Δικαιωμένοι και μη - ραντεβού το 2028!

Ένα από τα επιχειρήματα που χρησιμοποιούνται πολύ συχνά για το θέμα της πιθανής συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ είναι ότι όπου η αριστερά επιχείρησε τη συνεργασία με τη σοσιαλδημοκρατία στην Ευρώπη, απέτυχε και στη συνέχεια ηττήθηκε.

Όμως, η διεθνής εμπειρία δεν είναι μια ενιαία και απολύτως συγκρίσιμη πραγματικότητα, από όπου ο καθένας ανασύρει το παράδειγμα που τον βολεύει και το προβάλλει με τρόπο που να εξυπηρετεί μια προειλημμένη επιλογή του. Κάθε χώρα έχει τις ιδιαιτερότητές της, την ιστορία της, το εκλογικό σύστημα και τις διαθέσιμες κάθε φορά επιλογές μέσα από τις οποίες προκύπτουν και οι όποιες συμμαχίες ή μη. Στη Γαλλία ηττήθηκε η συγκεκριμένη συνεργασία σοσιαλιστών, κομμουνιστών, πράσινων, αλλά οι ίδιες δυνάμεις συζητούν και πάλι ένα νέο συνεργατικό εγχείρημα. Στην Ιταλία το ίδιο. Αν κάτι μπορεί να εξαχθεί ως ασφαλής και αξιοποιήσιμη εμπειρία είναι ότι οι ίδιες οι δυνάμεις της κεντροαριστεράς δεν καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι ηττήθηκε η ιδέα της συνεργασίας αλλά το περιεχόμενο, οι προτεραιότητες, η επιλογή των όποιων μεταρρυθμίσεων και πρακτικών που υιοθετήθηκαν ή παραλείφθηκαν και το πώς θα μπορούσαν να επιχειρήσουν μια νέα επανασυγκρότηση συμμαχικών σχημάτων με καλύτερες προϋποθέσεις. Στη Γαλλία μετά την αποτυχία της συγκυβέρνησης, ηττήθηκαν εκλογικά όλες οι δυνάμεις που την συγκρότησαν, ενώ στην Ιταλία ήττα υπέστη και μάλιστα συντριπτική, η καθʼ ημάς αριστερά, σε όλες της τις εκφράσεις.

Ένα άλλο στοιχείο που παρακάμπτεται εύκολα είναι ότι ενώ απέτυχαν «συνολικά», κάτι προώθησαν στα «επιμέρους». Μας αφήνουν αδιάφορους, λοιπόν, οι όποιες μεταρρυθμίσεις προωθήθηκαν από τις «αποτυχημένες» αυτές κυβερνήσεις; Είναι σαν να λέμε, ότι τα πράγματα θα ήταν τόσο λίγο διαφορετικά στην Ελλάδα, αν κυβερνούσε η Ν.Δ. από τη μεταπολίτευση και ύστερα, ώστε να θεωρούμε αδιάφορο ότι μεσολάβησαν οι -«συνολικά» αποτυχημένες- κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ!

Να υπενθυμίσω ότι η ελληνική αριστερά (ΚΚΕ και ΚΚΕ εσωτ.) ήταν για μια περίοδο σχεδόν 20 ετών μετά τη μεταπολίτευση, στη γραμμή της κυβέρνησης συνεργασίας των προοδευτικών δυνάμεων. Στο ίδιο μήκος κύματος ήταν και όσοι από τον ΣΥΡΙΖΑ συγκροτούν την ΚΕΔΑ, ΑΚΟΑ, ΔΗΚΚΙ και ο Μ. Γλέζος. Είναι, επίσης, γνωστό ότι η ΔΕΑ για πολλά χρόνια καλούσε σε υπερψήφιση του ΠΑΣΟΚ. Ήταν η περίοδος που τη συνεργασία τη ζητούσε η αριστερά και την αρνιόταν η σοσιαλδημοκρατία (ΠΑΣΟΚ), φάση που διανύει σήμερα το κόμμα της Αριστεράς στη Γερμανία. Σε πολλές άλλες χώρες της Ευρώπης, είχαμε συμμαχικά σχήματα σε μια «κεντροαριστερή» κατεύθυνση με συμμετοχή και οικολογικών κομμάτων ή σχημάτων που χαρακτηρίζονται ως «πράσινη αριστερά» με έργο που είχε συνέχεια και αποδοχή. Συμμετοχή αριστερών ή οικολόγων σε κυβέρνηση έχουμε, εκτός από τις γνωστές περιπτώσεις της Ιταλίας, της Γαλλίας και της Γερμανίας, και στη Φινλανδία σήμερα με 2 υπουργούς, Τσεχία από το 2006 με 4 υπουργούς, και παλαιότερα στο Βέλγιο. Ακόμη στη Βουλγαρία και τον Ούγγρο πράσινο πρόεδρο. Φυσικά, όλες αυτές οι εμπειρίες χρειάζονται ειδική αξιολόγηση και όχι επιλεκτική χρήση.

Αν υποθέσουμε ότι η εμπειρία αυτή είναι γενικά αρνητική, όπως προβάλλεται πολύ συχνά και για τον ευρωκομμουνισμό, τότε καλό είναι να δούμε τις ανάλογες ...θετικές εμπειρίες από όπου να βγάλουμε άλλα συμπεράσματα. Ένα μέρος των συνιστωσών το παράδειγμα που ακολούθησαν και στο οποίο επιμένουν (υπαρκτός σοσιαλισμός, παράδειγμα Κίνας, αναφορές στον τροτσκισμό κ.λπ.) μήπως έχουν να μας καταθέσουν κάποια θετικά δείγματα εκτός από τις παταγώδεις αποτυχίες με τα καταστροφικά για την αριστερά αποτελέσματα;

Στο όνομα ποιας δικαίωσης, ποιας αποδοχής τής όποιας πρότασής τους από την κοινωνία, αφορίζουν συλλήβδην τις εμπειρίες της άλλης αριστεράς; Αν ο ευρωκομμουνισμός και η «κεντροαριστερά» απέτυχαν τότε ποιοί πέτυχαν και αισθάνονται δικαιωμένοι: οι «μαοϊκοί», οι «τροτσικτές», οι οπαδοί του «υπαρκτού» μήπως; Ο ευρωκομμουνισμός «απέτυχε», αλλά ακόμα από τα έτοιμα του ευρωκομμουνισμού τρώμε. Μήπως έχουμε κάποιες παρακαταθήκες, έστω, από τα άλλα ρεύματα της αριστεράς που μας διαφεύγουν; Μόνον παραδείγματα προς αποφυγήν!

Στην Ελλάδα, μετά την πρώτη 20ετία, με την κρίση του ΠΑΣΟΚ λίγο πριν και λίγο μετά το σκάνδαλο Κοσκωτά, η επόμενη περίοδος που μας ξαναβρίσκει με ένα ΠΑΣΟΚ σε κρίση είναι αυτή μετά τις εκλογές του 2007, η οποία και σπαταλήθηκε από την αριστερά άδοξα, επιπόλαια και μυωπικά. Λογικά... σε 20, πάλι, χρόνια θα ξαναέχουμε ανάλογες ευκαιρίες να βρούμε έναν ρόλο στην αριστερά που να πρωταγωνιστεί στην κοινωνία και να αισθάνεται δικαιωμένη, όχι από τις αποτυχίες των άλλων, αλλά από τις δικές της επιτυχίες. Να συμμετάσχει στην αλλαγή κάποιας κοινωνίας και να το προβάλλουμε με περηφάνεια.

Ραντεβού, το 2027-2028!