Η μικροαστική αριστερή παθογένεια
Αιμίλιος Ζαχαρέας, Ελευθεροτυπία, Δημοσιευμένο: 2007-10-19
Για την ανιστόρητη στάση των αριστερών κομμάτων απέναντι στην απόφαση ν αποκρατικοποιηθεί ο ΟΤΕ, η ΔΕΗ κ.λπ. είναι επιβεβλημένη η άσκηση έντονης κριτικής από τ αριστερά. Η συνεχής παπαγαλία της μορφής «εκποιείται δημόσια περιουσία», «θέλουμε κρατική επιχείρηση στον ΟΤΕ, στην ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ, στις ΔΕΚΟ» κ.λπ. δεν αποτελεί παρά τη μόνιμη προσπάθεια της μικροαστικής υπαλληλίας να υπερασπίσει τα στενά οικονομικά της συμφέροντα, που θίγονται από τις επιβεβλημένες επιχειρηματικές αναδιαρθρώσεις παγκοσμίως.
Τα κόμματα της Αριστεράς, ΣΥΝ, ΚΚΕ, εκφράζουν σ επίπεδο ηγεσίας και στελεχικού δυναμικού τα ιδιοτελή συμφέροντα της επιθετικής μικροαστικής παθογένειας, όπως ακριβώς κάνει και ο αντίστοιχος επιχειρηματικός φιλελευθερισμός, με άλλα όμως κίνητρα και διαφορετική ανάληψη κινδύνων.
Οι συναποτελούντες τις ηγετικές πολιτικές και συνδικαλιστικές ομάδες των κομμάτων αυτών θα ήθελαν να παίζουν τον ρόλο του αφεντικού, επειδή όμως δεν μπορούν να διαδραματίσουν αυτόν τον ρόλο ως ιδιώτες κεφαλαιούχοι, το κάνουν μέσα από το κρατικό κεφάλαιο χρησιμοποιώντας και τον όρο «δημόσιο», επειδή γίνεται ευκολότερα αποδεκτός. Μετατρέπονται έτσι σε κρατικά αφεντικά του κεφαλαίου. Διανοητικά δεν μπορούν να κατανοήσουν πως το κεφάλαιο είναι η έννοια μιας κοινωνικής σχέσεως και ενός αγώνα. Εχουν αποφασίσει όμως να στέκονται πάντοτε στην πλευρά των αφεντικών του κρατικού τομέα, ασκώντας μονοπωλιακή εξουσία επί των εργαζομένων σ αυτόν καθώς και στους πολίτες που είναι οι χρήστες των υπηρεσιών και των προϊόντων του κρατικού τομέα. Για να επεκτείνουμε λίγο τη σκέψη, γιατί τα συνδικάτα δεν διαδηλώνουν στους δρόμους όταν π.χ. δεν εισπράττονται οι φόροι ή για τις μεσαιωνικές συνθήκες εργασίας στο χώρο των τραπεζών; Γι αυτού του είδους την «αριστερά», ο σοσιαλισμός είναι η κρατική μετάλλαξη του καπιταλισμού, γι αυτό αγωνίζονται με νύχια και με δόντια να ταυτίσουν την ύπαρξή τους με ό,τι το κρατικό, εξορκίζοντας το ιδιωτικό ως «ξεπούλημα». Πέταξαν ακόμα και τον Κ. Μαρξ στ αζήτητα, αφού ο ίδιος ήταν παθιασμένος πολέμιος του κράτους. Φτάσανε π.χ. για τον ΟΤΕ να λένε πως τίθενται και θέματα εθνικής ασφάλειας! Λες και δεν γνωρίζουμε την πλήρη αυτονομία των ενόπλων δυνάμεων από τα συμβατικά τηλεοπτικά δίκτυα, δεν γνωρίζουμε ότι χιλιάδες δορυφόροι οργώνουν κάθε δευτερόλεπτο φωτογραφίζοντας, και όχι μόνον, κάθε σπιθαμή Γης και τέλος, αφήνουν υπονοούμενα πως υπάρχει ελληνική κυβέρνηση που είναι ευάλωτη σε ζητήματα εθνικής ασφάλειας!
Οπως λειτουργεί η Αριστερά σήμερα δεν αποτελεί τίποτα άλλο παρά μια μορφή διαχειρίσεως του κεφαλαίου στην καπιταλιστική δομή της εξουσίας. Δεν υπάρχει στην Ελλάδα σήμερα αριστερό, σοσιαλιστικό στέλεχος που να μη φαντάζεται τον εαυτό του ως διαχειριστή του κρατικού κεφαλαίου!
Να ελπίζουμε πως είναι δυνατό να εκφραστεί από την Αριστερά ένα άλλο είδος αξιών, ικανών ν αναστήσουν τη σοσιαλιστική ελπίδα, φαίνεται αδύνατο κάτω από τις παρούσες συνθήκες. Ενα είδος εξιλέωσης θα μπορούσε να είναι η πρόταση προς την κυβέρνηση ν αναλάβει τη διεύθυνση, τον εκσυγχρονισμό και την ανάπτυξη του ΟΤΕ το προσωπικό, ήτοι οι εργαζόμενοι στην επιχείρηση! Αυτή είναι η σύγχρονη αριστερή επιχειρηματική πρόταση.
Η ΓΣΕΕ έχει δημιουργήσει Ινστιτούτα Ερευνών, Ακαδημίες Εργασίας, σκέπτεται να ιδρύσει Πανεπιστήμιο και δεν προτείνει ν αναλάβουν οι εργαζόμενοι τη διοίκηση του ΟΤΕ, έστω και ως σπουδαίο κοινωνικό πείραμα; Τα συνδικαλιστικά στελέχη όφειλαν να γνωρίζουν πως τ αφεντικά δεν είναι πάντοτε οι καλύτεροι μάνατζερ των εταιρειών.
Εχω αναφερθεί επί σειρά ετών στην ανάγκη να πειραματιστούμε ως χώρα στην Πολιτική Οικονομία της λαϊκής συμμετοχής και συνεργασίας, έννοια που καμιά σχέση δεν έχει με την «αυτοδιαχείριση» των μονοκομματικών καθεστώτων του υπάρξαντος σοσιαλισμού.
Τα κόμματα της Αριστεράς κωφεύουν γιατί δεν εμπιστεύονται τους εργαζόμενους επειδή, εκτός των άλλων, δεν έχουν αναλάβει σοβαρές ευθύνες εκεί που εργάζονταν πριν γίνουν κομματικά επαγγελματικά ή συνδικαλιστικά στελέχη. Επιλέγουν το κράτος ως εργοδότη διότι αδιαφορούν για το μέλλον των κρατικών επιχειρήσεων ενώ μεταφέρουν τα βάρη στον φορολογούμενο λαό! Και επειδή η Αριστερά συνεχώς διαμαρτύρεται πως οι εργάτες, οι υπάλληλοι και οι συνταξιούχοι πληρώνουν φόρους, ανέχονται, «χωρίς αγάπη και ντροπή», να πληρώνουν τα στρώματα αυτά τη δική τους ανεπάρκεια. Η κατάσταση αυτή πρέπει να σταματήσει!
Οχι μόνο τον ΟΤΕ αλλά και τα Ναυπηγεία του Σκαραμαγκά και την πάλαι ποτέ Τράπεζα Κρήτης στην περίοδο Κοσκωτά θα μπορούσαν να διοικήσουν οι εργαζόμενοι. Τουλάχιστον αξίζει να γίνει κάποια πιλοτική προσπάθεια. Αν η πλευρά των εργαζόμενων δεν αποδείξει πως μπορεί να διευθύνει επιτυχώς παραγωγικές μονάδες, γιατί θα την εμπιστευθούν οι πολίτες στις εκλογές;
Κρύβονται οι ηγεσίες πίσω από «το κράτος», αδυνατούν να βγουν στο ιστορικό προσκήνιο της εποχής και συνεχώς αποδοκιμάζονται από την κοινή γνώμη σε όλες τις αναμετρήσεις τα τελευταία τριάντα χρόνια. Συνεχίζοντας η Αριστερά να ταυτίζεται με το κράτος μετατρέπεται σε «συνταξιούχο της πολιτικής ιστορίας του τόπου», για να θυμηθούμε τα λόγια του μεγάλου διανοητή της Σαρδηνίας, Αντόνιο Γκράμσι.
Τα κόμματα της Αριστεράς, ΣΥΝ, ΚΚΕ, εκφράζουν σ επίπεδο ηγεσίας και στελεχικού δυναμικού τα ιδιοτελή συμφέροντα της επιθετικής μικροαστικής παθογένειας, όπως ακριβώς κάνει και ο αντίστοιχος επιχειρηματικός φιλελευθερισμός, με άλλα όμως κίνητρα και διαφορετική ανάληψη κινδύνων.
Οι συναποτελούντες τις ηγετικές πολιτικές και συνδικαλιστικές ομάδες των κομμάτων αυτών θα ήθελαν να παίζουν τον ρόλο του αφεντικού, επειδή όμως δεν μπορούν να διαδραματίσουν αυτόν τον ρόλο ως ιδιώτες κεφαλαιούχοι, το κάνουν μέσα από το κρατικό κεφάλαιο χρησιμοποιώντας και τον όρο «δημόσιο», επειδή γίνεται ευκολότερα αποδεκτός. Μετατρέπονται έτσι σε κρατικά αφεντικά του κεφαλαίου. Διανοητικά δεν μπορούν να κατανοήσουν πως το κεφάλαιο είναι η έννοια μιας κοινωνικής σχέσεως και ενός αγώνα. Εχουν αποφασίσει όμως να στέκονται πάντοτε στην πλευρά των αφεντικών του κρατικού τομέα, ασκώντας μονοπωλιακή εξουσία επί των εργαζομένων σ αυτόν καθώς και στους πολίτες που είναι οι χρήστες των υπηρεσιών και των προϊόντων του κρατικού τομέα. Για να επεκτείνουμε λίγο τη σκέψη, γιατί τα συνδικάτα δεν διαδηλώνουν στους δρόμους όταν π.χ. δεν εισπράττονται οι φόροι ή για τις μεσαιωνικές συνθήκες εργασίας στο χώρο των τραπεζών; Γι αυτού του είδους την «αριστερά», ο σοσιαλισμός είναι η κρατική μετάλλαξη του καπιταλισμού, γι αυτό αγωνίζονται με νύχια και με δόντια να ταυτίσουν την ύπαρξή τους με ό,τι το κρατικό, εξορκίζοντας το ιδιωτικό ως «ξεπούλημα». Πέταξαν ακόμα και τον Κ. Μαρξ στ αζήτητα, αφού ο ίδιος ήταν παθιασμένος πολέμιος του κράτους. Φτάσανε π.χ. για τον ΟΤΕ να λένε πως τίθενται και θέματα εθνικής ασφάλειας! Λες και δεν γνωρίζουμε την πλήρη αυτονομία των ενόπλων δυνάμεων από τα συμβατικά τηλεοπτικά δίκτυα, δεν γνωρίζουμε ότι χιλιάδες δορυφόροι οργώνουν κάθε δευτερόλεπτο φωτογραφίζοντας, και όχι μόνον, κάθε σπιθαμή Γης και τέλος, αφήνουν υπονοούμενα πως υπάρχει ελληνική κυβέρνηση που είναι ευάλωτη σε ζητήματα εθνικής ασφάλειας!
Οπως λειτουργεί η Αριστερά σήμερα δεν αποτελεί τίποτα άλλο παρά μια μορφή διαχειρίσεως του κεφαλαίου στην καπιταλιστική δομή της εξουσίας. Δεν υπάρχει στην Ελλάδα σήμερα αριστερό, σοσιαλιστικό στέλεχος που να μη φαντάζεται τον εαυτό του ως διαχειριστή του κρατικού κεφαλαίου!
Να ελπίζουμε πως είναι δυνατό να εκφραστεί από την Αριστερά ένα άλλο είδος αξιών, ικανών ν αναστήσουν τη σοσιαλιστική ελπίδα, φαίνεται αδύνατο κάτω από τις παρούσες συνθήκες. Ενα είδος εξιλέωσης θα μπορούσε να είναι η πρόταση προς την κυβέρνηση ν αναλάβει τη διεύθυνση, τον εκσυγχρονισμό και την ανάπτυξη του ΟΤΕ το προσωπικό, ήτοι οι εργαζόμενοι στην επιχείρηση! Αυτή είναι η σύγχρονη αριστερή επιχειρηματική πρόταση.
Η ΓΣΕΕ έχει δημιουργήσει Ινστιτούτα Ερευνών, Ακαδημίες Εργασίας, σκέπτεται να ιδρύσει Πανεπιστήμιο και δεν προτείνει ν αναλάβουν οι εργαζόμενοι τη διοίκηση του ΟΤΕ, έστω και ως σπουδαίο κοινωνικό πείραμα; Τα συνδικαλιστικά στελέχη όφειλαν να γνωρίζουν πως τ αφεντικά δεν είναι πάντοτε οι καλύτεροι μάνατζερ των εταιρειών.
Εχω αναφερθεί επί σειρά ετών στην ανάγκη να πειραματιστούμε ως χώρα στην Πολιτική Οικονομία της λαϊκής συμμετοχής και συνεργασίας, έννοια που καμιά σχέση δεν έχει με την «αυτοδιαχείριση» των μονοκομματικών καθεστώτων του υπάρξαντος σοσιαλισμού.
Τα κόμματα της Αριστεράς κωφεύουν γιατί δεν εμπιστεύονται τους εργαζόμενους επειδή, εκτός των άλλων, δεν έχουν αναλάβει σοβαρές ευθύνες εκεί που εργάζονταν πριν γίνουν κομματικά επαγγελματικά ή συνδικαλιστικά στελέχη. Επιλέγουν το κράτος ως εργοδότη διότι αδιαφορούν για το μέλλον των κρατικών επιχειρήσεων ενώ μεταφέρουν τα βάρη στον φορολογούμενο λαό! Και επειδή η Αριστερά συνεχώς διαμαρτύρεται πως οι εργάτες, οι υπάλληλοι και οι συνταξιούχοι πληρώνουν φόρους, ανέχονται, «χωρίς αγάπη και ντροπή», να πληρώνουν τα στρώματα αυτά τη δική τους ανεπάρκεια. Η κατάσταση αυτή πρέπει να σταματήσει!
Οχι μόνο τον ΟΤΕ αλλά και τα Ναυπηγεία του Σκαραμαγκά και την πάλαι ποτέ Τράπεζα Κρήτης στην περίοδο Κοσκωτά θα μπορούσαν να διοικήσουν οι εργαζόμενοι. Τουλάχιστον αξίζει να γίνει κάποια πιλοτική προσπάθεια. Αν η πλευρά των εργαζόμενων δεν αποδείξει πως μπορεί να διευθύνει επιτυχώς παραγωγικές μονάδες, γιατί θα την εμπιστευθούν οι πολίτες στις εκλογές;
Κρύβονται οι ηγεσίες πίσω από «το κράτος», αδυνατούν να βγουν στο ιστορικό προσκήνιο της εποχής και συνεχώς αποδοκιμάζονται από την κοινή γνώμη σε όλες τις αναμετρήσεις τα τελευταία τριάντα χρόνια. Συνεχίζοντας η Αριστερά να ταυτίζεται με το κράτος μετατρέπεται σε «συνταξιούχο της πολιτικής ιστορίας του τόπου», για να θυμηθούμε τα λόγια του μεγάλου διανοητή της Σαρδηνίας, Αντόνιο Γκράμσι.
