Tα όργανα της ΕΕ και δικαιούνται και θέλουμε να συνεδριάζουνε -

Υπάρχουν δύο μεγάλες κατηγορίες διεθνών επίσημων συναντήσεων που έχουν ως κοινό σημείο να δίνουν αφορμή και ευκαιρία για μεγάλες εξίσου και περισσότερο πολυεθνικές συγκεντρώσεις και εκδηλώσεις διαμαρτυρίας και διεκδίκησης πολιτών και οργανώσεων ή κινημάτων.

Η πρώτη αφορά συναντήσεις αρχηγών κρατών και κυβερνήσεων στο πλαίσιο διεθνών οργανισμών όπως ο ΟΗΕ (π.χ. πρόσφατα στο Γιοχάνεσμπουργκ) και οι οργανώσεις του (Παγκόσμια Τράπεζα, ΦΑΟ κλπ), ή επιμέρους περιφερειακοί ή θεματικοί οργανισμοί. Επίσης συναντήσεις όπως το G7 ή G8 όπου μετέχουν ηγέτες των θεωρούμενων ισχυρότερων οικονομιών του κόσμου, με δική τους απόφαση και χωρίς καμιά εξουσιοδότηση από οποιονδήποτε ( προ καιρού στη Γένοβα, σε λίγες μέρες στο Εβιάν της Γαλλίας). Σχεδόν πάντοτε τα τελευταία χρόνια "παρίσταται" και εκφράζεται ένα ποικιλόμορφο κίνημα που καταγγέλλει την κατάσταση του κόσμου , τη φτώχεια και την πείνα στον τρίτο κόσμο, την τύχη που επιφυλάσσεται στους μετανάστες, την ανεργία, περιβαλλοντικές καταστροφές ή απειλές, τον πόλεμο, την καταπάτηση δικαιωμάτων του ανθρώπου και του πολίτη, όλα αυτά και άλλα πολλά μαζί ή τονίζοντας ορισμένα από αυτά ανάλογα με την συγκυρία (εισβολή στο Ιράκ π.χ.). Προβάλλονται και διεκδικήσεις, όπως η βοήθεια στον Τρίτο Κόσμο (το 0,7 % του ΑΕΠ), η φορολόγηση των "καυτών" κεφαλαίων στα χρηματιστήρια ("φόρος Τόμπιν), η απαγόρευση των ΓΤΟ ή η προώθηση των εναλλακτικών πηγών ενέργειας κ.α. Τα κινήματα αυτά χαρακτηρίστηκαν αρχικά και συνοπτικά "αντιπαγκοσμιοποίηση" (no global, όπως στην Ιταλία), πολλά από αυτά όμως διεκδικούν όλο και πιο έντονα τον όρο alterglobal (εκκρεμεί η απόδοση στα ελληνικά, ίσως "για μιαν εναλλακτική παγκοσμιοποίηση" ;- πάντως δεν είναι θέμα γλωσσικό αλλά σαφώς πολιτικό...), ακριβώς γιατί από την έως τώρα εμπειρία τους οδηγεί σε κάποιες γενικές γραμμές μιας άλλης οργάνωσης του κόσμου.

Η δεύτερη αφορά τις συναντήσεις των οργάνων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τακτικές ή άτυπες συνεδριάσεις του Συμβουλίου Υπουργών ή του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου (αρχηγών κρατών ή Κυβερνήσεων). Η μεγάλη διαφορά είναι ότι δεν πρόκειται για "διεθνείς", αλλά για "ενωσιακές" συνεδριάσεις στο πλαίσιο της θεσμοθετημένης λειτουργίας της ΕΕ, όπου παίρνονται σε μόνιμη βάση μικρές και μεγάλες αποφάσεις, γίνεται καθημερινή ακόμα διαχείριση των κοινοτικών πολιτικών, συνεχώς και με σταθερούς και γνωστούς εκ των προτέρων κανόνες. Είναι κάτι ανάλογο με την λειτουργία των κυβερνητικών ή διοικητικών οργάνων του κάθε κράτους μέλους της ΕΕ, είναι δική μας υπόθεση, όποια κι αν είναι η θέση του καθενός για την ΕΕ καθαυτήν. Έτσι η θεματολογία των κινηματικών διεκδικήσεων αποκτά διαφορετική δυναμική : προφανώς οι πολίτες και τα κινήματα μπορούν να ζητάνε από τα όργανα της ΕΕ ό,τι και στην πρώτη περίπτωση , υπάρχουν όμως και σοβαρότατα ζητήματα, ακόμα και στρατηγικής σημασίας σε σχέση με τα προβλήματα της παγκοσμιοποίησης, όπου οι διεκδικήσεις είναι "εσωτερικές" στην ΕΕ μια και εκεί είναι εδώ και τώρα δυνατό να παρθούν ή να διεκδικηθούν αποφάσεις, από την κοινή πολιτική για την ανεργία και το ασφαλιστικό στην ΕΕ έως μια συγκεκριμένη και λεπτομερή νομοθεσία για το περιβάλλον, αλλά και το Σύνταγμα, την κοινή εξωτερική πολιτική και άμυνα, ή όποιο άλλο θέμα που ενδιαφέρει τους πολίτες όχι μόνο γενικά από μια σκοπιά ελπιδοφόρας αλληλεγγύης με όλον τον κόσμο αλλά και από επιδίωξη συμμετοχής και συνδιαμόρφωσης όλης της πολιτικής της Ένωσης, καθημερινά, σήμερα και αύριο.

Γι αυτό και ενώ μπορούσα να καταλάβω, έστω και στην υπερβολή του, το σύνθημα που ζητούσε να μην συνεδριάσουν καν οι G8 (στο κάτω κάτω ποιος τους διόρισε για να αποφασίζουν για τις τύχες του κόσμου ;), θεωρώ άσχετο και ανόητο το ίδιο σύνθημα ως προς τα όργανα της ΕΕ : και δικαιούνται και θέλουμε να συνεδριάζουνε, και κυρίως επιδιώκουμε, με όλους τους πρόσφορους πολιτικούς τρόπους να επηρεάσουμε προς αυτήν ή την άλλη κατεύθυνση τις αποφάσεις τους...!