Η τρομοκρατία είναι εχθρός της Αριστεράς

Καθαρή και υποδειγματικά αριστερή απάντηση από την επίσημη κομματική Αριστερά και από τα μαζικά εργατικά συνδικάτα, παίρνει για άλλη μια φορά η τρομοκρατία στην Ιταλία -όπως και όσοι, από τη δεξιά, προσπαθούν να εκμεταλλευτούν τις "αριστερές" αναφορές των τρομοκρατών για να πλήξουν την κεντροαριστερά που βρίσκεται στην κυβέρνηση.

Όλα ξεκίνησαν όταν, προχθές, συνελήφθησαν δεκαπέντε άτομα στη Βόρειο Ιταλία με την κατηγορία της "συμμετοχής σε ένοπλη συμμορία", κοινώς: τρομοκρατία και διαπιστώθηκε πως οι εφτά ήσαν εγγεγραμμένοι στο μεγαλύτερο συνδικάτο της χώρας, τη Cgil που πρόσκειται στην αριστερά και ειδικότερα στους σχηματισμούς που προήλθαν από το Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα. Βέβαια, για να υπάρχει ένα μέτρο σύγκρισης, αξίζει να αναφερθεί πως, μόνον στην περιοχή του Veneto η Fiom (το συνδικάτο των μεταλλεργατών όπου ήταν εγγεγραμμένοι 4 από τους συλληφθέντες) έχει 370.000 εγγεγραμμένους εκ των οποίων 64.000 στη Padova, την πόλη όπου έγιναν αρκετές από τις συλλήψεις...

Οι δεξιοί του κεντροδεξιού συνασπισμού έσπευσαν να εγκαλέσουν συλλήβδην την αριστερά και ειδικότερα τα συνδικάτα: "υπάρχει ένα κλίμα αποκατάστασης της άκρας αριστεράς, αποκατάστασης και επανεκτίμησης αυτών των επαναστατικών κινημάτων οπότε μετά όλο και κάποιος περνά από τα λόγια στα έργα", τόνισε χαρακτηριστικά ο βουλευτής της Λέγκας του Βορρά Bobo Maroni (δες αναλυτικά στην Unita). Ωστόσο, αυτές οι απόψεις βρήκαν απάντηση ακόμη και μέσα από τις τάξεις της κεντροδεξιάς: "αντιστρέφει την πραγματικότητα όποιος σκέφτεται ότι ένα μεγάλο συνδικάτο όπως η Cgil είναι συνοδοιπόρος και όχι θύμα", σημείωσε ο πρώην χριστιανοδημοκράτης Pierferdinando Casini υποστηρίζοντας, πάντως, ότι κάτι δεν λειτουργεί καλά και με τη ριζοσπαστική αριστερά... Στο στόχαστρο της δεξιάς βρίσκονται ουσιαστικά, μέσω μιας απλουστευτικής ομογενοποίησης των συνιστωσών τους, τα ποικιλόχρωμα κινήματα κατά της παγκοσμιοποίησης...

"Στη χώρα μας αντιμετωπίζουμε την πρόκληση των μεταρρυθμίσεων, του νέου κοινωνικού συμβολαίου για την παραγωγικότητα: αν δεν υπάρξει κοινωνική και πολιτική συναίνεση, οι μεταρρυθμίσεις δεν μπορούν να επιτευχθούν. Οι τρομοκράτες το γνωρίζουν και επιτίθενται ακριβώς γι αυτό, για να ξαναρίξουν τη χώρα στο σκοτάδι", αντέτεινε ο υπ αριθμόν 2 της "Ελιάς" στη Βουλή, Gianclaudio Bressa για να διαμηνύσει σε όσους αρέσκονται να απλουστεύουν, ότι οι μεταρρυθμίσεις γίνονται με αντιπαραθέσεις και ότι "αντιπαράθεση σημαίνει και πολεμική, μαχητική, διαδήλωση της διαφωνίας. Και μόνον η σκέψη να παραιτηθούμε από αυτή τη διαλεκτική θα σήμαινε ότι προσφέρουμε τη νίκη στους τρομοκράτες που δεν κάνουν πολιτική αλλά είναι μόνον εγκληματίες. Με την ελευθερία και τα συνταγματικά δικαιώματα δεν μπορεί κανείς να παίζει. Το τίμημα της δημοκρατίας είναι ακριβώς αυτό που αξιώνει η τρομοκρατία για να επικρατήσει. Δεν πρέπει να το παραχωρήσουμε και δεν θα το κάνουμε".

Η καθαρή απάντηση -που μπορεί και πρέπει να παραδειγματίσει πολλούς- ήρθε ακόμη εντονότερη από τα συνδικάτα και μάλιστα τη στιγμή που διαπιστώνεται πως το πρόβλημα είναι ευρύτερο από ότι δείχνει η σύλληψη δεκαπέντε ατόμων -στη συνέχεια συνελήφθησαν άλλοι τέσσερις για προπαγάνδα υπέρ των τρομοκρατών ενώ σε τοίχους εργοστασίων όπου εργάζονται κάποιοι από τους συλληφθέντες εμφανίστηκαν συνθήματα υπέρ της απελευθέρωσής τους... Άλλωστε ο ίδιος ο υπουργός Εσωτερικών, ο σοσιαλιστής Giuliano Amato αναγνώρισε ότι το κομμάτι των "νέων Ταξιαρχιών" που εντοπίστηκε δεν είναι τόσο κοινωνικά απομονωμένο όσο οι ομάδες που είχαν προηγηθεί -γι αυτό, εκτιμάται, θέλησαν να μπουν στα συνδικάτα... Για την ιστορία, μάλιστα, επισημαίνεται πως οι ομάδες που εξαρθρώθηκαν -και είχαν επικεφαλής ένα παλιό ηγετικό στέλεχος της δεύτερης φουρνιάς των "Ταξιαρχιών"- είχαν ασκήσει κριτική για μιλιταριστική αντίληψη και αποκοπή από την κοινωνία και τις διεργασίες της, στην άλλη πτέρυγα των "νέων Ταξιαρχιών"...

Τα συνδικάτα, που βρεθήκανε στο μάτι του κυκλώνα, έσπευσαν από την πρώτη στιγμή να διαγράψουν όσους κατηγορήθηκαν για συμμετοχή στην τρομοκρατική οργάνωση εκφράζοντας ταυτόχρονα την εμπιστοσύνη της Cgil στις δικαστικές αρχές και την έρευνά τους. Δεν δίστασαν να πάρουν καθαρή θέση, όπως είχαν κάνει και την περίοδο που οι πρώτες "Ταξιαρχίες" είχαν στο στόχαστρό τους, και πάλι, περισσότερο από όλους το Pci (ΙΚΚ) και τα συνδικάτα -εκείνη την περίοδο ένα κομμάτι της άκρας αριστεράς αντιμετώπιζε τους τρομοκράτες ως "συντρόφους που κάνουν λάθους"...

Σήμερα, απόψεις περί "λάθους" ακούγονται μεν αλλά στη λογική της αντιμετώπισης της τρομοκρατίας και της πρόσκλησης για συζήτηση -και αντιμετώπιση του φαινομένου- στα πλαίσια της ίδιας της Αριστεράς. Είναι χαρακτηριστικό, από αυτή την άποψη, ότι ακόμη και ο Sergio Sergi της Prima LInea (οργάνωσης που λειτούργησε παράλληλα προς τις πρώτες και ιστορικές "Ταξιαρχίες") παρ ότι υποστηρίζει ότι πρέπει να αναγνωριστεί πως οι "νέες Ταξιαρχίες" είναι "φορείς ενός πολιτικού σχεδίου, έστω τρομερού και λανθασμένου" τονίζει επίσης και μάλιστα ξεκάθαρα ότι οι τρομοκράτες "είναι εναντίον του κινήματος και εναντίον των συνδικάτων" και προάγει μια πολιτική απάντηση στην τρομοκρατία, μια απάντηση μέσα απο τους κόλπους της αριστεράς περισσότερο παρά μέσω του πανδημοκρατικού μετώπου που αποτελεί πάγιο στοιχείο της έκκλησης των Δημοκρατών της Αριστεράς , όπως δείχνει ο σαφής λόγος του Piero Fassino που θυμίζει πως η ενότητα των πολιτικών δυνάμεων στάθηκε αποφασιστική το 70 και το 80 και επισημαίνει ότι τώρα, σε αντίθεση με τότε, είναι ισχυρότερη η δημοκρατική συνείδηση.

Αυτή η δημοκρατική συνείδηση την οποία επικαλείται ο Rinaldini, εθνικός γραμματέας της Fiom, ομοσπονδίας των εργατών της μεταλλουργίας της Cgil (όπου ήταν εγγεγραμμένοι 4 από τους συλληφθέντες) για να προτείνει το συντονισμό των τριών συνδικαλιστικών συνομοσπονδιών της Ιταλίας προκειμένου να πραγματοποιηθεί γενική απεργία κατά της τρομοκρατίας. Ενώ, παράλληλα, επισημαίνεται η ανάγκη να ενταθεί η συζήτηση για το νέο προλεταριάτο που δημιουργείται, για τις νέες εργασιακές σχέσεις, για τις συνθήκες που προκαλούν κοινωνική δυσαρέσκεια και το πώς θα αξιοποιηθούν για ένα ισχυρό μεταρρυθμιστικό κίνημα.

Το γεγονός ότι η Ιταλία είναι η χώρα όπου αναπτύχθηκε το ισχυρότερο Κομμουνιστικό Κόμμα στη Δύση, η χώρα της οποίας οι κομμουνιστές πήραν πριν από όλους διαζύγιο από το σταλινισμό και απέφυγαν και τον εμφύλιο, η χώρα που βρέθηκε μισό βήμα πριν από μια χούντα, η χώρα που πλήρωσε ακριβό τίμημα στην φασιστική τρομοκρατία και το παρακράτος όπως και στην "κόκκινη" τρομοκρατία και τελικά κατάφερε να τις αντιμετωπίσει και να φτάσει να έχει κεντροαριστερή κυβέρνηση, δείχνει πως μάλλον είναι χρήσιμα -για την αριστερά σε όλη την Ευρώπη και επομένως και στην Ελλάδα- τα συμπεράσματα της ιταλικής αριστεράς αλλά και η τρέχουσα πολιτική αντίληψη και πρακτική της στην αντιμετώπιση φαινομένων τρομοκρατίας... Και στην προάσπιση των μεταρρυθμίσεων...

Update (15/2/07) "Τη εγγραφή στο συνδικάτο δεν μπορείς να την αρνηθείς ελαφρά τη καρδία όπως όμως δεν μπορείς να προχωράς ούτε σε εγγραφές ελαφρά τη καρδία", διαμηνύει ο Sergio Cofferati, νυν δήμαρχος της Bologna και παλιός γενικός γραμματέας της Cgil που κάποιοι δεξιοί τον έχρισαν "ηθικό αυτουργό" της δολοφονίας του Marco Biagi από τις "Ταξιαρχίες" (λόγω της κριτικής που είχε ασκήσει στον πανεπιστημιακό) την ώρα που οι ίδιες οι "Ταξιαρχίες" τον αναγορεύουν σε στόχο αποκαλώντας τον "σερίφη-δημοτικό χαφιέ, δούλο γραβατωμένο των αφεντικών"... Στη συνέντευξή του στη Repubblica ο Cofferati υποδεικνύει στους συντρόφους του στα συνδικάτα να προσέχουν το προφίλ όσων ζητούν να εγγραφούν εξηγώντας πως οι τρομοκράτες θέλουν "να κρυφτούν μέσα στα συνδικάτα" που ήταν πάντα στόχος τους. Ο Cofferati στέλνει όμως και ένα άλλο σημαντικό μήνυμα, την ώρα που αποκαλύφθηκε το οπλοστάσιο των τρομοκρατών: "Η ανοχή προς βίαιες μεθόδους αγώνα (σ.σ. εννοεί: κοινωνικού) δημιουργεί τον κίνδυνο να σπείρουμε επικίνδυνους σπόρους (creare un brodo di coltura assai pericoloso). Ακούω πολλές φορές να λένε μα, είναι παιδιά, με μια ανεκτικότητα λίγο πατερναλιστική (...) που καταλήγει να είναι επικίνδυνα αντιπαιδαγωγική"... Σοφόν το σαφές...