Διαδήλωση κατά της τρομοκρατίας ή συζήτηση για την αριστερά;

Δεν με ενδιαφέρει αν θα γίνει η διαδήλωση κατά της τρομοκρατίας, που έχει προτείνει η ΑΠ στην ΠΓ του ΣΥΝ.

Με ενδιαφέρει σφόδρα όμως, η απάντηση που θα έχει η πρόταση της Α.Π. από τα όργανα του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ.

Είμαι περίεργος να δώ ποιό «σταυρόλεξο» δικαιολογιών θα χρησιμοποιήσουν. Είναι ευρηματικοί οι αριστεροί , δυστυχώς, σ’αυτά, είναι ευρηματικοί σε δικαιολογίες που εκτρέπουν ή διακόπτουν «ενοχλητικούς» διαλόγους, όταν χρειάζεται να αναμετρηθούν με τα δόγματα και την ιστορική κληρονομιά τους.

Δεν με ενδιαφέρει η διαδήλωση, επειδή κατά την γνώμη μου το πρόβλημα στην Ελληνική πραγματικότητα δεν βρίσκεται εκεί έξω στην κοινωνία που σύσσωμη έχει πάρει θέση γι’αυτές τις επώδυνες γραφικότητες και έχει χαρακτηρίσει τους «Σύγχρονους Δαιμονισμένους», ως γραφικά απολίτικα, ανεγκέφαλα παιδάκια, αλλά βρίσκεται στον κόσμο της «εικονικής πραγματικότητας» της Αριστεράς.

Με ενδιαφέρει να δώ αν η Αριστερά είναι όμηρος της «τιμής» στους «αριστεριστές της ένοπλης ατομικής βίας», όπως έλεγε ο Λένιν ή έχει απογαλακτισθεί από την επιρροή του και έχει μετατραπεί σε μια αριστερά που έχει τον στοιχειώδη «κοινό νού».

Με ενδιαφέρει να δώ, αν η Ανανεωτική Αριστερά είναι ακόμη όμηρος της διατύπωσης του Πουλαντζά για τον «δημοκρατικό δρόμο προς τον σοσιαλισμό που δεν θα είναι ειρηνικός», που εξέφραζε την αμφιβολία του για την Λενινιστική πανάκεια της ένοπλης βίας, αλλά μετέτρεπε την δημοκρατία στο «τυρί» που οδηγούσε στην καθόλου δημοκρατική «φάκα» του Σοσιαλισμού που εφόσον έφτανε κανείς δεν είχε δυνατότητητα δημοκρατικής επαναδιαπραγμάτευσής του. Η σφραγίδα για την μη επιστροφή , για την μετά-δημοκρατική υπόστασή της, ήταν η «απειλή» της μη ειρηνικής διάστασης , του δημοκρατικού δρόμου.

Ομως τον Πουλαντζά και όζι μόνο αυτόν, τον καταλαβαίνω. Ακόμη και αν είχε εκτιμήσει την αδιέξοδη προοπτική της προλεταριακής επανάστασης, αφού, προτεραιότητα στην εποχή του είχε το ξεπέρασμα της λογικής της «Δικτατορίας του Προλεταριάτου» στον διάλογο μέσα στην κομμουνιστική αριστερά και λιγότερη αξία είχε, η άρνηση της δημοκρατικής πιθανότητας του Σοσιαλισμού, ως συστήματος «ανοικτού» και υποκείμενου στην δημοκρατική επαναδιαπραγμάτευση , αναίρεση, διόρθωση και επαναδιεκδίκηση.

Άλλωστε ο Πουλαντζάς ήταν επιπλέον δικαιολογημένος, αφού ακόμη δεν είχε δεί τις αλλαγές του καπιταλισμού, ούτε βέβαια την εποχή της παγκοσμιοποίησης του και με αυτή την έννοια καταλαβαίνω τον αυτοπεριορισμό της κριτικής του ικανότητας και πρόθεσης.

Εγραφα σε προηγούμενο κείμενό μου ότι η «επανάσταση» δεν αποτελεί , τελεσίδικα πλέον, στοιχείο της αριστερής πολιτικής και εννοούσα ακριβώς αυτό που συμβαίνει.

Η Αριστερά δεν μπορεί να σκεφτεί και να παράξει αριστερή πολιτική, ακριβώς επειδή είναι όμηρος της στρατηγικής της «κομμουνιστικής επανάστασης».

Αρνείται να καταλάβει ότι η επανάσταση , ως αναγκαστική επιλογή της αριστεράς ήταν συνδεδεμένη, με τις αδιέξοδες επιλογές της εργατικής τάξης, την προλεταριακή εποχή της.

Αρνείται να καταλάβει ότι αυτή η εποχή τελείωσε μετά την κευνσιανή «διόρθωση» της δομής των ταξικών αντιθέσεων , όπως έχω υποστηρίξει.

Δεν θα εκπλαγώ καθόλου κατά συνέπεια, από την αναμενόμενη απόρριψη της συγκεκριμένης πρότασης, είτε επειδή η αριστερά δεν οφείλει εξηγήσεις προς την εξουσία, παρά μόνο προς την εργατική τάξη, ως γνωστόν, είτε επειδή δεν έχει καμία σχέση η ίδια με αυτά τα φαινόμενα και προτιμάει να διαδηλώσει για την τρομοκρατία που ασκείται στους εργαζόμενους, είτε επειδή η Α. Π. είναι οι συμβιβασμένοι, πασοκόφιλοι, τέλος πάντων όχι και ιδιαίτερα «αριστεροί», που για πολλούς δεν έχουν θέση στον ΣΥΝ.

Το έχω ξαναπεί ότι δεν υπάρχει μέλλον για την Ανανεωτική Αριστερά.

Η «ενοχική» σχέση της με τον ΣΥΝ και τον ΣΥΡΙΖΑ, ξεπερνάει την ικανότητά της, για αυτόνομη πολιτική παρουσία.

Αγγίζει την ιστορική της σχέση με το ΚΚΕ ες. και την οργανική σχέση του με την κομμουνιστοαναφορική αριστερά και δεν πρόκειται να λυθεί, ούτε τώρα. Δεν έχω αυταπάτες.

Ετσι και σ’αυτό το επεισόδιο το χάπι έντ προβλέπει , και η Α.Π. θα έχει κάνει το καθήκον της ως σύγχρονη αριστερά και κάποιοι θα έχουν βρεθεί να χρεωθούν και να εμποδίσουν την δράση της.

Μπορεί όμως έστω και έτσι , μ’αυτή την ευκαιρία, να ανοίξει την λυτρωτική συζήτηση, στην οποία ελπίζω ότι συμβάλει αυτό το κείμενο.