Μπλοκάρισμα των μέτρων ή μήπως της αριστεράς;

"Αντίσταση" στα κυβερνητικά μέτρα και “μπλοκάρισμά” τους είναι η γραμμή των αριστερών κομμάτων. Όσο κι αν φαίνεται σε πολλούς εύλογη μια τέτοια γραμμή, είναι η ενδεδειγμένη; Ας μην μας σαγηνεύουν οι θεωρίες του “αριστερού μονόδρομου”, όπως και κάθε άλλου μονόδρομου. Ότι δήθεν δεν μπορούμε να έχουμε άλλη επιλογή. Ας σκεφτούμε : Τι είδους συσπείρωση μπορεί να επιτύχει - αν επιτύχει - η επιλογή “μπλοκαρίσματος” του συνόλου των κυβερνητικών μέτρων; Τον “κοινό αγώνα” των δυνάμεων της φοροδιαφυγής με τις δυνάμεις της εργασίας; Τον αγώνα των αριστερών δυνάμεων για τη διατήρηση του προνομιακού καθεστώτος φορολόγησης του κεφαλαίου;

Είναι φανερό ότι έτσι οδηγείται σε αποδόμηση το κεντρικό σύστημα των θεμελιωδών, βασικών αριστερών προταγμάτων. Άρα απαιτείται μια διαφορετική προσέγγιση. Η διεθνής κερδοσκοπία, η άρνηση των ισχυρών ευρωπαϊκών χωρών να βοηθήσουν, οι επιλογές της κυβέρνησης Καραμανλή, τα λάθη της κυβέρνησης Παπανδρέου οδήγησαν να χρεωθούμε (όλοι) υπέρογκα, τοκογλυφικά επιτόκια και να σχεδιάζονται οι δημόσιες δαπάνες μας υπό την πίεση συμφερόντων και ιδεοληψιών άλλων κέντρων εξουσίας.

Η ανατροπή αυτής της πορείας είναι μεγάλη προτεραιότητα. Βεβαίως δεν καθορίζεται μόνον από τις βουλήσεις της όποιας κυβέρνησης και απαιτεί πολλές προϋποθέσεις. Κεντρική πάντως προϋπόθεση είναι η διατύπωση εναλλακτικής πολιτικής πρότασης που να συσπειρώνει κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις σε μεταρρυθμίσεις και διεκδικήσεις. Και στα ελληνικά δεδομένα, οικοδόμηση ευρείας κοινωνικής και πολιτικής συμμαχίας με κεντρικές ιδέες τη δίκαιη κατανομή των βαρών, την ενίσχυση του κοινωνικού κράτους και την αλλαγή του μοντέλου οικονομικής ανάπτυξης, με σεβασμό στο περιβάλλον. Ή, όπως ήδη έχει προταθεί, διαμόρφωση μιας κοινωνικής συμφωνίας, ενός συμβολαίου για τους όρους στήριξης μέτρων που θα μειώνουν το έλλειμμα.

Θετικό αυτών των προτάσεων είναι ότι έτσι δίνεται πραγματικός αγώνας για τα μεγάλα και επίδικα: ποιοι θα πληρώσουν, πού θα πάνε τα οφέλη μετά; Αρνητικό, υποστηρίζουν άλλοι, είναι ότι έτσι θα θολωθεί η εικόνα της αριστεράς και θα φανεί ότι συναινεί σε εχθρικές πολιτικές. Ας το εξετάσουμε. Όσο χειρότερα, τόσο ελπίζουμε. Σε αυτή τη φράση μπορούμε να συνοψίσουμε τον (ανομολόγητο) αριστερίστικο τρόπο σκέψης. Άρα κάθε πολιτική προσπάθεια μείωσης των αρνητικών συνεπειών των κυβερνητικών πολιτικών και ενίσχυσης (ή σταθεροποίησης) των θετικών είναι απαράδεκτη, ίσως εγκληματική.

Πού οδηγεί αυτός ο τρόπος σκέψης και η συνεπακόλουθη πολιτική στις σημερινές συνθήκες; Πρώτα, σε αδυναμία συγκρότησης ισχυρών κοινωνικών και πολιτικών συμμαχιών. Τις πολλές φορές οι κυβερνητικές πολιτικές περνούν ελλείψει ισχυρού συσπειρωμένου αντιπάλου. Δεύτερη και πιο σημαντική μακροπρόθεσμη συνέπεια των αριστερίστικων επιλογών είναι ότι αφήνουν εντελώς ελεύθερο το πεδίο για τη συγκρότηση (ή ανασυγκρότηση) των κυρίαρχων εξουσιών, των πελατειακών δομών, καθώς δεν δίνονται μάχες για θεσμικές αλλαγές. Δεν αναδεικνύεται χειροπιαστά, με βάση τις εμπειρίες των εργαζομένων, των ανέργων, των νέων, των ανθρώπων της πολιτισμικής δημιουργίας, η δυνατότητα, ο χαρακτήρας των εναλλακτικών πολιτικών και θεσμών στη διοίκηση του κράτους και τη διεύθυνσης της οικονομίας.

Ας μην πάμε μακριά. Επί μήνες διεξάγεται δημόσια αντιπαράθεση στην κοινωνία γύρω από την απόδοση ελληνικής ιθαγένειας σε παιδιά μεταναστών. Τώρα έχουμε την κυβερνητική υποχώρηση για να μαλακώσει την εκ δεξιών πίεση. Ωραία, λοιπόν: Αποκαλύφθηκε ο συμβιβαστικός χαρακτήρας της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ που θέλει τη συναίνεση της Ν.Δ., όπως προτίμησε να υπογραμμίσει ο πρόεδρος του ΣΥΝ στη Βουλή. Αλλά ποιοι πλήττονται σοβαρά από αυτή την εξέλιξη; Μόνον η κυβέρνηση; Ή μήπως και οι αριστερές θέσεις και ιδέες, οι προσδοκίες μιας κοινωνίας δίκαιης; Το ζήτημα έχει ξεφύγει από τη συνήθη και συμβατική κομματική αντιδικία και έχει απλωθεί σε μεγάλο κοινωνικό βάθος. Δεν το ξέραμε ότι μπορούσε να υπάρξει κυβερνητική υποχώρηση; Το ξέραμε. Τι κάναμε εκτός από ανακοινώσεις που επέκριναν ως ανεπαρκή τα κυβερνητικά σχέδια και προειδοποιούσαν την κυβέρνηση; Το ΚΚΕ γιατί δεν θέλησε να κατακτηθούν όσα ήταν δυνατόν; Δήλωσε ο ΣΥΡΙΖΑ (η Γραμματεία του οποίου δεν έχει εκδώσει καν ανακοίνωση επί του θέματος) ότι θα ψήφιζε το νομοσχέδιο -ως πρώτο βήμα- ακριβώς για να δοθεί πιο αποτελεσματικά η μάχη ;

Έτσι χάνονται οι μάχες. Δεν μιλούμε για εκλογικές, αλλά για τις μεγάλες μάχες που αφορούν τους πραγματικούς συσχετισμούς εξουσίας. Η δύσκολη αλήθεια είναι ότι το “όσο χειρότερα, τόσο ελπίζουμε” είναι η επιλογή των αριστερών που βολεύει τους ισχυρούς, τα παρασκηνιακά κέντρα εξουσίας, ιδιαιτέρως της οικονομικής.