ΔΙΑΛΟΓΟΣ

Η «επανάσταση» που «σχεδίασε» κατά το παρελθόν και συνεχίζει να «σχεδιάζει και σήμερα» -λέμε τώρα- η «επαναστατική» αριστερά, έχει πολλούς λόγους, που δεν ...αισθάνεται καλά τον τελευταίο καιρό.

Από όλες τις επαναστάσεις που μπορούν να προκύψουν στο μέλλον –αυτές δεν τις αφορούσε το κείμενό μου-, η μόνη που είμαι απολύτως σίγουρος –επειδή μ’αυτήν έχω ασχοληθεί για πολλά χρόνια-, ότι έχει πεθάνει για τα καλά, είναι αυτή που δεν τολμάμε να ομολογήσουμε. Ας την ονομάσουμε η «ακατονόμαστη» για να συνεννοούμαστε.

Μπορεί να γίνει η επανάσταση των λούμπεν, των δύο τρίτων, των λαιστρυγόνων, των καπνιστών, των μεταναστών. Δεν το έχω μελετήσει το θέμα και δεν ξέρω. Μπορεί κάποια να γίνει και να είναι θαυμάσια έκπληξη. Μακάρι.

Όμως, αυτή που αποτελεί κοινό τόπο για εκατόν πενήντα χρόνια, αυτή που μας έκανε υπερήφανους, επειδή οι κλασσικοί, Ο Μάρξ, ο Εγκελς, ο Λένιν και οι άλλοι –της αρεσκείας του καθένα-, οι διανοούμενοι, οι επαναστάτες, οι σύντροφοι, την είχαν αναλύσει και με βεβαιότητα την προσδοκούσαν, αυτή η «ακατονόμαστη» επανάσταση, έχει τις ίδιες πιθανότητες να γίνει, με την Δευτέρα παρουσία του Ιησού Χριστού και την ανάσταση όλων των νεκρών.

Στο κείμενό μου –και σε ένα παλιότερο για την κρίση του 29- αυτό ακριβώς επισημαίνω.

Η τομή της κρίσης του 29, αποδόμησε το υποκείμενο που θα έκανε την επανάσταση. Αποδόμησε την εργατική τάξη, τελεσίδικα.

Το New Deal ήταν μισή απελευθέρωση της εργατικής τάξης, με αντάλλαγμα αυτήν ακριβώς την παραίτηση. Έκτοτε η εργατική τάξη δεν αναπαράγεται βιολογικά. Τα παιδιά της συγκροτούν την μεσαία τάξη, τα μεσαία στρώματα. Ιδεολογία τους δεν είναι η κοινωνική αλληλεγγύη, ο κομμουνισμός, αλλά η κοινωνική ανέλιξη, μέσα από ιδιωτικούς δρόμους. Αυτό είναι τελεσίδικο. Ακόμη και αν αποτύχει, το εύρημα, μέσα από την πτώση των μεσαίων στρωμάτων στην γενιά των 700 ευρώ, ο καπιταλισμός θα βρεί –έμαθε πλέον- μια νέα ταξική διάσπαση, όπου ο προσωπικός δρόμος θα «αμείβεται». Είναι ματαιότης ματαιοτήτων, το κυνήγι του Ιερού Δισκοπότηρου.

Είναι ευκαιρία, η αριστερά, οι αριστεροί πολίτες, να απελευθερωθούν και να λειτουργήσουν κοινωνικά επωφελώς. Είναι κρίμα αυτοί οι πρωταγωνιστές του δημοσίου συμφέροντος σε κάθε τραπέζι, σε κάθε κοινωνική συγκέντρωση, στις γειτονιές και τους δήμους, αυτοί οι επαναστάτες με τα απτά αποτελέσματα, εκεί που η πολιτική της αριστεράς τους επέτρεψε να δράσουν αυτόνομα –χωρίς την σκιά της-, όπως στο φεμινιστικό κίνημα, την οικολογία, την νεολαία, την κουλτούρα, την σεξουαλική απελευθέρωση, είναι κρίμα να μη συμμετέχουν ολόψυχα στην πολιτική ταξική πάλη, όπως αυτή διεξάγεται στην κοινοβουλευτική δημοκρατία.

Είναι κρίμα η αριστερά να μιλάει απαξιωτικά για την δημοκρατία στο όνομα μιας «πραγματικής δημοκρατίας», είτε με αναφορές στον Εγκελς που δήλωνε ότι ο σοσιαλισμός θα είναι η πραγματική δημοκρατία, είτε ο Λένιν που μας υπόσχονταν το βάθεμα της δημοκρατίας.

Όχι σύντροφε, αυτές δεν είναι δημοκρατίες. Σ’αυτές δεν διεξάγεται καμία ταξική πάλη. Είναι δημοκρατίες αχρείαστες, χωρίς αντιθέσεις, χωρίς συγκρούσεις, είναι προφάσεις για άσκηση «κεντρικών κρατικών πολιτικών». Ιδεοληπτικών σχημάτων, που δεν αναλογούν στις διαθέσεις και τις επιλογές της πλειοψηφίας του λαού. Η Δημοκρατία που ζούμε, είναι η εικόνα της πραγματικότητας. Σ’αυτή συμμετέχουν, πραγματικές κοινωνικές δυνάμεις, με αντιτιθέμενα συμφέροντα, με άσκηση πολιτικών, που δεν υποκρίνονται, αλλά ασκούν πολιτική συμφερόντων, με κάθε μέσο θεμιτό και αθέμιτο, με εμπλοκή ακόμη και προσωπικών επιδιώξεων, ακόμη και σκανδάλων για χάρη τους. Αυτή είναι η ουσία της ταξικής κοινωνίας , όπως την περιγράφουμε θεωρητικά και σ’αυτή καλούμαστε να δράσουμε. Ο αγώνας είναι πραγματικά πολύ δύσκολος και ο ευκολότερος δρόμος είναι να παραιτούμαστε από το να βουτήξουμε στα «σκ….» της και να βγούμε καθαροί. Αριστεροί.

Ο δρόμος της αποφυγής, επειδή δήθεν δεν αξίζει τον κόπο και επειδή κάποια στιγμή τα δύο τρίτα θα την κάνουν την επανάσταση και θα βάλουν κάθε κατεργάρη στον πάγκο του, δεν με αφορά. Ο δρόμος αυτός δεν είναι αριστερός. Είναι θρησκοληψία.

Αυτός είναι ο λόγος που εγώ «βροντοφωνάζω» ότι η επανάσταση «μας» τελείωσε. Πέθανε.

Και αν δεν έχει πεθάνει τελείως, καλά θα κάνουμε να την σκοτώσουμε, γιατί ταλαιπωρεί κόσμο, φυλακίζει ευγενικές προθέσεις, εγκλωβίζει θαυμάσιους ανθρώπους στο τραγούδι της , σαν τις Σειρήνες, τους κλέβει από την ουσιαστική μάχη, τους κλέβει χωρίς να τους δημιουργεί ενοχές για την αποχή τους από την καθημερινή μάχη των συνανθρώπων τους.

Αυτός είναι ο λόγος που υποστηρίζω ότι η αριστερή δημοκρατική πολιτική, είναι επανάσταση.

Όχι για να λύσουμε τα προβλήματα του «κοσμάκη», αλλά επειδή εμείς είμαστε πεπερασμένοι, απλοί, καθημερινοί. ΚΟΣΜΑΚΗΣ.

Ανδρέου Κώστας