Τέσσερα άρθρα - μια απάντηση

Το τελευταίο διάστημα δημοσιεύθηκαν τέσσερα άρθρα κριτικής στον Συνασπισμό. Μπορώ να κατανοήσω να θέλουν κάποιοι να στηρίξουν με κάθε τρόπο την αυτοδυναμία του ΠΑΣΟΚ στις επόμενες βουλευτικές εκλογές. Μπορώ, επίσης, να καταλάβω ότι αυτό συνεπάγεται να χτυπηθεί ένα από τα «αγκάθια» που εμποδίζουν, αντικειμενικά, αυτήν την προοπτική, δηλαδή ο Συνασπισμός, ακόμη και ως υπαρκτή πολιτική συλλογικότητα.

Από αυτή την άποψη δεν θα είχα κανένα πρόβλημα με τα τέσσερα άρθρα, όλα δημοσιευμένα τις τελευταίες μέρες του Απρίλη, γραμμένα από τους Νίκο Μπίστη, Γιώργο Καρυπίδη, Αλέξη Παπαχελά, Βάσω Κιντή, που υπηρετούν προφανώς τον παραπάνω σκοπό. Με μια προϋπόθεση: Να ήταν σχετικά, έστω, τεκμηριωμένα και να μην ήταν γεμάτα από λογικές αυθαιρεσίες και λαθροχειρίες. Αφήνω τη δύσκολα αποκρυπτόμενη πολιτική εμπάθεια που αποπνέουν. Μπορεί να πρόκειται για δική μου, προσωπική, αίσθηση.

Η βασική στόχευση των συγκεκριμένων άρθρων είναι να αμφισβητηθεί εν όψη των ευρωεκλογών, ο ευρωπαϊκός προσανατολισμός του Συνασπισμού. Αντί, όμως, η πολεμική, έστω, να γίνεται με βάση τα επίσημα ντοκουμέντα του κόμματος, ο Νίκος Μπίστης παραθέτει αυτούσια μια, όντως αντιευρωπαϊκή τοποθέτηση της ΚΟΕ, την οποία φορτώνει στον Συνασπισμό, ο οποίος «νομιμοποιεί απόψεις και φορείς που υποστηρίζουν τη διάλυση της Ε.Ε.» (!) Δείχνει, έτσι, ο αρθρογράφος να αγνοεί ότι δεν είναι υποχρεωτικό να ταυτίζονται οι θέσεις του Συνασπισμού με τις θέσεις μιας από τις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι σαν να ταυτίζαμε το 2004, τις θέσεις του κόμματός του, του ΠΑΣΟΚ, με αυτές των συμμάχων του, Μάνου και Ανδριανόπουλου.

Ο Γ. Καρυπίδης, με ανάλογες ισοπεδωτικές λογικές, φορτώνει στον Συνασπισμό όλο το αντιευρωπαϊκό φορτίο του ΚΚΕ, αφού και τα δύο κόμματα ανήκουν στην «παραδοσιακή» (!) αριστερά.

Όσο για τη Β. Κιντή, κατηγορεί τον ΣΥΝ ότι «θα υποστηρίξει το ευρωφοβικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ». Έτσι, γενικά και αόριστα.

Αν θέλουν να μείνουνε στο σταθερό έδαφος της πολιτικής, ας κρίνουν οι αρθρογράφοι τις θέσεις του Συνασπισμού. Είμαι βέβαιος ότι τις γνωρίζουν. Με τι διαφωνούν; Με τον «αριστερό ευρωπαϊσμό» που μας εμπνέει; Με την «πολιτική ενοποίηση» που είναι αναγκαία; Με την ανάγκη για νέα «συντακτική συνέλευση»; Αυτά όλα, καθώς και οι θέσεις του ΣΥΝ στο σύνολό τους, είναι απεμπόληση του ευρωπαϊσμού;

Και επειδή ο Ν. Μπίστης θυμάται το παρελθόν, αλλά επιλεκτικά, το «λευκό» που υποστήριξε με πάθος, ως ο βασικός εισηγητής, για τη συνθήκη του Amsterdam το 1994 δεν ήταν αντιευρωπαϊσμός, σύμφωνα με τη σημερινή του λογική;

- Υπάρχει και μια ακόμη αξιοσημείωτη πλευρά της επιχειρηματολογίας των τεσσάρων: Η νοσταλγία τους για τον χαμένο παράδεισο της ανανεωτικής αριστεράς, τον οποίο εγκαταλείπει τρέχοντας ο Συνασπισμός. Ο Ν. Μπίστης, μάλιστα, δείχνει να επιχαίρει προβλέποντας ότι «στις μεθεπόμενες εκλογές ο Συνασπισμός θα μπει στο περιθώριο της πολιτικής ζωής, αφού βιώσει ακόμα μια διάσπαση...».

Σε αντίστοιχο μήκος κύματος, ο διευθυντής της «Καθημερινής» Α. Παπαχελάς νοσταλγεί μια ανανεωτική αριστερά που «ακτινοβολούσε», αλλά ήταν «μικρή» στις κάλπες και αποτελούσε «έντιμη διέξοδο» για τους απογοητευμένους της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ.

Ενώ σήμερα, άρα και στις ευρωεκλογές, μακριά και αλάργα από Συνασπισμό και ΣΥΡΙΖΑ όχι γιατί η Ανανεωτική Αριστερά έπαψε να ακτινοβολεί με τρόπο μάλιστα σύγχρονο και παίρνοντας υπόψη της όλες τις αλλαγές που έχουν συντελεστεί σε εθνική και παγκόσμια κλίμακα, αλλά γιατί πείθει όλο και περισσότερο κόσμο, ακόμα και με ενδεχόμενα λάθη, ότι είναι η δύναμη μιας ανανεωτικής αριστερής και ριζοσπαστικής αλλαγής σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο.

Αυτή είναι, σε τελευταία ανάλυση, η άμεση ή έμμεση προτροπή και των τεσσάρων αρθρογράφων: Μακριά από τον Συνασπισμό και τον ΣΥΡΙΖΑ στις Ευρωεκλογές. Ιδιαίτερα δείχνουν να απευθύνονται σε μέλη, φίλους και ψηφοφόρους του ΣΥΝ με ιδιαίτερες ανανεωτικές απόψεις και ευαισθησίες.

Σαν να τους λένε: «Εσείς καλά είσαστε παλιά, τώρα ήλθαν οι κακοί και τα χάλασαν όλα»! Πιο συγκεκριμένος απ’ όλους ο Ν. Μπίστης. Μας διαβεβαιώνει ότι με την προσχώρηση στο ΠΑΣΟΚ του Κ. Σημίτη «κάναμε το κέφι μας» και ότι τώρα «επιμένουμε εκσυγχρονιστικά» και «ελπίζουμε... το ΠΑΣΟΚ να γίνει ένα σύγχρονο, αριστερό, σοσιαλδημοκρατικό κόμμα χωρίς λαϊκισμούς και ανούσιους μοντερνισμούς» (!!) Αυτή η άποψη θέλει την ανανεωτική, ριζοσπαστική αριστερά όχι ατμομηχανή των εξελίξεων, αλλά τελευταίο βαγόνι στον συρμό νεοφιλελεύθερων πολιτικών.

Είναι άξιον απορίας, γιατί δεν γίνεται καμία κριτική στο ΠΑΣΟΚ και στον πρόεδρό του που «ποιούν τη νήσσα» σε όσες προγραμματικές προτάσεις έχουν γίνει από Αλαβάνο και Τσίπρα και έχουν ως αφετηρία όχι έναν «μικρομεγαλισμό», αλλά να οδηγηθεί η πολιτική διακυβέρνηση της χώρας, σε πολιτικές που θα εμπνέουν εμπιστοσύνη στον λαό ότι συντελούνται αλλαγές, που στο επίκεντρο έχουν αυτόν και όχι τα μεγάλα συμφέροντα.

Καλό αγώνα αγαπητέ Ν. Μπίστη και αγαπητοί λοιποί αρθρογράφοι. Θεωρώ ότι δεν έχετε αντίρρηση, να επιμένουμε και εμείς αριστερά και ανανεωτικά, ενωτικά και αριστερά, στο κόμμα μας, τον Συνασπισμό. Για να τον κάνουμε καλύτερο!

* Ο Παναγιώτης Ρήγας είναι μέλος της ΚΠΕ και της Ε.Γ. του ΣΥΝ