Τελείωσαν το Πάσχα και τα σχετικά μεθεόρτια. Όμως, οι Αθηναίοι εκδρομείς ακόμη δεν λένε να γυρίσουν πίσω. Η επιστροφή θα ολοκληρωθεί σύμφωνα με την επικρατούσα παράδοση, δηλαδή την ερχόμενη εβδομάδα. Σιγά-σιγά. Όσοι πάντως έχουν επιστρέψει, πήγαν κατ’ ευθείαν να μετρήσουν τη χοληστερίνη τους. Σωστή κίνηση, ύστερα από όλα αυτά τα νόστιμα, βαρέα και ανθυγιεινά που κατανάλωσαν στις εξοχές. «To Πάσχα υπάρχουν μεγάλες ειδήσεις;», με ρωτούσαν κάποιοι μικροί φίλοι, για να πάρουν, αντι απάντησης, μια ερώτηση: «Μπορούν οι μικρές ειδήσεις να είναι μεγάλες;». Μπορούν και παραμπορούν υπό την προϋπόθεση ότι τις... μαθαίνουμε.

Τρεις τέτοιες «μικρές-μεγάλες» ειδήσεις αυτών των ημερών, που δεν κατόρθωσαν να βρουν μια θέση ούτε στα ψιλά των εφημερίδων για τα κανάλια δεν γίνεται καν λόγος.

Τρεις «μικρές» ειδήσεις από τον ξένο Τύπο, συνοδευόμενες μάλιστα από τις σχετικές «μικρές» φωτογραφίες. Καταστάσεις παράλογες, γελοίες και απάνθρωπες. Με τη σειρά, λοιπόν:

Η ΠΡΩΤΗ: Συμβαίνει στη Ζανζιβάρη της Τανζανίας. Όλοι ξέρουμε ότι ή θα οδηγούμε ή θα πίνουμε (τρόπος τού λέγειν). Όλοι αρχίζουμε να μαθαίνουμε ότι ή θα οδηγούμε ή θα μιλάμε στο κινητό (εμένα μου λες...). Ε, στη Ζανζιβάρη υπάρχει ένα επιπλέον πρόβλημα με την οδήγηση. Τι γίνεται στην περίπτωση που στο τιμόνι είναι γυναίκα και φορά εκείνη την ωραιότατη κατάμαυρη μαντίλα, τη νικάμπ, η οποία σκεπάζει από πάνω έως κάτω ολόκληρο το σώμα, αφήνοντας ακάλυπτα μόνο τα μάτια; Φάντασμα στο τιμόνι, περιορισμένη oρατότητα. Αποτέλεσμα; Τροχαία ατυχήματα.

Στη Ζανζιβάρη, φαίνεται ότι είναι αρκετά τα τροχαία λόγω μαντίλας. To ποτήρι ξεχείλισε προ ημερών, oταv τράκαραν δύο αυτοκίνητα και οι οδηγοί -τι σύμπτωση;- ήταv και οι δύο γυναίκες μαυρομαντιλοσκεπασμένες. Άντε τώρα να βρεθεί άκρη για το ποια προκάλεσε το ατύχημα.

Κατόπιν τούτου, ο αρχηγός της αστυνομίας απαγορεύει πλέον στις γυναίκες να φορούν νικάμπ oταv οδηγούν. Οπότε; Οπότε άρχισαν τα όργανα.

Οι στυλοβάτες των θρησκευτικών ηθών, διάφοροι φανατικοί ισλαμιστές, δεν μπορούν βέβαια αυτό να το ανεχθούν. Και απειλούν. Απορίας άξιον, όμως: πώς οι παραπάνω καλοί κύριοι ανέχοvται να επιτρέπεται να παίρνουν δίπλωμα οδήγησης οι γυναίκες;

Η ΔΕΥΤΕΡΗ: Συμβαίνει στη γείτονα Τουρκία. Και αυτή η «μικρή» είδηση έχει σχέση με τη μαντίλα. Όχι όμως με την... ολόσωμη, αλλά με την κλασική, αυτήν που καλύπτει μόνο τα μαλλιά και τον λαιμό. Στην Τουρκία, ως γνωστόν, η μαντίλα απαγορεύεται μέσα στα πανεπιστήμια. (Εξάλλου, γι’ αυτόν τον λόγο ο Τούρκος πρωθυπουργός Ταγίπ Ερντογάν έστειλε τις θυγατέρες του να σπουδάσουν στο εξωτερικό).

Τι σκαρφίστηκαν όμως οι πολύ θρήσκες μουσουλμάνες φοιτήτριες που θέλουν ντε και καλά να πηγαίνουν στο πανεπιστήμιο μαντιλοδεμένες; Βρήκαν τρόπο. Όλα γίνονται, αρκεί να υπάρχει καλή θέληση. Πώς συνδύασαν, λοιπόν, το ασυνδύαστο; Είναι πάρα πολύ απλό. Φορούν τη μαντίλα τους κανονικά και μετά από πάνω βάζουν μια περούκα! Μαντίλα με... περούκα! Σημαντική λεπτομέρεια: την περούκα τη φορούν σαν να είναι κάσκα, έτσι ώστε να αφήνει να φαίνεται ένα μικρό τμήμα της μαντίλας.

Οι φοιτήτριες είτε αγοράζουν τη δική τους περούκα είτε την ενοικιάζουν με την ώρα! Πού; Δίπλα από τα πανεπιστήμια έχουν ξεφυτρώσει κιόσκια που καλύπτουν αποκλειστικά αυτήν την ανάγκη. Αν δείτε τις σχετικές φωτογραφίες -μαντίλα και από πάνω περούκα-, θα ξεχάσετε κάθε στενοχώρια. Χάρμα οφθαλμών και αισθητικής.

Η ΤΡΙΤΗ: Συμβαίνει στο Βιετνάμ. Οκτώ χρόνια φυλάκισης στον Βιετναμέζο καθολικό ιερέα Νγκουγιέν Βαν Λι. Έχει ήδη εκτίσει άλλα δεκατέσσερα. Ποιο είναι το έγκλημά του; Τρομερό.

Ζητεί να μην περάσει η γραμμή χάραξης έργων άρδευσης μπροστά από την εκκλησία της ταπεινής ενορίας του -έτσι έχει προγραμματιστεί- η οποία βρίσκεται κοντά oτην πόλη Χουέ. Σε μια τέτοια περίπτωση, όπως αντιλαμβάνεστε, εκκλησία τέλος. Ζητεί, επίσης, θρησκευτικές ελευθερίες. Αυτό είναι ακόμη πιο τρομερό.

Ο ιερέας Νγκουγιέν Βαν Λι κατηγορήθηκε τώρα ότι με τη συμπεριφορά του«έθεσε σε κίνδυνο τη Σοσιαλιστική Δημοκρατία του Βιετνάμ». Οδηγήθηκε στο δικαστήριο, όπου τον περίμενε μια άκρως πρωτότυπη δίκη. Μια δίκη που την παρακολούθησε αρκετός κόσμος. Δεν διεξήχθη κεκλεισμένων των θυρών, προφανώς προς γνώση και συμμόρφωση. Όσες φορές ο κατηγορούμενος ιερέας ζήτησε τον λόγο, οι δικαστές αρνήθηκαν να τον αφήσουν να πει μια λέξη. Ηρθε, όμως, κάποτε, η ώρα της απολογίας του.

Ο δυστυχής Νγκουγιέν Βαν Λι αρχίζει να απολογείται. Αμέσως, ο αστυνομικός που στεκόταν ακριβώς πίσω από τον κατηγορούμενο σπεύδει -ασφαλώς καθ’ υπόδειξη των δικαστών- και με τις παλάμες... τού κλείνει το στόμα.

Η φωτογραφία-ντοκουμέντο τα λέει όλα. Να τι σημαίνει, στην κυριολεξία, η έκφραση «του έκλεισαν το στόμα». Σκέφτομαι, ωστόσο, ότι ο αστυνομικός με αυτήν την κίνηση προστάτευσε τον κατηγορούμενο.

Με κλεισμένο στόμα, ο Νγκουγιέν Βαν Λι καταδικάστηκε σε οκτώ χρόνια. Εάν τον είχαν αφήσει να μιλήσει; Ίσως τώρα να είχε συναντήσει τον θεό του. Αρχίζω να αντιλαμβάνομαι τον βαθύτατο ανθρωπιστικό χαρακτήρα της απολογίας α λα βιετναμικά: μετρά υπέρ του κατηγορουμένου.

Υ.Γ. Άλλη μία«μικρή»είδηση με συμβολική σημασία. Η πόλη του Μόσταρ (Βοσνία-Ερζεγοβίνη) τίμησε τον Νέλσον Μαντέλα με το Βραβείο που απονέμεται κάθε χρόνο στην επέτειο της ανακατασκευής της ιστορικής Παλιάς Γέφυρας του Μόσταρ (χτίστηκε στο 1560, αναπτύχθηκε το 1993 και η ανακατασκευή της ολοκληρώθηκε το 2004).

Υ και Α, όπως Υπερασπιστής του Αρχιεπισκόπου

Η αλήδεια είναι ότι το παρατράβηξε ο Μίκης θεοδωράκης.

Και τι δεν είπε σε συνέντευξη Τύπου, στις 29 Μαρτίου, από το κτίριο της Αρχιεπισκοπής Αθηνών. Αφήνω κατά μέρος τα περί Ορθοδοξίας, Ελληνισμού, Κρυφού Σχολειού. Τώρα, αυτοπροσδιορίστηκε χριστιανοκομμουνιστής. Τώρα, στηρίζει με πάθος τον κ. Χριστόδουλο. Δεν αρκείται όμως στον ρόλο υπερασπιστή του Αρχιεπισκόπου. Ζητεί να μην κρίνουμε τον Άγιο Αθηνών. Και ακόμη περισσότερο. Ζητεί «να πλένουμε το στόμα μας, όταν μιλάμε για τον Αρχιεπίσκοπο»! To παρατράβηξε. Προσωπικά, όμως, ακόμη κι αυτό δεν μου κάνει καθόλου εντύπωση. Έχει πει τόσα και τόσα ο Μίκης Θεοδωράκης. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς; Αναφέρω, έτσι, απλώς, ενδεικτικά. Oτι πριν από τρία χρόνια έλεγε πως «οι Εβραίοι είναι στη ρίζα του Κακού». Oτι πριν από τέσσερα χρόνια, πριν από τέσσερα όχι πριν από σαράνια τέσσερα, εγκωμίαζε τα σταλινικά καθεστώτα και τον Σιάλιν (ενδεχομένως τον εγκωμιάζει και σήμερα). Ότι το 1976 χαρακτήριζε τους Κνίτες «γενίτσαρους» και κατόπιν έγινε βουλευτής του ΚΚΕ. Υπάρχει, αντιλαμβάνεστε, ένα θέμα συνέπειας και άνεσης στις πολιτικές μεταμορφώσεις... Παρά ταύτα, δικαίωμά του. Εξάλλου, δυστυχώς δεν είναι ο μόνος. Όμως, ας μην κάνει τον κήνσορα και τον τιμητή. To ωραιότερο: ο Μίκης Θεοδωράκης, λίγες μόλις ημέρες πριν μεταμορφωθεί σε φλογερό υπερασπιστή του κ. Χριστόδουλου, είχε αναφερθεί μεταξύ άλλων στους «πρίγκιπες της Εκκλησίας (και) στη στείρα εθνοπληξία τους» («E», 21.3.2007). To εντυπωσιακό δεν είναι η νέα τοποθέτηση -η χριστοδούλεια έξαρση- του Μίκη θεοδωράκη. To εντυπωσιακό είναι ότι πολλοί από όσους τώρα τον επικρίνουν, μοιάζουν σαν να έπεσαν από τα σύννεφα. Ο Μίκης Θεοδωράκης, από τη Μεταπολίτευση και μετά, έχει βρεθεί κάτω από τις σημαίες σχεδόν όλων των παρατάξεων. Να, που ήρθε η ώρα και για το «Κόμμα του θεού».

«ΒΑΛΤΕ ΜΙΑ ΣΗΜΑΙΑ ΟΛΟΙ ΣΤΟ ΜΠΑΛΚΟΝΙ»

► Μένουν εννιά μέρες για τη διεξαγωγή του πρώτου γύρου των προεδρικών εκλογών στη Γαλλία. Η προεκλογική εκστρατεία έχει πλέον επικεντρωθεί στην αναμέτρηση ανάμεσα στον υποψήφιο της Δεξιάς Νικολά Σαρκοζί και την υποψήφια Σοσιαλιστικού Κόμματος Σεγκολέν Ρουαγιάλ. Και όσο πλησιάζει η ώρα της κάλπης, οι τόνοι ανεβαίνουν.

► Το θέμα της στήλης δεν είναι ο κ. Σαρκοζί, ο οποίος πάντως, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, προηγείται σταθερά της αντιπάλου του. Αρκεί απλώς η πρότασή του για δημιουργία… «υπουργείου Μετανάστευσης και Εθνικής Ταυτότητας», ώστε να αντιληφθεί κανείς το μέγεθος της πολιτικής του ιδιοφυίας. Μη χειρότερα. Πώς το σκέφτηκε; Γίγας πολιτικός, γίγας. Εξ όσων γνωρίζω, η μετανάστευση και η εθνική ταυτότητα συνδυάζονατι μόνο στο μυαλό των ακροδεξιών.

► Το θέμα εδώ είναι η αντίπαλος του πολιτικού γίγαντος. Ουδείς είχε την παραμικρή αμφιβολία ότι ο υποψήφιος κ. Σαρκοζί θα εκτόξευ εθνικές κορώνες ή, εάν το προτιμάτε, εθνικές κοτρόνες. Η έκπλη£η ήταν ο εκλογικός πατριωτισμός της σοσιαλίστριας υποψήφιας.

► Όχι, η «σοσιαλίστρια Σεγκό» δεν άφησε τον «δεξιό Σαρκό» να οικειοποιηθεί το εθνικό ρεπερτόριο κατ’ αποκλειστικότητα. Κάλεσε, λοιπόν, τους συμπατριώτες της να προμηθευτούν γαλλικές σημαίες και τους παρότρυνε να τις αναρτήσουν στα μπαλκόνια στις 14 Ιουλίου, ημέρα της εθνικής επετείου. Πολύ συγκινητικό, αν και ο συνδυασμός του έθνους με τον σοσιαλισμό δεν οδηγεί στους καλύτερους συνειρμούς. Αλήθεια, δεν είχαν κάτι πιο πρωτότυπο να της υποδείξουν οι σύμβουλοι της;

► Όμως, η Σεγκολέν Ρουαγιάλ δεν περιορίστηκε στις υποδείξεις περί σημαιοστολισμού. Προχώρησε περαιτέρω. Έτσι, αποφάσισε οι προεκλογικές της εκδηλώσεις να κλείνουν με τη «Μασσαλιώτιδα».

►Πολύ ωραία. Έχω μόνο μία απορία: μετά τη σημαία και τον εθνικό ύμνο, π άλλο επιφυλάσσει η Σεγκολέν Ρουαγιάλ; Θα τη δούμε με πανοπλία, δίκην σύγχρονης Ζαν Ντ’ Αρκ; Η σημαία και ο εθνικός ύμνος δεν είναι πρόβλημα. To πρόβλημα είναι ο εκλογικός πατριδο-λαϊκισμός.

Τα πατριδο-λαϊκιστικά ολισθήματα της Σεγκολέν Ρουαγιάλ προκάλεσαν πολλά πικρά σχόλια, ιδίως στον χώρο των νέων ηλικιακά ψηφοφόρων του Σοσιαλιστικού Κόμματος. Σχόλια που καταγράφηκαν στον Τύπο και στο Διαδίκτυο. Τρία χαρακτηριστικά τέτοια σχόλια από το διαδικτυακό φόρουμ «Jean-Baptiste Clement», που ανήκει στο Σοσιαλιστικό Κόμμα:

«Τίποτε πιο αντιπαραγωγικό για την εξέλιξη της Εθνικής ταυτότητας, από το να ζητάς σημαίες στα μπαλκόνια και επίδειξη εθνικών αισθημάτων»... «Μας αρέσει η "Μασσαλιώτιδα", αλλά προτιμούμε να την ακούμε σε ρυθμό ρέγκε από τον Σερζ Γκενσμπούρ»... «Οι Γάλλοι είμαστε ελεύθεροι να τραγουδάμε ή όχι τον εθνικό ύμνο –για τον οποίο είμαστε υπερήφανοι-, αλλά δεν μας αρέσει καθόλου να τον χρησιμοποιούν σε προεκλογικές συγκεντρώσεις». Όποιος καταλαβαίνει, καταλαβαίνει.