα δυο δεν περνάει από τον νου του. Αλλά είπαμε: δεν αρκεί η στατιστική , χρειάζονται γνώσεις Ιστορίας και λιγότερη εμπάθεια.
Παρόλα αυτά κάτι δεν μου «κόλλαγε», δεν είχα πάρει ακόμα πειστική απάντηση στην αρχική μου απορία. Γιατί τέσσερις μήνες μετά; Τι τον ερέθισε τόσο, τι είναι αυτό που του την «έδωσε»; Και στο τέλος του άρθρου του ο κ. Δρυμιώτης δεν άντεξε, αποκάλυψε τον ένοχο και την αιτία. Απολαύστε : «Φύλαξα για το τέλος την κατάληξη του άρθρου( του κ.Μπίστη): «Την πιο καθαρή άποψη στο θέμα των συμμαχιών και της συγκρότησης προοδευτικού πόλου έχει ο Γιώργος Παπανδρέου και οι σύντροφοί του από το ΚΙΔΗΣΟ και αυτό πρέπει να αναγνωριστεί». Wishful thinking. Από τότε τον κανακεύουνε και ελπίζουνε τώρα να τον δουν πρόεδρο του ΚΙΝΑΛ. Αν ζήσουμε να δούμε τον Γιώργο Παπανδρέου δεκανίκι του Αλέξη Τσίπρα, ύστερα από την περιπέτεια του 2015, τότε πραγματικά θα είμαστε άξιοι της τύχης μας ή σωστότερα των επιλογών μας.«Παρελθέτω απ’ εμού το ποτήριον τούτο».
Είναι γνωστό ότι η πολιτική είναι τέχνη του προβλέπειν. Αλλά παρότι ευχαριστώ τον κ.Δρυμιώτη για την τιμή που εμμέσως μου αποδίδει δεν μπορώ να την δεχθώ. Δεν είμαι τόσο σατανικός. Να κανακεύω τον πρώην πρωθυπουργό, να προβλέπω παράλληλα την δραματική εξέλιξη με την υγεία της Φώφης Γεννηματά και τις εξελίξεις στο ΚΙΝΑΛ και να στηρίζω στο τυχαίο την προοπτική προοδευτικής συνεργασίας.
Εύχομαι στον συμπαθή κατά τα άλλα κ. Δρυμιώτη να είναι καλά στην υγεία του, να ζήσει πολλά χρόνια και να ζήσει τις εξελίξεις στην χώρα μας. Η μόνη φιλική συμβουλή που του δίνω είναι να συμφιλιωθεί με την Ιστορία για την οποία δεν υπάρχει τίποτε απραγματοποίητο. Να συμφιλιωθεί επίσης με την ιδέα ότι είναι πιθανό η Ιστορία να του επιφυλάξει πολλά πικρά ποτήρια στο άμεσο μέλλον.
Τι μεσολάβησε και αποφάσισε τώρα να ασχοληθεί με ένα σενάριο που πριν τέσσερις μήνες το θεωρούσε - και όχι μόνο αυτός- επιστημονικής φαντασίας ενώ τώρα όπως άθελα του ομολογεί στο κείμενο του μπορεί από όνειρο να εξελιχθεί σε εφιάλτη για τον ίδιο και όσους σκέφτονται όπως αυτός;
Δεν νομίζω ότι το έγραψε απλώς για να απαξιώσει ανθρώπους όπως ο Αντώνης Λιάκος, ο Πάνος Λάμπρου, ο Γιάννης Βαρουφάκης , ο Κρίτων Αρσένης και μη κατονομαζόμενα στελέχη του ΚΚΕ που θα αναλάμβαναν κατά τον κ. Δρυμιώτη κρίσιμα Υπουργεία σε μια κυβέρνηση συνεργασίας. Θεωρώ δε απολύτως φυσιολογικό άνθρωποι που δεν είχαν ποτέ πρόβλημα με την κ. Κεραμέως, το τρίο του Λαϊκού Ορθόδοξου Συναγερμού που εγκαταστάθηκε στην κυβέρνηση, τον κ. Κυρανάκη και μέχρι πρότινος τον κ. Μπογδάνο, να έχουν δυσανεξία με τον Αντώνη Λιάκο . Έναν από τους καλύτερους Ιστορικούς της χώρας, ο οποίος έκατσε και 5 χρόνια φυλακή για την αντιδικτατορική του δράση. Αυτός πάντως είναι ο εφιάλτης του κ. Δρυμιώτη. Να τον κυβερνήσουν άνθρωποι σαν τον Λιάκο. Προφανώς ζει την ευτυχία του με αυτούς που τον κυβερνάνε τώρα.
Αυτό που μεσολάβησε και ανάγκασε τον βραδυφλεγή στις αντιδράσεις του κ. Δρυμιώτη να απαντήσει είναι ότι συνειδητοποίησε ότι η πρόταση για την προοδευτική διακυβέρνηση αρχίζει να συναντά ευήκοα ώτα όχι μόνο στην κοινωνία αλλά και σε μια κρίσιμη για την υλοποίηση της πολιτική δύναμη, το ΚΙΝΑΛ. Θυμίζω πως απαντούσα τότε - τέλη Ιουνίου- στο ερώτημα αν αθροίζονται οι δυνάμεις της δημοκρατικής αντιπολίτευσης «Αριθμητικά, προφανώς. Πολιτικά, πολύ δύσκολο. Δύσκολο αλλά όχι απραγματοποίητο. Γιατί το ενδιαφέρον και μαγευτικό στην πολιτική είναι οι απότομες αλλαγές και επιταχύνσεις, που όμως προϋποθέτουν αριθμούς, δηλαδή την εκφρασμένη διά της κάλπης βούληση των πολλών... Αν, δηλαδή, οι πολίτες αξιοποιώντας και το σύστημα της απλής αναλογικής δώσουν τη δυνατότητα στις παραπάνω δυνάμεις να σχηματίσουν κυβέρνηση, τότε αμφιβολίες, ενστάσεις και εντάσεις μετατρέπονται κάτω από τη σιδερένια λογική των αριθμών σε διάθεση συνεργασίας και η κατηγορηματική άρνηση σε ψήφο ανοχής. Γιατί και το βάρος του τορπιλισμού της δυνατότητας να φύγει η Ν.Δ. από τη διακυβέρνηση θα είναι μεγάλο για τις περισσότερες από αυτές τις δυνάμεις, όταν μάλιστα θα συνοδεύεται από τον παράλληλο τορπιλισμό της απλής αναλογικής.[…]».
Όπως βλέπετε , ήμουν εξαιρετικά συγκρατημένος ακριβώς γιατί δεν υπήρχαν τότε κάποια ορατά ρήγματα στο αντιΣΥΡΙΖΑ μέτωπο. Πόσο μάλλον ελπίδες για προοδευτική διακυβέρνηση . Γιατί, λοιπόν, ο κ. Δρυμιώτης να μπει στον κόπο να αντικρούσει μια φαντασίωση μου;
Κάπως έτσι θα σκέφτηκε τότε και με προσπέρασε. Και μόνο το γεγονός ότι τώρα αναθεώρησε την στάση του και επιτέθηκε με σφοδρότητα στο « Όνειρο θερινής νυκτός» προσπαθώντας να αποδείξει την μια οτι δεν θα πραγματοποιηθεί και την άλλη οτι αν πραγματοποιηθεί θα είναι εφιάλτης , αποδεικνύει οτι το σχέδιο αρχίζει να αποκτά ρεαλιστική όψη. Δεν είναι πλέον απραγματοποίητο , όπως με πείσμα ισχυρίζεται ο κ. Δρυμιώτης.
Η ανησυχία του, εξάλλου, μπροστά στην «απειλή» τον διαψεύδει. Ο γνωστός στατιστικολόγος και Σύμβουλος επιχειρήσεων γράφει οτι εγώ όπως όλοι οι πολιτικοί δεν έχουμε καλή σχέση με τους αριθμούς. Πιθανόν. Αυτό που είναι όμως σίγουρο, είναι οτι ο κ. Δρυμιώτης εγκλωβισμένος στους αριθμούς δεν απέκτησε καλή σχέση με την πολιτική. Δεν μπορεί να καταλάβει οτι στην πολιτική 1+1 δεν κάνει απαραιτήτως 2 . Μπορεί να κάνει 4 μπορεί και 0.
Δεν μπορεί να συλλάβει την δυναμική που εκλύει μια συνεργασία, την μαγεία της πολιτικής, με τις φαινομενικά ξαφνικές αλλαγές οι οποίες όμως επωάζονται υποδόρια. Και καταλήγει σε αφελείς -διανθισμένες με κακιούλες- προτάσεις. Απολαύστε: «Αλήθεια, πόσο δημοκρατικό σας φαίνεται όταν τέσσερα κόμματα με τέσσερα διαφορετικά προγράμματα συνασπίζονται μετεκλογικά, ώστε να μην επιτρέψουν στο πρώτο κόμμα να σχηματίσει κυβέρνηση; Αυτό ζητούν από τον ελληνικό λαό οι «γνήσιοι δημοκράτες». Αν θέλουν κάτι τέτοιο γιατί δεν ενοποιούν τις δυνάμεις τους να κατέβουν σαν ένα κόμμα με ένα ενιαίο πρόγραμμα και να διεκδικήσουν την ψήφο του λαού; Βλέπετε, λοιπόν, την πονηριά. Δεν ενδιαφέρονται για τη δημοκρατία, αλλά για την εξουσία.»
Την ώρα που έγραφε αυτές τις γραμμές στην Γερμανία SPD και Πράσινοι συμφωνούσαν μετεκλογικά με τους Φιλελεύθερους του FDP για να σχηματίσουν κυβέρνηση. Με απολύτως διαφορετικά προγράμματα στην οικονομία. Το 2015 στην Πορτογαλία η δεξιά αναδείχθηκε πρώτο κόμμα με 38%. Οι δεύτεροι, οι Σοσιαλιστές με 32% σχημάτισαν κυβέρνηση με τους κομμουνιστές και την ριζοσπαστική Αριστερά. Αποτέλεσμα: ο Αντόνιο Κόστα έκτοτε και μέχρι χτες που έσπασε η συνεργασία, κυβέρνησε την Πορτογαλία . Ο εφιάλτης του κ. Δρυμιώτη με σάρκα, οστά και αριθμούς ως αποτέλεσμα της « αντιδημοκρατικής» συμπεριφοράς των Πορτογάλων. Που όπως οι Γερμανοί, οι Ισπανοί, οι Σκανδιναβοί δεν ακολούθησαν την πρακτική συμβουλή του,να γίνουν ένα κόμμα με ένα πρόγραμμα αλλά αντιθέτως επέλεξαν μετεκλογικές συνεργασίες. Πληροφορηθήκαμε επίσης ότι με πονηριά τα κόμματα - άκουσον άκουσον - ενδιαφέρονται για την εξουσία και όχι για την Δημοκρατία. Να ενδιαφέρονται φυσιολογικά και για τα δυο δεν περνάει από τον νου του. Αλλά είπαμε: δεν αρκεί η στατιστική , χρειάζονται γνώσεις Ιστορίας και λιγότερη εμπάθεια.
Παρόλα αυτά κάτι δεν μου «κόλλαγε», δεν είχα πάρει ακόμα πειστική απάντηση στην αρχική μου απορία. Γιατί τέσσερις μήνες μετά; Τι τον ερέθισε τόσο, τι είναι αυτό που του την «έδωσε»; Και στο τέλος του άρθρου του ο κ. Δρυμιώτης δεν άντεξε, αποκάλυψε τον ένοχο και την αιτία. Απολαύστε : «Φύλαξα για το τέλος την κατάληξη του άρθρου( του κ.Μπίστη): «Την πιο καθαρή άποψη στο θέμα των συμμαχιών και της συγκρότησης προοδευτικού πόλου έχει ο Γιώργος Παπανδρέου και οι σύντροφοί του από το ΚΙΔΗΣΟ και αυτό πρέπει να αναγνωριστεί». Wishful thinking. Από τότε τον κανακεύουνε και ελπίζουνε τώρα να τον δουν πρόεδρο του ΚΙΝΑΛ. Αν ζήσουμε να δούμε τον Γιώργο Παπανδρέου δεκανίκι του Αλέξη Τσίπρα, ύστερα από την περιπέτεια του 2015, τότε πραγματικά θα είμαστε άξιοι της τύχης μας ή σωστότερα των επιλογών μας.«Παρελθέτω απ’ εμού το ποτήριον τούτο».
Είναι γνωστό ότι η πολιτική είναι τέχνη του προβλέπειν. Αλλά παρότι ευχαριστώ τον κ.Δρυμιώτη για την τιμή που εμμέσως μου αποδίδει δεν μπορώ να την δεχθώ. Δεν είμαι τόσο σατανικός. Να κανακεύω τον πρώην πρωθυπουργό, να προβλέπω παράλληλα την δραματική εξέλιξη με την υγεία της Φώφης Γεννηματά και τις εξελίξεις στο ΚΙΝΑΛ και να στηρίζω στο τυχαίο την προοπτική προοδευτικής συνεργασίας.
Εύχομαι στον συμπαθή κατά τα άλλα κ. Δρυμιώτη να είναι καλά στην υγεία του, να ζήσει πολλά χρόνια και να ζήσει τις εξελίξεις στην χώρα μας. Η μόνη φιλική συμβουλή που του δίνω είναι να συμφιλιωθεί με την Ιστορία για την οποία δεν υπάρχει τίποτε απραγματοποίητο. Να συμφιλιωθεί επίσης με την ιδέα ότι είναι πιθανό η Ιστορία να του επιφυλάξει πολλά πικρά ποτήρια στο άμεσο μέλλον.
