Αναπαλαίωση της Αριστεράς

«Μια αναπαλαίωση της κομμουνιστικής Αριστεράς, που δε με ενδιαφέρει», χαρακτηρίζει το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης. Μιλώντας στον «ΑτΚ», υποστηρίζει ότι αυτό το εγχείρημα δεν το θέλει επίσης ένα μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων του ΣΥΝ, ενώ ζητά από τον Αλέκο Αλαβάνο να συμβάλει στη βελτίωση της υπάρχουσας κατάστασης.

- Κύριε Παπαγιαννάκη, τι περιμένετε από το Διαρκές Συνέδριο; Αλλαγές στην πολιτική διακήρυξη που ζητά η μειοψηφία ή «μια από τα ίδια» της τελευταίας ΚΠΕ;

Και τα δύο είναι πιθανά. Ευχή μου είναι να εξασφαλιστεί ότι θα είμαστε όλοι μαζί στις εκλογές, με λογικούς όρους και κυρίως με κέφι, γιατί, αν πηγαίνεις στις εκλογές συρόμενος...

Oι προϋποθέσεις

-Ποιο είναι το μίνιμουμ των προϋποθέσεων, ώστε το «κοστούμι» να τους χωρά όλους;

Απαραίτητο είναι να συζητηθεί στο συνέδριο το κείμενο της πολιτικής διακήρυξης και να υπάρξει ένα προγραμματικό εκλογικό κείμενο, που θα λέει για ποια πράγματα αγωνιζόμαστε κατεβαίνοντας στις εκλογές. Πρέπει, επίσης, να συζητηθούν οι ρυθμίσεις κάτω από τις οποίες ο ΣΥΝ πάει στην εκλογική αναμέτρηση: τι εκλογική συμμαχία κάνει -εγώ θεωρώ εκλογική τη συμπόρευση στο πλαίσιο του ΣΥΡΙΖΑ και όχι τίποτε άλλο-, πώς εξασφαλίζει τον πλουραλισμό των εκπροσωπήσεών του -και ο πλουραλισμός, ξέρετε, πρέπει να αφορά τους πάντες...

-Αλλοι μέσα στο ΣΥΝ δε βλέπουν αυτήν τη σύμπραξη ως μόνον εκλογική...

Εγώ θεωρώ ότι στον κοινοβουλευτισμό το πιο φυσιολογικό πράγμα είναι να γίνονται συμμαχίες. Κρίνεται το αν μια συμμαχία είναι καλή ή κακή. Δεν μπορώ να αποδώσω σε αυτήν τη συμμαχία, του ΣΥΡΙΖΑ, την οποιαδήποτε καλή εξέλιξη. Κάποιοι κάνουν λόγο για μια στρατηγική συμμαχία. O όρος αυτός σημαίνει μια διαδικασία μονιμότερης συνύπαρξης, ώσμωσης, προσέγγισης, ενοποίησης. Εγώ αυτό δεν το θέλω. Εφόσον αποφασιστεί ρητά, δε νομίζω ότι θα αρέσει και σε πολλούς ψηφοφόρους του Συνασπισμού. Σε κάθε περίπτωση, αν αυτός είναι ο στόχος ορισμένων, έρχεται το τακτικό συνέδριο σε λίγους μήνες. Ας επεξεργαστούν ένα σχέδιο, ας το φέρουν, κι ο καθένας θα πάρει θέση.

- O Μιχάλης Παπαγιαννάκης ποια θέση θα πάρει σε τέτοια περίπτωση;

-Εγώ δεν είμαι δογματικός ούτε ξεκινώ με προκατάληψη -άλλοι το κάνουν. Μέχρι τώρα, πάντως, βλέπω μια αναπαλαίωση της κομμουνιστικής Αριστεράς, η οποία δε με ενδιαφέρει.

- Τι απαντάτε σε όσους θέτουν θέμα κομματικής πειθαρχίας στις αποφάσεις της πλειοψηφίας;

-Η πλειοψηφία είναι μια δημοκρατική διαδικασία κυριαρχίας. Αλλο, όμως, κυριαρχία κι άλλο ηγεμονία. Δόξα τω Θεώ, ζούμε σε δημοκρατία, επομένως δεν μπορείς να επιβάλεις κάτι σε κάποιον. Αν, όμως, θέλεις τη συμμετοχή του, πρέπει να τον πείσεις. Συνεπώς, το ζητούμενο είναι να διαμορφώσεις μια πολιτική και να πείσεις ότι και η μειοψηφία έχει θέση σε αυτήν. Προφανώς, δε ζητώ να κυβερνά η μειοψηφία, αλλά είναι προφανές ότι δεν μπορεί και να μην έχει κάποιο λόγο.

Oι ευθύνες

- Υπάρχουν ευθύνες του Αλέκου Αλαβάνου για το πού έφτασαν τα πράγματα;

- Στο Συνασπισμό, ευτυχώς, δεν ισχύει το «είμαι αρχηγός και κάνω ό,τι γουστάρω». Εχουμε καταστατικό, όργανα, επομένως πολλά απ’ όσα γίνονται περνούν από τα κανάλια και τα φίλτρα των θεσμών μας, όπου ο πρόεδρος έχει την επιρροή, αλλά όχι την αποφασιστική αρμοδιότητα να λειτουργεί μόνος του. Μαζί με μια πλειοψηφία, ναι. Δε θέλω, λοιπόν, να είμαι άδικος μαζί του, όπως και να κρίνω κανέναν προσωπικά. Το αποτέλεσμα, βέβαια, δεν είναι καλό. Ελπίζω ότι είναι βελτιώσιμο. Εύχομαι να συμβάλει κι ο ίδιος, στο βαθμό που μπορεί.

- Μήπως το πρόβλημα δημιουργείται από την υπερδραστηριότητα των τάσεων; Είναι, ίσως, καιρός να καταργηθούν;

-Εχω παρατηρήσει στο παρελθόν και το ξαναλέω: αν δεν υπήρχαν οι τάσεις, δε θα υπήρχε ο Συνασπισμός και η δυνατότητα να συνυπάρξουν τόσο διαφορετικά ρεύματα κάτω από τη στέγη του. O ΣΥΝ είναι μια σύνθεση πολλών και ιστορικά πολύ διαφορετικών πλευρών της πολιτικής ζωής. Δε λέω ότι οι τάσεις λειτουργούν πάντα θαυματουργά ή αποτελεσματικά. Αλλά οι όποιες βελτιώσεις θα πρέπει να είναι προς περισσότερη διαφάνεια και αυτενέργειά τους. Λέω σε κάποιους συντρόφους, λίγο φανατικούς, που κατά καιρούς τα βάζουν με τις τάσεις, ότι, για να το κάνουν, μάλλον η μονοκρατορία της δικής τους τάσης δεν πάει αρκετά καλά...

O διάλογος για την παιδεία

- Στο μέτωπο της παιδείας, ο ΣΥΝ κατηγορήθηκε για άκαμπτη στάση. Πρέπει, τελικά, να ανοίξουν τα πανεπιστήμια;

Το δίλημμα «ανοιχτό ή κλειστό πανεπιστήμιο» μόνο του είναι ένα ψευτοδίλημμα. Αν είναι κλειστό το πανεπιστήμιο, είναι για κάποιους λόγους. Αν αυτοί είναι σωστοί και ανοίγουν προοπτικές, δεν είναι κακό και κάποια στιγμή το πανεπιστήμιο να κλείσει. Μπορεί όντως να έγιναν πράγματα υπερβολικά, που δε δείχνουν έμπνευση πανεπιστημιακή: η βία, τα χτισίματα με τούβλα κ.λπ. Oμως δεν μπορεί να απαιτεί η υπουργός Παιδείας να ανοίξουν τα πανεπιστήμια, χωρίς να έχει κάνει τίποτε για την επίλυση των αιτημάτων. Σε κάθε περίπτωση, το ζήτημα είναι να δούμε τι πανεπιστήμια θέλουμε. Με ευθύνη πολλών, και κυρίως της κυβέρνησης, αυτό κάπου πήγε στην άκρη. Δεν πρέπει να συζητήσουμε για το βλακώδες σύστημα που ζητά από το μαθητή να επιλέξει σχολή και μετά να μην έχει τη δυνατότητα μιας οριζόντιας κινητικότητας, να δώσουμε τη δυνατότητα αυτής της κινητικότητας και στο διδακτικό προσωπικό, να αποκόψουμε τις σπουδές στο λύκειο από την είσοδο στο πανεπιστήμιο; Και τόσα άλλα που μπορούν να πέσουν στο τραπέζι. Oι τελευταίες κινητοποιήσεις δρομολόγησαν μια νέα κινητικότητα. Η κυβέρνηση παρουσίασε θέσεις, το ΠΑΣOΚ πρόγραμμα, ο Συνασπισμός το δικό του πλαίσιο. Μήπως, λοιπόν, είναι η κατάλληλη ώρα να τα ξανασυζητήσουμε όλα αυτά;

- Κι όταν οι προσκαλούμενοι σε διάλογο αρνούνται να πάνε;

Κοιτάξτε, στην Ελλάδα δεν έχουμε κουλτούρα διαλόγου. Κάποιοι θεωρούν ότι το αποτέλεσμά του είναι πάντοτε προδιαγεγραμμένο. Εγώ να δεχτώ ότι δεν είναι το καλύτερο να κρατά κι η Αριστερά μια άκαμπτη στάση απέναντι στον οποιονδήποτε διάλογο. Αλλά, με συγχωρείτε, είναι διάλογος να καλεί η υπουργός τους φορείς και στον πάνω όροφο να ανακοινώνει «λύσεις» πάνω σε θέματα που υποτίθεται ότι θα συζητούσε μαζί τους;