Ματαιοδοξίες αριστερών, προγραφές συντηρητικών και ΣΥΡΙΖΑ
Στέλλα Νιώτη, Δημοσιευμένο: 2010-02-20
Το πρόσφατο «αίτημα» στελεχών συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ, σχετικά με την παραίτηση του Φώτη Κουβέλη από τη θέση του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου του σχήματος, αποτελεί την εγγραφή του δεύτερου επεισοδίου που αφορά στην αμφισβήτηση των ιδεών και την αποκαθήλωση (πολιτική και ηθική) των θεσμικών (κατά νόμο και έθιμο) εκπροσώπων της Ανανεωτικής Αριστεράς. Προφανής στόχος του εγχειρήματος είναι η εγκατάσταση ενός διαφορετικού «καθεστώτος», ως αποτέλεσμα διαφορετικών ιδεολογικών προσανατολισμών και πολιτικών στοχεύσεων.
Έτσι, λοιπόν:
- Στο μεσουράνημα του 2009 ο Περικλής Κοροβέσης έθεσε θέμα εμπλοκής του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ σε υποθέσεις σκανδάλων και διαφθοράς, επιχειρώντας να ακυρώσει το ηθικό- πολιτισμικό πλεονέκτημα της ελληνικής Αριστεράς στο σύνολο του πολιτικού συστήματος.
- Στην αυγή του 2010 αριθμός στελεχών από συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ (προφανώς για να υποδηλωθεί ο συλλογικός χαρακτήρας της αντίδρασης) ζητούν την προγραφή του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου Φώτη Κουβέλη.
Αξίζει στο σημείο αυτό να αξιολογήσουμε τις μεθόδους, τις μεθοδεύσεις και τα μέσα πολιτικών πρακτικών που θεωρούνται, τινί τρόπω, «καινοτόμες» στο πλαίσιο της ελληνικής Αριστεράς, οι αναφορές τους όμως εμπνέονται και καθοδηγούνται από άλλους, συντηρητικούς προσανατολισμούς.
Η προγραφή, λοιπόν, αφορά στο διωγμό (προγκρόμ, κατά το δημοφιλέστερο «αριστερογενή» ορισμό) πολιτικών και πολιτισμικών αντιπάλων. Η μέθοδος, με τη μορφή καταγραφής των ανεπιθύμητων και των αντιπάλων, με στόχο τη σύλληψη και δίωξή τους, εφαρμόζεται τον 1ο π.χ. από τον Ρωμαίο Αυτοκράτορα Μάρκο Αυρήλιο. Ωστόσο, η προγραφή των αντιπάλων συνδέθηκε με τον όνομα του Ρωμαίου συντηρητικού πολιτικού και στρατιωτικού Λεύκιου Κορνήλιου Σύλλα (138 π.χ.- 78 π.χ.), πατρικίας καταγωγής. Η πανουργία του προσώπου και η αποτελεσματικότητα των επιλογών και των μεθόδων του υμνήθηκαν, αιώνες αργότερα, από τον θεωρητικού του ηγεμονικού φαινομένου, επίσης συντηρητικό, Νικολό Μακιαβέλι (1469- 1527).
Και, βέβαια, στα νεώτερα χρόνια, θύματα φασιστικών πρακτικών πολιτικής και πολιτισμικής εξόντωσης υπήρξαν οι Εβραίοι, οι ομοφυλόφιλοι, οι τσιγγάνοι. Στα καθ’ ημάς δε θύματα τέτοιων πολιτικών υπήρξαν αριστεροί πολίτες και κομμουνιστές. Θύματα αυτών των πρακτικών θα βρούμε ανάμεσα στους υπογράφοντες την προγραφή του Φώτη Κουβέλη.
Κατά συνέπεια, η προγραφή, ως μέθοδος εξόντωσης των πολιτικών και πολιτισμικών παρεκκλίσεων, αποτελεί πρακτική συντηρητικών ή φασιστών ηγεμόνων (ή ομάδων που ασκούν την πολιτική ηγεμονία). Φαίνεται δε ότι από τον κανόνα αυτό δεν διαφεύγουν τα γκρουπούσκουλα, δηλαδή μικρές, αριθμητικά, πολιτικά ομάδες, των νεώτερων προσεγγίσεων της ελληνικής Αριστεράς, εφόσον πρόκειται, συνήθως, για μικρές ομάδες με άκαμπτες ιδεολογίες και, ενίοτε, ακραίες συμπεριφορές.
Ειδικότερα, στις περιπτώσεις συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ διαπιστώνεται η ύπαρξη ομάδων που λειτουργούν ως «βιλαέτια», δηλαδή περιορισμένοι και ιδιόχρηστοι χώροι, που διαθέτουν διοικητική (και πολιτική) αυτονομία, και θεωρούν την «ιδιοκτησία» τους ζωτική για λόγους αρχής, ματαιοδοξίας ή προσωπικής μωροφιλοδοξίας. Είναι δε, κατά τα φαινόμενα τόσο ισχυρά αυτά τα κίνητρα που η ικανοποίησή τους υποτάσσει τη μνήμη και το συλλογικό βίωμα και επιστρατεύει πρακτικές εξόντωσης των αντιπάλων, στο όνομα πάντα της Αριστεράς. Σε τελική ανάλυση, η Αριστερά γίνεται το άλλοθι για να λειτουργήσει το θύμα ως θύτης και να εισπράξει την απωθημένη ικανοποίηση της κυριαρχίας (απέναντι, άραγε, σε ποιους;).
Η προγραφή, λοιπόν, αποτελεί μια συντηρητική πρακτική, ιδιαίτερα στο πλαίσιο της Αριστεράς, που η αναφορά της δεν κατορθώνει να εξαγνίσει την εξόντωση των αντιπάλων. Το «πρόβλημα», που στην πραγματικότητα εγείρεται, αφορά τη σχέση της Αριστεράς με τις έννοιες και τις σημασίες της ηγεμονίας και της αναπαραγωγής της, της ανατροπής και του μετασχηματισμού, που αποτελούν, για δύο περίπου αιώνες το «οπλοστάσιο» της αριστερής επιχειρηματολογίας. Στο βαθμό δε που το «πρόβλημα» αγγίζει τον ιδεολογικό πυρήνα της Αριστεράς είναι δύσκολο να φανταστούμε ότι θα επιλυθεί στο πλαίσιο των βιλαετίων του ΣΥΡΙΖΑ.
Το αδιέξοδο στη σχέση της Αριστεράς με τη Συντήρηση και τις πρακτικές πολιτικής και πολιτισμικής προγραφής των αντιπάλων καλείται να απαντήσει η Ανανεωτική Αριστερά, γιατί από τις συνθήκες γένεσής της μεταφέρει το συλλογικό βίωμα και τις πολιτικές επεξεργασίες για τις δυναμικές του κοινωνικού μετασχηματισμού, των διαρκών ανατροπών και αναθεωρήσεων και της δημοκρατικής προοπτικής της Αριστεράς και της κοινωνίας.
Αρκεί οι ταγοί να συνειδητοποιήσουν το εύρος της σημασίας των διεργασιών συντηρητικοποίησης της Αριστεράς, να αφυπνιστούν από τις έμμονες ενδοσκοπήσεις, να εμπνεύσουν, να κινητοποιηθούν και να κινητοποιήσουν υπαρκτές κοινωνικές δυνάμεις που αντιμάχονται «αριστερές» ματαιοδοξίες και συντηρητικές πρακτικές προγραφής των «αντιπάλων».
Υ.Γ. Η συχνή αναφορά των όρων προγραφή, πολιτισμική και πολιτική εξόντωση των αντιπάλων, συντήρηση και Αριστερά γίνεται με τη σκοπιμότητα της παίδευσης και της εμπέδωσης των σημασιών τους.
Πειραιάς 20/1/10
Συντροφικά,
Στέλλα Νιώτη
Έτσι, λοιπόν:
- Στο μεσουράνημα του 2009 ο Περικλής Κοροβέσης έθεσε θέμα εμπλοκής του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ σε υποθέσεις σκανδάλων και διαφθοράς, επιχειρώντας να ακυρώσει το ηθικό- πολιτισμικό πλεονέκτημα της ελληνικής Αριστεράς στο σύνολο του πολιτικού συστήματος.
- Στην αυγή του 2010 αριθμός στελεχών από συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ (προφανώς για να υποδηλωθεί ο συλλογικός χαρακτήρας της αντίδρασης) ζητούν την προγραφή του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου Φώτη Κουβέλη.
Αξίζει στο σημείο αυτό να αξιολογήσουμε τις μεθόδους, τις μεθοδεύσεις και τα μέσα πολιτικών πρακτικών που θεωρούνται, τινί τρόπω, «καινοτόμες» στο πλαίσιο της ελληνικής Αριστεράς, οι αναφορές τους όμως εμπνέονται και καθοδηγούνται από άλλους, συντηρητικούς προσανατολισμούς.
Η προγραφή, λοιπόν, αφορά στο διωγμό (προγκρόμ, κατά το δημοφιλέστερο «αριστερογενή» ορισμό) πολιτικών και πολιτισμικών αντιπάλων. Η μέθοδος, με τη μορφή καταγραφής των ανεπιθύμητων και των αντιπάλων, με στόχο τη σύλληψη και δίωξή τους, εφαρμόζεται τον 1ο π.χ. από τον Ρωμαίο Αυτοκράτορα Μάρκο Αυρήλιο. Ωστόσο, η προγραφή των αντιπάλων συνδέθηκε με τον όνομα του Ρωμαίου συντηρητικού πολιτικού και στρατιωτικού Λεύκιου Κορνήλιου Σύλλα (138 π.χ.- 78 π.χ.), πατρικίας καταγωγής. Η πανουργία του προσώπου και η αποτελεσματικότητα των επιλογών και των μεθόδων του υμνήθηκαν, αιώνες αργότερα, από τον θεωρητικού του ηγεμονικού φαινομένου, επίσης συντηρητικό, Νικολό Μακιαβέλι (1469- 1527).
Και, βέβαια, στα νεώτερα χρόνια, θύματα φασιστικών πρακτικών πολιτικής και πολιτισμικής εξόντωσης υπήρξαν οι Εβραίοι, οι ομοφυλόφιλοι, οι τσιγγάνοι. Στα καθ’ ημάς δε θύματα τέτοιων πολιτικών υπήρξαν αριστεροί πολίτες και κομμουνιστές. Θύματα αυτών των πρακτικών θα βρούμε ανάμεσα στους υπογράφοντες την προγραφή του Φώτη Κουβέλη.
Κατά συνέπεια, η προγραφή, ως μέθοδος εξόντωσης των πολιτικών και πολιτισμικών παρεκκλίσεων, αποτελεί πρακτική συντηρητικών ή φασιστών ηγεμόνων (ή ομάδων που ασκούν την πολιτική ηγεμονία). Φαίνεται δε ότι από τον κανόνα αυτό δεν διαφεύγουν τα γκρουπούσκουλα, δηλαδή μικρές, αριθμητικά, πολιτικά ομάδες, των νεώτερων προσεγγίσεων της ελληνικής Αριστεράς, εφόσον πρόκειται, συνήθως, για μικρές ομάδες με άκαμπτες ιδεολογίες και, ενίοτε, ακραίες συμπεριφορές.
Ειδικότερα, στις περιπτώσεις συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ διαπιστώνεται η ύπαρξη ομάδων που λειτουργούν ως «βιλαέτια», δηλαδή περιορισμένοι και ιδιόχρηστοι χώροι, που διαθέτουν διοικητική (και πολιτική) αυτονομία, και θεωρούν την «ιδιοκτησία» τους ζωτική για λόγους αρχής, ματαιοδοξίας ή προσωπικής μωροφιλοδοξίας. Είναι δε, κατά τα φαινόμενα τόσο ισχυρά αυτά τα κίνητρα που η ικανοποίησή τους υποτάσσει τη μνήμη και το συλλογικό βίωμα και επιστρατεύει πρακτικές εξόντωσης των αντιπάλων, στο όνομα πάντα της Αριστεράς. Σε τελική ανάλυση, η Αριστερά γίνεται το άλλοθι για να λειτουργήσει το θύμα ως θύτης και να εισπράξει την απωθημένη ικανοποίηση της κυριαρχίας (απέναντι, άραγε, σε ποιους;).
Η προγραφή, λοιπόν, αποτελεί μια συντηρητική πρακτική, ιδιαίτερα στο πλαίσιο της Αριστεράς, που η αναφορά της δεν κατορθώνει να εξαγνίσει την εξόντωση των αντιπάλων. Το «πρόβλημα», που στην πραγματικότητα εγείρεται, αφορά τη σχέση της Αριστεράς με τις έννοιες και τις σημασίες της ηγεμονίας και της αναπαραγωγής της, της ανατροπής και του μετασχηματισμού, που αποτελούν, για δύο περίπου αιώνες το «οπλοστάσιο» της αριστερής επιχειρηματολογίας. Στο βαθμό δε που το «πρόβλημα» αγγίζει τον ιδεολογικό πυρήνα της Αριστεράς είναι δύσκολο να φανταστούμε ότι θα επιλυθεί στο πλαίσιο των βιλαετίων του ΣΥΡΙΖΑ.
Το αδιέξοδο στη σχέση της Αριστεράς με τη Συντήρηση και τις πρακτικές πολιτικής και πολιτισμικής προγραφής των αντιπάλων καλείται να απαντήσει η Ανανεωτική Αριστερά, γιατί από τις συνθήκες γένεσής της μεταφέρει το συλλογικό βίωμα και τις πολιτικές επεξεργασίες για τις δυναμικές του κοινωνικού μετασχηματισμού, των διαρκών ανατροπών και αναθεωρήσεων και της δημοκρατικής προοπτικής της Αριστεράς και της κοινωνίας.
Αρκεί οι ταγοί να συνειδητοποιήσουν το εύρος της σημασίας των διεργασιών συντηρητικοποίησης της Αριστεράς, να αφυπνιστούν από τις έμμονες ενδοσκοπήσεις, να εμπνεύσουν, να κινητοποιηθούν και να κινητοποιήσουν υπαρκτές κοινωνικές δυνάμεις που αντιμάχονται «αριστερές» ματαιοδοξίες και συντηρητικές πρακτικές προγραφής των «αντιπάλων».
Υ.Γ. Η συχνή αναφορά των όρων προγραφή, πολιτισμική και πολιτική εξόντωση των αντιπάλων, συντήρηση και Αριστερά γίνεται με τη σκοπιμότητα της παίδευσης και της εμπέδωσης των σημασιών τους.
Πειραιάς 20/1/10
Συντροφικά,
Στέλλα Νιώτη
