Απόλυτη ταξική επιλογή

Από τις στήλες αυτές είχαμε προείπει ότι η συζήτηση για τη λεγόμενη «δημοσιονομική εξυγίανση» δεν θα ήταν για το αν πρέπει να επιβληθούν νέοι φόροι, αλλά για το αν οι φόροι που θα επιβληθούν θα είναι δίκαιοι. Δυστυχώς οι εξελίξεις δικαίωσαν την πρόβλεψη, που δεν ήταν άλλωστε και σπουδαία και προφητική. Με τη φορά που έπαιρναν τα πράγματα στην πολιτική σκηνή αλλά και στην οικονομία, η καταφυγή της κυβέρνησης σε νέους φόρους ήταν αδήριτη ανάγκη. Δεν ήθελε η κυβέρνηση να πιάσει τη φοροδιαφυγή γιατί θα δυσαρεστούσε πολλούς από τους ψηφοφόρους της. Δεν ήθελε να «στριμώξει» φορολογικά τις επιχειρήσεις που παράγουν πλούτο, εξαιτίας της ιδεοληψίας της, την οποία εξέφρασε με εντελώς απόλυτο και κάθετο τρόπο ο κ. Παπαθανασίου, που είπε ότι στις συνθήκες κρίσης το σύνθημα παντού είναι ενίσχυση των επιχειρήσεων και λιγότεροι φόροι γι’ αυτές. Και δεν είχε καμία δύναμη η κυβέρνηση να εμφυσήσει φόβο στους φοροφυγάδες και στους φορολογούμενους ώστε να εκπληρώσουν τις φορολογικές τους υποχρεώσεις. Από την επομένη των εκλογών του 2007 η πολιτική αβεβαιότητα έχει εγκαθιδρυθεί στη χώρα, με την κυβέρνηση να παραπαίει, να μην έχει σχέδιο, να μην εκπέμπει καμία σιγουριά ότι την άλλη μέρα δεν θα καταρρεύσει. Τα στοιχεία για την επίπτωση της πολιτικής αβεβαιότητας στα βεβαιωμένα αλλά ανείσπρακτα φορολογικά έσοδα είναι συγκλονιστικά.

Το 2005 τα ληξιπρόθεσμα χρέη προς το Δημόσιο ανέρχονταν σε 6,5 δισ. ευρώ. Το 2007 εκτινάχθηκαν στα 17,6 δισ. ευρώ και το 2008 έφτασαν τα 20 δισ. ευρώ. Το σύνθημα «δεν πληρώνω - δεν πληρώνω» (δανεισμένο από το θεατρικό έργο του Ντάριο Φο) έχει ριζώσει στην ελληνική κοινωνία. Και φυσικά η μη πληρωμή των φόρων δεν έχει καμιά σχέση με την οικονομική κρίση, την οικονομική δυσπραγία ή οποιαδήποτε άλλη εξέλιξη στην οικονομία. Είναι αποτέλεσμα ακυβερνησίας. Το «πιάσαμε πάτο» (στα έσοδα) του κ. Αλογοσκούφη στα τέλη του καλοκαιριού αντικατόπτριζε αυτήν ακριβώς την ακυβερνησία, σύμπτωμα της οποίας ήταν η κατάρρευση του φοροεισπρακτικού μηχανισμού.

Με τα δεδομένα αυτά, με ανοιχτές δηλαδή και διευρυνόμενες τις πληγές των ληξιπροθέσμων και της φοροδιαφυγής (όπου εκτιμήσεις κυβερνητικών παραγόντων φέρουν τη μαύρη οικονομία στο 40% της επίσημης) δεν μπορεί να γίνει λόγος περί δίκαιων φόρων. Οσοι φόροι και αν επιβληθούν στα λεγόμενα «υψηλά εισοδήματα», αλλά στα «δηλούμενα υψηλά», είναι άδικοι. Η έκτακτη εισφορά των 3.000-5.000 ευρώ για εισοδήματα άνω των 60.000 ευρώ είναι στάχτη στα μάτια του κόσμου. Επιβάλλεται μόνο σε 126.000 φορολογούμενους, όταν 800.000 μικρομεσαίοι φοροδιαφεύγουν συστηματικά και ανεμπόδιστα. Αλλά και ο φόρος αυτός, που θα δώσει πρόσθετα έσοδα μόλις 270 εκατ. ευρώ, είναι για το θεαθήναι. Είναι για να σκεπάσει τη μεγάλη αδικία που γίνεται σε 1 εκατ. δημοσίους υπαλλήλους και συνταξιούχους, που έχουν μικτό εισόδημα 1.700 ευρώ και άνω οι πρώτοι και 1.100 και άνω οι δεύτεροι και που ως τιμωρία τούς επιβάλλεται μηδενική αύξηση. Δημόσιος υπάλληλος, συνταξιούχος τώρα, μας έλεγε ότι στα 38 χρόνια υπηρεσίας του είναι η δεύτερη φορά που δεν θα πάρει καμία αύξηση αποδοχών. Κατά σύμπτωση, η πρώτη φορά ήταν όταν και πάλι κυβερνούσε η νεοδημοκρατική κυβέρνηση Μητσοτάκη, την περίοδο 1990-1993, που έμεινε στην οικονομική ιστορία της χώρας με την περιβόητη εισοδηματική πολιτική του 0+0=14%.

Στην παρούσα οικονομική συγκυρία η κυβέρνηση έκανε για μία ακόμη φορά ταξικές επιλογές. Γι’ αυτό και οι φόροι και οι «εξοικονομήσεις» δαπανών με το πάγωμα μισθών και συντάξεων είναι κοινωνικά άδικοι και προκλητικοί. Φορολογεί (και αφαιρεί εισοδήματα) κυρίως μισθωτούς δείχνοντας μίσος. Ακόμη περισσότερο δείχνει μίσος στους δημοσίους υπαλλήλους, χαρακτηρίζοντας «προνόμιο» τη μονιμότητα, ενώ θα έπρεπε να αγωνίζεται να επιβληθούν συνθήκες μονιμότητας και στους μισθωτούς του ιδιωτικού τομέα, ιδίως στις συνθήκες κρίσης που διανύουμε. Επιλέγει, επίσης, να φορολογήσει φυσικά πρόσωπα που και αυτοί είναι κυρίως μισθωτοί, έστω υψηλόμισθοι. Ο άνθρωπος έρχεται πίσω από την επιχείρηση και από τα άψυχα μεγάλα περιουσιακά στοιχεία.

Αν δεχθούμε ότι πρέπει να αυξηθούν τα φορολογικά έσοδα με πρόσθετους φόρους, αυτοί θα έπρεπε να επιβληθούν στα υψηλά διανεμόμενα (όχι σε εκείνα που πάνε για επενδύσεις) κέρδη των επιχειρήσεων και στον σωρευμένο πλούτο, μορφή του οποίου είναι η μεγάλη έγγειος ιδιοκτησία. Οσο για το πάγωμα μισθών και συντάξεων, αυτό βρίσκεται στην αντίπερα όχθη των πολιτικών εξόδου από την κρίση, που θέλουν ενίσχυση των αδυνάτων και της καταναλωτικής ζήτησης. Οι κυβερνώντες απλώς θέλουν να μας μπερδέψουν, για να αποφύγουν το πολιτικό κόστος. Μπλέκουν έτσι στις δηλώσεις τους σκόπιμα τις πολιτικές εξόδου από την κρίση με τη δημοσιονομική πολιτική. Μόνο που και αυτή τη φορά τα βάρη θα τα σηκώσουν τα γνωστά υποζύγια. Τα οποία, όμως, δεν είναι κάφροι και θα έχουν την ευκαιρία να το δείξουν στις 7 Ιουνίου.