Μια άλλη Ευρώπη
Τέτα Παπαδοπούλου, Ελευθεροτυπία, Δημοσιευμένο: 2007-09-14
Η Ευρώπη, το Κόσοβο και ο Πούτιν
Ο λόγος για το Κόσοβο. Ειδικότερα, ο λόγος για τη διευθέτηση του προβλήματος σχετικά με το τελικό καθεστώς του. Το Κόσοβο δεν βρίσκεται στη Γη του Πυρός. Είναι περισσότερο από προφανές, λοιπόν, ότι αποτελεί κυρίως ευρωπαϊκή ευθύνη. Είναι επίσης προφανές ότι το σημερινό status quo δεν αποτελεί λύση. Απλά και ξεκάθαρα τα ερωτήματα. Η Ευρωπαϊκή Ενωση θα ανταποκριθεί στον ρόλο που της αρμόζει; Θα κρατήσει ενιαία στάση; Δηλαδή θα στηρίξει το σχέδιο που προβλέπει ανεξαρτησία του Κοσόβου -υπό όρους και με εγγύηση των δικαιωμάτων της σερβικής κοινότητας- και το οποίο έχει γίνει γνωστό ως Σχέδιο Αχτισάαρι;
Η Ευρωπαϊκή Ενωση όλο προσπαθεί να διαμορφώσει μια κοινή εξωτερική πολιτική και όλο προκύπτουν «διαρροές», διαφοροποιήσεις, σκεπτικισμός. Το έχουμε δει πολλές φορές. Θα συμβεί το ίδιο και με το Κόσοβο τώρα;
Ο Ρώσος πρόεδρος Πούτιν εκμεταλλεύεται, τη δουλειά του κάνει, τη μη συνοχή της Ευρώπης. Ο κ. Πούτιν, ουσιαστικά, λέει ότι η Ρωσία θα είναι αυτή που θα αποφασίσει για το μέλλον των Βαλκανίων -του Κοσόβου εν προκειμένω- και όχι η Ευρωπαϊκή Ενωση. Κοίτα να δεις... Και απειλεί ότι η χώρα του θα χρησιμοποιήσει το δικαίωμά της του βέτο στο Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών μπλοκάροντας έτσι το Σχέδιο Αχτισάαρι.
Ενα ερώτημα ακόμη. Ποιος αποφασίζει σήμερα για την πολιτική της Ευρωπαϊκής Ενωσης στα Βαλκάνια; Τα ευρωπαϊκά κράτη ή το Κρεμλίνο;
Η Ρωσία απορρίπτει το Σχέδιο Αχτισάαρι με μιαν ωραιότατη δικαιολογία: επειδή δεν το δέχεται το Βελιγράδι. Κατά το «βασιλικότερος του βασιλέως», ο Βλαντιμίρ Πούτιν εμφανίζεται πιο Σέρβος και από τους Σέρβους.
Στην πραγματικότητα, ο Ρώσος ηγέτης δεν θέλει καμία τελική διευθέτηση της σύγκρουσης στο Κόσοβο. Οχυρώνεται, λοιπόν, στον ρόλο του «προστάτη των Σέρβων», οι οποίοι σε κάθε περίπτωση αρνούνται να συζητήσουν περί ανεξαρτητοποίησης του Κοσόβου. Χωρίς ενδοιασμούς, ο Βλαντιμίρ Πούτιν καπηλεύεται ένα πρόβλημα -σε μια περιοχή μάλιστα όπου η κατάσταση εξακολουθεί να είναι κρίσιμη- για να έχει, έτσι, η Ρωσία πεδίο παρουσίας στα Βαλκάνια.
Το Κόσοβο δεν υπάρχει περίπτωση να «επιστρέψει» πίσω στη Σερβία. Αυτό το ξέρουν όλοι. Το ξέρει και ο Ρώσος ηγέτης. Το ξέρουν και οι ίδιοι οι Σέρβοι. Δεν το λένε όμως δημοσίως. Κατ’ ιδίαν, ωστόσο, οι Σέρβοι πολιτικοί αξιωματούχοι -πλην των υπερεθνικιστών και των τελευταίων πιστών του Μιλόσεβιτς- παραδέχονται ότι το Κόσοβο δεν θα είναι ξανά ποτέ τμήμα της Σερβίας.
Με τη σειρά όμως. Κουκιά μετρημένα, όπως συνήθιζαν να λένε οι παλαιότεροι.
Το Κόσοβο, αυτή η από νομική άποψη σερβική επαρχία με 95% αλβανικό πληθυσμό, είναι ουσιαστικά εκτός Σερβίας εδώ και οκτώ χρόνια. Από το 1999, το Κόσοβο βρίσκεται υπό τη δικαιοδοσία της διεθνούς κοινότητας (προτεκτοράτο). Αφότου, δηλαδή, μετά από ομόφωνη απόφαση του ΝΑΤΟ έγινε η διεθνής στρατιωτική επέμβαση (Μάρτιος 1999).
Τη διεθνή επέμβαση στο Κόσοβο την προκάλεσε, επαναλαμβάνω την προκάλεσε, η καταστροφική πολιτική του ιδιοφυούς Μιλόσεβιτς. Αυτό στην Ελλάδα το αποσιωπούμε μονίμως και επιμελώς.
Μετά την Κροατία και τη Βοσνία (το μεγάλο θύμα της εθνοκάθαρσης), σειρά είχε το Κόσοβο. Εξάλλου, ο Μιλόσεβιτς είχε επιβάλει ουσιαστικά από το 1989 καθεστώς απαρτχάιντ στην αλβανική πλειοψηφία του Κοσόβου, ενώ ο τρόμος και οι σφαγές αυξάνονταν ημέρα με την ημέρα. Τον Μάρτιο του 1999, παραμονές της διεθνούς επέμβασης, στο Κόσοβο ειρήνη υπήρχε μόνο στα μοναστήρια και στα νεκροταφεία.
Ο Μιλόσεβιτς ήρθε σε σύγκρουση με όλη τη διεθνή κοινότητα. Μέγα επίτευγμα. Και, φυσικά, ηττήθηκε. Ηττημένο το Βελιγράδι υπέγραψε και απέσυρε τις δυνάμεις του. Τα Ηνωμένα Εθνη ανέλαβαν την προστασία του Κοσόβου. Ωστόσο, η κατάσταση προτεκτοράτου δεν μπορεί να συνεχίζεται για πάντα.
Οι δύο πλευρές, Πρίστινα και Βελιγράδι, ήταν αδύνατον να συνεννοηθούν μόνες τους. Εγιναν, λοιπόν, διαπραγματεύσεις υπό την αιγίδα των Ηνωμένων Εθνών. Πολύμηνες διαπραγματεύσεις. Με μεσολαβητή και ειδικό απεσταλμένο του γενικού γραμματέα, τον πρώην πρόεδρο της Φινλανδίας Μάρτι Αχτισάαρι.
Κατάληξη; Η ανεξαρτησία του Κοσόβου είναι αναπόφευκτη. Σύμφωνα με το Σχέδιο Αχτισάαρι, το Κόσοβο γίνεται ανεξάρτητο (υπό όρους) και ταυτόχρονα τα δικαιώματα της σερβικής κοινότητας τα διασφαλίζει η Ευρωπαϊκή Ενωση. Η Πρίστινα συμφώνησε. Το Βελιγράδι διαφώνησε και το απέρριψε.
Τι γίνεται σε αυτή την περίπτωση; Τι γίνεται όταν, και πάλι, οι δύο πλευρές δεν συμφωνούν; Τότε, τη λύση την επιβάλλουν τα Ηνωμένα Εθνη. Εδώ βρισκόμαστε σήμερα. Και εδώ έρχεται ο Βλαντιμίρ Πούτιν και -με την απειλή του βέτο- επιχειρεί να βγάλει το Κόσοβο, δηλαδή την επίλυση του προβλήματος, έξω από τα Ηνωμένα Εθνη.
Η παρουσία και η συμβολή της Ευρώπης στο Κόσοβο είναι δεδομένες. Το ίδιο και οι δεσμεύσεις της. Το Σχέδιο Αχτισάαρι είναι επίσης και ευρωπαϊκό σχέδιο. Εξ όσων γνωρίζω, το Κόσοβο προσβλέπει στην προοπτική της Ευρωπαϊκής Ενωσης και όχι της Μόσχας. Πού χωράει ο κ. Πούτιν σε όλα αυτά; Η Ευρώπη πρέπει να τηρήσει τις δεσμεύσεις της. Θα το κάνει;
ΥΓ. Ακόμη και το βιβλίο της Ιστορίας της ΣΤ’ Δημοτικού έγινε προεκλογικό ζήτημα για απόσπαση ψήφων. Απίστευτες υποσχέσεις... Ανεξάντλητα αποθέματα λαϊκισμού. Αν κρατούσε περισσότερο η προεκλογική περίοδος θα ακούγαμε κι άλλα ευφάνταστα όπως π.χ. «σύνταξη στα 18 και στράτευση στα 100».
-------------------------------------------------------------------
ΜΙΚΡΟ ΑΛΦΑΒΗΤΑΡΙΟ
Ε και Ε, όπως την Επομένη των Εκλογών
Εκλογές με στάχτη που καλύπτει όλους ανεξαιρέτως. Εκλογές μεθαύριο. Στη σύντομη προεκλογική περίοδο, τα κόμματα είπαν όσα είχαν να πουν. Το ζήτημα είναι τι θα γίνει στις 17 Σεπτεμβρίου. Θα συνεχίσει να κυβερνά την Ελλάδα το πολιτικό κόστος; Διότι ουσιαστικά αυτό κυβερνά. Στην Ελλάδα, τα σοβαρά προβλήματα παραμένουν άλυτα επί δεκαετίες λόγω πολιτικού κόστους (ορθότερα, λόγω κομματικού κόστους). Αν μια κυβέρνηση επιχειρήσει να ασχοληθεί με ένα από αυτά, βρίσκει αμέσως απέναντί της την αντιπολίτευση· τη μείζονα και τη μικρή. Και, φυσικά, κάνει πίσω. Γνωστή η συνταγή. Ο,τι δεν μπορεί να αντιμετωπίσει μια κυβέρνηση, λόγω ακριβώς του πολιτικού κόστους, το βάζει σε ένα κουτί με έναν ωραίο φιόγκο και το χαρίζει στην επόμενη. Εκείνη με τη σειρά της κάνει το ίδιο. Και ούτω καθεξής. Αναβολή στην αναβολή. Δεν πάει άλλο. Ζούμε αμέριμνα πάνω σε προβλήματα-βόμβες: δημόσια διοίκηση, ασφαλιστικό, περιβάλλον, παιδεία. Δεν χωρούν περαιτέρω αναβολές. Το ξέρω, βέβαια, η Ελλάδα δεν είναι Γερμανία. Εκεί, τα δύο μεγαλύτερα κόμματα υποχρεώθηκαν μεν -υποχρεώθηκαν από το εκλογικό αποτέλεσμα- πλην όμως σχημάτισαν κυβέρνηση συνεργασίας. Στη γαλάζια μας χώρα, μην περιμένετε τέτοια ωριμότητα. Ωστόσο, τα προβλήματα-βόμβες είναι υπερώριμα. Δεν είναι 12 και 5, κοντεύει να ξημερώσει. Στις 17 Σεπτεμβρίου, ανεξάρτητα από το ποιος θα έχει αναδειχθεί νικητής των εκλογών, πάνω από όλα χρειάζεται να συμφωνήσουν τα δύο μεγαλύτερα κόμματα: να δεσμευτούν ότι κάποια από τα μεγάλα προβλήματα της χώρας θα τα αντιμετωπίσουν με πνεύμα συναίνεσης. Στις 17 Σεπτεμβρίου, σε κάθε περίπτωση, θα είναι σημαντικό κέρδος να έχουν εκλεγεί εκείνοι οι υποψήφιοι -οι λιγοστοί και μετρημένοι- που διαθέτουν θάρρος πολιτικό, που δεν είναι δηλαδή κομματικοί υπάλληλοι, που βλέπουν τέλος πάντων πέρα από το πολιτικό κόστος.
-------------------------------------------------------------------
Ενα Συμβούλιο για «πρώην μουσουλμάνους»
***Το όνομά της είναι Μίνα Αχάντι. Γεννήθηκε στο Ιράν το 1956. Οταν η αξιοζήλευτη χομεϊνική επανάσταση πήρε την εξουσία το 1978 (κάνοντας το καθεστώς του Σάχη να φαντάζει περίπου με παράδεισο), η Μίνα Αχάντι ήταν φοιτήτρια στο Πανεπιστήμιο της Τεχεράνης και είχε μόλις παντρευτεί. Από την πρώτη στιγμή, αντιπαρατέθηκε στους μουλάδες παροτρύνοντας τους συμφοιτητές της να κάνουν το ίδιο. Αμέσως την έδιωξαν από το πανεπιστήμιο, ακολούθως συνέλαβαν τον άντρα της και λίγο μετά τον σκότωσαν. Κλασικά πράγματα. Εκείνη ευτυχώς γλίτωσε. Κατόρθωσε να διαφύγει από το Ιράν. Εφθασε στη Γερμανία, όπου έκτοτε ζει και εργάζεται.
***Στη Γερμανία, όλα αυτά τα χρόνια, η Μίνα Αχάντι δεν είναι μια σιωπηλή πρόσφυγας. Και τι δεν έχει κάνει. Δημιούργησε μια διεθνή επιτροπή κατά των λιθοβολισμών -ένα από τα φιλελεύθερα μέτρα που υιοθέτησε το καθεστώς των Ιρανών μουλάδων. Σε κάθε ευκαιρία, καταγγέλλει τη βία και την αγριότητα των ισλαμικών καθεστώτων, τα κατ’ εξοχήν θύματα των οποίων είναι οι γυναίκες· χωρίς αμφιβολία ο ισλαμισμός τις τιμά με το παραπάνω.
***Τώρα, η Μίνα Αχάντι προχώρησε ένα βήμα παραπέρα. Πολύ θαρραλέο βήμα.
***«Κεντρικό Συμβούλιο πρώην μουσουλμάνων». Ετσι ονομάζεται η οργάνωση της οποίας είναι πρόεδρος. Την ίδρυσε πρόσφατα μαζί με μιαν ομάδα τριάντα γυναικών και ανδρών που προέρχονται από μουσουλμανικές χώρες της Εγγύς και Μέσης Ανατολής. Ολοι τους είτε είναι μουσουλμάνοι φωτισμένοι και σαφώς υπέρ του κοσμικού κράτους είτε έχουν απομακρυνθεί πλήρως, όπως η Μίνα Αχάντι, από τη μουσουλμανική θρησκεία.
***Το «Κεντρικό Συμβούλιο πρώην μουσουλμάνων» φιλοδοξεί να αποτελέσει ένα αντίβαρο στις μουσουλμανικές οργανώσεις της Γερμανίας -στη χώρα ζουν τρία εκατομμύρια μουσουλμάνοι μετανάστες, πρώτης και δεύτερης γενιάς- οι οποίες επεμβαίνουν και καθορίζουν τη ζωή των μελών τους: επιβάλλοντας τη μαντίλα, δικαιολογώντας τα λεγόμενα εγκλήματα τιμής, ενθαρρύνοντας τους υποχρεωτικούς γάμους, στιγματίζοντας τις κοπέλες απλώς και μόνον επειδή πηγαίνουν σε ντίσκο.
Η Ιρανή Μίνα Αχάντι, ακούραστη ακτιβίστρια των ανθρωπίνων δικαιωμάτων για όλους αδιακρίτως -μουσουλμάνους και μουσουλμάνες, θρησκευόμενους και μη- δεν χαρίζεται σε κανέναν. Κάνει κριτική και στη γερμανική κυβέρνηση. Της προσάπτει ότι αντιμετωπίζει με «κατανόηση» την παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και τη βία εν ονόματι δήθεν της θρησκείας, όταν αυτό συμβαίνει στον χώρο της μουσουλμανικής κοινότητας (σαν να λέει η γερμανική κυβέρνηση «άσ’ τους, είναι εσωτερικό ζήτημα, είναι θέμα της μουσουλμανικής κουλτούρας τους»...).
Οι απειλές κατά της ζωής της έχουν αυξηθεί ιδίως το τελευταίο διάστημα. Ετσι, η Μίνα Αχάντι ζει υπό συνεχή αστυνομική προστασία.
Ο λόγος για το Κόσοβο. Ειδικότερα, ο λόγος για τη διευθέτηση του προβλήματος σχετικά με το τελικό καθεστώς του. Το Κόσοβο δεν βρίσκεται στη Γη του Πυρός. Είναι περισσότερο από προφανές, λοιπόν, ότι αποτελεί κυρίως ευρωπαϊκή ευθύνη. Είναι επίσης προφανές ότι το σημερινό status quo δεν αποτελεί λύση. Απλά και ξεκάθαρα τα ερωτήματα. Η Ευρωπαϊκή Ενωση θα ανταποκριθεί στον ρόλο που της αρμόζει; Θα κρατήσει ενιαία στάση; Δηλαδή θα στηρίξει το σχέδιο που προβλέπει ανεξαρτησία του Κοσόβου -υπό όρους και με εγγύηση των δικαιωμάτων της σερβικής κοινότητας- και το οποίο έχει γίνει γνωστό ως Σχέδιο Αχτισάαρι;
Η Ευρωπαϊκή Ενωση όλο προσπαθεί να διαμορφώσει μια κοινή εξωτερική πολιτική και όλο προκύπτουν «διαρροές», διαφοροποιήσεις, σκεπτικισμός. Το έχουμε δει πολλές φορές. Θα συμβεί το ίδιο και με το Κόσοβο τώρα;
Ο Ρώσος πρόεδρος Πούτιν εκμεταλλεύεται, τη δουλειά του κάνει, τη μη συνοχή της Ευρώπης. Ο κ. Πούτιν, ουσιαστικά, λέει ότι η Ρωσία θα είναι αυτή που θα αποφασίσει για το μέλλον των Βαλκανίων -του Κοσόβου εν προκειμένω- και όχι η Ευρωπαϊκή Ενωση. Κοίτα να δεις... Και απειλεί ότι η χώρα του θα χρησιμοποιήσει το δικαίωμά της του βέτο στο Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών μπλοκάροντας έτσι το Σχέδιο Αχτισάαρι.
Ενα ερώτημα ακόμη. Ποιος αποφασίζει σήμερα για την πολιτική της Ευρωπαϊκής Ενωσης στα Βαλκάνια; Τα ευρωπαϊκά κράτη ή το Κρεμλίνο;
Η Ρωσία απορρίπτει το Σχέδιο Αχτισάαρι με μιαν ωραιότατη δικαιολογία: επειδή δεν το δέχεται το Βελιγράδι. Κατά το «βασιλικότερος του βασιλέως», ο Βλαντιμίρ Πούτιν εμφανίζεται πιο Σέρβος και από τους Σέρβους.
Στην πραγματικότητα, ο Ρώσος ηγέτης δεν θέλει καμία τελική διευθέτηση της σύγκρουσης στο Κόσοβο. Οχυρώνεται, λοιπόν, στον ρόλο του «προστάτη των Σέρβων», οι οποίοι σε κάθε περίπτωση αρνούνται να συζητήσουν περί ανεξαρτητοποίησης του Κοσόβου. Χωρίς ενδοιασμούς, ο Βλαντιμίρ Πούτιν καπηλεύεται ένα πρόβλημα -σε μια περιοχή μάλιστα όπου η κατάσταση εξακολουθεί να είναι κρίσιμη- για να έχει, έτσι, η Ρωσία πεδίο παρουσίας στα Βαλκάνια.
Το Κόσοβο δεν υπάρχει περίπτωση να «επιστρέψει» πίσω στη Σερβία. Αυτό το ξέρουν όλοι. Το ξέρει και ο Ρώσος ηγέτης. Το ξέρουν και οι ίδιοι οι Σέρβοι. Δεν το λένε όμως δημοσίως. Κατ’ ιδίαν, ωστόσο, οι Σέρβοι πολιτικοί αξιωματούχοι -πλην των υπερεθνικιστών και των τελευταίων πιστών του Μιλόσεβιτς- παραδέχονται ότι το Κόσοβο δεν θα είναι ξανά ποτέ τμήμα της Σερβίας.
Με τη σειρά όμως. Κουκιά μετρημένα, όπως συνήθιζαν να λένε οι παλαιότεροι.
Το Κόσοβο, αυτή η από νομική άποψη σερβική επαρχία με 95% αλβανικό πληθυσμό, είναι ουσιαστικά εκτός Σερβίας εδώ και οκτώ χρόνια. Από το 1999, το Κόσοβο βρίσκεται υπό τη δικαιοδοσία της διεθνούς κοινότητας (προτεκτοράτο). Αφότου, δηλαδή, μετά από ομόφωνη απόφαση του ΝΑΤΟ έγινε η διεθνής στρατιωτική επέμβαση (Μάρτιος 1999).
Τη διεθνή επέμβαση στο Κόσοβο την προκάλεσε, επαναλαμβάνω την προκάλεσε, η καταστροφική πολιτική του ιδιοφυούς Μιλόσεβιτς. Αυτό στην Ελλάδα το αποσιωπούμε μονίμως και επιμελώς.
Μετά την Κροατία και τη Βοσνία (το μεγάλο θύμα της εθνοκάθαρσης), σειρά είχε το Κόσοβο. Εξάλλου, ο Μιλόσεβιτς είχε επιβάλει ουσιαστικά από το 1989 καθεστώς απαρτχάιντ στην αλβανική πλειοψηφία του Κοσόβου, ενώ ο τρόμος και οι σφαγές αυξάνονταν ημέρα με την ημέρα. Τον Μάρτιο του 1999, παραμονές της διεθνούς επέμβασης, στο Κόσοβο ειρήνη υπήρχε μόνο στα μοναστήρια και στα νεκροταφεία.
Ο Μιλόσεβιτς ήρθε σε σύγκρουση με όλη τη διεθνή κοινότητα. Μέγα επίτευγμα. Και, φυσικά, ηττήθηκε. Ηττημένο το Βελιγράδι υπέγραψε και απέσυρε τις δυνάμεις του. Τα Ηνωμένα Εθνη ανέλαβαν την προστασία του Κοσόβου. Ωστόσο, η κατάσταση προτεκτοράτου δεν μπορεί να συνεχίζεται για πάντα.
Οι δύο πλευρές, Πρίστινα και Βελιγράδι, ήταν αδύνατον να συνεννοηθούν μόνες τους. Εγιναν, λοιπόν, διαπραγματεύσεις υπό την αιγίδα των Ηνωμένων Εθνών. Πολύμηνες διαπραγματεύσεις. Με μεσολαβητή και ειδικό απεσταλμένο του γενικού γραμματέα, τον πρώην πρόεδρο της Φινλανδίας Μάρτι Αχτισάαρι.
Κατάληξη; Η ανεξαρτησία του Κοσόβου είναι αναπόφευκτη. Σύμφωνα με το Σχέδιο Αχτισάαρι, το Κόσοβο γίνεται ανεξάρτητο (υπό όρους) και ταυτόχρονα τα δικαιώματα της σερβικής κοινότητας τα διασφαλίζει η Ευρωπαϊκή Ενωση. Η Πρίστινα συμφώνησε. Το Βελιγράδι διαφώνησε και το απέρριψε.
Τι γίνεται σε αυτή την περίπτωση; Τι γίνεται όταν, και πάλι, οι δύο πλευρές δεν συμφωνούν; Τότε, τη λύση την επιβάλλουν τα Ηνωμένα Εθνη. Εδώ βρισκόμαστε σήμερα. Και εδώ έρχεται ο Βλαντιμίρ Πούτιν και -με την απειλή του βέτο- επιχειρεί να βγάλει το Κόσοβο, δηλαδή την επίλυση του προβλήματος, έξω από τα Ηνωμένα Εθνη.
Η παρουσία και η συμβολή της Ευρώπης στο Κόσοβο είναι δεδομένες. Το ίδιο και οι δεσμεύσεις της. Το Σχέδιο Αχτισάαρι είναι επίσης και ευρωπαϊκό σχέδιο. Εξ όσων γνωρίζω, το Κόσοβο προσβλέπει στην προοπτική της Ευρωπαϊκής Ενωσης και όχι της Μόσχας. Πού χωράει ο κ. Πούτιν σε όλα αυτά; Η Ευρώπη πρέπει να τηρήσει τις δεσμεύσεις της. Θα το κάνει;
ΥΓ. Ακόμη και το βιβλίο της Ιστορίας της ΣΤ’ Δημοτικού έγινε προεκλογικό ζήτημα για απόσπαση ψήφων. Απίστευτες υποσχέσεις... Ανεξάντλητα αποθέματα λαϊκισμού. Αν κρατούσε περισσότερο η προεκλογική περίοδος θα ακούγαμε κι άλλα ευφάνταστα όπως π.χ. «σύνταξη στα 18 και στράτευση στα 100».
-------------------------------------------------------------------
ΜΙΚΡΟ ΑΛΦΑΒΗΤΑΡΙΟ
Ε και Ε, όπως την Επομένη των Εκλογών
Εκλογές με στάχτη που καλύπτει όλους ανεξαιρέτως. Εκλογές μεθαύριο. Στη σύντομη προεκλογική περίοδο, τα κόμματα είπαν όσα είχαν να πουν. Το ζήτημα είναι τι θα γίνει στις 17 Σεπτεμβρίου. Θα συνεχίσει να κυβερνά την Ελλάδα το πολιτικό κόστος; Διότι ουσιαστικά αυτό κυβερνά. Στην Ελλάδα, τα σοβαρά προβλήματα παραμένουν άλυτα επί δεκαετίες λόγω πολιτικού κόστους (ορθότερα, λόγω κομματικού κόστους). Αν μια κυβέρνηση επιχειρήσει να ασχοληθεί με ένα από αυτά, βρίσκει αμέσως απέναντί της την αντιπολίτευση· τη μείζονα και τη μικρή. Και, φυσικά, κάνει πίσω. Γνωστή η συνταγή. Ο,τι δεν μπορεί να αντιμετωπίσει μια κυβέρνηση, λόγω ακριβώς του πολιτικού κόστους, το βάζει σε ένα κουτί με έναν ωραίο φιόγκο και το χαρίζει στην επόμενη. Εκείνη με τη σειρά της κάνει το ίδιο. Και ούτω καθεξής. Αναβολή στην αναβολή. Δεν πάει άλλο. Ζούμε αμέριμνα πάνω σε προβλήματα-βόμβες: δημόσια διοίκηση, ασφαλιστικό, περιβάλλον, παιδεία. Δεν χωρούν περαιτέρω αναβολές. Το ξέρω, βέβαια, η Ελλάδα δεν είναι Γερμανία. Εκεί, τα δύο μεγαλύτερα κόμματα υποχρεώθηκαν μεν -υποχρεώθηκαν από το εκλογικό αποτέλεσμα- πλην όμως σχημάτισαν κυβέρνηση συνεργασίας. Στη γαλάζια μας χώρα, μην περιμένετε τέτοια ωριμότητα. Ωστόσο, τα προβλήματα-βόμβες είναι υπερώριμα. Δεν είναι 12 και 5, κοντεύει να ξημερώσει. Στις 17 Σεπτεμβρίου, ανεξάρτητα από το ποιος θα έχει αναδειχθεί νικητής των εκλογών, πάνω από όλα χρειάζεται να συμφωνήσουν τα δύο μεγαλύτερα κόμματα: να δεσμευτούν ότι κάποια από τα μεγάλα προβλήματα της χώρας θα τα αντιμετωπίσουν με πνεύμα συναίνεσης. Στις 17 Σεπτεμβρίου, σε κάθε περίπτωση, θα είναι σημαντικό κέρδος να έχουν εκλεγεί εκείνοι οι υποψήφιοι -οι λιγοστοί και μετρημένοι- που διαθέτουν θάρρος πολιτικό, που δεν είναι δηλαδή κομματικοί υπάλληλοι, που βλέπουν τέλος πάντων πέρα από το πολιτικό κόστος.
-------------------------------------------------------------------
Ενα Συμβούλιο για «πρώην μουσουλμάνους»
***Το όνομά της είναι Μίνα Αχάντι. Γεννήθηκε στο Ιράν το 1956. Οταν η αξιοζήλευτη χομεϊνική επανάσταση πήρε την εξουσία το 1978 (κάνοντας το καθεστώς του Σάχη να φαντάζει περίπου με παράδεισο), η Μίνα Αχάντι ήταν φοιτήτρια στο Πανεπιστήμιο της Τεχεράνης και είχε μόλις παντρευτεί. Από την πρώτη στιγμή, αντιπαρατέθηκε στους μουλάδες παροτρύνοντας τους συμφοιτητές της να κάνουν το ίδιο. Αμέσως την έδιωξαν από το πανεπιστήμιο, ακολούθως συνέλαβαν τον άντρα της και λίγο μετά τον σκότωσαν. Κλασικά πράγματα. Εκείνη ευτυχώς γλίτωσε. Κατόρθωσε να διαφύγει από το Ιράν. Εφθασε στη Γερμανία, όπου έκτοτε ζει και εργάζεται.
***Στη Γερμανία, όλα αυτά τα χρόνια, η Μίνα Αχάντι δεν είναι μια σιωπηλή πρόσφυγας. Και τι δεν έχει κάνει. Δημιούργησε μια διεθνή επιτροπή κατά των λιθοβολισμών -ένα από τα φιλελεύθερα μέτρα που υιοθέτησε το καθεστώς των Ιρανών μουλάδων. Σε κάθε ευκαιρία, καταγγέλλει τη βία και την αγριότητα των ισλαμικών καθεστώτων, τα κατ’ εξοχήν θύματα των οποίων είναι οι γυναίκες· χωρίς αμφιβολία ο ισλαμισμός τις τιμά με το παραπάνω.
***Τώρα, η Μίνα Αχάντι προχώρησε ένα βήμα παραπέρα. Πολύ θαρραλέο βήμα.
***«Κεντρικό Συμβούλιο πρώην μουσουλμάνων». Ετσι ονομάζεται η οργάνωση της οποίας είναι πρόεδρος. Την ίδρυσε πρόσφατα μαζί με μιαν ομάδα τριάντα γυναικών και ανδρών που προέρχονται από μουσουλμανικές χώρες της Εγγύς και Μέσης Ανατολής. Ολοι τους είτε είναι μουσουλμάνοι φωτισμένοι και σαφώς υπέρ του κοσμικού κράτους είτε έχουν απομακρυνθεί πλήρως, όπως η Μίνα Αχάντι, από τη μουσουλμανική θρησκεία.
***Το «Κεντρικό Συμβούλιο πρώην μουσουλμάνων» φιλοδοξεί να αποτελέσει ένα αντίβαρο στις μουσουλμανικές οργανώσεις της Γερμανίας -στη χώρα ζουν τρία εκατομμύρια μουσουλμάνοι μετανάστες, πρώτης και δεύτερης γενιάς- οι οποίες επεμβαίνουν και καθορίζουν τη ζωή των μελών τους: επιβάλλοντας τη μαντίλα, δικαιολογώντας τα λεγόμενα εγκλήματα τιμής, ενθαρρύνοντας τους υποχρεωτικούς γάμους, στιγματίζοντας τις κοπέλες απλώς και μόνον επειδή πηγαίνουν σε ντίσκο.
Η Ιρανή Μίνα Αχάντι, ακούραστη ακτιβίστρια των ανθρωπίνων δικαιωμάτων για όλους αδιακρίτως -μουσουλμάνους και μουσουλμάνες, θρησκευόμενους και μη- δεν χαρίζεται σε κανέναν. Κάνει κριτική και στη γερμανική κυβέρνηση. Της προσάπτει ότι αντιμετωπίζει με «κατανόηση» την παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και τη βία εν ονόματι δήθεν της θρησκείας, όταν αυτό συμβαίνει στον χώρο της μουσουλμανικής κοινότητας (σαν να λέει η γερμανική κυβέρνηση «άσ’ τους, είναι εσωτερικό ζήτημα, είναι θέμα της μουσουλμανικής κουλτούρας τους»...).
Οι απειλές κατά της ζωής της έχουν αυξηθεί ιδίως το τελευταίο διάστημα. Ετσι, η Μίνα Αχάντι ζει υπό συνεχή αστυνομική προστασία.
