Πίσω, μετά και πριν από τη φωτιά

Διάβαζε για την τελευταία πυρκαγιά -στην Πάρνηθα, τούτη τη φορά. Άκουγε το πάνδημο ανάθεμα "σε αυτούς που αποφασίζουν, υπουργούς μα και βουλευτές", μα και σ αυτούς που "τα χουνε". Και -τι σου ναι αυτοί οι συνειρμοί...- θυμόταν πως, όπου και να γύρναγε το μάτι του (σ όλη τη χώρα και όχι μόνον στην Αττική) έβλεπε αυθαίρετα μέσα σε -χαρακτηρισμένες ή αποχαρακτηρισμένες- δασικές περιοχές ή πάνω στο κύμα... Και εκεί που βασανιζόταν από τις υποψίες, ερχόταν αυτή η άτιμη η μνήμη να του θυμήσει πως, όποτε και όπου πήγε να ξεκινήσει κάποια επιχείρηση ξηλώματος αυθαιρέτων, κάτι άνθρωποι της διπλανής πόρτας ήταν αυτοί που έβγαιναν να διαμαρτυρηθούν -με την ίδια πάντα επωδό: "τις βίλες δεν τις βλέπουν;"...

Σωστά. Οι βίλες -των οικογενειών "που τα χουνε και που κάνουμε και κουμάντο"... Γι αυτές δεν μιλάμε; Αλλά, αυτές οι βίλες πόσες νάναι; Δεκαπέντε; Είκοσι; Εκατό; Διακόσιες; Χίλιες; Πόσες είναι, πιά, οι οικογένειες που "τα χουνε και που κάνουνε και κουμάντο"; Αρχισε να μετράει... Και όσο μέτραγε, τόσο προβληματιζόταν -ψιθυριστά, από φόβο μην ακούσει την ίδια του τη σκέψη... Ή οι "έχοντες και κατέχοντες" έχουν γίνει χιλιάδες και βρίσκονται διασκορπισμένοι σε κάθε νομό της χώρας συμβάλλοντας στην έλευση ενός ιδιότυπου "καπιταλιστικού σοσιαλισμού"... Ή, αυτά τα χιλιάδες, τα δεκάδες χιλιάδες αυθαίρετα -σπίτια, σπιτάκια, βιλίτσες, βίλες- που κάθε φορά που πιάνει κάποιο δάσος φωτιά, αυτά σπεύδουν να σώσουν πρώτα πρώτα οι πυροσβεστικές -διότι, ποιά κυβέρνηση θα αντέξει το πολιτικό κόστος των χαμένων περιουσιών...- αυτά τα σπίτια ανήκουν -αν όχι ως ιδιοκτήτες, ως ενοικιαστές την περίοδο των διακοπών μας- σε (όλους) μας...

Εμάς, που τους ψηφίζουμε για να νομιμοποιούν, με τακτική περιοδικότητα, αυτά τα αυθαίρετα...

Εμάς, που τους ψηφίζουμε για να κρατάνε τις πολεοδομίες και λοιπές δημόσιες υπηρεσίες σε κατάσταση τέτοια που να χτίζονται τα αυθαίρετα μέσα σε μια νύχτα -και να παραμένουν στον αιώνα τον άπαντα, μέσα στο δάσος, δίπλα στο αιγιαλό, πάνω στο κύμα...

Εμάς, που τους ψηφίζουμε για να περιγελούν όσους "γραφικούς" ζητούν συνταγματική προστασία των δασών και συνάμα να επιτρέπουν τους κάθε λογής επαγγελματικούς ή εθνοτοπικούς συνεταιρισμούς που συσφίγγουν τις σχέσεις των μελών τους μοιράζοντας οικόπεδα με μπόλικα δεντράκια το κάθενα...

Εμάς που τους κάνουμε να τρέμουν μπροστά στο πολιτικό κόστος μιας περιβαλλοντικής, μιας οικολογικής πολιτικής -και όταν οι δημοσκοπήσεις μιλάνε για πρόκληση "πολιτικού κόστους", δεν το μετράνε ρωτώντας δέκα οικογένειες και τριακόσιους βουλευτές αλλά ευρείες κοινωνικές μάζες...

Εμάς, που τους συγχωρούμε κάποιες παρασπονδίες για να γίνονται ανεκτές οι -"έλα μωρέ, μικρές είναι"- δικές μας...

Έριξε μια ματιά στα εκλογικά αποτελέσματα "προνομιούχων" περιοχών -αυτών που συνδυάζουν τη φύση με την οικοδομή. Από όλα τα χρώματα είδε και... άστο καλύτερα, είπε πικραμένος και έκλεισε τη σχετική ιστοσελίδα. Ο καπιταλισμός; Ευθύνεται ασφαλώς -όπως και ο δικομματισμός. Για τις αξίες τους -αυτές που κάποιοι εσωτερικεύουν ασχέτως ταξικής θέσης και κομματικής προτίμησης ή καταβολής...

Φοβόταν, πιά, πως η ευκολία με την οποία επιρρίπτονται ευθύνες σε μια τάξη πολιτικών -που ευθύνονται, βεβαίως, γιατί για να ξαναβγουν σέρνονται αντί να κατευθύνουν (και ευθύνονταν και για κάποιες, σοβαρές, διαχειριστικές αστοχίες)- ήταν μια πολύ βολική δικαιολογία για να μην κοιτάξουμε τον καθρέφτη μας όπου ψυχανεμιζόταν ότι θα μπορούσαμε να δούμε ποιος δίνει την εντολή και ποιος παρέχει αφειδώς την ανοχή για να γίνονται όλα αυτά... Και δεν εννούσε μόνο όσον αφορά τα δάση...

Υ.Γ. Μια ματιά σε μια Διαδικτυακή Πρωτοβουλία Συγκρότησης για την αφύπνιση και την εθελοντική αναδάσωση: http://anadasosi.blogspot.com/.