Το άσυλο

Οι πρόσφατες δηλώσεις της κυβέρνησης για το άσυλο απευθύνονται κυρίως στους ψηφοφόρους της και, σε ελεύθερη μετάφραση, τους λένε: «Εμείς πολύ θα θέλαμε να προστατεύσουμε τα μαγαζιά σας και τα αυτοκίνητά σας, πολύ θα θέλαμε να τσουβαλιάσουμε τους αλήτες που σας τρομοκρατούν, αλλά δεν μπορούμε να το κάνουμε όσο υπάρχει το άσυλο.

Συνεπώς, μην τα βάζετε μαζί μας. Αλλοι φταίνε». Θα ήταν ωστόσο μέγα λάθος, να αποφανθούμε ότι θέμα ασύλου τίθεται μόνον εκ του πονηρού, καταγγέλλοντας αυτή την πάγια τακτική της Ν.Δ. να κάνει επικοινωνιακή πολιτική με κουτοπονηριές. Διότι, αν το επιχείρημα της κυβέρνησης, δηλαδή «κάποιοι σπάνε τα μαγαζιά και μετά βρίσκουν καταφύγιο στο άσυλο» δεν ισχύει ή δεν μπορεί να αναχθεί σε κανόνα, εφόσον έχει συμβεί λίγες μόνο φορές, ο συνδυασμός κατάχρησης του ασύλου και έσωθεν παραβίασής του είναι πρόβλημα υπαρκτό και τεράστιο, το οποίο η πανεπιστημιακή κοινότητα, τώρα που απαλλάχθηκε από την αριστερίστικη ηγεσία της ΠΟΣΔΕΠ, οφείλει να αντικρίσει κατάματα.

Για κάποιους, το όλο πράγμα είναι απλό: να εφαρμοστεί ο νόμος, διότι σε μια δημοκρατία οι νόμοι πρέπει να τηρούνται ή ακόμη και να ψηφιστεί ένας νέος, ακόμη πιο παρεμβατικός, που θα λύνει τα χέρια της αστυνομίας. Σε αυτό το αφηρημένο επίπεδο, έχουν δίκιο. Αν όμως μας ενδιαφέρει να λύσουμε το συγκεκριμένο πρόβλημα και όχι να κερδίσουμε τις εντυπώσεις, δεν θέλει πολλή σκέψη για να συμπεράνουμε ότι μια τέτοια επιλογή θα αποδειχθεί από αναποτελεσματική μέχρι καταστροφική. Αναποτελεσματική, επειδή η πάταξη της εσωτερικής βίας (καταστροφές και κλοπές της δημόσιας περιουσίας, παρεμπόδιση λειτουργίας εκλεγμένων οργάνων, ομηρία διδασκόντων, αρπαγή καλπών κ.λπ.) προϋποθέτει εγκατάσταση των ΜΑΤ μέσα στα πανεπιστήμια. Και καταστροφική, επειδή η σκλήρυνση της στάσης της αστυνομίας θα μετατρέψει τα ΑΕΙ σε πεδία μάχης ανάμεσα στην ακροδεξιά και την ακροαριστερά, με αμφότερες τις πλευρές να εύχονται να υπάρξουν νεκροί, με την προϋπόθεση ότι θα είναι δικοί τους για να τους εκμεταλλευτούν.

Θέλω να πω ότι το πρόβλημα του ασύλου δεν λύνεται τόσο απλά, γιατί δεν δημιουργήθηκε από μια μέρα στην άλλη, γιατί αποτελεί σύμπτωμα ενός προϊόντος εκφυλισμού που κρατάει χρόνια και αποκαλύπτει τη χρεοκοπία της μεταπολιτευτικής ιδεολογίας. Και δεν πρόκειται ποτέ να λυθεί, αν η ίδια η πανεπιστημιακή κοινότητα δεν θελήσει πραγματικά να το λύσει, αναλαμβάνοντας τις ευθύνες της. Εκτός από την υποχρηματοδότηση και την απειλούμενη εμπορευματοποίηση της ανώτατης παιδείας, που ορθώς καταλογίζονται στις κυβερνήσεις, υπάρχει η συναλλαγή με τα κόμματα, υπάρχει η κουλτούρα της βίας ή μάλλον του τραμπουκισμού, που είχε καλλιεργηθεί από τη Δεξιά πριν από το ’67 και τώρα ανθεί στους κύκλους των αριστεριστών και των αντιεξουσιαστών, οι οποίοι, μολονότι μικρές μειοψηφίες, διαθέτουν δυσανάλογα μεγάλη «δύναμη πυρός» μέσα στον προστατευόμενο χώρο του ασύλου. Και τη χρησιμοποιούν επικαλούμενοι το ολέθριο απολιτικό δόγμα ότι όποιος δηλώσει ότι κάνει αντίσταση, και μάλιστα κινηματική, έχει εξ ορισμού δίκιο.

Τέλος, επειδή πολλοί τα βάζουν με τον Συνασπισμό, μια διευκρίνιση: η ήττα των αριστεριστών στην ΠΟΣΔΕΠ, εκτός από αφύπνιση της σιωπηρής πλειοψηφίας, ήταν επίσης ένας εμφύλιος του ΣΥΡΙΖΑ. Και δεν εννοώ μόνο τους ανανεωτές της ΑΡΜΕ, αλλά κυρίως εκείνους που απέσυραν την εμπιστοσύνη τους στον κ. Απέκη. Πιστεύω ότι έπρεπε να το είχαν κάνει πιο νωρίς και πιο ανοιχτά, όσο και αν αυτό θα δημιουργούσε τριγμούς και θα ανέτρεπε ισορροπίες στην Κουμουνδούρου. Οταν όμως διασύρεται και λεηλατείται το δημόσιο πανεπιστήμιο, ο κατ’ εξοχήν χώρος της κριτικής σκέψης, οι κομματικές σκοπιμότητες πρέπει να μετράνε λιγότερο.