Ένα έγκλημα γνήσια ελληνικό
Διονύσης Γουσέτης, Αυγή, Δημοσιευμένο: 2006-12-02
Εκείνο που με συγκλόνισε στο έγκλημα του Αγρινίου ήταν ο πατέρας του δράστη. Όταν ο 37χρονος κτηνοτρόφος Διονύσης Φούκας κατηγορήθηκε για τους φόνους πέντε κυνηγών στο Αγρίνιο, ο 73χρονος πατέρας του Λυσίμαχος θυσίασε την προσωπική του ελευθερία για χάρη της ελευθερίας του γιου του. Δήλωσε και προσπάθησε να πείσει τον ανακριτή ότι αυτός πυροβόλησε και σκότωσε τους πέντε ανθρώπους και όχι ο γιος του. Θυσία που, κατά την τρέχουσα ηθική της χώρας μας, είναι όχι μόνο αποδεκτή, αλλά και συγκινητική.
Ο γιος δολοφόνησε πέντε συνανθρώπους του διότι του πάτησαν το τριφύλλι και του ενόχλησαν τα πρόβατα. Έδρασε όχι εν βρασμώ ψυχής, αλλά εν ψυχρώ: πυροβόλησε τα θύματά του ένα ένα και στη συνέχεια επέστρεψε για να τους δώσει τη χαριστική βολή. Ο πατέρας παρακολουθούσε ανάλγητος, χωρίς να παρεμβαίνει. Μετά το φονικό, ο δράστης φρόντισε μεθοδικά να δημιουργήσει άλλοθι, επέστρεψε στον χώρο του εγκλήματος για να κάνει δηλώσεις "πόνου και οργής" στους δημοσιογράφους και την επομένη πήγε στον Αστακό, για να βγάλει -είπε- ένα πιστοποιητικό, σαν να μη συνέβη τίποτα. Ο πατέρας εμφανιζόταν κι αυτός στις κάμερες "συντετριμμένος για το κακό που βρήκε τους ανθρώπους".
Πώς μπορεί ο ευαίσθητος άνθρωπος που θυσιάζει τον εαυτό του για χάρη του γιου του να μην παρουσιάζει καμία ευαισθησία μπροστά σε πέντε φόνους που γίνονται μπροστά στα μάτια του; Ακατανόητο για έναν πολίτη δυτικής χώρας. Κατανοητό και επιπλέον αποδεκτό στην ανάδελφη "καθ ημάς Ανατολή", στη χώρα όπου η νεαρά Μάρθα Βούρτση "αμάρτησε για το παιδί της", κάνοντας τις ευαίσθητες ψυχές να δακρύζουν και γεμίζοντας τα ταμεία των κινηματογράφων.
Για τους Δυτικούς, ο πατέρας είναι κάποιος ανήθικος παλιάνθρωπος, που ικανοποιεί το σαδισμό του παρακολουθώντας φόνους. Πέφτουν έξω. Ο πατέρας είναι ένας άνθρωπος ηθικός. Μόνο που η ηθική του υπακούει σε κανόνες διαφορετικούς από τους δικούς τους. Ο πατέρας αυτός μας μοιάζει. Η ηθική των περισσοτέρων από μας υπακούει στους ίδιους κανόνες με εκείνου.
Στην ιεραρχία των ελληνικών ηθικών κωδίκων, η προσήλωση στην οικογένεια έχει προτεραιότητα σε σχέση με το σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Είμαστε ευαίσθητοι απέναντι στην οικογένεια, αλλά αδιαφορούμε πλήρως απέναντι στην κοινωνία. Θυσιαζόμαστε να σπουδάσουμε τα παιδιά μας στα καλύτερα σχολεία, πουλάμε σπίτια για να θεραπευτούμε στα καλύτερα αμερικάνικα πανεπιστήμια και την ίδια στιγμή αναδεικνυόμαστε πρώτοι στην Ευρώπη σε ρατσισμό, ξενοφοβία, εγκληματικότητα. Με περισσή επιμέλεια φροντίζουμε την καθαριότητα και την πολυτέλεια των σπιτιών μας, ενώ οι δρόμοι και οι παραλίες μας μοιάζουν με σκουπιδότοπους.
Αισθανόμαστε ηθικά δικαιωμένοι να "αμαρτήσουμε για το παιδί μας" και αυτό είναι μια από τις σοβαρές αιτίες της τόσο μεγάλης διαφθοράς μας (πρώτοι στην Ευρώπη).
Η αντίφαση είναι ότι η νομοθεσία μας ακολουθεί την ηθική της Δύσης και όχι το "κοινό περί δικαίου αίσθημα" στην Ελλάδα. Ωστόσο, το τελευταίο εκδηλώνεται και έρχεται αντιμέτωπο με τη νομοθεσία.
Ας θυμηθούμε την υπόθεση Κοεμτζή. Το 1973 είχε σκοτώσει τρεις ανθρώπους και είχε τραυματίσει πολλούς με μαχαίρι γιατί είχε δώσει "παραγγελιά" σε κέντρο να χορέψει με τον αδελφό του και τα θύματα δεν άδειασαν την πίστα. Καταδικάστηκε σε 25 χρόνια φυλακή. Αντίθετα, η κοινωνία μας τον αποδέχτηκε. Οι φόνοι του εξυμνήθηκαν τραγουδιστικά από τον Σαββόπουλο και γυρίστηκαν ταινία. Σχεδόν κανείς δεν συμπόνεσε τα θύματα.
Ας θυμηθούμε τους ληστές αδελφούς Παλαιοκώστα. Έγραψε γι αυτούς ο κ. Τριάντης στην "Ελευθεροτυπία": "Αποβλήθηκαν νωρίς από τον χώρο της θεσπισμένης νομιμότητας, αλλά διατήρησαν σε υψηλή τιμή τις μετοχές τους στην κοινωνία της ιδιαίτερης Πατρίδος τους. Ο έκνομος, ταξικών απηχήσεων, πρωτογονισμός τους (ληστείες τραπεζών, κλοπές, απαγωγή για λύτρα κ.ά.), σε συνδυασμό με το ότι δεν έβαψαν τα χέρια τους με αίμα, τους είχε αθωώσει στη λαϊκή συνείδηση. Και οι θρυλούμενες αγαθοεργίες τους (λεφτά στους φτωχούς) διαμόρφωσαν συν τω χρόνω έναν αποθεωτικό θρύλο. Τους είπαν ‘Ρομπέν των Φτωχών. Η λαϊκή ετυμηγορία σπανίως σφάλλει". Εδώ η οικογένεια διευρύνεται για να περιλάβει ολόκληρο το γενέθλιο τόπο. Αλήθεια, αν οι πέντε κυνηγοί ήσαν από το ίδιο χωριό, θα τους είχε σκοτώσει ο Διονύσης Φούκας;
Η ηθική της προτεραιότητας της οικογένειας, της αποδοχής του Λυσίμαχου Φούκα, του Κοεμτζή, των αδελφών Παλαιοκώστα, του "ληστή με τις γλαδιόλες" Βερνάρδου, των δημοτών της Νέας Κίου, των αγανακτισμένων γονιών της Μηχανιώνας, των βιαστών της Αμαρύνθου και όλων των όμοιων τους συνεπάγεται βαθύτατο έλλειμμα κοινωνικής συνείδησης. Είναι μια από τις βασικές αιτίες που παράγουν τη βρομιά μας, το ρατσισμό μας, τη διαφθορά μας. Οφείλουμε να την αντιμετωπίσουμε.
e-mail: diongous@central.ntua.gr
Ο γιος δολοφόνησε πέντε συνανθρώπους του διότι του πάτησαν το τριφύλλι και του ενόχλησαν τα πρόβατα. Έδρασε όχι εν βρασμώ ψυχής, αλλά εν ψυχρώ: πυροβόλησε τα θύματά του ένα ένα και στη συνέχεια επέστρεψε για να τους δώσει τη χαριστική βολή. Ο πατέρας παρακολουθούσε ανάλγητος, χωρίς να παρεμβαίνει. Μετά το φονικό, ο δράστης φρόντισε μεθοδικά να δημιουργήσει άλλοθι, επέστρεψε στον χώρο του εγκλήματος για να κάνει δηλώσεις "πόνου και οργής" στους δημοσιογράφους και την επομένη πήγε στον Αστακό, για να βγάλει -είπε- ένα πιστοποιητικό, σαν να μη συνέβη τίποτα. Ο πατέρας εμφανιζόταν κι αυτός στις κάμερες "συντετριμμένος για το κακό που βρήκε τους ανθρώπους".
Πώς μπορεί ο ευαίσθητος άνθρωπος που θυσιάζει τον εαυτό του για χάρη του γιου του να μην παρουσιάζει καμία ευαισθησία μπροστά σε πέντε φόνους που γίνονται μπροστά στα μάτια του; Ακατανόητο για έναν πολίτη δυτικής χώρας. Κατανοητό και επιπλέον αποδεκτό στην ανάδελφη "καθ ημάς Ανατολή", στη χώρα όπου η νεαρά Μάρθα Βούρτση "αμάρτησε για το παιδί της", κάνοντας τις ευαίσθητες ψυχές να δακρύζουν και γεμίζοντας τα ταμεία των κινηματογράφων.
Για τους Δυτικούς, ο πατέρας είναι κάποιος ανήθικος παλιάνθρωπος, που ικανοποιεί το σαδισμό του παρακολουθώντας φόνους. Πέφτουν έξω. Ο πατέρας είναι ένας άνθρωπος ηθικός. Μόνο που η ηθική του υπακούει σε κανόνες διαφορετικούς από τους δικούς τους. Ο πατέρας αυτός μας μοιάζει. Η ηθική των περισσοτέρων από μας υπακούει στους ίδιους κανόνες με εκείνου.
Στην ιεραρχία των ελληνικών ηθικών κωδίκων, η προσήλωση στην οικογένεια έχει προτεραιότητα σε σχέση με το σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Είμαστε ευαίσθητοι απέναντι στην οικογένεια, αλλά αδιαφορούμε πλήρως απέναντι στην κοινωνία. Θυσιαζόμαστε να σπουδάσουμε τα παιδιά μας στα καλύτερα σχολεία, πουλάμε σπίτια για να θεραπευτούμε στα καλύτερα αμερικάνικα πανεπιστήμια και την ίδια στιγμή αναδεικνυόμαστε πρώτοι στην Ευρώπη σε ρατσισμό, ξενοφοβία, εγκληματικότητα. Με περισσή επιμέλεια φροντίζουμε την καθαριότητα και την πολυτέλεια των σπιτιών μας, ενώ οι δρόμοι και οι παραλίες μας μοιάζουν με σκουπιδότοπους.
Αισθανόμαστε ηθικά δικαιωμένοι να "αμαρτήσουμε για το παιδί μας" και αυτό είναι μια από τις σοβαρές αιτίες της τόσο μεγάλης διαφθοράς μας (πρώτοι στην Ευρώπη).
Η αντίφαση είναι ότι η νομοθεσία μας ακολουθεί την ηθική της Δύσης και όχι το "κοινό περί δικαίου αίσθημα" στην Ελλάδα. Ωστόσο, το τελευταίο εκδηλώνεται και έρχεται αντιμέτωπο με τη νομοθεσία.
Ας θυμηθούμε την υπόθεση Κοεμτζή. Το 1973 είχε σκοτώσει τρεις ανθρώπους και είχε τραυματίσει πολλούς με μαχαίρι γιατί είχε δώσει "παραγγελιά" σε κέντρο να χορέψει με τον αδελφό του και τα θύματα δεν άδειασαν την πίστα. Καταδικάστηκε σε 25 χρόνια φυλακή. Αντίθετα, η κοινωνία μας τον αποδέχτηκε. Οι φόνοι του εξυμνήθηκαν τραγουδιστικά από τον Σαββόπουλο και γυρίστηκαν ταινία. Σχεδόν κανείς δεν συμπόνεσε τα θύματα.
Ας θυμηθούμε τους ληστές αδελφούς Παλαιοκώστα. Έγραψε γι αυτούς ο κ. Τριάντης στην "Ελευθεροτυπία": "Αποβλήθηκαν νωρίς από τον χώρο της θεσπισμένης νομιμότητας, αλλά διατήρησαν σε υψηλή τιμή τις μετοχές τους στην κοινωνία της ιδιαίτερης Πατρίδος τους. Ο έκνομος, ταξικών απηχήσεων, πρωτογονισμός τους (ληστείες τραπεζών, κλοπές, απαγωγή για λύτρα κ.ά.), σε συνδυασμό με το ότι δεν έβαψαν τα χέρια τους με αίμα, τους είχε αθωώσει στη λαϊκή συνείδηση. Και οι θρυλούμενες αγαθοεργίες τους (λεφτά στους φτωχούς) διαμόρφωσαν συν τω χρόνω έναν αποθεωτικό θρύλο. Τους είπαν ‘Ρομπέν των Φτωχών. Η λαϊκή ετυμηγορία σπανίως σφάλλει". Εδώ η οικογένεια διευρύνεται για να περιλάβει ολόκληρο το γενέθλιο τόπο. Αλήθεια, αν οι πέντε κυνηγοί ήσαν από το ίδιο χωριό, θα τους είχε σκοτώσει ο Διονύσης Φούκας;
Η ηθική της προτεραιότητας της οικογένειας, της αποδοχής του Λυσίμαχου Φούκα, του Κοεμτζή, των αδελφών Παλαιοκώστα, του "ληστή με τις γλαδιόλες" Βερνάρδου, των δημοτών της Νέας Κίου, των αγανακτισμένων γονιών της Μηχανιώνας, των βιαστών της Αμαρύνθου και όλων των όμοιων τους συνεπάγεται βαθύτατο έλλειμμα κοινωνικής συνείδησης. Είναι μια από τις βασικές αιτίες που παράγουν τη βρομιά μας, το ρατσισμό μας, τη διαφθορά μας. Οφείλουμε να την αντιμετωπίσουμε.
e-mail: diongous@central.ntua.gr
