Αυτο-πολιορκημένοι;

Ερασιτέχνης δήμιος είμαι
βασανισμένος
από την απειρία και την απορία

Λένα Παππά, Ομολογία

Η ταυτότητα του μετανάστη βρίσκεται σε κρίση με συνέπεια να γίνεται σχεδόν αδύνατη η κοινωνική του ένταξη. Η αρνητική ή αντιφατική αυτο-εικόνα χειροτερεύει από τα μηνύματα που στέλνουν διάφοροι πολιτικοί. Ετσι δημιουργούνται ακούσιες/κατ’ επιβολή μειονότητες ως ενδο-αποικίες, αλλά και «εσωτερικοί εχθροί», που πρέπει να «θυσιάζονται» -μέσω του ιδεολογικού εμποτισμού και της παραπληροφόρησης για το κοινό καλό.

ΟΙ «ΑΝΑΞΙΟΙ ακόμα και να υπάρχουν» ή και οι υφιστάμενοι τα διαχωριστικά πολιτισμικά στερεότυπα «πυροβολούνται» τόσο από τη φοβισμένη κοινωνία όσο και από τα ΜΜΕ, τα οποία -προβάλλοντας προκαταλήψεις ή υπεραπλουστεύοντας την πραγματικότητα- δαιμονοποιούν τους μετανάστες.

Η ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ετεροφιλίας και ετεροφοβίας περιστρέφεται άλλοτε γύρω από τα προβλήματα των μεταναστών κι άλλοτε γύρω από την ίδια τη μετανάστευση ως πρόβλημα. Στην πραγματικότητα όμως όλες οι στάσεις και αντι-στάσεις αντανακλούν χαρακτηριστικά (προβλήματα;/προκλήσεις;) της ελληνικής κοινωνίας. Η αμφιθυμία τού να αντιμετωπίζονται οι μετανάστες «ούτε ως Ελληνες ούτε ως ξένοι» δεν αφήνει περιθώρια διαμόρφωσης πλαισίου να θεωρούνται «και ξένοι και Ελληνες».

ΑΡΝΟΥΜΕΝΟΙ όμως στους άλλους το δικαίωμα να υπάρχουν αποδεχόμαστε -εκτός των άλλων- και τους κινδύνους κάποιοι άλλοι να μη θέλουν να υπάρχουμε (ούτε) εμείς (πολιτικά, οικονομικά ή και εθνικά). Η ταυτότητα των ανθρώπων δεν μπορεί να συγκροτηθεί με τις «απαρνήσεις του παρελθόντος τους». Η ιστορικότητα και η προοπτική πρέπει να συνυπάρχουν. Το τότε, το τώρα και το αύριο δομούν από κοινού την πολιτισμική ταυτότητα ατόμων και εθνών.

Η ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΤΙΚΗ πολιτική λειτουργεί στη βάση των κατηγοριών και των κατηγοριοποιήσεων. Η διάκριση ανάμεσα σε έχοντες και μη έχοντες δικαιώματα όχι μόνο δημιουργεί ανισότητα και προνόμια, αλλά στερεί από τους μετανάστες τα νόμιμα μέσα διαπραγμάτευσης και διαμορφώνει κλίμα ή και νομοθετικό πλαίσιο πολιτικής και κοινωνικής έξωσης. Σ’ αυτή την κατεύθυνση κινείται και η κατασταλτική πολιτική ως νομιμοποίηση όχι του ελέγχου των κακών ξένων αλλά του ηθικού πανικού κατά παντός ξένου. Η Ελλάδα πάντοτε απέπνεε άρωμα ελευθερίας. Γιατί να την κάνουμε «φρούριο πολιορκημένων»;

Η κοινότητα των μεταναστών ούτε μπορεί να επιβάλει και να καταστήσει σεβαστές ορισμένες βασικές αρχές (κοινωνικής) δικαιοσύνης ούτε μπορεί να ζήσει σ’ ένα πλαίσιο μη δικαιοκρατικό. Η πολιτική του κοινού αγαθού πρέπει να τους περιλαμβάνει και αυτό επιτυγχάνεται κυρίως με την αναγνώριση της ιδιότητας του πολίτη, δηλαδή του φορέα δικαιωμάτων και του μέλους μιας κοινότητας.

ΥΓ.: Αλλο οι όροι και οι προϋποθέσεις της «ελληνοποίησης» και άλλο η διαφύλαξη της «καθαρότητας» της φυλής μας.