Προς το Διαρκές του ΣΥΝ

Μέσα σε ένα πυκνό πολιτικό τοπίο, στο εσωτερικό και στη διεθνή σκηνή, ο ΣΥΝ αποφάσισε την διοργάνωση, του επιβαλλόμενου από το καταστατικό, Διαρκούς Συνεδρίου του.

Έχοντας ανοικτά τα ζητήματα, του προγράμματος ΣΥΝ και ΣΥΡΙΖΑ, την κατάταξη στο ευρωψηφοδέλτιο, την προγραμματική ευρωδιακήρυξη του ΣΥΡΙΖΑ – αν γίνει κατορθωτή η κοινή κάθοδος όλων των συνιστωσών, λόγω των μεγάλων διαφορών στην προοπτική της Ευρώπης – την σχέση της νέας ευρωομάδας μας, όπως ελπίζουμε και επιδιώκουμε, με το κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς. Συνακόλουθα βέβαια και την σχέση της διακήρυξης του ΣΥΡΙΖΑ με την τελική Διακήρυξη του ΚΕΑ, που συνδιαμορφώσαμε και συνυπογράψαμε πριν λίγο στο Παρίσι.

Η express συνεδριακή διαδικασία που επιλέχθηκε, «κινδυνεύει» να πάρει χαρακτήρα επίδειξης κομματικού πατριωτισμού και όχι του αναγκαίου πεδίου ανάλυσης και σύνθεσης του κομματικού λόγου, απέναντι στις ιδιαίτερα πρωτότυπες συνθήκες που ζούμε αυτή την ιστορικά μεταβατική περίοδο.

Βαδίζουμε, με ένα κόμμα που παρά την αύξηση του πολιτικού ακτιβισμού του, την συμμετοχή του στα κοινωνικά κινήματα και δράσεις κοινωνικής διαμαρτυρίας, πόρρω απέχει από το εξαγγελθέν «κόμμα των μελών» - εδώ και δυο Συνέδρια- μια που οι σημαντικές αποφάσεις είναι μάλλον εμπνεύσεις κορυφής που ανακοινώνονται, τροποποιούνται, επαναιεραρχόυνται και επικυρώνονται, ακόμα και σε επίπεδο ΚΠΕ.

Με εξαίρεση την κοινοβουλευτική ομάδα και την «κομματικά άγνωστη» λειτουργία κάποιων τμημάτων, ένας απίθανος οργανωτικοπολιτικός ερασιτεχνισμός κυριαρχεί, συνδυασμένος με ψευδαίσθηση «επαναστατικού μεγαλείου», που αποτυπώνεται στην χρήση των λέξεων και την νοηματοδότηση τους από πολλά ηγετικά, κυρίως νεαρά, στελέχη μας.

Από την αμηχανία στον πολιτικό ακτιβισμό των πρώτων χρόνων του ΣΥΝ έχουμε φτάσει στα όρια της επαναστατικής γυμναστικής. Ο ΣΥΡΙΖΑ εξαγγέλλει συγκεντρώσεις, πορείες, δράσεις σε καταιγιστικό ρυθμό, με ορίζοντα προετοιμασίας 2-3 μέρες και προφανές αποτέλεσμα την απομαζικοποίηση και τον εκφυλισμό τους.

Η «αριστερίστικη» ανάγνωση των κοινωνικών εκρήξεων με τις μαζικές αντιδράσεις, παρά την ορθή προσπάθεια μας να τις παρακολουθήσουμε συμμετέχοντας ,αντιμετωπίζεται από πολλούς, μετά την μαθηματικά βέβαιη εκτόνωση τους, με αβαθείς αναλύσεις, καταλογισμό εσωτερικών ευθυνών, και αυτοεκπληρούμενες προφητείες επαναστατικής ορθότητας του πολιτικού υποκειμένου, που κανέναν δεν ενδιαφέρουν.

Η δημοσκοπική πλημμυρίδα, που την διαδέχθηκε, όπως επίσης ήταν μαθηματικά βέβαιο, μια δημοσκοπική άμπωτις -διατηρώντας ακόμα υπερδιπλάσια ποσοστά – έκανε φανερή και στις δυο φάσεις της την έλλειψη συνεκτικού πολιτικού σχεδίου στης πλειοψηφίας που διευθύνει το κόμμα.

Η άρνηση ή η αδυναμία να κατανοήσουμε ότι, στη φάση της δημοσκοπικής κορύφωσης ο ΣΥΝ κεφαλοποιούσε, πέραν του πολιτικού ακτιβισμού, κυρίως το σωρευμένο κεφάλαιο της κουλτούρας και της στάσης της Ευρωπαϊστικής Αριστεράς, του σοσιαλισμού με δημοκρατία και ελευθερία και οικολογικό πρόταγμα, το κύρος και την εντιμότητα των προβεβλημένων στελεχών του, την δροσιά και την ελπίδα της νεότητας του αρχηγού του, την συνεπή αντιδεξιά και αντινεοφιλελεύθερη στάση του και όχι την επιβεβαίωση μιας υποτιθέμενης «αριστερής στροφής» μιας εικονικά ενωμένης Αριστεράς, που τον εξάγνιζε από το στίγμα της πρόσδεσης σε φιλο ΠΑΣΟΚ τροχιές, τις γνωστές θεωρίες της «ουράς» που δηλητηρίασαν και δηλητηριάζουν το κομματικό σώμα και αυτούς που μας παρακολουθούν.

Βέβαια αυτές οι απόψεις, σε συνδυασμό με την ιδεολογικοπολιτικά μετέωρη βάπτιση του ΣΥΡΙΖΑ ως στρατηγικής επιλογής, υποκείμενου κοινωνικού μετασχηματισμού και προπλάσματος της νέας Αριστεράς – με ιδεολογικοπολιτικούς συμψηφισμούς φοιτητικοσυνδυκαλιστικού επιπέδου, που αναιρούνται στην πράξη από μια συνέντευξη Αλαβάνου ή μια δήλωση Τσίπρα και τότε αρχίζει η Σολομωντική αποκωδικοποίηση για την «χώνευσή» τους – αποτέλεσαν το όχημα κατάληψης της κομματικής εξουσίας και δεν είναι δυνατόν να αποσυρθούν άμεσα, όσο και αν αυτό είναι αναγκαίο, στα όρια που τους αντιστοιχούν. Στον θετικό πολιτικό ακτιβισμό και την έλλογη ενίσχυση της κινηματικής διάστασης του κόμματος καθώς και στη διαρκή προσπάθεια κοινής δράσης ευρύτερων αριστερών και οικολογικών δυνάμεων σε αντινεοφιλελεύθερο, αντιπολεμικό αντιρατσιστικό πλαίσιο, στην υπεράσπιση των κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων, χωρίς να είναι απαραίτητη η έκπτωση από τις αξίες του κεντρικού πυρήνα του ιδεολογικού πολιτικού ρεύματος μας. (Σοσιαλισμός, Δημοκρατία, Ελευθερία, μη βία, Ευρώπη, οικολογία).

Στον ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ, με όλες τις εσωτερικές αντιθέσεις τους, κατατίθενται διαρκώς την τελευταία δεκαετία τρία διακριτά πολιτικά σχέδια, που τασικοί και προσωπικοί σχεδιασμοί θολώνουν.

- Το αληθινά πλειοψηφικό πολιτικό σχέδιο, που στοχεύει στην συγκρότηση μιας νέας κοινωνικής και πολιτικής, προγραμματικής πλειοψηφίας διεξόδου, που θα την συναπαρτίζουν αριστεροί σοσιαλδημοκράτες, ριζοσπάστες, οικολόγοι, μεταρρυθμιστές της μετακομμουνιστικής Αριστεράς, ανανεωτές κομμουνιστές ,με ιδεολογική ηγεμονία του ρεύματος για σοσιαλισμό με δημοκρατία, ελευθερία και οικολογικό πρόταγμα.

- Το πολιτικό σχέδιο της συγκρότησης μιας μεγάλης Αριστεράς, σε συνεργασία με το ΚΚΕ, κομμουνιστικές ομάδες και κομματίδια, ριζοσπαστικά σχήματα, ως προϋπόθεση για την μεγάλη συμμαχία με την σοσιαλδημοκρατία και την οικολογία και

- Το πολιτικό σχέδιο του πόλου της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, που υπηρετείται από την στρατηγική της μετατροπής του ΣΥΡΙΖΑ ως ενιαίου κόμματος με αντικαπιταλιστική ιδεολογία, θολής κομμουνιστικής προοπτικής και με όρια τον ήπιο αντιεξουσιαστικό χώρο.

Με την ουσιαστική κατάρρευση, του «πλειοψηφικού» στην πλειοψηφία, σχεδίου της μεγάλης Αριστεράς ,από την ακραία σταλινοποίηση του ΚΚΕ και τον προβοκατόρικο ρόλο του απέναντι στον ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ, το απόλυτο μειοψηφικό εσωκομματικά και απειροελάχιστο εκλογικά, σχέδιο του αντικαπιταλιστικού πόλου παράγει την εικόνα του αγοραίου καταγγελτισμού και των αριστεριστικών μικροπρακτικών που χαρακτηρίζουν φαινόμενα της περιόδου. Οι αριστερίστικοι ψευτοτσαμπουκάδες του στυλ «δεν θα πούμε αυτό που απαιτεί το σύστημα» οδήγησαν στην εικόνα του ΣΥΝ που εύστοχα περιέγραψε ο Μ. Γλέζος στο Σπόρτιγκ. Τα μέλη μας γνωρίζοντας ότι δεν έχουν καμία σχέση με βανδαλισμούς και μη ειρηνικές δράσεις διαμαρτυρίας, αδυνατούσαν να κατανοήσουν πως η ηγεσία τους δεν απεγκλωβίζονταν εύκολα, από την γωνία που την είχαν στριμώξει, οι συντονισμένες επιθέσεις από ΝΔ, ΚΚΕ, ΛΑΟΣ, και μέρους των ηλεκτρονικών εντύπων ΜΜΕ.

Επιθέσεις που στοχοποιούσαν τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, για πολιτικούς και ψηφοθηρικούς λόγους και επεδίωκαν να αλλάξουν την ατζέντα από την κρίση, την διαφθορά και την κοινωνική έκρηξη, στα ζητήματα νόμου και τάξης ασφάλειας και τρομοκρατίας. Για το τελευταίο οι «επαναστάτες» εκτελεστές, «αγωνιστές» προβοκάτορες, φρόντισαν να το εμπεδώσουμε,

Μη έχοντας κατασπαταλήσει ακόμα το πολύτιμο ηθικό και πολιτικό κεφάλαιο που μας υπερδιπλασιάζει, βοηθούντων του ηθικοπολιτικού καταποντισμού της ΝΔ και της εμφανούς αδυναμίας και αναξιοπιστίας του ΠΑΣΟΚ, οφείλουμε στο Διαρκές Συνέδριο και πρώτα και κύρια το ηγετικό δίδυμο και η μεγάλη πλειοψηφία του κόμματος να αλλάξουμε ρότα, κρατώντας τα θετικά της κινηματικής δράσης και των «ανοικτών αυτιών» στις κοινωνικές διεργασίες και τις νεαρότερες ηλικίες.

Ας επεξεργασθούμε σε βάθος, αναδεικνύοντας πάλι τον αριστερό προγραμματικό, ριζοσπαστικά μεταρρυθμιστικό και οικολογικό λόγο μας, συστηματοποιώντας την πολύ καλή κοινοβουλευτική μας δουλειά και προτείνοντας διεξόδους και λύσεις στο σήμερα και όχι στο απώτερο, φωτεινό μέλλον. Χωρίς την αγωνία της πάση θυσία κατάληψης κυβερνητικών θώκων αλλά και χωρίς την δαιμονοποίηση της ανάληψης, έμμεσα ή άμεσα, κυβερνητικών ευθυνών από την Αριστερά.

Η αντιστοίχιση μας με τις προγραμματικές προτεραιότητες του ΚΕΑ και όχι η στοίχιση μας σε μια θολή διακήρυξη, ευχολόγιο, με αντιευρωπαϊκές αιχμές (όπως κρύβονται στα 15 σημεία, που αν τα δεχθούμε ολικά και ως πακέτο δεν θα συμφωνούμε ούτε με τον εαυτό μας) θα είναι το πρώτο θετικό βήμα. Η αίσθηση ότι κατανοήσαμε τα λάθη στο «αναγνωστικό» μας, ότι διαβάσαμε κάπου λάθος τις κοινωνικές διεργασίες και ότι απαιτείται νέα μέθοδος προσέγγισης, διδασκαλίας και εκμάθησης.

Το μπορούμε, αρκεί όλοι να αμφισβητήσουμε δημιουργικά τις βεβαιότητές μας για να πετύχουμε την ανασύνθεση του εσωκομματικού πεδίου με βάση τα πραγματικά διλήμματα και τις απαντήσεις τους και όχι τα προπατορικά αμαρτήματα και τους «ασύμβατούς» ιδεολογισμούς.