Αριστερά και πρόσφατες πολιτικές εξελίξεις

800 και πλέον αριστεροί και αριστερές έδωσαν το παρών στην πολιτική εκδήλωση της ΑΝΑΝΕΩΤΙΚΗΣ ΠΤΕΡΥΓΑΣ για τις πολιτικές εξελίξεις.   Στη συναισθηματικά φορτισμένη αίθουσα   του IMPERIAL, που ξεχείλιζε,   o προβληματισμός για την πορεία και το μέλλον της ανανεωτικής αριστεράς   ήταν διάχυτος.

 Κεντρικός ομιλητής ήταν ο Φώτης Κουβέλης,   και παρεμβάσεις έκαναν οι Σταύρος Λιβαδάς και Δαμιανός Παπαδημητρόπουλος.

Ιδιαίτερη συγκίνηση προκάλεσε το μήνυμα του Μιχάλη Παπαγιαννάκη και το παρατεταμένο χειροκρότημα εξέφραζε την ολόθυμη ευχή για ταχεία ανάρρωση.

Ο ιστορικός ηγέτης της Ανανεωτικής Αριστεράς, ο Λεωνίδας Κύρκος έδωσε το πολιτικό παρών.   Παρόντες ήσαν: οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ Θ. Λεβέντης, Ν. Τσούκαλης,   Ά. Φιλίνη, Γρ. Ψαριανός, ο ευρωβουλευτής Δ. Παπαδημούλης. Οι δήμαρχοι Λυκόβρυσης Δ. Φωκιανός, Ν. Φιλαδελφείας Στ. Κόντος, Ρέντη Γ. Ιωακειμίδης, ο πρώην δήμαρχος Λιβαδείας Χρ. Παλαιολόγος. Ο πρώην πρόεδρος του ΔΣΑ Α. Ρουπακιώτης, από το Δ.Σ. του ΔΣΑ ο Θ. Σχοινάς και η Μ. Κουβέλη. Οι πανεπιστημιακοί Γ. Βούλγαρης, Λ. Λουλούδης, Στ. Πεσματζόγλου Ε. Μπουρνόβα, Μ. Ρεπούση,  Π. Σκάγιαννης. Η συγγραφέας Ρ. Γαλανάκη.  

Κεντρικός ομιλητής ήταν ο Φώτης Κουβέλης, ο οποίος μεταξύ άλλων, τόνισε:

Φώτης Κουβέλης,

Η σύγχρονη Αριστερά πρωταγωνίστρια στην κατεύθυνση μεγάλων προοδευτικών συσπειρώσεων (περίληψη)

«Σήμερα στην Ελλάδα, όσο λάθος είναι να θεωρούμε ότι ο αριστερός μεταρρυθμισμός εξαντλείται στο στόχο της συμμετοχής στην άσκηση της εξουσίας, δηλαδή σε έναν άμετρο κυβερνητισμό, άλλο τόσο είναι λάθος, ερμηνεύοντας την κρίση με φθαρμένα ερμηνευτικά εργαλεία, να θεωρούμε «αριστερή» την εκτόπιση της Αριστεράς από τις κεντρικές πολιτικές διαδικασίες.

Το εναλλακτικό πολιτικό σχέδιο ενός σύγχρονου κόμματος της Ανανεωτικής Ριζοσπαστικής Αριστεράς, όπως είναι ο ΣΥΝ, οφείλει να εκφράσει την άποψη του κόμματος για την επίτευξη του στρατηγικού του στόχου, δηλαδή τη δημοκρατική σοσιαλιστική οργάνωση της κοινωνίας, τον σοσιαλισμό με δημοκρατία και ελευθερία.

Ο ΣΥΝ οφείλει να προσβλέπει στην ανάγκη διαλόγου και σύγκλισης, μέσα από πολιτικές πρωτοβουλίες που μπορεί να πάρει ο ίδιος ή και σε συνεργασία με άλλες πολιτικές δυνάμεις της χώρας. Η Αριστερά και όλες οι δυνάμεις και απόψεις, που συναποτελούν την πολυχρωμία της και τη δυνατότητά της να διευθύνει τις κοινωνικές και πολιτικές υποθέσεις της χώρας, δεν μπορεί και δεν πρέπει να μένει αποκλεισμένη και να συρρικνώνεται σε ρόλους διαμαρτυρίας και καταγγελίας.

Αυτό είναι και το ουσιαστικό περιεχόμενο και νόημα μιας εναλλακτικής πρότασης εξουσίας.

Η εναλλακτική πρόταση εξουσίας, στηριγμένη σε μια εναλλακτική προγραμματική πρόταση για την αντιμετώπιση των προβλημάτων της χώρας και της κοινωνίας και σε μια νέα κοινωνική και πολιτική πλειοψηφία, έδινε και δίνει μια σοβαρή κατεύθυνση ώστε να διαμορφωθεί μια αποτελεσματική απόκρουση των νεοφιλελεύθερων πολιτικών της Ν.Δ., να υπάρξει ελπιδοφόρα διέξοδος στον αποδυναμωμένο δικομματισμό, και αποτροπή της αναστήλωσής του και να μετατοπιστεί το πολιτικό σκηνικό προς τα αριστερά.

Το πολιτικό σχέδιο του κόμματός μας πρέπει να αποτελεί μια συνεχή ανοικτή πολιτική πρόσκληση-πρόκληση που θα απευθύνεται στους προοδευτικούς και αριστερούς πολίτες, που θα απευθύνεται στις υπαρκτές γειτονικές πολιτικές δυνάμεις που διακηρύσσουν την αντίθεσή τους στη Δεξιά, που θα απευθύνεται στις δυνάμεις της πολιτικής οικολογίας και θα αναζητά, χωρίς ανώφελους ανταγωνισμούς, τον κοινό πολιτικό τόπο, για κοινή πολιτική δράση, μέσα και έξω από τη Βουλή, για την απόκρουση της νεοφιλελεύθερης συντηρητικής πολιτικής.

Η Ανανεωτική Πτέρυγα πιστεύει ότι ο ΣΥΝ, κρατώντας ταυτόχρονα την ιδεολογική και πολιτική διαπάλη ανοικτή, οφείλει να πείθει ότι εργάζεται για την πραγματοποίηση μιας τέτοιας έντιμης πολιτικά πρότασης.

Να προχωρήσουμε σε συγκεκριμένη και σαφή ενωτική αντικυβερνητική δράση με εναλλακτικές προγραμματικές προτάσεις σε καίριους τομείς της ελληνικής κοινωνίας. Να εγκαταλείψουμε άγονες και αδιέξοδες αναζητήσεις που υπήρξαν έντονες τα προηγούμενα χρόνια για μια «άλλη» Αριστερά χωρίς ενδιαφέρον για τη διεύθυνση της κοινωνίας.

Δεν πρέπει ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ να μένει αδιάφορος για το περιεχόμενο της διακυβέρνησης της χώρας. Δεν μπορεί και δεν πρέπει η σύγχρονη Αριστερά να μη θέλει να επηρεάζει, με το περιεχόμενο των προγραμματικών της θέσεων, το μέγεθος της κυβερνητικής εξουσίας. Κι’ αυτό δεν βρίσκεται σε αντίθεση με τη σταθερή πολιτική της επιλογή για τη συνεχή αγωνιστική παρουσία της στο δημοκρατικό κίνημα της κοινωνίας, στα πολλαπλά του επίπεδα.

Έξ’ άλλου, έχει καθοριστική σημασία ποιοι, ποιες πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις θα βάλουν τη σφραγίδα τους, θα διαχειριστούν την αντιμετώπιση της επελαύνουσας κρίσης.

Η ελληνική κοινωνία θέλει τη σύγχρονη Αριστερά πρωταγωνίστρια στην κατεύθυνση μεγάλων προοδευτικών συσπειρώσεων για μια νέα προοδευτική διακυβέρνηση του τόπου. Για ένα τέτοιον Συνασπισμό ανοικτών οριζόντων παλεύει η Ανανεωτική Πτέρυγα και σ’ αυτό το δρόμο θα συνεχίσουμε.»

Αναφερόμενος στα γεγονότα του Δεκεμβρίου, ο Φώτης Κουβέλης επεσήμανε:

«Οι εκδηλώσεις βίας είναι ενέργειες κατάτμησης και κατακερματισμού της κοινωνίας. Και γι’ αυτό χρειάζεται ένα σαφές «ΟΧΙ» στη στρατηγική κλιμάκωσης της βίας.

Ο ΣΥΝ πρέπει να κάνει συνεχώς σαφές και καθαρό πως η Αριστερά του δημοκρατικού δρόμου θεωρεί τη δημοκρατία, την συνεχώς αυτοελεγχόμενη δημοκρατία, ταυτισμένη με το σοσιαλισμό. Να μιλήσει για τα απόλυτα αδιέξοδα της βίας. Να γίνεται συνεχώς ξεκάθαρο ότι ο δημοκρατικός δρόμος είναι μία διαρκής ειρηνική γιγαντιαία μεταρρυθμιστική διαδικασία.

Το κόμμα μας, ο ΣΥΝ, οφείλει να συνεχίσει να βρίσκεται στο πλάι, συμπαραστάτης και αρωγός των χιλιάδων νέων που ασφυκτιούν σε μια κοινωνία χωρίς προοπτική και θέλουν να διαμορφώσουν το κίνημά τους.»

Απευθυνόμενος δε στους παρευρισκόμενους, τόνισε:

«Οι κατευθύνσεις και οι ιδέες της Ανανεωτικής Πτέρυγας, συνεχώς επιβεβαιώνονται. Καλούμαστε λοιπόν να αναλάβουμε την ευθύνη ανάδειξης και προώθησης των θέσεών μας, των προτάσεών μας, των ιδεών μας, των ιδεών της Ανανεωτικής Αριστεράς, με σταθερότητα και αποφασιστικότητα. Και αυτή την ευθύνη θα την πάρουμε.

Ο ΣΥΝ ανήκει σε όλους. Θα διεκδικήσουμε να είμαστε παρόντες και παρούσες στην παραγωγή σύγχρονης αριστερής πολιτικής, στην έκφρασή της, στην κατάθεσή της. Η Ανανεωτική Πτέρυγα είναι το δημιουργικό αριστερό ρεύμα μέσα στο κόμμα. Ο Συνασπισμός το έχει ανάγκη σήμερα περισσότερο από ποτέ και η κοινωνία της Αριστεράς το παρακολουθεί με ιδιαίτερο ενδιαφέρον.»

Aθήνα, 28.1.2009

Το πλήρες κείμενο της Ομιλίας του  Φώτη Κουβέλη

Η σύγχρονη Αριστερά πρωταγωνίστρια στην κατεύθυνση μεγάλων προοδευτικών συσπειρώσεων

Ο ΣΥΝ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΔΙΑΦΟΡΟΣ ΣΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΤΗΣ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ


Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Η Ανανεωτική Πτέρυγα του Συνασπισμού πήρε την πρωτοβουλία να οργανώσει αυτή την εκδήλωση μέσα σε μία περίοδο πυκνή σε γεγονότα και με κυρίαρχα μεγάλα ερωτήματα: Ποια είναι η έκταση της κρίσης, πού βαδίζει η πολιτική ζωή της χώρας, ποια είναι η θέση της Αριστεράς, ποιος είναι ο ρόλος του Συνασπισμού, ποια είναι η παρουσία της Ανανεωτικής Πτέρυγας και του συνόλου της Ανανεωτικής Αριστεράς;

Από τη δική μας πλευρά, ξεπερνώντας δυσκολίες του παρελθόντος, οι ανανεωτικές δυνάμεις του ΣΥΝ έχουμε βρει εδώ και καιρό το σταθερό βηματισμό μας. Συγκροτήσαμε την Ανανεωτική Πτέρυγα με αρκετές δυσκολίες Κάποιες παραμένουν ακόμα. Αλλά το Ανανεωτικό Ρεύμα συγκροτήθηκε και δεν γυρίζει πίσω, ούτε σταματάει!

Είναι φανερό πως οι βασικές κατευθύνσεις της Ανανεωτικής Πτέρυγας, συνεχώς επιβεβαιώνονται. Καλούμαστε λοιπόν να αναλάβουμε την ευθύνη ανάδειξης και προώθησης των θέσεών μας, των προτάσεών μας, των ιδεών μας, των ιδεών της Ανανεωτικής Αριστεράς, με σταθερότητα και αποφασιστικότητα. Και αυτή την ευθύνη θα την πάρουμε.

Το κόμμα ανήκει σε όλους. Θα διεκδικήσουμε να είμαστε παρόντες και παρούσες στην παραγωγή σύγχρονης αριστερής πολιτικής, στην έκφρασή της, στην κατάθεσή της. Η Ανανεωτική Πτέρυγα είναι το δημιουργικό αριστερό ρεύμα μέσα στο κόμμα. Ο Συνασπισμός το έχει ανάγκη σήμερα περισσότερο από ποτέ και η κοινωνία της Αριστεράς το παρακολουθεί με ιδιαίτερο ενδιαφέρον.

ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΡΟΤΑΣΗ

Έχουμε διακηρύξει πως όσοι μετέχουμε και στηρίζουμε τις προσπάθειες της Ανανεωτικής Πτέρυγας στο ΣΥΝ είμαστε και ριζοσπάστες και μεταρρυθμιστές. Είμαστε ριζοσπάστες, γιατί έχουμε στον πυρήνα της πολιτικής μας σκέψης το σπέρμα της ανατροπής και είμαστε μεταρρυθμιστές, γιατί ο μεταρρυθμισμός στην εποχή μας είναι εργαλείο ανατροπών, με την έννοια της δυνατότητας όχι μόνο να περιγράφουμε την πραγματικότητα, αλλά να δούμε πώς και με ποιον θα την αλλάξουμε.

Έτσι σήμερα στην Ελλάδα, όσο λάθος είναι να θεωρούμε ότι ο αριστερός μεταρρυθμισμός εξαντλείται στο στόχο της συμμετοχής στην άσκηση της εξουσίας, δηλαδή σε έναν άμετρο κυβερνητισμό, άλλο τόσο είναι λάθος, ερμηνεύοντας την κρίση με φθαρμένα ερμηνευτικά εργαλεία, να θεωρούμε «αριστερή» την εκτόπισή μας από τις κεντρικές πολιτικές διαδικασίες.

O νέος αριστερός μεταρρυθμισμός έχει νόημα και γόνιμες προοπτικές μόνον όταν επιχειρείται σε κάθε βήμα με τη συμμετοχή, την πάλη και τον έλεγχο των εργαζομένων, όταν οι συγκεκριμένες λύσεις και πολιτικές που προωθεί εμπνέονται και χαρακτηρίζονται από τις αρχές του δημοκρατικού σοσιαλισμού και της οικολογίας, όταν είναι δηλαδή κοινωνικά γενικεύσιμες και υπηρετούν την ελευθερία, την ισότητα και την αλληλεγγύη, όταν είναι συμβατές με την προστασία και την αναβάθμιση του περιβάλλοντος, όταν εγγράφονται στη λογική της αειφορίας

Το εναλλακτικό πολιτικό σχέδιο ενός σύγχρονου κόμματος της Ανανεωτικής Ριζοσπαστικής Αριστεράς, όπως είναι ο ΣΥΝ, οφείλει να εκφράσει την άποψη του κόμματος για την επίτευξη του στρατηγικού του στόχου, δηλαδή τη δημοκρατική σοσιαλιστική οργάνωση της κοινωνίας, τον σοσιαλισμό με δημοκρατία και ελευθερία.

Πιστεύουμε ότι αυτό το σχέδιο πρέπει να έχει δύο αλληλένδετες πλευρές: το περιεχόμενό του, δηλαδή τι προτείνει και τις δυνάμεις που υποδεικνύει για την προώθηση και την υλοποίησή του. Το περιεχόμενο του στρατηγικού μας σχεδίου οφείλει να είναι ένα συνεκτικό σύνολο εναλλακτικών προτάσεων και διαρθρωτικών αλλαγών, που να απαντούν στις σημερινές ανάγκες της κοινωνίας, να αμφισβητούν το νεοφιλελεύθερο και δικομματικό πλαίσιο και να ανοίγουν δρόμους για τη δημοκρατική και σοσιαλιστική αναγέννηση της χώρας, σε μία ενωμένη κοινωνική, δημοκρατική, φιλειρηνική Ευρώπη. Η προώθηση ενός τέτοιου στρατηγικού πολιτικού σχεδίου του ΣΥΝ απαιτεί τη μεγαλύτερη δυνατή συγκέντρωση δυνάμεων της ευρύτερης δημοκρατικής και σοσιαλιστικής Αριστεράς, κοινωνικών και πολιτικών και ανάδειξη των δυνάμεων αυτών σε πλειοψηφικό ρεύμα στην ελληνική κοινωνία. Απαιτεί επομένως τη συγκρότηση μιας νέας κοινωνικής και πολιτικής πλειοψηφίας.

Κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις με απόψεις που εντάσσονται σε τέτοιους προβληματισμούς υπάρχουν εντός και εκτός του ΣΥΝ, είναι διάσπαρτες σε όλη την κοινωνία και σε ευρύ φάσμα της πολιτικής σκηνής.

Ο ΣΥΝ οφείλει να προσβλέπει στην ανάγκη διαλόγου και σύγκλισής τους, μέσα από πολιτικές πρωτοβουλίες που μπορεί να πάρει ο ίδιος ή και σε συνεργασία με άλλες πολιτικές δυνάμεις της χώρας. Η αριστερά και όλες οι δυνάμεις και απόψεις, που συναποτελούν την πολυχρωμία της και τη δυνατότητά της να διευθύνει τις κοινωνικές και πολιτικές υποθέσεις της χώρας, δεν μπορεί και δεν πρέπει να μένει αποκλεισμένη και να συρρικνώνεται σε ρόλους διαμαρτυρίας και καταγγελίας.

Αυτό είναι και το ουσιαστικό περιεχόμενο και νόημα μιας εναλλακτικής πρότασης εξουσίας.

Η εναλλακτική πρόταση εξουσίας, στηριγμένη σε μια νέα κοινωνική και πολιτική πλειοψηφία, έδινε και δίνει μια σοβαρή κατεύθυνση ώστε να διαμορφωθεί μια αποτελεσματική απόκρουση των νεοφιλελεύθερων πολιτικών της Ν.Δ., να υπάρξει ελπιδοφόρα διέξοδος στον αποδυναμωμένο δικομματισμό, και αποτροπή της αναστήλωσής του και να μετατοπιστεί το πολιτικό σκηνικό προς τα αριστερά.

Η πρόταση αυτή παραμένει δυναμικά επίκαιρη γιατί τα πολιτικά γεγονότα και ανάγκες είναι πεισματικές, ως η κατ΄ εξοχήν χρήσιμη και κρίσιμη ιδέα για την προοπτική των πολιτικών εξελίξεων.

Μια τέτοια εναλλακτική πολιτική πρόταση θα έχει πειστικότητα και ελκυστικότητα μόνο αν ανταποκρίνεται συγκεκριμένα και προγραμματικά στις ανάγκες και τις επιδιώξεις των πολιτών και της κοινωνίας, συγκεντρώνει τη στήριξη πολιτικών δυνάμεων που με τις πρακτικές τους και τη φερεγγυότητα των προσώπων μπορούν να συγκλίνουν, να συμφωνήσουν και να εγγυηθούν ένα τέτοιο εγχείρημα.

Ένα τέτοιο πολιτικό σχέδιο του κόμματός μας είναι ρεαλιστικό. Είναι δε το μόνο στρατηγικό σχέδιο που αμφισβητεί έμπρακτα τη διαιώνιση της κυριαρχίας του δικομματισμού. Είναι φανερό ότι η υλοποίηση ενός τέτοιου σχεδίου έχει δυσκολίες, που αναφέρονται στις προϋποθέσεις και στα στοιχεία υλοποίησης του. Αυτό όμως δεν συνεπάγεται εφησυχασμό ή αναγκαστική αυτοπεριχαράκωση του κόμματος. Αντιθέτως, πρέπει να αποτελεί μια συνεχή ανοικτή πολιτική πρόσκληση-πρόκληση που θα απευθύνεται στους προοδευτικούς και αριστερούς πολίτες, που θα απευθύνεται στις υπαρκτές γειτονικές πολιτικές δυνάμεις που διακηρύσσουν την αντίθεσή τους στη Δεξιά, που θα απευθύνεται στις δυνάμεις της πολιτικής οικολογίας και θα αναζητά, χωρίς ανώφελους ανταγωνισμούς, τον κοινό πολιτικό τόπο, για κοινή πολιτική δράση, μέσα και έξω από τη Βουλή, για την απόκρουση της νεοφιλελεύθερης συντηρητικής πολιτικής.

Η Ανανεωτική Πτέρυγα πιστεύει ότι ο ΣΥΝ, κρατώντας ταυτόχρονα την ιδεολογική και πολιτική διαπάλη ανοικτή, οφείλει να πείθει ότι εργάζεται για την πραγματοποίηση μιας τέτοιας ανοικτής και έντιμης πολιτικά πρότασης.

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Το πολιτικό τοπίο της χώρας έχει υποστεί σημαντικές μεταβολές. Μεγάλο μέρος πολιτών, κυρίως νέων, που έχουν απογοητευτεί, ακόμα και εξοργιστεί, από τον τρόπο λειτουργίας και την αναποτελεσματικότητα του δικομματικού σκηνικού, γύρισαν την πλάτη τους στους εκφραστές του. Αυτό το κομμάτι της κοινωνίας αναζήτησε την ελπίδα του στον ΣΥΝ. Για μήνες, μας έδινε πρωτοφανή για το χώρο μας δημοσκοπικά ποσοστά. Γιατί θεώρησε το χώρο μας γειτονικό, κοντινό, φιλικό και γιατί δεν τον είδε σε καμιά περίπτωση ως μέρος του προβλήματος. Ενδεχομένως και γιατί μας θεώρησε δύναμη της λύσης του. Αυτό το «ενδεχομένως», ο Συνασπισμός ήταν υποχρεωμένος να κάνει όσα έπρεπε για να το μετατρέψει σε πεποίθηση και σταθερή υποστήριξη.

Η Ανανεωτική Πτέρυγα προσέγγισε αυτό το πολιτικό ενδιαφέρον της κοινωνίας για τον ΣΥΝ με ψυχραιμία, σύνεση και σοβαρότητα. Γνωρίζαμε πολύ καλά τα όρια που διαμόρφωνε κάθε φορά η πολιτική συγκυρία και επίσης γνωρίζαμε πολύ καλά ότι η εκτίναξη των ποσοστών μας ήταν εκτίναξη καταγεγραμμένη σε δημοσκοπήσεις και μόνο. Οι πολίτες δήλωναν ότι μας στηρίζουν, αλλά ανέμεναν επίσης πολλά από εμάς. Θεωρήσαμε ότι αυτές οι δημοσκοπήσεις αναδείκνυαν κάτι αναμφισβήτητο. Ότι η πολιτική αντιπαράθεση και οι πολιτικοί συσχετισμοί ήταν και παραμένουν απολύτως ανοικτοί και απρόβλεπτοι. Και σε αυτό το παιχνίδι ο ΣΥΝ ούτε έπρεπε ούτε πρέπει να προσέρχεται ως αλαζονικός παράγοντας, αλλά ως καθοριστική δύναμη αλλαγών. Ας είμαστε ειλικρινείς. Δεν ανταποκριθήκαμε στις ελπίδες του κόσμου που μας έδινε για καιρό απλόχερα την εμπιστοσύνη του.

Φανήκαμε δύσκαμπτοι, αναποτελεσματικοί και αδικαιολόγητα αλαζονικοί. Γι’ αυτό δεν είναι τυχαία και η δημοσκοπική μας υποχώρηση. Παρόλα αυτά, το ενδιαφέρον της κοινωνίας για το ΣΥΝ παραμένει υψηλό. Να τολμήσουμε. Ποτέ δεν είναι αργά. Να αλλάξουμε γραμμή πλεύσης. Να προχωρήσουμε σε συγκεκριμένη και σαφή ενωτική αντικυβερνητική δράση με εναλλακτικές προγραμματικές προτάσεις σε καίριους τομείς της ελληνικής κοινωνίας. Να εγκαταλείψουμε άγονες και αδιέξοδες αναζητήσεις που υπήρξαν έντονες τα προηγούμενα χρόνια για μια «άλλη» Αριστερά χωρίς ενδιαφέρον για τη διεύθυνση της κοινωνίας.

Άς το επαναλάβουμε : πρέπει να αποκλείεται ο εφησυχασμός και ή αναγκαστική αυτοπεριχαράκωση στις γραμμές του κόμματος.

Δεν πρέπει ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ να μένει αδιάφορος για το περιεχόμενο της διακυβέρνησης της χώρας. Δεν μπορεί και δεν πρέπει η σύγχρονη Αριστερά να μη θέλει να επηρεάζει, με το περιεχόμενο των προγραμματικών της θέσεων, το μέγεθος της κυβερνητικής εξουσίας. Κι’ αυτό δεν βρίσκεται σε αντίθεση με τη σταθερή πολιτική της επιλογή για τη συνεχή αγωνιστική παρουσία της στο δημοκρατικό κίνημα της κοινωνίας, στα πολλαπλά του επίπεδα.

Κεντρικό θέμα των παρεμβάσεων το ερχόμενο διάστημα πρέπει να είναι η αντιμετώπιση της επερχόμενης οικονομικής κρίσης. Αφορά την κοινωνία, ανοίγει τις πρωτοβουλίες μας σε όλη την κοινωνία και δεν τις περιορίζει στον εσωκομματικό κλοιό. Είναι δοκιμασία για τις δυνάμεις της εργασίας, αλλά εμπεριέχει και τη δυνατότητα ριζικής στροφής, άλλης πορείας για τη χώρα μας, μέσα βέβαια στην Ευρώπη.

Οι οικονομική κρίση που βρίσκεται σε εξέλιξη είναι η ατράνταχτη απόδειξη που μπορούν να οδηγήσουν οι ανεξέλεγκτες αγορές και τα δόγματα του νεοφιλελευθερισμού.

Έχουμε δικαιωθεί, αλλά δεν αρκεί να επαναλαμβάνουμε τις προειδοποιήσεις μας. Βρισκόμαστε μπροστά σε νέα κατάσταση και σε καινούργια καθήκοντα για τις δυνάμεις της αριστεράς, ιδιαίτερα της ανανεωτικής, αλλά και για τις δυνάμεις του εργατικού κινήματος, τις προοδευτικές δυνάμεις της διανόησης. Οι κυβερνήσεις και τα διεθνή κέντρα που προστάτευσαν την τεχνιτή αύξηση της αγοράς του χρηματοπιστωτικού συστήματος σήμερα παραπαίουν, χωρίς μπούσουλα.

Οι κοινωνίες μας - και η ελληνική - απειλούμαστε από τρομερό κόστος, ανθρώπινα δράματα, εκρηκτικές καταστάσεις.

Αν δεν ανοίξουν οι δρόμοι της αντινεοφιλελεύθερης οικονομικής και κοινωνικής προοπτικής στη χώρα, στην Ευρώπη στις διεθνείς οικονομικές σχέσεις, στον πλανήτη θα πληρώσουν πάλι οι πολλοί πολλά.

Δεν ξέρουμε ποια θα είναι η κατάληξη αυτής της κρίσης. Ξέρουμε ότι η έκβαση εξαρτάται και από τις δικές μας ενέργειες, τους αγώνες μας, τις πρωτοβουλίες μας. θα δυναμώσουν οι δυνάμεις της εργασίας και της παραγωγής ή θα συμπιεστούν περισσότερο για να στηθεί σκηνικό για καινούργιες παγκόσμιες και τοπικές φούσκες;

Γι΄ αυτό έχει καθοριστική σημασία ποιοι, ποιες πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις θα βάλουν τη σφραγίδα τους, θα διαχειριστούν την αντιμετώπιση της κρίσης. Πρωτίστως από αυτή τη σκοπιά μας ενδιαφέρει η λύση του κυβερνητικού προβλήματος της χώρας. Αν οι ίδιοι με τις γνωστές πελατειακές και ταξικές πολιτικές διαχειριστούν την πορεία, από δω και μπρος να περιμένουμε τα χειρότερα. Ξέρουμε πως αν στις κρίσιμες επιλογές κοινωνικής και οικονομικής πολιτικής δεν μπεί η σφραγίδα των κινημάτων και των συμφερόντων των λαϊκών τάξεων, δηλαδή της πολιτικής των αντινεοφιλελεύθερων δυνάμεων, θα έχουμε συμβάλει είτε με την αδράνειά μας είτε με τις αναστολές μας είτε με τις παρωχημένες θέσεις μας στην αναβίωση του άδικου, αντικοινωνικού συστήματος.

Είναι η ώρα για επιθετικές, δημιουργικές, ενωτικές κοινωνικά πρωτοβουλίες.

Η εναλλακτική πρόταση εξουσίας απαιτεί και προϋποθέτει ισχυρή κι αξιόπιστη πολιτική παρουσία του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ και ανάπτυξη κοινωνικών και πολιτικών αγώνων, που θα στηρίζουν το αίτημα για θεσμικούς και πολιτικούς μετασχηματισμούς, για διαρθρωτικές αλλαγές στο πολιτικό σκηνικό.

Να σταματήσουμε να βλέπουμε τη «Μεγάλη Αριστερά» συγκροτημένη μόνο στο πλαίσιο της κομμουνιστικής της παράδοσης. Η ελληνική κοινωνία θέλει τη σύγχρονη Αριστερά πρωταγωνίστρια στην κατεύθυνση μεγάλων προοδευτικών συσπειρώσεων για μια νέα προοδευτική διακυβέρνηση του τόπου. Για ένα τέτοιον Συνασπισμό ανοικτών οριζόντων παλεύει η Ανανεωτική Πτέρυγα και σ’ αυτό το δρόμο θα συνεχίσουμε.

• Βιώνουμε εδώ και καιρό μια ιδιαίτερα σοβαρή κρίση στη χώρα μας. Μια κρίση που δεν είναι μόνο απότοκο της ζοφερής παγκόσμιας πραγματικότητας, αλλά έχει και τα δικά της ελληνικά χαρακτηριστικά.

Η κυβέρνηση της Ν.Δ. ακολουθώντας άκριτα και κατά βήμα όλες τις συνταγές του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού βυθίζεται μέσα στις δικές της επιλογές.

Η ανατροπή των κατακτήσεων των εργαζομένων, η αφόρητη συμπίεση του λαϊκού εισοδήματος, η υπερχρέωση των νοικοκυριών, η απειλητική διόγκωση της ανεργίας και της φτώχειας, η διαρκής περιβαλλοντική υποβάθμιση, ο ισχυρός κλονισμός του κοινωνικού κράτους, η διαλυτική εικόνα στους χώρους της Υγείας και της Παιδείας, η κατάτμηση και ο κατακερματισμός της κοινωνίας, δεν αφήνουν κανένα περιθώριο, κανένα ίχνος αισιοδοξίας, που αποτυπώνεται σε όλους τους δείκτες. Αν σε όλα αυτά προσθέσουμε, την διάχυτη διαφθορά και την οσμή της σήψης που έφερε το Βατοπέδι και η λεηλασία της δημόσιας γης, έχουμε ένα εκρηκτικό μείγμα που οδηγεί την κοινωνία, και κυρίως τους νέους ανθρώπους, σε καταστάσεις απόγνωσης.

Ο φόνος του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου έφερε στο προσκήνιο το θέμα της βίας, του αυταρχισμού και της κακομεταχείρισης πολιτών από αστυνομικά όργανα και το παγιωμένο καθεστώς ανοχής και ουσιαστικής ατιμωρησίας τους. Έκανε φανερή τη διαχρονική απουσία συγκεκριμένων μέτρων, από τις κυβερνήσεις που θα διασφαλίζουν τα συνταγματικά δικαιώματα των πολιτών και θα εγγυώνται την απρόσκοπτη άσκησή τους. Έφερε επίσης στο προσκήνιο τα θέματα του εκδημοκρατισμού των σωμάτων ασφαλείας και της ελλιπούς εκπαίδευσής τους.

Η δολοφονία αυτή λειτούργησε συναισθηματικά, αλλά και συμβολικά, και έβγαλε στους δρόμους χιλιάδες νέους ανθρώπους, που άσκησαν σκληρή κριτική σε ένα ασφυκτικό περιβάλλον που τους υποτιμά και δεν τους εξασφαλίζει μια καλύτερη θέση στο μέλλον. Οι νέοι, μαθητές και φοιτητές, ένοιωσαν ότι ταυτίζονται με το 15χρονο νεκρό, δημιουργώντας ταυτότητα και κοινότητα. Θεώρησαν τη δολοφονία ως προσβολή σε όλους. Τους κυρίευσε οργή, θυμός. Προχώρησαν για μέρες σε μια εκρηκτική αντίδραση, η οποία υπήρξε θετική, γιατί, παρά τις αντιφάσεις της, διαμόρφωσε ένα πρώτο βήμα πολιτικοποίησης μιας νεότερης γενιάς, μια γνήσια νεανική ριζοσπαστική αμφισβήτηση στα κοινωνικά δρώμενα.

Ο φόνος του 15χρονου μαθητή λειτούργησε όμως και σαν σπίθα και πυροδότησε όλα όσα μετά ακολούθησαν, όσα ζήσαμε. Μια άνευ προηγουμένου καταστροφική επίθεση στο κέντρο της Αθήνας και άλλων πόλεων από εξαγριωμένους κουκουλοφόρους που δεν ήταν αυτή τη φορά μόνο οι «γνωστοί-άγνωστοι», οι διαχρονικοί και πάντα παρόντες, αλλά και πάμπολλοι άλλοι πραγματικά άγνωστοι με τις κουκούλες τους, τα ρόπαλά τους, τις μολότωφ τους και με ολοφάνερο και διάχυτο το μίσος για όλα αυτά που πιστεύουν πως τυραννάνε τη ζωή τους.

Απογοητευμένοι ή και απελπισμένοι νέοι πολίτες που, όπως έχει συμβεί κατ’ επανάληψη στην ιστορία, θέλουν να τα αλλάξουν όλα ή και να τα γκρεμίσουν όλα, μπορεί πολλές φορές να βρεθούν στο κέντρο μεγάλων κοινωνικών εκρήξεων.

Σημασία έχει αν είναι σε θέση το λαϊκό μαζικό κίνημα και η σύγχρονη Αριστερά να δώσει στόχους και πολιτικό προσανατολισμό στις εκρήξεις αυτής της οργής.

Αν ανεξέλεγκτες ομάδες που δεν εμπιστεύονται κανένα και δεν πιστεύουν σε τίποτε βάζουν τη σφραγίδα τους και διαμορφώνουν τα γεγονότα και τις εξελίξεις, με την Αριστερά ανίκανη να παρέμβει ή αδιάφορη, το σκοτάδι είναι δίπλα μας.

Τα όσα ζήσαμε το Δεκέμβρη στο κέντρο της Αθήνας, οι φωτιές, τα σπασμένα και λεηλατημένα μαγαζιά, τα καμένα αυτοκίνητα και το πλιάτσικο {που επιχειρήθηκε να φορτωθεί –πού αλλού;– στους δυστυχείς μετανάστες] δεν οδηγούν παρά στην ακόμη μεγαλύτερη συντηρητικοποίηση της κοινωνίας, στην ακόμη μεγαλύτερη ένταση της κρατικής καταστολής.

Τέτοιες τυφλές «εξεγέρσεις» έχουμε δει στο παρελθόν και τη δεκαετία του ’90 στην Αμερική και τη δεκαετία του 2000 στα γκέτο του Βόρειου Παρισιού, με αποτελέσματα απολύτως αντίθετα από τα επιδιωκόμενα. Γιατί είναι χαοτικές εκρήξεις, χωρίς κανένα απολύτως στόχο, χωρίς κανένα απολύτως προσανατολισμό, χωρίς κανένα απολύτως σχέδιο. Έχουν τη βάση τους σε ένα ακαθόριστο απολίτικο φθόνο, ή στην καλύτερη περίπτωση, στην ατομική απελπισία εκείνου που ζει στο περιθώριο της κοινωνίας.

Η Αριστερά, η σύγχρονη Αριστερά, δεν μπορεί να αγνοήσει το φαινόμενο. Δεν μπορεί να βλέπει παντού μόνο προβοκάτορες και χαφιέδες. Δεν μπορεί να μην ερμηνεύει το αυθόρμητο και τα στοιχεία του. Είναι λάθος όμως απλώς να το παρατηρεί, να θεωρητικοποιεί την κοινωνική του αφετηρία και να αποσύρεται.

Από τις μεγάλες εξεγέρσεις της νεολαίας και του λαού η Αριστερά διδάχθηκε, άντλησε δυνάμεις αλλά και επανακαθόρισε πολιτικούς προσανατολισμούς και φυσιογνωμικά χαρακτηριστικά. Οι εξεγέρσεις της 10ετίας του ’60 και του ’70, ο Μάης, το Πολυτεχνείο κλπ, δεν είχαν κουκούλες και λεηλασίες. Είχαν σκληρές συγκρούσεις, όχι τυφλή βία. Το Πολυτεχνείο, επί 3 μερόνυχτα στα χέρια των αγωνιστών, στα χέρια των εξεγερμένων, δεν κάηκε και δεν λεηλατήθηκε. Στο Παρίσι και στο Βερολίνο, σαράντα μέρες οι εξεγερμένοι ζούσαν το μεθύσι μιας επανάστασης, το μεθύσι της ουτοπίας τους ίσως, όχι όμως το μαύρο σκοτάδι της βίας και της καταστροφής.

Οι εκδηλώσεις βίας είναι ενέργειες κατάτμησης και κατακερματισμού της κοινωνίας. Και γι’ αυτό χρειάζεται ένα σαφές «ΟΧΙ» στη στρατηγική κλιμάκωσης της βίας.

Ας δούμε λοιπόν τη πραγματικότητα των γεγονότων που ζήσαμε, όσο πιο καθαρά μπορούμε. Αν το σύστημα εξουσίας, σε μια περίοδο έντονων κοινωνικών προβλημάτων και αφόρητης οικονομικής πίεσης των πολιτών, θέλει να αποδυναμώσει ή και να αναστείλει πλήρως την δημοκρατική κοινωνική αντίσταση, θα κάνει τον αποδοτικότερο δυνατό συνδυασμό. Θα εντείνει την κρατική καταστολή, έχοντας ως ασπίδα μια φοβισμένη από τη φωτιά και την καταστροφή κοινωνία.

Θα προσπαθήσει να αποδυναμώσει και να απομονώσει το νεολαιίστικο κίνημα με την αποτελεσματικότερη μέθοδο: την ηθική απαξίωσή του. Και σε αυτή την περίπτωση, η τυφλή βία και η καταστροφή είναι το ικανό πρόσχημα.

Όταν σήμερα, χιλιάδες νέοι άνθρωποι δείχνουν να σπάνε την ατομοκεντρική τους συμπεριφορά και αισθάνονται την ανάγκη να μπουν ορμητικά στους αγώνες, ο αποπροσανατολισμός του κινήματός τους μέσα από φαντασιακές «εξεγέρσεις», θα οδηγήσει και στον εκφυλισμό του.

Έτσι πρέπει να μιλήσει στη νέα γενιά ο ΣΥΝ, έτσι καθαρά, έτσι αριστερά, έτσι ανανεωτικά. Να κάνει συνεχώς σαφές και καθαρό πως ο ΣΥΝ ως η Αριστερά του δημοκρατικού δρόμου θεωρεί τη δημοκρατία, την συνεχώς αυτοελεγχόμενη δημοκρατία, ταυτισμένη με το σοσιαλισμό. Να μιλήσει για τα απόλυτα αδιέξοδα της βίας. Να γίνεται συνεχώς ξεκάθαρο ότι ο δημοκρατικός δρόμος είναι μία διαρκής ειρηνική γιγαντιαία μεταρρυθμιστική διαδικασία.

Στη βάση αυτής της θεώρησης, θέλουμε για άλλη μια φορά, να διατυπώσουμε τη διαφωνία μας για χειρισμούς του κόμματός μας στην περίοδο των επεισοδίων. Για λάθη και για παραλείψεις που έγιναν.

Οφείλαμε, όχι μόνο να δηλώνουμε, αλλά και με τις πολιτικές πρακτικές μας να πείθουμε ότι, για τον ΣΥΝ, αυτοί που καίνε, καταστρέφουν και λεηλατούν δεν είναι «λαϊκοί αγωνιστές με λάθος μεθόδους και μορφές πάλης», αλλά εχθροί της δημοκρατίας, άρα και εχθροί της Αριστεράς.

Θέλουμε όμως να εκφράσουμε και την οργή μας για την άδικη και συκοφαντική επίθεση που δέχτηκε αυτή την περίοδο ο ΣΥΝ από τη Δεξιά και το ΚΚΕ, με αφορμή τα επεισόδια. Γνωρίζουν πολύ καλά και η Δεξιά και το ΚΚΕ ότι ο ΣΥΝ δεν είχε, ούτε έχει, ούτε πρόκειται να έχει πολιτική σχέση με τους κουκουλοφόρους, το σκοτάδι και τη δράση τους.

Το κόμμα μας, ο ΣΥΝ, οφείλει να συνεχίσει να βρίσκεται στο πλάι, συμπαραστάτης και αρωγός των χιλιάδων νέων παιδιών που ασφυκτιούν σε μια κοινωνία χωρίς προοπτική και θέλουν να διαμορφώσουν το κίνημά τους.

Οφείλει ο ΣΥΝ να μιλήσει, με την αληθινή αριστερή γλώσσα στους αγωνιζόμενους νέους. Να τους πει ποιά πραγματικά πολιτική της δεξιάς κόβει τα φτερά τους, ποιός πραγματικός εχθρός τσακίζει τη νιότη τους.

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΚΑ

Στις επερχόμενες βουλευτικές εκλογές δεν αρκεί να καταγγέλλουμε την Κυβέρνηση της ΝΔ και τις προηγούμενες του ΠΑΣΟΚ. Ούτε πείθουμε κανένα με το να προβάλουμε γενικώς ένα σύνολο αιτημάτων. Θα πρέπει να προτάξουμε κεντρικές πολιτικές – προγραμματικές προτεραιότητες για τη χώρα, το περιβάλλον, τους πολίτες (τους εργαζόμενους, τους ανέργους, τους νέους, τις γυναίκες, τους συνταξιούχους κλπ) αλλά και για τις επιχειρήσεις καθώς και για σημαντικούς τομείς της οικονομίας και της κοινωνίας.

Το αίτημα ενός προτύπου ανάπτυξης, με γνώμονα την προστασία του περιβάλλοντος και την αειφορία για την παραγωγική αναδιάρθρωση της χώρας μας, με διεύρυνση της απασχόλησης και της κοινωνικής συνοχής, έχει προεξάρχουσα θέση. Οι στοχεύσεις και οι πολιτικές-μέτρα θα βρίσκονται στον αντίποδα της επιτάχυνσης της απελευθέρωσης των αγορών και της έντασης των ιδιωτικοποιήσεων.

Αυτό πρέπει να αποσκοπεί:

-Στην ενσωμάτωση της περιβαλλοντικής διάστασης σε όλες τις πολιτικές και την αειφορία ως βασικό κριτήριο των επιλογών σε όλους τους τομείς, στη γεωργία, τη βιομηχανία, τον τουρισμό, την ενέργεια εν γένει στις υπηρεσίες.

-Στην κοινωνία και την οικονομία της γνώσης και της τεχνολογίας σε συνθήκες προϊούσας διεθνοποίησης. Στην ολόπλευρη σύγκλιση με Ε.Ε.

-Στη διασφάλιση κοινωνικού κράτους γενικής εφαρμογής, με αναδιανομή του εισοδήματος, με καταπολέμηση της ανεργίας στην κατεύθυνση της πλήρους απασχόλησης, με διαρκή βελτίωση της κοινωνικής προστασίας, ασφάλειας, υγείας και διαβίωσης, καθώς και με επέκταση της πρόσβασης σε βασικά δημόσια αγαθά.

Αυτό πρέπει να περιλαμβάνει:

- Την Αλληλεγγύη με τη Φύση και το Παγκόσμιο Οικολογικό Σύστημα που απαιτεί ριζικές αλλαγές στην ελληνική περιβαλλοντική νομοθεσία. Την Αλληλεγγύη στις επόμενες γενιές που απαιτεί: την «ενεργειακή λιτότητα» με ανάπτυξη ήπιων, ανανεώσιμων πηγών και καταστολή της κατανάλωσης ορυκτών ενεργειακών πόρων με κάθε πρόσφορο τρόπο, την αποτελεσματική προστασία του φυσικού περιβάλλοντος με προστατευόμενες περιοχές, ακτές και δάση, με διαχείριση των νερών ως φυσικό πόρο σε ανεπάρκεια, με χωρικά δίκαιη διαχείριση απορρημάτων και αποβλήτων, με δεσμευτικό χωροταξικό και πολεοδομικό σχεδιασμό και κατάργηση της εκτός σχεδίου δόμησης, την κατάργηση της γενετικής βιομηχανίας, τα μέτρα προειδοποίησης και πρόληψης από τις φυσικές και ανθρωπογενείς καταστροφές.

-Τη βαθιά τομή στο χώρο του δημόσιου τομέα, με δημόσια διοίκηση, που θα μετατραπεί από τροχοπέδη κάθε παραγωγικής προσπάθειας σε αποφασιστικό αρωγό της και με νέο ρόλο των απαραίτητων δημόσιων επιχειρήσεων.

-Την κοινωνικά δίκαιη και περιβαλλοντικά ισορροπημένη περιφερειακή ανάπτυξη, με αποκέντρωση και αυτοδιοίκηση, αιρετή περιφέρεια και ισχυρούς δήμους, διεύρυνση του ρυθμιστικού και οικονομικού τους ρόλου με ιδιαίτερη συμβολή τους στην ανάπτυξη της «κοινωνικής οικονομίας».

-Τη δημοκρατική φορολογική μεταρρύθμιση, που συνίσταται στην αναλογική και προοδευτική συμβολή όλων των πολιτών. Την εξοικονόμηση πόρων μέσα από τον περιορισμό στο ελάχιστο του τερατώδους μηχανισμού μεταφοράς εισοδημάτων υπό τη μορφή κινήτρων, επιδοτήσεων, επιχορηγήσεων και φοροαπαλλαγών. Ιδιαίτερες περιοχές αναζήτησης πόρων η φορολόγηση της μεγάλης ακίνητης περιουσίας, η εκκλησιαστική και μοναστηριακή περιουσία και οι απαλλαγμένες εμπορικές συναλλαγές τους

-Τη μάχη της ανταγωνιστικότητας στο πεδίο της καινοτομίας και της ποιότητας των προϊόντων και των υπηρεσιών, που ενσωματώνουν τεχνολογικό προβάδισμα και υψηλή προστιθέμενη αξία.

-Την ουσιαστική στήριξη των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, με ενίσχυση για απρόσκοπτη ροή της χρηματοδότησής τους, με οργάνωση και έλεγχο του τομέα παροχής υπηρεσιών, με συλλογική συμμετοχή τους στις κρατικές προμήθειες.

-Την πρωταρχική κρατική μέριμνα για χρήσεις γης στην ύπαιθρο, για εκσυγχρονισμό της γεωργίας, των μεταποιητικών μονάδων αλλά και των δικτύων εμπορίου και διακίνησης αγροτικών αγαθών, για μεταφορά πόρων στον πυλώνα της Αγροτικής Ανάπτυξης ώστε να ενισχυθούν κατά προτεραιότητα τα αγροτικά νοικοκυριά. Την επιδίωξη της πολυλειτουργικότητας του αγροτικού τομέα, με έμφαση στη βιολογική γεωργία και κτηνοτροφία και την εξυγίανση και πλήρη ανασυγκρότηση των αγροτικών συνεταιρισμών.

-την πλήρη και αξιοπρεπή απασχόληση και τη θέσπιση της 35ωρης εβδομαδιαίας εργασίας. Εργασιακές σχέσεις και συνθήκες υγιεινής και ασφάλειας που παρέχουν στους εργαζόμενους, έλληνες και μετανάστες σιγουριά, και διαμορφώνουν όρους δημιουργικής και υπεύθυνης απασχόλησης, που ευνοούν τη συλλογικότητα, τη συνεργασία, την ανάληψη ευθυνών και την αλληλεγγύη.

-τη διασφάλιση της κοινωνικής ασφάλειας όσων διαβιούν στη χώρα μέσα από ένα ασφαλιστικό σύστημα που θα διασφαλίζει τη σταθερή και με ενιαίους όρους χρηματοδότησή του κατά 2/9,3/9/, 4/9 από τους εργαζόμενους, το κράτος και τους εργοδότες, χωρίς την οποιαδήποτε ανάγκη άνισης καταφυγής σε κοινωνικούς πόρους, την αντιμετώπιση της εισφοροδιαφυγής και εισφοροαπαλαγής και της ανασφάλιστης εργασίας καθώς και την πρόσβαση και χρήση των υπηρεσιών υγείας, που θα πρέπει να χαρακτηρίζεται από πλήρη ισότητα για όλους τους πολίτες, μέσα από ένα ενιαίο φορέα υγείας.

-Την αλλαγή του βασικού προσανατολισμού στον τομέα της υγείας στην κατεύθυνση της πρόληψης και ανάπτυξης της πρωτοβάθμιας φροντίδας με ιδιαίτερη έμφαση στην αναμόρφωση του ΕΣΥ, στη δημιουργία ενός Ενιαίου Φορέα Υγείας στη γενναία χρηματοδότηση του δημόσιου συστήματος υγείας και άμβλυνση των εξωπραγματικών ιδιωτικών δαπανών.

iii) Προϋπόθεση για την προώθηση ενός συστήματος αριστερού μεταρρυθμισμού αλλά ταυτόχρονα και κεντρική προγραμματική στόχευση αποτελεί η υπευθυνότητα, η μόρφωση, η ενημέρωση, η επαφή με τα σύγχρονα ρεύματα και ιδέες των πολιτών.

Τρεις τομείς καθορίζουν αποφασιστικά τα προηγούμενα: Το εκπαιδευτικό σύστημα, τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, η πολιτιστική πραγματικότητα και πολιτική.

Οφείλουν να περιλαμβάνουν:

-Την διασφάλιση του δικαιώματος στη μόρφωση μέσα από την εφαρμογή 12χρονης υποχρεωτικής εκπαίδευσης, τον αυτόνομο μορφωτικό ρόλο του Λυκείου, την ελεύθερη πρόσβαση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, την διαρκή μεταρρύθμιση και αναβάθμιση του δημόσιου Πανεπιστημίου, τη γενναία επένδυση στη δημόσια ανώτατη εκπαίδευση και στην έρευνα, καθώς και τη διασφάλιση της συνεχούς επιμόρφωσης, κατάρτισης και της μετεκπαίδευσης. Τη χρηματοδότηση της παιδείας στο 5% του ΑΕΠ. στον τομέα.

-Το σχεδιασμό του ραδιοτηλεοπτικού χάρτη, με άδειες που θα κοστίζουν, δεν θα διαρκούν στο διηνεκές και δεν θα είναι άπειρες τον αριθμό, με προβλέψεις αναβάθμισης και ανεξαρτησίας των δημοσίων ραδιοτηλεοπτικών ΜΜΕ και ενίσχυσης των εναλλακτικών μέσων. Την ισχυροποίηση του ΕΣΡ.

Την οργάνωση της ευρύτερης κοινωνικής ενεργοποίησης των διανοούμενων, των ανθρώπων του πολιτισμού, όλων των πολιτών για την αναγκαία μεταρρυθμιστική τομή και την ενίσχυση μορφών οργάνωσης των καταναλωτών των ΜΜΕ και της αντίστασής τους. Την ενεργό στήριξη των κινητοποιήσεων του δημοσιογραφικού κόσμου ώστε να κατοχυρωθεί η ανεξαρτησία και η δεοντολογία στο επάγγελμα.

-Την κρατική πολιτική που οφείλει να συμβιβάσει την ελευθερία και τη ρύθμιση και να έχει βασικό ρόλο στο σχεδιασμό των υποδομών για την πολιτιστική δημιουργία και διάδοση των προϊόντων της. Την ίδρυση και ανάπτυξη πολυδύναμων πολιτιστικών υποδομών σε όλη τη χώρα, όπου οι ενδιαφερόμενοι θα μπορούν να συμμετέχουν στην παραγωγή ή και τη διάδοση πολιτιστικών αγαθών είτε μέσα από τους μηχανισμούς της αγοράς είτε μέσα από τα προγράμματα κρατικής ή τοπικής δημόσιας πρωτοβουλίας ή μέσα από τις ποικίλες κοινωνικές πρωτοβουλίες,

Την κρατική πολιτική ρύθμισης όπου θα περιλαμβάνονται οικονομικοί μηχανισμοί, διοικητικά μέτρα, κυρώσεις έως και απαγορεύσεις, ώστε να αναβαθμίζεται το πολιτιστικό και αισθητικό επίπεδο. Την προστασία και ανάπτυξη όλων των πολιτισμικών ιδιαιτεροτήτων, εθνικών και τοπικών, ή μειονοτικών και από την άλλη για την οικοδόμηση επικοινωνίας με τα παγκόσμια πολιτιστικά προϊόντα.

iii) Οι δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις στον τομέα των ανθρωπίνων και κοινωνικών δικαιωμάτων οφείλουν να αποτελούν αναπόσπαστα στοιχεία μιας πρότασης προοδευτικής διακυβέρνησης, πολύ περισσότερο όταν σήμερα ως μεταπολιτευτικό δημοκρατικό κεκτημένο αμφισβητούνται.

Βασικές δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις είναι:

Ο άμεσος διαχωρισμός εκκλησίας και κράτους.

Η συστηματική ενίσχυση του κοινωνικού ελέγχου στα ΜΜΕ.

Η πλήρης νομιμοποίηση των μεταναστών.

Η κατάργηση του «τρομονόμου», των διατάξεων που επιβάλλουν παντού τις κάμερες παρακολούθησης.

Η κατάργηση όλων των διατάξεων που επιτρέπουν την επιστράτευση απεργών ή την καταναγκαστική εργασία κλάδων εργαζομένων.

Η κατάργηση των διακρίσεων λόγω φύλου, φυλής, εθνότητας, πεποιθήσεων, σεξουαλικού προσανατολισμού στο νομικό εποικοδόμημα.

Η προώθηση μέτρων κοινωνικής στήριξης των ευπαθών ομάδων (Ρομά, φυλακισμένοι, μειονότητες κα.)

iv) Η εξωτερική πολιτική της χώρας οφείλει να βρίσκεται στο πλευρό όσων αγωνίζονται για την υπεράσπιση της διεθνούς νομιμότητας και να αντιτίθεται στις επεμβάσεις και τους πολέμους.

-Να προωθεί την ειρηνική λύση των διαφορών με τις γειτονικές χώρες, θέτοντας τέλος στο κυνήγι των εξοπλισμών.

-Να στηρίζει μια δίκαιη και βιώσιμη λύση στο Κυπριακό που θα διασφαλίζει το ενιαίο, ομόσπονδο, διζωνικό, δικοινοτικό κράτος, θα βάζει τέλος στην ύπαρξη στρατευμάτων κατοχής μέσα από την απόρριψη πολιτικών τετελεσμένων και αναζήτηση διεξόδων που θα μπορούν στο ορατό μέλλον να καλύπτουν και τις δύο κοινότητες. Να υποστηρίζει τις πρωτοβουλίες που ο πρόεδρος Χριστόφιας έχει αναλάβει στην κατεύθυνση αυτή.

-Να υποστηρίζει την ευρωπαϊκή πορεία και ένταξη της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, με πλήρη σεβασμό του ευρωπαϊκού κεκτημένου και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων καθώς και την επίλυση όλων των ελληνοτουρκικών διαφορών με πλήρη ατζέντα προς επίλυση όλων των υπαρκτών ελληνοτουρκικών διαφορών και την υπογραφή για συνυποσχετικό και διαιτησία στη Χάγη.

-Να επιδιώκει την άμεση απεμπλοκή και οριστική διευθέτηση του προβλήματος της ονομασίας της FYROM με την υιοθέτηση μιας σύνθετης ονομασίας γεωγραφικού ή χρονικού προσδιορισμού, και την εκπόνηση από την χώρα μας μιας ανοικτής πολιτικής, οικονομικής, πολιτισμικής πρότασης ευρύτατης συνεργασίας με τις βαλκανικές χώρες .

-Να συμμετέχει ενεργά σε διεθνείς πρωτοβουλίες για δικαιοσύνη και ειρήνη στην Παλαιστίνη και στο Λίβανο και να ενώνει τη φωνή της με άλλες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις για τον άμεσο τερματισμό της κατοχής στο Ιράκ και τη απόσυρση όλων των ιμπεριαλιστικών στρατευμάτων.

-Να αρνείται σθεναρά τη συμμετοχή και διευκόλυνση στους διαρκείς πολέμους των ΗΠΑ και των προθύμων συμμάχων τους.

ΕΥΡΩΠΑΪΚΑ

Η παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση και εξελισσόμενη σφοδρή παγκόσμια ύφεση ανέδειξαν την απόλυτη ανάγκη μιας συντονισμένης παγκόσμιας παρέμβασης, ενός «νέου παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος», το οποίο θα στηρίζεται σε πραγματικά οικονομικά δεδομένα ελεγχόμενα ανά πάσα στιγμή. Την απόλυτη προτεραιότητα για ριζική στροφή στην πραγματική οικονομία. Απαιτείται άμεσα δημόσιος δανεισμός σε μεγάλη κλίμακα για τη χρηματοδότηση επενδύσεων και δαπανών για τη στήριξη της παραγωγής, της απασχόλησης και των εισοδημάτων. Το φάσμα της ύφεσης και του αποπληθωρισμού που αντιμετώπισε η Ιαπωνία τη 10ετία του ΄90 είναι ιδιαιτέρως απειλητικό…

Την ίδια αυτή περίοδο και η Αριστερά στην Ευρώπη αναζητά τις δικές της προτάσεις και ένα σχέδιο τόσο σε εθνικό όσο και ιδίως σε πανευρωπαϊκό επίπεδο ως απάντηση στα αδιέξοδα του καζινο-καπιταλισμού, ως ένα πραγματικό «αντι-σχέδιο» στην μέχρι τώρα νεοφιλελεύθερη πολιτική και οικονομική διεύθυνση και διαχείριση της ευρωπαϊκής πορείας ολοκλήρωσης.

Στην Ελλάδα, στον ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ και στον Συνασπισμό Ριζοσπαστικής Αριστεράς κατατίθενται σειρά σχεδίων και προσχεδίων για την επεξεργασία θέσεων μπροστά στις Ευρωεκλογές με τα ίδια ουσιαστικά ερωτήματα και αγωνίες, αλλά και με μια πρόσθετη σημαντική δυσκολία. Αυτή της κάλυψης μεγάλων αποστάσεων των συνιστωσών για την πορεία και το στίγμα της Αριστεράς και το σχέδιό της για την Ε.Ε.

Αφετηριακά λοιπόν και για την ευρύτερη δυνατή πολιτική συνεννόηση στις γραμμές μας, οφείλουμε να προσεγγίσουμε τα πραγματικά δεδομένα, που τουλάχιστον η παγκόσμια κρίση όπως την βιώνουμε, μας αναδεικνύει, καταθέτοντας ξεκάθαρες θέσεις ανάλυσης και προπάντων προτάσεων. Σίγουρα η κοινή πορεία δεν βοηθιέται με την απόκρυψη διαφορετικών τοποθετήσεων ή και διαφωνιών ιστορικού και στρατηγικού χαρακτήρα για την ευρωπαϊκή οικοδόμηση.

Η κρίση που βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη, ανέδειξε σε όλη της την έκταση ότι οι όποιες στροφές από τα νεοφιλελεύθερα δόγματα και τα όποια μέτρα των ηγεσιών των ΗΠΑ δεν είναι ικανά για να αντιστρέψουν ένα δυσμενέστατο παγκόσμιο κλίμα. Ανέδειξε ότι η για πρώτη φορά άμεση και συντονισμένη δράση και μόνο της Ευρώπης μπόρεσε να προκαλέσει μια πρώτη αλλαγή κλίματος. Η κινητοποίηση διπλάσιων πόρων σε σχέση με τις ΗΠΑ, το σχέδιο και οι ενέργειες για συμμετοχή έως και «κρατικοποίηση» τραπεζών, ο περιορισμός των διοικήσεών τους, οι εγγυήσεις της ρευστότητας, η γενικότερη πρόταση για παγκόσμια διαβούλευση για αναδιαμόρφωση του διεθνούς νομισματικού συστήματος, αλλά και το άνοιγμα στην προοπτική χρηματοδότησης της πραγματικής οικονομίας αναδεικνύουν περίτρανα ότι η πολιτική θέση για εξισορρόπηση της κυριαρχίας των ΗΠΑ σε όλα τα επίπεδα, οικονομικό, πολιτικό, (αλλά και αμυντικό) μπορεί να επιδιωχθεί. Αυτό είναι δυνατόν να προωθείται από πολιτικά υποκείμενα και περιφερειακές ολοκληρώσεις που έχουν ή μπορεί να επιτύχουν δυνατότητες στην ίδια κλίμακα και με συγκεκριμένη αυτόνομη στρατηγική διαλόγου, διαπραγμάτευσης και συνδιαμόρφωσης της πορείας του κόσμου.

Ήδη μετά την εισβολή των HΠA στο Iράκ, είχαμε διαπιστώσει ότι ο κόσμος δεν θα είναι πια ο ίδιος. Σήμερα μετά την παγκόσμια χρηματοπιστωτική και οικονομική κρίση αυτό καθίσταται περισσότερο από ποτέ βέβαιο, από πολιτική σκοπιά. Και τώρα δεν είναι η παγκόσμια αριστερά μόνο που μπορεί να το ισχυρίζεται. Το προφανές αίτημα της δημιουργίας ενός Συμβουλίου Οικονομικής Ασφαλείας στο πλαίσιο του ΟΗΕ, ο ρόλος του οποίου θα είναι να αποτρέπει προληπτικά τις κρίσεις ή τουλάχιστον να περιορίζει το εύρος τους. Καθίσταται περίπου κοινός τόπος και αναδεικνύεται η αναγκαιότητα ενός πολυπολικού κόσμου, μέσα από τη ενεργότερη συμμετοχή νέων περιφερειακών δυνάμεων, μέσα από τη συγκρότηση νέων περιφερειακών ολοκληρώσεων., Απαιτείται ένα νέο σύστημα διεθνών σχέσεων καθώς και η αναδιάταξη, θεσμών, η διαμόρφωση νέων, που θα εγγυώνται μια διαφορετική λειτουργία, νέες ισορροπίες, δημοκρατική «κυβερνησιμότητα».

Σε ένα τέτοιο πλαίσιο, και για να διαδραματίσει η Ε.Ε. ένα τέτοιο ευρύτερο ρόλο, σημαντικά τμήματα της ευρωπαϊκής αριστεράς αντιλαμβάνονται τη στρατηγική επιλογή υπέρ της πολιτικής ενοποίησης της Ευρώπης, επιλογή που εξυπηρετείται από την οικοδόμηση της Ε.Ε. αλλά δεν συρρικνώνεται σε αυτήν υπό τη σημερινή της μορφή και εξέλιξη.

Τέτοιο πολιτικό υποκείμενο μπορεί να είναι και να γίνει η ΕΕ πολιτικά ενοποιημένη σε ομοσπονδιακή βάση, με ισχυρό και αποφασιστικό ρόλο του Ευρωκοινοβουλίου και των άλλων δημοκρατικών θεσμών, που θα εμπεριέχει την εκχώρηση εθνικών εξουσιών αλλά και θα διαφυλάττει ταυτοχρόνως την αυτοτέλεια των εθνικών κρατών και των πολιτιστικών ιδιαιτεροτήτων τους. Μια Ε.Ε. που θα διαθέτει θεσμικά μια Κοινή Εξωτερική Πολιτική και Πολιτική Ασφάλειας της Ε.Ε, που δεν θα σημαίνει απλώς συμφωνία σε κάποιες θέσεις ανάλογα με τις ανάγκες της στιγμής αλλά θα έχει διάρκεια μέσα στο χρόνο και από κοινού διαμόρφωση θέσεων και δράσεων, με κοινούς κανόνες για ανάλυση και απόφαση, κοινά όργανα για εφαρμογή. Η θωράκισή της, ο χαρακτήρας και η διάρθρωση της οποίας απαιτεί περαιτέρω διερεύνηση, αφού πρώτα η Ε.Ε. απαλλαγεί από την αγκίστρωσή της στο ΝΑΤΟ, αποτελεί το αναγκαίο παρακολούθημα.

Τα σημερινά εθνικά κράτη της ΕΕ διαθέτουν τη μόνη ρεαλιστική εναλλακτική δυνατότητα να συμμετάσχουν στις εξελίξεις και τις αλλαγές στον κόσμο: τον «συνεταιρισμό» μεταξύ τους, ασκώντας από κοινού πολλές αρμοδιότητες και εξουσίες που αλλιώς χάνουν χωρίς αντάλλαγμα.

Στο πεδίο μιας πολιτικά ενοποιημένης ΕΕ αποκτούν νέο νόημα και νέα πειστικότητα τόσο τα κινήματα όσο και η πολιτική παρέμβαση στους θεσμούς, η ανάπτυξη διεκδικήσεων και αγώνων στην κατάλληλη διάσταση, αλλά και συναινέσεων, ευρύτερων συσπειρώσεων. Εδώ βασίζεται ο αριστερός ευρωπαϊσμός.

Η αντιπρόταση της ευρωπαϊστικής αριστεράς για την βραχυπρόθεσμη αντιμετώπιση της χρηματοπιστωτική κρίσης και την ύφεσης πρέπει να είναι ξεκάθαρη.

Η σφοδρότητα της ύφεσης αναδεικνύει την ανάγκη πολύ ευρύτερης δημοσιονομικής παρέμβασης, που μόνο κεντρικά σε ευρωπαϊκό επίπεδο θα μπορούσε να αναληφθεί, όχι από τα χαλαρά συντονιζόμενα επιμέρους κράτη. Αυτό το 1,5 % του ΑΕΠ που αποφασίστηκε από τα ενωσιακά όργανα να διατεθεί, δεν μπορεί να είναι ένα και μοναδικό χρηματοδοτικό μέσο που θα αφορά το σύνολο των extra παρεμβάσεων των κρατών –μελών. Δεν καλύπτει ούτε τη διατήρηση της οικονομικής δραστηριότητας σε πολύ βραχυπρόθεσμη βάση. Αυτό το 1,5% πρέπει να εκταμιευτεί άμεσα και να αφορά αποκλειστικά μέτρα ενίσχυσης της ασφάλειας στις αγορές εργασίας που σήμερα βρίσκονται σε πλήρη μαρασμό. Να κατευθύνεται, αποκλειστικά, σε αυξημένα επιδόματα ανεργίας, ασφαλιστικά ταμεία, επιπλέον προγράμματα κατάρτισης και δια βίου εκπαίδευσης, προγράμματα απασχόλησης κυρίως στην κοινωνική οικονομία.

Σε ό,τι αφορά τους μισθούς για το 2009, για λόγους αποτροπής μιας σπειροειδούς διαδικασίας που θα οδηγούσε στον αποπληθωρισμό, σε κάθε χώρα- μέλος, θα πρέπει να διασφαλισθεί, τουλάχιστον, ένα κατώφλι όπου το ποσοστό αυξήσεων θα ξεκινάει από το άθροισμα του πληθωρισμού συν την παραγωγικότητα.

Για την έξοδο από τη κρίση απαιτούνται επί πλέον πολιτικές επιλογές και χρηματοδοτικά μέτρα, άμεσης προτεραιότητας πολλαπλάσια του 1,5% του ΑΕΠ, που εντός του 2009 θα πρέπει να διατεθούν για συμπληρωματικές επενδύσεις, στην ενέργεια, στις διηπειρωτικές υποδομές, στην καινοτομία, στην κοινωνική κατοικία και στην οικολογική και αειφόρο ανάπτυξη. Η επιβάρυνση από όλα αυτά δεν θα πρέπει να συνυπολογίζεται στους δείκτες του Συμφώνου Σταθερότητας.

Η Ε.Ε. οφείλει επίσης να κινητοποιήσει τις δυνάμεις της για άμεση προώθηση μιας συνεκτικής και συντεταγμένης ευρωπαϊκής φορολογικής πολιτικής, στην κατεύθυνση των ενιαίων ρυθμίσεων και μέτρων, που θα αφορά κυρίως τις επιχειρήσεις, τις μεγάλες περιουσίες.

Τέλος, στη φάση αυτή είναι πρόδηλη η αναγκαιότητα για ίδρυση ενός Ειδικού Ταμείου, που προτείνεται και από ευρύτερες πολιτικές δυνάμεις και τα ευρωπαϊκά συνδικάτα, με την έκδοση ευρωπαϊκών ομολόγων που θα επιτρέψει στα κράτη –μέλη, και ιδιαίτερα σε αυτά που διαθέτουν πολύ χαμηλή πιστοληπτική ικανότητα, να έχουν πρόσβαση σε δανεισμό με χαμηλότερο επιτόκιο.

Αναζητώντας τους άξονες πολιτικών σε μια μεσομακροπρόθεσμη βάση που θα προωθεί το σταθερό όραμα μιας Ευρώπης κοινωνικής και οικολογικής, αφετηριακό στοιχείο μας θα πρέπει να αποτελεί η πολιτική απόφαση για ενιαία ευρωπαϊκή οικονομική διακυβέρνηση σε προοδευτική κατεύθυνση. Αυτή θα πρέπει να διασφαλίζει τον πολιτικό έλεγχο της ΕΚΤ από τα εκλεγμένα θεσμικά όργανα, μακρόπνοες διαρθρωτικές πολιτικές, πολιτικές για την προστασία του περιβάλλοντος και για την αγορά εργασίας. Χαρακτηριστικά και όχι εξαντλητικά αναφέρονται:

-Η αντικατάσταση του δημοσιονομικού «κορσέ» του Συμφώνου Σταθερότητας με ένα Σύμφωνο το οποίο θα συνυπολογίζει, όχι μόνο τον πληθωρισμό, τα ελλείμματα και το χρέος, αλλά και την απασχόληση, την κοινωνική συνοχή και την ανάπτυξη. Πρώτο βήμα η εξαίρεση των επενδύσεων από τον υπολογισμό του δημοσιονομικού ελλείμματος.

-Η ραγδαία αύξηση( τουλάχιστον διπλασιασμό στην 5ετία) του κοινοτικού προϋπολογισμού, που για την προσεχή 5ετία προβλέπεται να αγγίζει μόλις το 1% του ΑΕΠ της Ε.Ε., ως εκ των ων ουκ άνευ προϋπόθεση για τη χρηματοδότηση της συνοχής στη διευρυμένη Ένωση.

-Η προώθηση μιας ευρωπαϊκής στρατηγικής δημοσίων επενδύσεων διευρωπαϊκών δικτύων και υποδομών στις μεταφορές, τηλεπικοινωνίες, προστασία περιβάλλοντος και την ενέργεια, με τη διασφάλιση των χρηματοδοτήσεων από ευρωπαϊκά ομόλογα και ίδιους πόρους.

-Η εναρμόνιση και ο συντονισμός στο πεδίο της φορολογίας των επιχειρήσεων. Η εγκαθίδρυση πράσινων φόρων. Η ανακατανομή του φορολογικού βάρους που επιβαρύνει την εργασία προς τα κέρδη του κεφαλαίου και τις μεγάλες περιουσίες

-Η εξάλειψη των ανισοτήτων μεταξύ ανδρών και γυναικών στην αγορά εργασίας, η στόχευση της πλήρους απασχόλησης με σταθερή προώθηση της μείωσης του χρόνου εργασίας, της εβδομάδας των 35 ωρών και όλες τις άλλες μορφές μείωσης και αναδιοργάνωσης του χρόνου εργασίας.

-Η διασφάλιση ότι οι εθνικές μειονότητες, οι μειονότητες των μεταναστών και των παράνομα εργαζομένων καθώς και τα άτομα με ειδικές ανάγκες θα ωφεληθούν πλήρως από όλες τις πολιτικές απασχόλησης και κοινωνικής προστασίας της ΕΕ.

-Η περιβαλλοντική προστασία, η επισιτιστική επάρκεια, η προστασία των καταναλωτών, η ασφάλεια των τροφίμων με τη θεσμοθέτηση κοινοτικών οργάνων για τη διαμόρφωση και τον έλεγχο της εφαρμογής τους.

ΑΝΑΠΤΥΞΙΑΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΕΣΠΑ

Το βασικότερο πρόβλημα είναι η έλλειψη μιας ολοκληρωμένης, ενιαίας και με στόχους αναπτυξιακής πολιτικής με τη ουσιαστική και όχι ψευδεπίγραφη συμμετοχή των κοινωνικών εταίρων ..

Είναι χαρακτηριστικό ότι δεν υπάρχει σύνδεση των επιμέρους τομέων πολιτικής (π.χ. απουσία σύνδεσης εκπαιδευτικής - κοινωνικής και πολιτικής απασχόλησης, απουσία σύνδεσης οικονομικής, αγροτικής και περιβαλλοντικής πολιτικής).

Πρέπει επιτέλους να απαντήσουν οι προηγούμενες Κυβερνήσεις που διαχειριστήκαν τα Κοινοτικά Πλαίσια στη χώρα μας γιατί η αύξηση των μακροοικονομικών μεγεθών δεν συνέβαλε στη κοινωνική συνοχή. Γιατί δεν μεταφράστηκε σε όρους ανακατανομής του παραγόμενου πλούτου προς την κατεύθυνση της κοινωνικής ευημερίας.

Ως πότε οι απορροφήσεις είναι αυτοσκοπός; Γιατί ουδέποτε υπήρξε αξιολόγηση του βαθμού επίτευξης των προγραμματικών στόχων των Επιχειρησιακών Προγραμμάτων Περιφερειακών και Τομεακών;

Το ΕΣΠΑ, διαφημίσθηκε πολύ από την Κυβέρνηση ότι είναι το Εθνικό Στρατηγικό Πλαίσιο Αναφοράς, βάση του οποίου εκπονήθηκαν τα περιφερειακά και τομεακά προγράμματα . Δυστυχώς, η απλή ανάγνωσή του και η σύγκριση των προς επίτευξη αναπτυξιακών στόχων της χώρας σε κάθε τομέα και σε κάθε περιφέρεια με τους στόχους που θέτουν τα αντίστοιχα προγράμματα αποδεικνύει το αντίθετο.

Η Κυβέρνηση σήμερα, ανίκανη να αντιμετωπίσει την οικονομική κρίση, επιχειρεί να μετατρέψει τα προγράμματα της 4ης προγραμματικής περιόδου σε εργαλεία «απάλυνσης» της κρίσης για ορισμένα και μόνο ιδιωτικά συμφέροντα. Τα πρώτα ανησυχητικά σημάδια :

1. Η επιμονή του Υπουργείου Οικονομικών στη χρησιμοποίηση των τραπεζικών ιδρυμάτων ως ενδιάμεσων φορέων για τις κρατικές ενισχύσεις, που αγνοεί όλη την αρνητική εμπειρία του Γ’ ΚΠΣ και την μεροληψία και αναποτελεσματικότητα που αυτά, τα τραπεζικά ιδρύματα, επέδειξαν (εγκρίσεις επενδύσεων μικρομεσαίων επιχειρήσεων)

2. Οι ίδιες οι κρατικές ενισχύσεις, οι ανειλημμένες υποχρεώσεις από το Γ’ ΚΠΣ που μεταφέρονται, στα νέα προγράμματα, και με δεδομένη την πτώση της παραγωγής λόγω μειωμένης ζήτησης, θα μετατραπούν σε απλές κεφαλαιακές και εισοδηματικές ενισχύσεις των ιδιωτικών επιχειρήσεων.

3. Η επαναφορά του Ταμείου Εγγυοδοσίας (ΤΕΜΠΜΕ) στους προγραμματικούς στόχους των Προγραμμάτων, την στιγμή που η ζήτηση δανείων κάμπτεται θα αποτελέσει άλλη μια επιβάρυνση των liability (υποχρεώσεων) του δημοσίου και συνεπώς της πιστοληπτικής του ικανότητας.

4. Η απαξίωση του ΠΔΕ και η πλήρης πρόσδεση του στα συγχρηματοδοτούμενα προγράμματα και στους ρυθμούς υλοποίησης αυτών (που όπως είναι γνωστό καθυστερούν τρομακτικά στην εκκίνηση τους), στερεί την όποια αναπτυξιακή πολιτική από ένα ακόμα εργαλείο.

5. Η ευρεία χρήση των ΣΔΙΤ, αυξάνει το κατασκευαστικό κόστος των δημοσίων επενδύσεων, ευνοεί μονοπωλιακές καταστάσεις στον κατασκευαστικό τομέα και αποτελεί «κρυφό» δανεισμό αφού μετατρέπει το αρχικό κατασκευαστικό κόστος σε μελλοντικές χρηματορροές (ενοίκια) προς τον ιδιωτικό τομέα. Και στο βάθος της τριακονταπενταετίας θα επιστρέψουν στο ελληνικό δημόσιο τα πλήρως απαξιωμένα και πεπαλαιωμένα πάγια στοιχεία.

Ανακεφαλαιώνοντας, η οικονομική κρίση θα επιτείνει, με δραματικό τρόπο, παλιά γνώριμα και αρνητικά χαρακτηριστικά των κοινοτικών προγραμμάτων και των αναπτυξιακών πολιτικών. Οι δημόσιοι πόροι θα κατευθυνθούν με τη μορφή εισοδηματικών ενισχύσεων και ενισχύσεων κεφαλαιακής επάρκειας στον ιδιωτικό τομέα και όχι, στην αναθέρμανση της οικονομίας, στην ενίσχυση της ενεργού ζήτησης και στους εργαζόμενους. Όποιοι πόροι διοχετευτούν στις δημόσιες υποδομές θα προέλθουν από μορφές δημόσιου δανεισμού (αντί της αύξησης των δημόσιων εσόδων από ένα πραγματικά δίκαιο φορολογικό σύστημα). Όμως, κάθε μορφή δημόσιου δανεισμού εκτός του ότι ενισχύει το δημόσιο χρέος, αναδιανέμει το εισόδημα υπέρ αυτών που δανείζουν το ελληνικό δημόσιο, καθηλώνει τον κρατικό προϋπολογισμό στην εξυπηρέτηση των επιτοκίων και των χρεολυσιών και εξασθενεί τα περιθώρια για πρωτογενείς κρατικές δαπάνες (κοινωνική πολιτική, μισθοί, υποδομές γενικού δημοσίου συμφέροντος).

Εάν επιβεβαιωθούν όλα τα παραπάνω, η όποια κυβερνητική εξαγγελία για, δήθεν, ενίσχυση της Περιφέρειας με το 80% των κοινοτικών πόρων ακούγεται κωμική.

Η αγκύλωση του ΕΣΠΑ στον γραφειοκρατικό συγκεντρωτισμό του ΥΠΟΙΟ σε συνδυασμό με την πολιτική επιλογή της Κυβέρνησης για πλήρη υποβάθμιση του ρόλου της Νομαρχιακής και τοπικής Αυτοδιοίκησης , το πλήθος των εκχωρήσεων που απαιτείται για να ξεκινήσει η υλοποίηση των προγραμμάτων, η δημιουργία διαχειριστικών αρχών πολλών ταχυτήτων (Μια κεντρική διαχειριστική αρχή, Πέντε ΥπερΠΕΠ, Οκτώ δεύτερης διαλογής ΠΕΠ, Επτά τομεακά προγράμματα, ΕΓΤΑΑ και ΕΤΑ),η δημιουργία Ανωνύμων Εταιρειών με κρατικά κεφάλαια (η λύση «passe partout») που εκτός των άλλων στερούνται και αναπτυξιακής προοπτικής, και ο αναπόφευκτός επικαθορισμός όλων αυτών, από την οικονομική κρίση, θα μετατρέψει την μέχρι τώρα έλλειψη του όποιου αναπτυξιακού οράματος, σε πραγματικό αναπτυξιακό και εργασιακό εφιάλτη.

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΓΡΟΤΙΚΗΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ (ΠΑΑ)

Η έλλειψη συγκεκριμένου σχεδίου αντιμετώπισης των προβλημάτων της ελληνικής υπαίθρου είναι πλέον αδιαμφισβήτη. Η παντελής έλλειψη πολιτικής αγροτικής γης, η ανυπαρξία χρήσεων γης στην ύπαιθρο, ο μη εκσυγχρονισμός της γεωργίας, των μεταποιητικών μονάδων αλλά και των δικτύων εμπορίου και διακίνησης αγροτικών αγαθών, προσδίδουν χαρακτηριστικά μόνιμης και ανίατης ασθένειας στην ελληνική ύπαιθρο. Η ευθύνη βαραίνει εξίσου τις Κυβερνήσεις των τελευταίων 30 χρόνων.

Η νέα προγραμματική περίοδος (2007-2013) συμπίπτει με την πάρα πολλή δύσκολη κατάσταση στην γεωργία και την κτηνοτροφία, ως αποτέλεσμα των αναμορφώσεων της ΚΑΠ.

Γι’αυτό, σύμφωνα με τις κανονιστικές υποχρεώσεις, το κάθε κράτος μέλος, υποχρεούται ως αντιστάθμισμα των απωλειών εισοδήματος των γεωργών να μεταφέρει πόρους στον πυλώνα της Αγροτικής Ανάπτυξης, έτσι ώστε να ενισχυθούν κατά προτεραιότητα τα αγροτικά νοικοκυριά.

Παράλληλα, η λήψη μέτρων για την προστασία του περιβάλλοντος και του αγροτικού τοπίου είναι υποχρεωτική και αποτυπώνεται ως ξεχωριστός άξονας δράσης σε κάθε πρόγραμμα Αγροτικής Ανάπτυξης.

Η Ελλάδα υπέβαλλε Πρόγραμμα Αγροτικής Ανάπτυξης 2007-2013 ύψους 5 δις ευρώ (Δημόσια Δαπάνη) εκ των οποίων το 30% των πόρων είναι ανειλλημένες υποχρεώσεις του Γ’ΚΠΣ !

ΤΟ ΚΟΜΜΑ

Συνεχίζει να είναι πρόβλημα για Κόμμα μας το παρατηρούμενο σοβαρό έλλειμμα πολιτικού προβληματισμού και πολιτικής συζήτησης στις οργανώσεις του.

Χρειαζόμαστε ένα κόμμα, στο οποίο τα μέλη ενημερώνονται λεπτομερειακά για όλα τα ζητήματα, συνδιαμορφώνουν τις απόψεις τους στις κομματικές συζητήσεις και, πάνω απ΄ όλα, συμμετέχουν ενεργά στην επεξεργασία και τη διαμόρφωση της πολιτικής του κόμματος σε όλα τα επίπεδα.

Ανανέωση σημαίνει πάνω απ΄ όλα βαθιά τομή στην οργάνωση και τη λειτουργία του κόμματος.

Στο Συνασπισμό έχουμε κατακτήσει ένα επίπεδο δημοκρατικής λειτουργίας που μας διαφοροποιεί τόσο από τα συγκεντρωτικά κόμματα όσο και από τα αρχηγικά κόμματα.

Δεν κατορθώσαμε όμως να δημιουργήσουμε ένα πραγματικό κόμμα των μελών του.

Χρειάζεται ένα σύγχρονο, μαζικό, πλουραλιστικό κόμμα που να στηρίζεται στην συμμετοχή, την πρωτοβουλία και τη δράση των ίδιων των μελών του. Ένα κόμμα ανοικτό στα κοινωνικά κινήματα, χωρίς να επιχειρεί την υποκατάστασή τους ή να διαχέεται μέσα σ΄ αυτά.

Ένα κόμμα οργανωτικά ελκυστικό σε περιεχόμενο και μορφές δράσης.

Ένα κόμμα που να τολμά να αποκαταστήσει την κλονισμένη σχέση του πολίτη με την πολιτική.

Χρειαζόμαστε μια πραγματική στροφή προς την βάση του κόμματος, την οργάνωση και το περιεχόμενό της, η οποία δεν υπήρξε παρά τη δέσμευση του προηγουμένου συνεδρίου.

Στόχος πρέπει να είναι η πολιτικοποίηση της λειτουργίας των οργανώσεών μας και το άνοιγμά τους στο ευρύτερο ακροατήριο των φίλων και των ψηφοφόρων του κόμματος. Κλειδί οποιασδήποτε αλλαγής, είναι η αναβάθμιση της ιδιότητας του κομματικού μέλους, με την ουσιαστική συμμετοχή του στην επεξεργασία και την λήψη των σημαντικών αποφάσεων του κόμματος.

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

όλοι εμείς οφείλουμε να είμαστε ενεργά παρόντες στη λειτουργία του κόμματος. Στις οργανώσεις μας και στα όργανα του κόμματος. Στις κινητοποιήσεις του, στους αγώνες, στα κινήματα της κοινωνίας και των πολιτών της. με τις ιδέες μας, τις προτάσεις μας, τις θέσεις μας. Με τη βεβαιότητα ότι οι θέσεις μας υπηρετούν την ανανεωτική – ριζοσπαστική Αριστερά και κυρίως τη χώρα, την κοινωνία και τους πολίτες. Οι ιδέες μας γόνιμα τροφοδοτούν την Αριστερά, δείχνουν τη χρήσιμη και αναγκαία πορεία της και δυναμικά καταγράφονται στην κοινωνία.

Ιδέες και θέσεις που επίμονα υποστηρίχθηκαν και μάλιστα σε αντίξοες και δύσκολες συνθήκες. Ιδέες και θέσεις, που εμπνέουν όχι μόνον δυνάμεις του κόμματός μου, αλλά και αριστερές δυνάμεις ανένταχτες, συναγωνιστές και συναγωνίστριές μας που χρόνια παλεύουν μαζί μας για την μεγάλη υπόθεση της ανανέωσης της Αριστεράς.

Με συνείδηση χρέους πρέπει όλες και όλοι να αγωνισθούμε –και θα αγωνισθούμε- για τις ιδέες αυτές.

Συντρόφισσες, σύντροφοι,

Η Ελλάδα βρίσκεται πράγματι σε μια κρίσιμη καμπή.

Η Αριστερά βρίσκεται σε μια κρίσιμη καμπή.

Τα στερεότυπα ανατρέπονται,

οι βεβαιότητες καταρρέουν,

τα πλαίσια μεταβάλλονται.

Όλα αυτά τα χρόνια αγωνιζόμαστε για μια Αριστερά χωρίς φανατισμό, χωρίς βαρβαρότητα, χωρίς διαχωριστικές γραμμές, χωρίς αποκλεισμούς.

Αγωνιζόμαστε για μια Αριστερά σε αναζήτηση συμμαχιών και όχι σε αναζήτηση εχθρών.

Αγωνιζόμαστε για μια Αριστερά με ανθρώπινο πρόσωπο, για μια Αριστερά με λογική και ευαισθησία,

για μια Αριστερά με ανοιχτούς ορίζοντες.

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Σας ζητώ να ξαναφέρουμε στο προσκήνιο την Αριστερά που ονειρευτήκαμε.