Δεν το άκουσα.

Ακούγοντας τις δηλώσεις Παπανδρέου, συμφώνησα και οργίσθηκα για το σύνολο των διαπιστώσεων που έκανε.

Αλλά έμεινα με την αίσθηση ότι ήταν απλώς διαπιστώσεις. Θαρραλέες διαπιστώσεις, δεν λέω, αλλά διαπιστώσεις.

Στο τέλος έμεινε, ένα πρόγραμμα σύμφωνο με τις πιο συντηρητικές απόψεις.

Φόροι, όσο και αν με άγχος κάθε στιγμή έγινε προσπάθεια να δικαιολογηθούν ως μέτρα καταπολέμησης της φοροδιαφυγής ή περιστολής της κακοδιοίκησης ή μέτρα αναδιανομής.

Όλα αυτά ήταν σωστά αν μιλούσαμε για το πώς δεν θα επαναλάβουμε στο μέλλον τα μεγάλα σφάλματα.

Όλα αυτά ήταν σύμφωνα με τις κοινές ενοχές μας για την κατάσταση.

Ωραία στο μέλλον θα πληρώνουμε τους φόρους μας, θα έχουμε μια δημόσια διοίκηση που θα σέβεται τον πολίτη και θα φροντίζει για να αναπτυχθεί η χώρα, επενδύοντας στην «ελπιδοφόρα εμμονή» της πράσινης ανάπτυξης.

Όμως αυτό που δεν μας είπε, ο κ. Παπανδρέου, είναι πως θα καταφέρουμε να έχουμε εισοδήματα και να παράγουμε πλούτο που θα τα βάλει με το συνολικό χρέος κράτους και ιδιωτών που όπως διάβασα έχει φτάσει πλέον στο απίστευτο ύψος του 1 τρισεκατομμυρίου.

Ένα τρισεκατομμύριο.

Υπάρχει τρόπος να το εξοικονομήσουμε;

Απίθανο μου φαίνεται, αλλά αν υπάρχει ένας τρόπος, αυτός θα έχει σχέση φαντάζομαι με το να βάλει κανείς μπροστά στο φούλ τις πιο απίθανες παραγωγικές μηχανές.

Το New Deal θα πρέπει να μοιάζει παιδαριώδες δείγμα, μπροστά στο Σχέδιο που θα περίμενε κανείς – και, ναι, εγώ περίμενα μια τέτοια απόπειρα άρθρωσης σχεδίου- να μας εξαγγείλει.

Το New Deal στηρίχθηκε στο κρατικό χρήμα που η κυβέρνηση Ρούσβελτ, έκοψε και έρριξε στην αγορά μέσα από τα «πλέον επωφελή αλλά και ανώφελα» δημόσια έργα.

Το New Deal στην ουσία δεν ήταν τίποτε άλλο από μια παραδοχή και μια συμμαχία, με τον μόνο παράγοντα που μπορούσε να τα βάλει με την κρίση.

Ηταν η συμμαχία με την ΕΡΓΑΣΙΑ.

Συμμαχία με τους εργαζόμενους, με κάθε δυνατό τρόπο. Δουλειές με λόγο ή χωρίς λόγο , έτσι ανώφελα, μόνο και μόνο για να φτάσει το κρατικό χρήμα στις κατάλληλες παραγωγικές μονάδες με τον πιο κατάλληλο τρόπο, αυτόν της παραγωγής χρήσιμων πραγμάτων.

Συμμαχία με τους «παραγωγικά άχρηστους» μόνο και μόνο για να τους κρατήσει μέσα στο παιχνίδι και να μην οδηγηθούν στο περιθώριο της ζωής.

Συμμαχία με την πίστη, ότι το ΜΟΝΟ όπλο που έχει μια κοινωνία είναι η πίστη στις δυνάμεις της.

Περίμενα λοιπόν από τον κ. Παπανδρέου, να ξαναπεί το ίδιο πράγμα.

Να αναγγείλει πως θα συγκροτηθεί ξανά αυτή η συμμαχία με την Εργασία. Πως θα ξαναεμπιστευτεί η κοινωνία τις ΔΥΝΑΜΕΙΣ της.

Δεν το άκουσα. Δεν είναι βέβαια εύκολο πράγμα, αλλά δεν άκουσα την «απόπειρα» για κάτι τέτοιο.

Δεν άκουσα, πως θα πείσει τις αγορές του κόσμου, ότι σ’αυτή την χώρα μπορούν να επενδύσουν με τον πλέον κερδοφόρο τρόπο «τα πάντα».

Δεν άκουσα, πως θα πείσει κάθε επενδυτή ότι η καλύτερη επιλογή που μπορεί να κάνει είναι να επενδύσει την Ελλάδα.

Δεν άκουσα πως θα πείσει, όσους σπεύσαν να διώξουν τα χρήματά τους εκτός Ελλάδας , για να μη φορολογηθούν οι καταθέσεις τους, ότι αυτό ήταν το χειρότερο επενδυτικό σφάλμα που θα μπορούσαν να κάνουν.

Δεν τον άκουσα να λέει κάτι πολύ απλό.

Οποιος επενδύσει τα χρήματά του, αυτή την περίοδο θα καλυφθεί η προσπάθειά του με την «εγγύηση του Ελληνικού Δημοσίου, του κεφαλαίου και κέρδους διπλάσιου ή τριπλάσιου από τα επιτόκια των τραπεζών», για τα επόμενα 5 χρόνια, ας πούμε, αν η επένδυση δεν πάει καλά.

Είναι ο μόνος τρόπος που σκέφτομαι, –δεν ξέρω αν είναι ο καλύτερος- για να βρεθεί το υποκατάστατο του Χρηματοκοπείου, την εποχή που το κράτος μπορούσε να εκδίδει χρήμα κατά βούληση, για την εφαρμογή του New Deal.

Όταν δεν μπορείς να εκδόσεις χρήμα, χρειάζεται να βρείς απλώς τον τρόπο να το προσελκύσεις.

Θα μπορούσε να ζητήσει χρήματα για την παιδεία, για την έρευνα, για την πράσινη ανάπτυξη, για καινοτομίες, για προσέλκυση ξένων επενδύσεων, στην ενέργεια, στον τουρισμό, στην αυτοκινητοβιομηχανία, όπου εν τέλει μπορούσαν να γεννηθούν νέες θέσεις εργασίας.

Αν άκουγα κάτι τέτοιο θα ήμουν ευχαριστημένος. Θα ήλπιζα, ότι μπορεί να γίνει η μεγάλη ανατροπή.

Δεν το άκουσα.