ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ της ΑΝΑΝΕΩΤΙΚΗΣ ΠΤΕΡΥΓΑΣ με αφορμή δημοσίευση κειμένου του “Κοκκινοπράσινου Δικτύου του ΣΥΝ”

Η Ανανεωτική Πτέρυγα του ΣΥΝ διατυπώνει, όποτε κρίνει αναγκαίο, τις απόψεις της για τα πολιτικά ζητήματα που προκύπτουν από τις επιλογές του κόμματός μας, με ειλικρίνεια, καθαρότητα και μέσα στις καταστατικές δυνατότητες. Πιστεύουμε ότι συμβάλλουμε έτσι σε έναν έντιμο διάλογο μέσα στις γραμμές του ΣΥΝ.

Ποτέ δεν σκεφτήκαμε, ούτε και πρόκειται να σκεφτούμε, ότι πρέπει να ζητήσουμε την άδεια από οποιονδήποτε για να ασκήσουμε τα καταστατικά μας δικαιώματα. Ούτε βεβαίως θεωρούμε ότι οποιοσδήποτε χρειάζεται να ζητήσει άδεια από εμάς για να διατυπώσει τις απόψεις του. Υπάρχει όμως ένα όριο.

Η Κυριακάτικη Αυγή και η Εποχή δημοσίευσαν κείμενο του “Κοκκινοπράσινου Δικτύου του ΣΥΝ” στις 12/4/2009. Το κείμενο αυτό, πέρα από τον απαράδεκτο και υβριστικό τόνο απέναντι στην Ανανεωτική Πτέρυγα, τη στοχοποίηση συγκεκριμένων στελεχών της, τη δημιουργία πλαστής εικόνας για τον ΣΥΝ και την ηγεσία του, δεν κάνει τίποτα άλλο παρά να επιβεβαιώνει για άλλη μια φορά την ύπαρξη κέντρου (το Κοκκινοπράσινο Δίκτυο αποτελεί συστατικό του στοιχείο) που επιδιώκει και απεργάζεται από καιρό τη διάσπαση του κόμματος και τη μετάλλαξή του σε αριστερίστικη κατεύθυνση.
Δεν θα τους παρακολουθήσουμε σε αυτόν τον δρόμο. Αυτό που χρειάζεται είναι ο ΣΥΝ, στο σύνολό του, να αποκρούσει και να απομονώσει τους άφρονες.

Αναδημοσιεύουμε πλήρως το ...ενωτικό προσκλητήριο για τις ευρωεκλογές του Κοκκινοπράσινου Δίκτυου του ΣΥΝ(υπογραμμίσεις δικές μας)

 «Επιστροφή στην ομαλότητα;» 12/04/2009

Με αυτό το ειρωνικό σύνθημα υποδέχθηκε το εξεγερμένο Παρίσι τον Μάη του 68 το πολιτικό σχέδιο για «τον Νόμο και την Τάξη» του στρατηγού Ντε Γκωλ για την ανασύνταξη του αστικού πολιτικού συστήματος στη Γαλλία.

Τηρουμένων των ιστορικών αναλογιών η ανασύνταξη του φθαρμένου και διεφθαρμένου δικομματικού πολιτικού συστήματος στην Ελλάδα, μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη και στο έδαφος της διαχείρισης της οικονομικής κρίσης σε βάρος των λαϊκών τάξεων, περνάει μέσα από το δίπολο συναίνεση-καταστολή. Δηλαδή από τη θωράκιση του κράτους με νέους κατασταλτικούς μηχανισμούς για να αντιμετωπίσουν την κοινωνική οργή, παράλληλα με την κατασκευή των «συναινέσεων» διά μέσου της πραγματικής τρομοκρατίας των απολύσεων, της παρατεταμένης ανεργίας, της περαιτέρω ευελιξίας της αγοράς εργασίας, της επισφάλειας και της λιτότητας που οι ιδεολογικοί μηχανισμοί του κράτους -κανάλια, μεγάλες εφημερίδες, κρατικοί διανοούμενοι- τα παρουσιάζουν ως αναπόφευκτα μέτρα για να ξεπερασθεί η κρίση.

Η συντήρηση, πόσο μάλλον η ανασύνταξη, του πολιτικού συστήματος απειλείται από τον ΣΥΡΙΖΑ, το αντελήφθησαν τον Δεκέμβρη, το επαλήθευσαν σε πολλές και διαφορετικές περιστάσεις -από το Μall του Βωβού, τα υπόγεια γκαράζ του Κακλαμάνη, την καμπάνια για τις τράπεζες, τον λιγνίτη και τον Αχελώο, τις αντιδράσεις για τα καρτέλ των τροφίμων και της ενέργειας, τη στήριξη των απεργιών και ιδιαίτερα τις μάχες κατά των ιδιωτικοποιήσεων στα λιμάνια και την Ολυμπιακή, μέχρι το μέτωπο της παιδείας και τις πρωτοβουλίες για την επισφάλεια με αφορμή τη δολοφονική επίθεση στη συνδικαλίστρια Κούνεβα -κοινωνικές διεκδικήσεις και αντιστάσεις, όπου ο ΣΥΡΙΖΑ συμμετείχε, ενώ την ίδια στιγμή τα ανήγαγε στο πολιτικό πεδίο, σπάζοντας μια καθεστωτική αντίληψη της πολιτικής που μιλά μόνο για διαφθορά και σκάνδαλα και καταγγέλλει αλλήλους για ανικανότητα.

Η επιχείρηση του αστικού μπλοκ εξουσίας να συρρικνωθεί η πολιτική επιρροή του ΣΥΡΙΖΑ, να περιθωριοποιηθεί πολιτικά και κοινωνικά, μέχρι να «συμμορφωθεί», μετρά πρόσκαιρες (υπό προϋποθέσεις) νίκες. Σε αυτό το στόχο κινητοποιεί όχι μόνο το πολιτικό και δημοσιογραφικό προσωπικό αλλά και τις ομόλογες κοινωνικές του απολήξεις.

Η ανακατάληψη της ΠΟΣΔΕΠ από τη συμμαχία ΠΑΣΟΚ, Ν.Δ. και ΑΡΜΕ δείχνει το εύρος των συναινέσεων, τους στόχους και τα περιεχόμενα, αλλά και τις εφεδρείες του συστήματος. Η ανασύνταξη των δυνάμεων και της επιρροής του ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί παρά να γίνει στο έδαφος της πολιτικής και μάλιστα στο κεκτημένο των «διαιρετικών τομών» απέναντι στο σύστημα εξουσίας.

Η οικονομική κρίση είναι το προνομιακό πεδίο για να αναπτυχθεί η πόλωση με τους «από πάνω». Έχουμε το υλικό, το Πρόγραμμα και μάλιστα διαρθρωμένο σε άμεσα μέτρα για τα λαϊκά στρώματα, αλλά και τους στρατηγικούς προσανατολισμούς σχετικά με την οικονομία των αναγκών και την επανοικειοποίηση του δημόσιου τομέα. Χρειαζόμαστε την πολιτική εξωστρέφεια και την κινηματική δράση προκειμένου το πολιτικό πρόγραμμα να αποκτήσει «κοινωνικό σώμα».

Χρειαζόμαστε ένα «2ο κύμα» αναζωογόνησης του ΣΥΡΙΖΑ

Γνωρίζουμε ότι το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ είχε να αντιμετωπίσει δυσεπίλυτα πολιτικά και οργανωτικά προβλήματα με την ίδρυσή του. Η συμβίωση κομμάτων και οργανώσεων της αριστεράς με «ανένταχτους» και «ανένταχτες», οι διαφορετικές ιδεολογικοπολιτικές ταυτότητες των συνιστωσών και οι διαφορετικές εμπειρίες, οι διαφορετικοί τρόποι να κάνουν πολιτική, τα πολλαπλά κέντρα εκφώνησης πολιτικής και η ανυπαρξία δομών αντιπροσώπευσης, όπου να επιλύονται οι διαφωνίες, απαιτούν επινοητικότητα, διάλογο, κατανόηση του «άλλου» και οργανωτικό πειραματισμό για να ξεπερασθούν.

Οι σημερινές δομές και οι διαδικασίες του ΣΥΡΙΖΑ δεν επαρκούν. Αντιστοιχούσαν σε μια πρώτη περίοδο, σήμερα όμως ευνοούν την ανάθεση και την υποκατάσταση, ενώ εντείνουν την κριτική στη Γραμματεία για αδιαφανή διαχείριση των υποθέσεων του ΣΥΡΙΖΑ.

Γνωρίζουμε επίσης ότι το αίτημα (μας) για «επανίδρυση του ΣΥΡΙΖΑ» δεν μπορεί να τεθεί στην πραγματικότητα αν δεν επιλυθούν τα δύο κομβικά ερωτήματα: Με ποια διαδικασία και με ποια περιεχόμενα το ζήτημα της «αριστερής ανασύνθεσης» θα τεθεί ως ύλη μιας επανιδρυτικής διαδικασίας;

Πώς οι «απρόθυμες» οργανώσεις θα εξακολουθήσουν να συμμετέχουν στο ενωτικό εγχείρημα της ριζοσπαστικής αριστεράς;

Τούτων δοθέντων σε τίποτα δεν μας εμποδίζει άμεσα, το φθινόπωρο στην Πανελλαδική συνάντηση του ΣΥΡΙΖΑ, να θέσουμε το ζήτημα της δημοκρατικής εμβάθυνσης του ΣΥΡΙΖΑ. Έχουμε λόγους να θεσπίσουμε τη διπλή ένταξη, την ιδιότητα του μέλους του, την εκλογή των συντονιστικών των Τοπικών και Θεματικών Επιτροπών, τη δημιουργία ενός εκλεγμένου Πανελλαδικού Συντονιστικού (της Κεντρικής Επιτροπής, με άλλα λόγια του ΣΥΡΙΖΑ) που να το αποτελούν τα Συντονιστικά των Τοπικών, Νομαρχιακών και Θεματικών Επιτροπών.

Ένα αντιπροσωπευτικό σώμα που θα μπορεί να παίρνει αποφάσεις για τα κρίσιμα πολιτικά ζητήματα με διευρυμένη πλειοψηφία (π.χ. 75%), ώστε να προστατεύονται οι μειοψηφίες, ένα όργανο διαβούλευσης και λογοδοσίας της Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ.

Οι δύο συνασπισμοί κομμάτων και οργανώσεων της αριστεράς

Στην ελληνική πολιτική σκηνή εμφανίζεται όλο και περισσότερο το τελευταίο διάστημα να υπάρχουν δύο συνασπισμοί κομμάτων και οργανώσεων της ριζοσπαστικής αριστεράς. Ο πρώτος είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, όπου συμμετέχουν οι Συνασπισμός, ΑΚΟΑ, ΚΟΕ, ΔΕΑ, Ρόζα, Κόκκινο, ΔΗΚΚΙ, ΚΕΔΑ, Ξεκίνημα, Ενεργοί Πολίτες, ανένταχτοι και ανένταχτες της Αριστεράς, ο δεύτερος αυτός της Κουμουνδούρου, που συναποτελείται από τον Συνασπισμό και την Ανανεωτική Πτέρυγα.

Μία από τις διαφορές των 2 συνασπισμών είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ βγάζει βασανιστικά αποφάσεις, αλλά όλες οι συνιστώσες τις σέβονται και δεν λέει η καθεμιά τα δικά της. Αντίθετα, στον συνασπισμό της Κουμουνδούρου πολύ συχνά λέει άλλα ο Συνασπισμός και άλλα η Ανανεωτική Πτέρυγα.

Έχουν μάλιστα και διαφορετικές συνδικαλιστικές εκπροσωπήσεις (ΑΡΜΕ για παράδειγμα), άλλα πρόσωπα στην αυτοδιοίκηση (τον Μπουτάρη για παράδειγμα) και κυρίως άλλες πολιτικές, άλλα λένε για το ΠΑΣΟΚ, την κυβέρνηση, την Ευρώπη, το Δεκέμβρη, τα δικαιώματα και την καταστολή. Συμπίπτουν σε ελάχιστα. Το ένα κόμμα έχει εκπρόσωπο τύπου τον Καρίτζη και το άλλο τον Μπαγιώργο, τον Χατζησωκράτη, τον Μαργαρίτη.

Είναι φανερό πως αυτό δεν βγάζει πουθενά για κανένα. Οποιοσδήποτε σύντροφος ή συντρόφισσα, ανεξαρτήτως τάσης, αξιοποιώντας την κοινή λογική και μόνον το κατανοεί. Το πρόβλημα δεν βρίσκεται, όπως συχνά λέγεται, στην ύπαρξη και έκφραση της διαφορετικής άποψης, ακόμη και της διαφορετικής στρατηγικής αντίληψης.

Το πρόβλημα βρίσκεται στη συχνότατη έλλειψη και του στοιχειώδους ακόμη σεβασμού απέναντι στις κομματικές διαδικασίες και αποφάσεις. Και αυτό το τελευταίο, όπως και πάλι ανεξαρτήτως τάσεων όλοι κατανοούν, έχει βαθύτερη συσχέτιση με τη δημοκρατία από οτιδήποτε άλλο. Η σιωπή για όλα τα παραπάνω δεν είναι αποτυχημένη απόπειρα συγκάλυψης, αλλά, σε τελευταία ανάλυση, συνενοχή.

* * *

Οι δυνατότητες του ΣΥΡΙΖΑ είναι πολύ μεγάλες. Η εκλογική μάχη που έρχεται είναι μεγάλη ευκαιρία για την εγκατάστασή του στην πολιτική σκηνή από τη θέση του κυριότερου εκφραστή των αγωνιών και των αγώνων, των προσδοκιών και της πάλης των κατώτερων τάξεων. Αρκεί να μην αυτοϋπονομευόμαστε και, επίσης, να μην αφήνουμε να μας υπονομεύουν. Η ευθύνη όσων παίρνουμε μέρος σε αυτό το εγχείρημα μπορεί να αποδειχθεί ιστορική. Ας φροντίσουμε να ανταποκριθούμε.