Η Διάσκεψη για τα Βαλκάνια του ΚΕΑ
Γιάννης Μπαλάφας, Συνέντευξη στoν Ανδρέα Πετρόπουλο, Αυγή της Κυριακής, Δημοσιευμένο: 2008-06-08
Τι έχετε να μας πείτε για τη Διάσκεψη για τα Βαλκάνια αυτό το Σαββατοκύριακο στη Θεσσαλονίκη;
Κεντρικό μας μέλημα τους τελευταίους μήνες είναι η επιτυχία της Διάσκεψης για τα Βαλκάνια που οργανώνει το Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς (ΚΕΑ) στη Θεσσαλονίκη, στις 7 και 8 Ιουνίου, με συμμετοχή εκπροσώπων κομμάτων, αλλά και προσωπικοτήτων, από τα Βαλκάνια και την Ευρώπη συνολικά.
Στόχος τη διάσκεψης είναι να φωτιστούν ολόπλευρα τα μείζονα προβλήματα στην ευρύτερη περιοχή της Ν.Α. Ευρώπης και να αναζητηθούν θέσεις και δράσεις που θα προωθήσουν λύσεις. Λύσεις που θα υπηρετήσουν την ειρήνη και τη σταθερότητα στην περιοχή,
Οι διαφορές μας με την ΠΓΔΜ συνιστούν κεντρικό πρόβλημα για την Ελλάδα. Πως τις αντιμετωπίζει ο ΣΥΝ;
Δυστυχώς το Μακεδονικό ζήτημα παραμένει σε εκκρεμότητα. Αιχμή αποτελεί η διαφορά στην ονομασία της πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας (ΠΓΔΜ). Οι εκλογές στη γειτονική χώρα συνοδεύτηκαν από βίαια περιστατικά, ενώ, προεκλογικά, η αδιαλλαξία και οι εθνικιστικές κορώνες περίσσεψαν από την πλειοψηφία των ηγετών της ΠΓΔΜ. Ευχόμαστε οι μετεκλογικές εξελίξεις να συμβάλλουν στη δημοκρατική ανέλιξη της ΠΓΔΜ, γιατί θεωρούμε ότι η παρουσία της ΠΓΔΜ ως κρατικής οντότητας στα βόρεια σύνορά μας, σε συνθήκες ειρήνης και σταθερότητας, είναι προς το συμφέρον της χώρας μας.
Ο Συνασπισμός υποστηρίζει την επανάληψη των διαπραγματεύσεων το ταχύτερο δυνατό και την ολοκλήρωση τους σε εύλογο χρονικό διάστημα, πάντοτε στο πλαίσιο του ΟΗΕ, χωρίς επεμβάσεις των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ.
Πως κρίνετε τις πρόσφατες δηλώσεις του εκπροσώπου του ΠΑΣΟΚ κ.Λοβέρδου;
Αναφέρεστε, προφανώς, στην συνέντευξη στην οποία ο κ.Α.Λοβέρδος χαρακτήρισε το (πιθανό) όνομα - πρόταση «Νέα Μακεδονία» ως αλυτρωτικό. Είναι απορίας άξιον ότι ο κ.Λοβέρδος ομιλεί περί αλυτρωτισμού, ενώ σίγουρα γνωρίζει ότι σε όλα τα σοβαρά λεξικά ο όρος «αλυτρωτισμός» αφορά κινήσεις για απελευθέρωση υπόδουλων ομοεθνών και ανάκτηση εδαφών (!). Αν η παραπάνω τοποθέτηση του εκπροσώπου του ΠΑΣΟΚ συνδυαστεί με την άποψή του για αλλαγή της θέσης για την ευρωπαϊκή προοπτική - ένταξη της Τουρκίας και με τις συνεχείς προσκλήσεις προς την κυβέρνηση να σκληρύνει τη στάση της προς την Τουρκία, πχ για την επίσκεψη του Έλληνα αρχηγού ΓΕΕΘΑ στον Τούρκο ομόλογό του, μπορούμε να επισημάνουμε τις ισχυρές δόσεις «πατριωτικού» λαϊκισμού στη διαμορφωνόμενη πολιτική του ΠΑΣΟΚ. Ευλόγως επανέρχονται στη μνήμη πολλών, παλιότερες πρακτικές του ΠΑΣΟΚ ως κυβέρνησης, όπως για παράδειγμα η επιβολή εμπάργκο στην ΠΓΔΜ.
Και η Αριστερά τι προτείνει;
Ως Συνασπισμός θεωρούμε ότι η καλύτερη δυνατή διέξοδος, σήμερα, είναι ένας έντιμος συμβιβασμός, με μια ονομασία σύνθετη, αποδεκτή και από τις δύο χώρες. Οφείλουμε να επιδείξουμε κατανόηση και στα ζητήματα ταυτότητας που προβάλλουν οι γείτονές μας, το πιο σημαντικό, όμως, είναι, διαπραγμάτευση και κατάληξη να εδράζονται στο σήμερα και να εξασφαλίζουν ένα μέλλον όπου τα σύνορα θα είναι σεβαστά, οι εθνικισμοί και από τις δύο πλευρές των συνόρων θα είναι απορριπτέοι και οι σχέσεις καλής γειτονίας εξασφαλισμένες.
Ως προς τις σύνθετες ονομασίες, ας μην απολυτοποιούμε τις «κόκκινες γραμμές». Όπως τόνισε σε πρόσφατη συζήτηση στη Βουλή ο Αλέκος Αλαβάνος, «θέλει προσοχή η κόκκινη γραμμή και τα μεγάλα λόγια… είμαστε αντίθετοι σε ένα παιχνίδι πλειοδοσίας πάνω σ΄αυτό το ζήτημα».
Εχει άδικο;
Υπάρχει, βέβαια, και το Κόσοβο;
Το Κόσοβο είναι μια πραγματικά ανοιχτή πληγή σε ένα ηλεκτρισμένο βαλκανικό τοπίο. Η μονομερής ανεξαρτοποίηση του Κοσόβου, που αχρηστεύει το βασικό κανόνα ότι τα σύνορα δεν αλλάζουν με τη βία, μπορεί να ενεργοποιήσει διαδικασίες «ντόμινο», μπορεί να πυροδοτήσει αποσταθεροποίηση και βία στα Βαλκάνια και γενικότερα.
Η ελληνική κυβέρνηση δείχνει να καθυστερεί να πάρει θέση για το Κόσοβο, ελπίζοντας σε κάποια οφέλη στο Μακεδονικό. Αν ισχύει αυτή η υπόθεση, έχουμε ανατροπή παγίων αρχών της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής για «μη αλλαγή συνόρων». Αντίθετα, η ελληνική κυβέρνηση πρέπει να κινηθεί σε λογική μη αναγνώρισης της μονομερούς ανεξαρτοποίησης, στη βάση και του ψηφίσματος 1244/9 του ΟΗΕ, που αναφέρει ρητά ότι το Κόσοβο είναι αναπόσπαστο τμήμα της Σερβίας.
Ας πάμε στο Κυπριακό. Υπάρχουν εξελίξεις. Τις κρίνετε θετικές;
Θεωρώ ότι μια συγκρατημένη αισιοδοξία είναι δικαιολογημένη μετά τις τελευταίες εξελίξεις. Το κοινό ανακοινωθέν Χριστόφια - Ταλάτ είναι ξεκάθαρο. Βάση των διαπραγματεύσεων είναι η διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία, με πολιτική ισότητα, όπως την ερμηνεύουν τα Ηνωμένα Έθνη. Διατυπώνονται, βεβαίως, διαφωνίες, από όσους δεν συμφωνούν με τη «διζωνική» ομοσπονδία. Φυσικά, υπάρχουν μεγάλες δυσκολίες. Χρόνια τώρα υπάρχει χάσμα ανάμεσα στις δύο κοινότητες, καχυποψία, αλλά και πραγματικές διαφορές. Υπάρχει επίσης, η πολιτική της Τουρκίας και του τουρκικού κατεστημένου. Όμως τα πράγματα προχωρούν, γιατί υπάρχει η πολιτική βούληση. Και, αφού επιτροπές και ομάδες εργασίας γεφυρώσουν ή, έστω, σμικρύνουν τα χάσματα, στόχος της προεδρίας, στόχος της κυπριακής Αριστεράς, είναι οι διαπραγματεύσεις που θα ξεκινήσουν, να πετύχουν. Εμείς τι άλλο να πούμε. Καλή επιτυχία!
Σε άλλες χώρες, όμως, η Αριστερά δεν τα καταφέρνει. Στην Ιταλία, στις εκλογές, η ήττα ήταν συντριπτική.
Οι Ιταλοί σύντροφοι προβληματίζονται για τα αίτια της ήττας και χαράζουν συλλογικά την παραπέρα πορεία τους. Υπάρχει, καταρχήν, η συμμετοχή στην κυβέρνηση Πρόντι. Πολλά προβλήματα. Πολλές ανεκπλήρωτες προσδοκίες. Δεσμοί με τον κόσμο της εργασίας που ατόνησαν. Ένα προχωρημένο πρόγραμμα που έμεινε στα χαρτιά. Δεν έπεισε, όμως, ούτε η εκλογική αριστερή συμμαχία, το «Ουράνιο τόξο».Έλλειμμα αξιοπιστίας. «Χρήσιμη» ψήφος στο κόμμα του Βελτρόνι. Μεγάλη αποχή αριστερών ψηφοφόρων. Μετά την ήττα, διατυπώθηκε μια άποψη, ότι η αποτυχία της ιταλικής αριστεράς, ιδιαίτερα της Κομμουνιστικής Επανίδρυσης, σημαίνει την οριστική ήττα όλης της Τολιατικής και Μπερλινγκουερικής παράδοσης, που συνδύαζε, σε όλη τη διαδρομή της, την πολιτικοιδεολογική αυτονομία με την επιδίωξη προωθητικών συγκλίσεων και συνεργασιών πάνω σε κοινή προγραμματική βάση. Είμαι βέβαιος ότι η ιταλική δημοκρατική και ριζοσπαστική Αριστερά, θα βρει το βηματισμό της. Για να ξαναγίνει «επικίνδυνη» για το Μπερλουσκόνι και υπολογίσιμη στον ευρύτερο προοδευτικό χώρο.
Και δυο ερωτήσεις «εκτός ύλης». Η πρώτη: Πως εκτιμάς την κατάσταση στα Πανεπιστήμια;
Τα τελευταία χρόνια η κατάσταση είναι ιδιαίτερα οξυμένη, με καθοριστικές τις ευθύνες των κυβερνώντων, που με τις πολιτικές τους απαξιώνουν το δημόσιο πανεπιστήμιο, εισάγοντας τη λογική της ιδιωτικοποίησης στην ανώτατη εκπαίδευση.
Στην παρούσα φάση, η κυβέρνηση ρίχνει συνεχώς «λάδι στη φωτιά», για να αποσείσει τις ευθύνες της, κατηγορεί συλλήβδην το φοιτητικό κίνημα και συκοφαντεί το Συνασπισμό.
Δεν αγνοώ, φυσικά, ότι ως αντίδραση στα παραπάνω, εκδηλώνονται μέσα στους πανεπιστημιακούς χώρους ορισμένες απαράδεκτες πρακτικές βίας, που όχι μόνο δεν μπορεί να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά την κυβερνητική πολιτική, αντίθετα αλληλοτροφοδοτούνται με τα κυβερνητικά σχέδια και συμβάλλουν στη διαμόρφωση ενός σκηνικού που πλήττει βάναυσα το κύρος του δημόσιου πανεπιστημίου.
Το Κόμμα μας, ταυτόχρονα με την απόκρουση της ενορχηστρωμένης συκοφαντικής επίθεσης και την αποφασιστική απόρριψη των ακραίων φαινομένων, που διευκολύνουν τη δεξιά προπαγάνδα, οφείλει να πρωτοστατήσει στην προώθηση των αναγκαίων μεταρρυθμίσεων γΙα την αναβάθμιση του δημόσιου πανεπιστημίου.
Και το δεύτερο: Μπορεί να υπάρξει συνεργασία ΠΑΣΟΚ - ΣΥΝ;
Θα απαντήσω επιγραμματικά: Συμφωνώ με την πρόσφατη δήλωση του Αλ.Τσίπρα: «Μακάρι να υπήρχαν οι προϋποθέσεις προγραμματικής σύγκλισης του ΠΑΣΟΚ με τον ΣΥΝ σήμερα. Δεν υπάρχουν».
Και αφού δεν υπάρχουν, δεν θα τις ανακαλύψουμε με το ζόρι, επιμένοντας πεισματικά, εδώ και τώρα, ακόμα και για κοινή εκλογική κάθοδο ΠΑΣΟΚ - ΣΥΝ που ακούγεται τελευταία.
Η ανίχνευση των δυνατοτήτων για ευρύτερες συγκλίσεις και συνεργασίες περνάει, στην παρούσα φάση, αφενός μέσα από τη διατύπωση και προβολή, από την πλευρά του ΣΥΝ, ενός «εναλλακτικού προγράμματος προοδευτικής διακυβέρνησης» και αφετέρου, μέσα από την προσπάθεια για συνεννόηση και κοινή δράση της δημοκρατικής αντιπολίτευσης για την απόκρουση της αντιλαϊκής κυβερνητικής πολιτικής. Στόχος μας είναι να διαμορφώνεται, βήμα - βήμα, μια νέα πλειοψηφία, κοινωνική και πολιτική, που είναι το απαραίτητο πολιτικό υποκείμενο για να προωθηθούν οι πολιτικές που έχει ανάγκη ο τόπος.
Κεντρικό μας μέλημα τους τελευταίους μήνες είναι η επιτυχία της Διάσκεψης για τα Βαλκάνια που οργανώνει το Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς (ΚΕΑ) στη Θεσσαλονίκη, στις 7 και 8 Ιουνίου, με συμμετοχή εκπροσώπων κομμάτων, αλλά και προσωπικοτήτων, από τα Βαλκάνια και την Ευρώπη συνολικά.
Στόχος τη διάσκεψης είναι να φωτιστούν ολόπλευρα τα μείζονα προβλήματα στην ευρύτερη περιοχή της Ν.Α. Ευρώπης και να αναζητηθούν θέσεις και δράσεις που θα προωθήσουν λύσεις. Λύσεις που θα υπηρετήσουν την ειρήνη και τη σταθερότητα στην περιοχή,
Οι διαφορές μας με την ΠΓΔΜ συνιστούν κεντρικό πρόβλημα για την Ελλάδα. Πως τις αντιμετωπίζει ο ΣΥΝ;
Δυστυχώς το Μακεδονικό ζήτημα παραμένει σε εκκρεμότητα. Αιχμή αποτελεί η διαφορά στην ονομασία της πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας (ΠΓΔΜ). Οι εκλογές στη γειτονική χώρα συνοδεύτηκαν από βίαια περιστατικά, ενώ, προεκλογικά, η αδιαλλαξία και οι εθνικιστικές κορώνες περίσσεψαν από την πλειοψηφία των ηγετών της ΠΓΔΜ. Ευχόμαστε οι μετεκλογικές εξελίξεις να συμβάλλουν στη δημοκρατική ανέλιξη της ΠΓΔΜ, γιατί θεωρούμε ότι η παρουσία της ΠΓΔΜ ως κρατικής οντότητας στα βόρεια σύνορά μας, σε συνθήκες ειρήνης και σταθερότητας, είναι προς το συμφέρον της χώρας μας.
Ο Συνασπισμός υποστηρίζει την επανάληψη των διαπραγματεύσεων το ταχύτερο δυνατό και την ολοκλήρωση τους σε εύλογο χρονικό διάστημα, πάντοτε στο πλαίσιο του ΟΗΕ, χωρίς επεμβάσεις των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ.
Πως κρίνετε τις πρόσφατες δηλώσεις του εκπροσώπου του ΠΑΣΟΚ κ.Λοβέρδου;
Αναφέρεστε, προφανώς, στην συνέντευξη στην οποία ο κ.Α.Λοβέρδος χαρακτήρισε το (πιθανό) όνομα - πρόταση «Νέα Μακεδονία» ως αλυτρωτικό. Είναι απορίας άξιον ότι ο κ.Λοβέρδος ομιλεί περί αλυτρωτισμού, ενώ σίγουρα γνωρίζει ότι σε όλα τα σοβαρά λεξικά ο όρος «αλυτρωτισμός» αφορά κινήσεις για απελευθέρωση υπόδουλων ομοεθνών και ανάκτηση εδαφών (!). Αν η παραπάνω τοποθέτηση του εκπροσώπου του ΠΑΣΟΚ συνδυαστεί με την άποψή του για αλλαγή της θέσης για την ευρωπαϊκή προοπτική - ένταξη της Τουρκίας και με τις συνεχείς προσκλήσεις προς την κυβέρνηση να σκληρύνει τη στάση της προς την Τουρκία, πχ για την επίσκεψη του Έλληνα αρχηγού ΓΕΕΘΑ στον Τούρκο ομόλογό του, μπορούμε να επισημάνουμε τις ισχυρές δόσεις «πατριωτικού» λαϊκισμού στη διαμορφωνόμενη πολιτική του ΠΑΣΟΚ. Ευλόγως επανέρχονται στη μνήμη πολλών, παλιότερες πρακτικές του ΠΑΣΟΚ ως κυβέρνησης, όπως για παράδειγμα η επιβολή εμπάργκο στην ΠΓΔΜ.
Και η Αριστερά τι προτείνει;
Ως Συνασπισμός θεωρούμε ότι η καλύτερη δυνατή διέξοδος, σήμερα, είναι ένας έντιμος συμβιβασμός, με μια ονομασία σύνθετη, αποδεκτή και από τις δύο χώρες. Οφείλουμε να επιδείξουμε κατανόηση και στα ζητήματα ταυτότητας που προβάλλουν οι γείτονές μας, το πιο σημαντικό, όμως, είναι, διαπραγμάτευση και κατάληξη να εδράζονται στο σήμερα και να εξασφαλίζουν ένα μέλλον όπου τα σύνορα θα είναι σεβαστά, οι εθνικισμοί και από τις δύο πλευρές των συνόρων θα είναι απορριπτέοι και οι σχέσεις καλής γειτονίας εξασφαλισμένες.
Ως προς τις σύνθετες ονομασίες, ας μην απολυτοποιούμε τις «κόκκινες γραμμές». Όπως τόνισε σε πρόσφατη συζήτηση στη Βουλή ο Αλέκος Αλαβάνος, «θέλει προσοχή η κόκκινη γραμμή και τα μεγάλα λόγια… είμαστε αντίθετοι σε ένα παιχνίδι πλειοδοσίας πάνω σ΄αυτό το ζήτημα».
Εχει άδικο;
Υπάρχει, βέβαια, και το Κόσοβο;
Το Κόσοβο είναι μια πραγματικά ανοιχτή πληγή σε ένα ηλεκτρισμένο βαλκανικό τοπίο. Η μονομερής ανεξαρτοποίηση του Κοσόβου, που αχρηστεύει το βασικό κανόνα ότι τα σύνορα δεν αλλάζουν με τη βία, μπορεί να ενεργοποιήσει διαδικασίες «ντόμινο», μπορεί να πυροδοτήσει αποσταθεροποίηση και βία στα Βαλκάνια και γενικότερα.
Η ελληνική κυβέρνηση δείχνει να καθυστερεί να πάρει θέση για το Κόσοβο, ελπίζοντας σε κάποια οφέλη στο Μακεδονικό. Αν ισχύει αυτή η υπόθεση, έχουμε ανατροπή παγίων αρχών της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής για «μη αλλαγή συνόρων». Αντίθετα, η ελληνική κυβέρνηση πρέπει να κινηθεί σε λογική μη αναγνώρισης της μονομερούς ανεξαρτοποίησης, στη βάση και του ψηφίσματος 1244/9 του ΟΗΕ, που αναφέρει ρητά ότι το Κόσοβο είναι αναπόσπαστο τμήμα της Σερβίας.
Ας πάμε στο Κυπριακό. Υπάρχουν εξελίξεις. Τις κρίνετε θετικές;
Θεωρώ ότι μια συγκρατημένη αισιοδοξία είναι δικαιολογημένη μετά τις τελευταίες εξελίξεις. Το κοινό ανακοινωθέν Χριστόφια - Ταλάτ είναι ξεκάθαρο. Βάση των διαπραγματεύσεων είναι η διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία, με πολιτική ισότητα, όπως την ερμηνεύουν τα Ηνωμένα Έθνη. Διατυπώνονται, βεβαίως, διαφωνίες, από όσους δεν συμφωνούν με τη «διζωνική» ομοσπονδία. Φυσικά, υπάρχουν μεγάλες δυσκολίες. Χρόνια τώρα υπάρχει χάσμα ανάμεσα στις δύο κοινότητες, καχυποψία, αλλά και πραγματικές διαφορές. Υπάρχει επίσης, η πολιτική της Τουρκίας και του τουρκικού κατεστημένου. Όμως τα πράγματα προχωρούν, γιατί υπάρχει η πολιτική βούληση. Και, αφού επιτροπές και ομάδες εργασίας γεφυρώσουν ή, έστω, σμικρύνουν τα χάσματα, στόχος της προεδρίας, στόχος της κυπριακής Αριστεράς, είναι οι διαπραγματεύσεις που θα ξεκινήσουν, να πετύχουν. Εμείς τι άλλο να πούμε. Καλή επιτυχία!
Σε άλλες χώρες, όμως, η Αριστερά δεν τα καταφέρνει. Στην Ιταλία, στις εκλογές, η ήττα ήταν συντριπτική.
Οι Ιταλοί σύντροφοι προβληματίζονται για τα αίτια της ήττας και χαράζουν συλλογικά την παραπέρα πορεία τους. Υπάρχει, καταρχήν, η συμμετοχή στην κυβέρνηση Πρόντι. Πολλά προβλήματα. Πολλές ανεκπλήρωτες προσδοκίες. Δεσμοί με τον κόσμο της εργασίας που ατόνησαν. Ένα προχωρημένο πρόγραμμα που έμεινε στα χαρτιά. Δεν έπεισε, όμως, ούτε η εκλογική αριστερή συμμαχία, το «Ουράνιο τόξο».Έλλειμμα αξιοπιστίας. «Χρήσιμη» ψήφος στο κόμμα του Βελτρόνι. Μεγάλη αποχή αριστερών ψηφοφόρων. Μετά την ήττα, διατυπώθηκε μια άποψη, ότι η αποτυχία της ιταλικής αριστεράς, ιδιαίτερα της Κομμουνιστικής Επανίδρυσης, σημαίνει την οριστική ήττα όλης της Τολιατικής και Μπερλινγκουερικής παράδοσης, που συνδύαζε, σε όλη τη διαδρομή της, την πολιτικοιδεολογική αυτονομία με την επιδίωξη προωθητικών συγκλίσεων και συνεργασιών πάνω σε κοινή προγραμματική βάση. Είμαι βέβαιος ότι η ιταλική δημοκρατική και ριζοσπαστική Αριστερά, θα βρει το βηματισμό της. Για να ξαναγίνει «επικίνδυνη» για το Μπερλουσκόνι και υπολογίσιμη στον ευρύτερο προοδευτικό χώρο.
Και δυο ερωτήσεις «εκτός ύλης». Η πρώτη: Πως εκτιμάς την κατάσταση στα Πανεπιστήμια;
Τα τελευταία χρόνια η κατάσταση είναι ιδιαίτερα οξυμένη, με καθοριστικές τις ευθύνες των κυβερνώντων, που με τις πολιτικές τους απαξιώνουν το δημόσιο πανεπιστήμιο, εισάγοντας τη λογική της ιδιωτικοποίησης στην ανώτατη εκπαίδευση.
Στην παρούσα φάση, η κυβέρνηση ρίχνει συνεχώς «λάδι στη φωτιά», για να αποσείσει τις ευθύνες της, κατηγορεί συλλήβδην το φοιτητικό κίνημα και συκοφαντεί το Συνασπισμό.
Δεν αγνοώ, φυσικά, ότι ως αντίδραση στα παραπάνω, εκδηλώνονται μέσα στους πανεπιστημιακούς χώρους ορισμένες απαράδεκτες πρακτικές βίας, που όχι μόνο δεν μπορεί να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά την κυβερνητική πολιτική, αντίθετα αλληλοτροφοδοτούνται με τα κυβερνητικά σχέδια και συμβάλλουν στη διαμόρφωση ενός σκηνικού που πλήττει βάναυσα το κύρος του δημόσιου πανεπιστημίου.
Το Κόμμα μας, ταυτόχρονα με την απόκρουση της ενορχηστρωμένης συκοφαντικής επίθεσης και την αποφασιστική απόρριψη των ακραίων φαινομένων, που διευκολύνουν τη δεξιά προπαγάνδα, οφείλει να πρωτοστατήσει στην προώθηση των αναγκαίων μεταρρυθμίσεων γΙα την αναβάθμιση του δημόσιου πανεπιστημίου.
Και το δεύτερο: Μπορεί να υπάρξει συνεργασία ΠΑΣΟΚ - ΣΥΝ;
Θα απαντήσω επιγραμματικά: Συμφωνώ με την πρόσφατη δήλωση του Αλ.Τσίπρα: «Μακάρι να υπήρχαν οι προϋποθέσεις προγραμματικής σύγκλισης του ΠΑΣΟΚ με τον ΣΥΝ σήμερα. Δεν υπάρχουν».
Και αφού δεν υπάρχουν, δεν θα τις ανακαλύψουμε με το ζόρι, επιμένοντας πεισματικά, εδώ και τώρα, ακόμα και για κοινή εκλογική κάθοδο ΠΑΣΟΚ - ΣΥΝ που ακούγεται τελευταία.
Η ανίχνευση των δυνατοτήτων για ευρύτερες συγκλίσεις και συνεργασίες περνάει, στην παρούσα φάση, αφενός μέσα από τη διατύπωση και προβολή, από την πλευρά του ΣΥΝ, ενός «εναλλακτικού προγράμματος προοδευτικής διακυβέρνησης» και αφετέρου, μέσα από την προσπάθεια για συνεννόηση και κοινή δράση της δημοκρατικής αντιπολίτευσης για την απόκρουση της αντιλαϊκής κυβερνητικής πολιτικής. Στόχος μας είναι να διαμορφώνεται, βήμα - βήμα, μια νέα πλειοψηφία, κοινωνική και πολιτική, που είναι το απαραίτητο πολιτικό υποκείμενο για να προωθηθούν οι πολιτικές που έχει ανάγκη ο τόπος.
